Dus ik ben

In Dus ik ben stellen Stine Jensen en Rob Wijnberg de vraag: hoe definieren mensen zichzelf eigenlijk? We leven in een Nederland waar de zuilen verdwenen zijn, iedereen gelijke kansen heeft en kan zijn wie hij of zij wil zijn. Je hoort mensen ook vaak zeggen dat ze het liefst 'lekker zichzelf zijn'. Maar wie is dat dan en hoe bepaal je wie je zelf bent? Jensen en Wijnberg onderzoeken elf invullingen van '.. dus ik ben' en onderbouwen deze vanuit de filosofie, de maatschappij en de geschiedenis. Dat klinkt veel saaier dan het is, Dus ik ben is een geweldig lekker leesbaar boek dat een feilloos tijdsgevoel heeft. De schrijvers staan midden in 2010, midden in de maatschappij met alle nieuwe media en ontwikkelingen die daarbij horen, en prikkelen je enorm om na te denken over je eigen plek hierin. Het is een boek dat je mee laat denken en dat inspireert. Je gaat automatisch nadenken over jezelf en over je omgeving. Hoe stellen mensen zich voor? Hoe stel ik me voor? Wat vinden mensen echt belangrijk? Het Nederlander-zijn? Afkomst? Ervaringen? Uiterlijk? Prestaties? Het hebben van kinderen? Voor mezelf ben ik er nog niet uit wat ik vind dat mij definieert. Ik wil die vraag ook niet zomaar eenduidig beantwoorden. Het erover na blijven denken is leuker. En hoe definieren anderen mij? Op het moment zit ik in de hoek van 'Ik raak geinspireerd, dus ik ben'. Dat vind ik voor mezelf een belangrijk punt. Dus ik ben vind ik een van de meest verfrissende boeken van de laatste tijd en ik kan het iedereen die het leuk vindt om over dit soort dingen na te denken aanraden. Lezen dus!

American Idol top 11

Deze week was een belangrijke week voor de kandidaten, want iedereen die bij de laatste tien zit mag mee op de Idols-tour aankomende zomer. Een belangrijke manier dus om in de kijker te blijven als dit circus over is en alle aandacht uitsluitend nog naar de winnaar gaat. Nog voordat de laatste tien bekend waren was al een veel gehoorde kritiek dat dit niet de beste tien zouden zijn. De uitschakeling van Paige Miles deze week is echter niet meer dan terecht. De afgelopen weken presteerde ze matig en dat werd afgestraft door het publiek toen het deze week niet beter werd. Wel snap ik wat er bedoeld wordt met de twijfelachtige kwaliteit van de laatste tien. Werd er bij de start nog gesproken over het uitzonderlijk hoge niveau van de dames in de race dit jaar, nu zijn er nog maar vier over naast zes heren. Van die zes heren zijn er twee hooguit matig, van de vier dames voldoet met name Katie Stevens niet aan de criteria van 'uitzonderlijk hoog niveau'. Soms vraag ik me weleens af of de kandidaten niet iets meer gecoacht zouden kunnen worden in hun persoonlijke ontwikkeling en daarmee in hun liedjeskeuze. Dit is immers iedere week een heet hangijzer en kost grote talenten soms de kop. Lily Scott is hier het meest duidelijke voorbeeld van. Ook Didi Benami heeft hier last van. Na een schot in de roos vorige week zat ze er deze week flink naast met haar keuze, iets wat haar totaal in verwarring bracht. Iets waar ze ook niet zo volwassen op reageerde overigens, wat mij een iets minder grote fan maakte. Crystal Bowersox was vanaf het begin al een grote kanshebber en bewees deze week weer met kop en schouders boven de rest uit te steken. Ze lijkt weliswaar nog steeds volkomen misplaatst binnen het programma, wat haar af en toe een wat verveelde of arrogante uitstraling geeft, maar als ze zich daar iets meer van bewust wordt is ze onbetwist de winnaar. We gaan verder met tien kandidaten.

The Great Derangement

In The Great Derangement gaat Rolling Stone redacteur Matt Taibbi op zoek naar de uitkomst van een groot raadsel: hoe houdt het Amerikaanse volk zich staande, hoe gaan Amerikanen om met de hedendaagse verknipte realiteit? A terrifying true story of war, politics, and religion luidt de ondertitel; als je Taibbi mag geloven komt het allemaal niet meer goed. Hij gaat op zoek aan twee uitersten van het politieke spectrum: hij dompelt zich onder in religie door zich aan te sluiten bij een groep conservatieve Christenen in San Antonio en duikt aan de andere kant in een wereld waarin samenzweringstheorieën de toon aangeven, de zogenaamde 9/11 Truth Movement. Taibbi probeert aan te geven dat mensen aan zoveel onzin, leugens en corruptie gewend zijn geraakt dat het helemaal niet vreemd is dat ze uiteindelijk hun heil zoeken in uitersten. Hij gaat er wel buitengewoon bevooroordeeld in, hij gaat er in beide gevallen duidelijk vanuit dat hij met idioten te maken krijgt. Hoewel hij deze mening op zich niet bijstelt krijgt hij in de loop van het boek wel steeds meer begrip voor de mensen die hij tegenkomt. Het boek is prettig opgebouwd: de hoofdstukken over de Christelijke beweging in San Antonio wisselen af met de hoofdstukken over de 9/11 Truthers. Daarnaast schrijft Taibbi over het volkomen corrupte politieke systeem, de oorzaak van dit alles. De stukken over de dubieuze totstandkoming van bijvoorbeeld wetsontwerpen vormen misschien wel de meest schokkende gedeeltes. Taibbi is ongelofelijk cynisch en boos op het Amerika van nu. Hoewel hij hierin voor mij af en toe wat ver doorslaat, maakt het hem ook ontzettend geestig. En al is maar een klein gedeelte realiteit van wat Taibbi hier vertelt, dan is het op zijn minst nog zwaar verontrustend. Hier een fijn stukje doordraverij:

No creature on earth is more inclined to public verbal diarrhea than a modern American; whether it's the AA culture, or the post-Me Generation emphasis on "finding yourself", or all those neo-Woody Allens confessing to their therapists, or just too many damn people fantasizing about telling the audience of Oprah what influenced their latest album ("In the fourth track, I'm trying to share the sacred message of His Holiness the Dalai Lama..."), we live in a country where people believe implicitly in their right to bore the living shit out of absolutely everybody within haranguing distance with tales of their miserable, lonely, and inevitably self-deluding searches for personal fulfillment in the emotional desert that is our crass commercial culture.

Uit: The Great Derangement, Matt Taibbi, pag. 251

Dear John

In de trailer wordt Dear John gepresenteerd als een romantisch drama waarin een mooi meisje haar grote liefde moet missen omdat hij bij de mariniers zit en uitgezonden wordt. Door middel van brieven houden zij in de periodes dat ze elkaar niet zien contact. De ambitie bij deze film ging echter verder dan dit verhaal. We zien een bijzondere relatie tussen een licht autistische vader en zijn zoon. We zien de effecten die 9/11 heeft gehad op jongens die op dat moment in het leger zaten. Uiteindelijk zien we een relatie die geen stand houdt, gevolgd door een emotioneel ingewikkeld slot. De eerste helft van de film is heel aardig. Amanda Seyfried en Channing Tatum zetten als Savannah en John overtuigend een verliefd stel neer dat aan het begin van hun relatie staat. Wanneer de film echter voortduurt wordt er uitsluitend nog vanuit het perspectief van John gekeken. De ontwikkeling van de beide personen komt onvoldoende uit de verf. Het verhaal van Savannah en haar buurman en goede vriend Tim komt hierdoor heel laat ter sprake. Het is gezien het onderwerp dat op dat moment aangesneden wordt een zware verhaallijn die er met een noodgang doorheen gedrukt wordt en die je rauw op het dak komt vallen. Het mooist in deze film vond ik de relatie tussen John en zijn vader, een prachtige rol van Richard Jenkins. Ook deze relatie wordt echter onvoldoende uitgediept. Slecht in balans dus, deze Dear John. Het had alle ingrediënten om een prachtig drama te worden, maar raakt ergens in de film de weg kwijt om deze vervolgens niet meer terug te vinden.

Duel

Voor het eerst in jaren heb ik het boekenweekgeschenk weer eens gelezen en daarmee heb ik voor het eerst in jaren weer een boek van Joost Zwagerman gelezen. Joost Zwagerman associeer ik eigenlijk nog altijd met mijn studententijd, voor mij was dat '94-'99. Ronald Giphart, Joost Zwagerman, dat waren de schrijvers waar wij als studenten Nederlands tegenop keken. Zij deden wat wij wilden, schreven in een stijl die ons toen enorm aansprak. Inmiddels ben ik volwassen(er) geworden en ben ik professioneel gezien ver buiten de literaire wereld terecht gekomen. Onze voorbeelden van toen zijn veranderd in mannen van middelbare leeftijd en wat zij op literair gebied hebben gedaan in de tussentijd is me grotendeels ontgaan. Duel is voor mij een onbedoelde stap terug in deze tijd, met een boek dat helemaal 2010 moet zijn. De gedachte dat ik het gedateerd vind, ondanks het hedendaagse decor, kan zo bezien net zo goed aan mij liggen als aan het boek. Het brengt mij terug naar de jaren '90, de schrijfstijl en de sfeer doen me sterk denken aan mijn studententijd hier in Amsterdam. Het had voor mij echt evengoed een boek uit die jaren kunnen zijn, niets in het boek laat mij de 15 jaren voelen die sindsdien verstreken zijn. Waarmee niet gezegd is dat het geen goed boek is. Sterker nog, ik vond het jammer dat het zo dun was. Van mij had Zwagerman dit verhaal mogen uitwerken tot een volwaardige roman. Ik had meer willen weten over de beweegredenen van Emma, iets wat het overigens ook meer hedendaags had kunnen maken omdat hij daar de kenmerken van een nieuwe generatie in kwijt had gekund. De zoektocht naar het schilderij had langer en intenser gemogen. De hoofdpersoon had verder uitgediept gemogen, ook zijn beweegredenen had ik beter willen begrijpen. Wat mij betreft mag er snel een uitgewerkte, echt hedendaagse roman van Joost Zwagerman komen. Hij heeft immers al vaak genoeg bewezen wel degelijk een sterk tijdsgevoel te hebben. Ik kijk ernaar uit.

Het fenomeen Susan Boyle

Het is alweer een tijdje geleden dat Susan Boyle iedereen versteld deed staan bij Britains Got Talent met haar vertolking van I dreamed a dream. Ze was een regelrechte sensatie, met haar wat slonzige uiterlijk en haar fenominale stem. Toen ze uiteindelijk tweede werd, werd ze direct uit de publiciteit getrokken. Ze kon volgens de berichten niet verwerken wat haar gebeurde en werd opgenomen in een kliniek. Daarmee was het verhaal niet ten einde. Ze kwam weer uit de kliniek, kreeg een make-over en er werd een cd opgenomen. Het blijft echter een moeizame missie van haar een professioneel zangers te maken. Volgens Ivo Niehe, die haar in Carré haar eerste buitenlandse optreden liet doen, is de vrouw op zijn zachtst gezegd verstandelijk en sociaal beperkt. In de People bevestigen Susans broers dit in wat minder milde bewoordingen, ongetwijfeld wel met alle goede bedoelingen. Dit is een tragisch verhaal wat volgens mij ook alleen maar tragisch af kan lopen. De entertainmentwereld is er niet om mensen in bescherming te nemen, zelfs de meest sterke personen lopen daar het risico een persoonlijkheidstoornis op te lopen als je het mij vraagt. De cd is intussen wel een groot succes, al vind ik hem kwalitatief ver beneden de maat. Goed kunnen zingen is één ding, er echt muziek van maken is een ander vak. Dat laatste is Susan Boyle op haar debuut niet gelukt. Het is een zielloze cd met nummers waar ze inhoudelijk helemaal niets mee kon. Mensen gunnen haar over het algemeen het beste, maar op deze manier gaat dat niet lukken.

American Idol Top 12

Sinds de uitschakeling van Alex Lambert, Ellen's cute banana, gaat een groot deel van mijn sympathie uit naar Didi Benami. Ze heeft een mooie stem, een gezonde dosis zelfkritiek en zoals ik al eerder zei, een zekere mate van onschuld. Niet de sterkste kandidaat, wel degene die ik het het meest gun. Deze week koos ze echter voor een nummer dat ze zo goed zong dat ze wat mij betreft in één klap bij de kanshebbers voor de overwinning gerekend mag worden. Ze zong Playing with fire van de Rolling Stones buitengewoon krachtig en liet daarmee een kant van zichzelf zien die we nog niet eerder gezien hadden. Jammer dat ik het hier niet kan laten horen. Liedjes van American Idol zijn uitsluitend tegen betaling verkrijgbaar op iTunes en ieder beeld wordt dus zorgvuldig geweerd van YouTube. Natuurlijk moest er ook weer afscheid genomen worden van een kandidaat deze week. Lacey Brown was de ongelukkige, de kandidaat die vorig jaar niet verder kwam dan de laatste 50 en dit jaar eigenlijk maar één echt succes had, haar vertolking van The Story. Voor de rest was ze duidelijk minder dan de rest, iets wat haar uitschakeling niet erg dramatisch of verrassend maakte. En toen waren er dus nog maar 11..

The Road

Het vergaan van de wereld blijkt een populair thema in films, televisieseries en boeken. Ook in The Road is de wereld toe aan zijn laatste dagen. We volgen de overlevingsstrijd van een jongen en zijn vader op een aarde die langzaam sterft. De mensheid is er niet beter op geworden: de overlevenden strompelen voort, zoekend naar een beter bestaan, of hebben zich verenigd in gewelddadige bendes. Terugkerend thema is het dilemma hoever een mens mag gaan in de wil tot overleven. De grenzen van goed en kwaad worden opgerekt of zelfs opnieuw gedefinieerd. De jongen speelt hierin de rol van het geweten, de vader laat zich leiden door een oersterke overlevingsdrang. The Road is weliswaar mooi gefilmd, maar tegelijkertijd erg donker, kil en bovenal deprimerend. Niet een film die bij een opkomend lentegevoel past. De timing van het uitbrengen van deze film maakt mijn oordeel dus negatiever dan verdiend. Hoewel het een indrukwekkende film is, heb ik na een lange winter behoefte aan wat positievers met meer licht en kleur.

Band Hero met Flogging Molly

Band Hero stond alweer een tijdje in de kast stof te vangen, maar nieuwe downloads krijgen mij zover de gitaar weer op te pakken. Deze nieuwe downloads zijn namelijk van niemand minder dan van de band Flogging Molly. Er is immers maar één ding leuker dan naar lekkere muziek luisteren, en dat is lekkere muziek maken. Althans, het idee hebben dat je dat doet want veel verder komt Band Hero natuurlijk niet. Op dit moment zijn er drie liedjes van Flogging Molly beschikbaar. Naar het schijnt volgen er meer liedjes om je op uit te leven, zo zou Drunken Lullabies als download komen voor Rockband, de concurrent van de Guitar/Band/DJ Hero reeks. Wat lijkt het mij leuk als je bij het kopen van een nieuwe cd van een band of zanger(es) een bonuscd zou krijgen met de Guitar Hero versies van de nummers, of codes om de nummers te kunnen downloaden. Wellicht dat dit de cd-verkoop ook weer wat op zou kunnen krikken. Het aanbod van downloads op Xbox Live is nu erg willekeurig en niet erg toegespitst op de smaak van de individuele consument. Niet op de mijne althans. Maar met Flogging Molly ben ik blij, daar geven wij graag 440 punten aan uit.

Incendiary

Incendiary is een emotioneel geladen film uit 2008 over een huisvrouw in Londen die haar familie kwijtraakt door een terroristische aanslag. De hoofdpersoon, sterk neergezet door Michelle Williams, is moeder en echtgenote en leidt een vrij troosteloos bestaan in een fantasieloze flat in Londen. Op het moment dat ze zich voor de tweede keer door een buurman laat verleiden tot vreemdgaan ziet ze op televisie bommen afgaan in het Arsenalstadion, waar haar man en zoontje op dat moment naar een wedstrijd zijn. Wat volgt is een indringend verhaal over liefde en verlies, over acceptatie en vergeving. De film geeft goed weer hoe elk verloren leven in een dergelijke situatie een drama op zich is. Het gaat niet om aantallen en al helemaal niet om afwegingen. Het verhaal is niet overal even goed in balans en het slot had van mij wat ingetogener gemogen, maar al met al een geslaagde film over de impact die een aanslag kan hebben op een mensenleven. Als je bedenkt hoeveel mensen er om kunnen komen bij een dergelijke aanslag en hoeveel levens daar door geraakt worden, dan stemt dat niet vrolijk. Het is maar een film gaat in dezen niet helemaal op.

As The World Turns

Sinds de start van RTL in 1990 wordt As The World Turns in Nederland uitgezonden. Dat wil zeggen dat ik, en met mij velen, er dit jaar maar liefst 20 jaar naar kijk. Daarmee zou je kunnen zeggen dat het een van meest constante factoren in mijn leven is, al is het de laatste tijd niet meer zo van harte. Het is bij een serie die zo lang loopt, in Amerika vanaf 1956(!), logisch dat sommige rollen door meerdere acteurs gespeeld worden in de loop der jaren. Voor de vaste kijkers kan dit echter heel storend zijn. Je hebt toch altijd een bepaald gevoel bij een personage dat mede opgeroepen wordt door de desbetreffende acteur, een gevoel dat niet per definitie overgaat naar de volgende vertolker van de rol. Dieptepunt vind ik de huidige Lily Snyder. Gunde ik de vorige Lily nog alle goeds, ondanks stompzinnige acties in een lang aanhoudende stompzinnige verhaallijn, de huidige Lily mag van mij eenzaam en ongelukkig aan haar einde komen. Een andere niet zo positieve verandering in de soap is de toename van het aantal buitenscenes. Deze zijn zo klunzig en zien er zo goedkoop uit, het is ronduit genant. In december werd bekend dat ATWT per september 2010 gaat stoppen. Wij hebben nog steeds een achterstand van anderhalf jaar dus wij kunnen nog even voort. Ondanks mijn kritiek van de laatste tijd zal het einde van misschien wel de langstlopende serie ooit een happening zijn die ik straks niet wil missen. Het zou leuk zijn als de vaste kijkers inbreng zouden krijgen in het definitieve einde. Jack en Carly weer samen, de oude Lily terug en gelukkig met Holden, een homohuwelijk voor Luke, ik zou het wel weten!

My Name is Earl seizoen 4

Het gegeven is al vier seizoenen even simpel als briljant: lowlife crimineel wint 100.000 dollar met een kraslot, wordt direct daarna overreden door een auto en raakt ervan overtuigd dat hij achtervolgd wordt door karma. De enige manier om hieraan te ontsnappen is om het goed te maken met alle mensen die hij onrecht heeft aangedaan. Hij maakt hiervoor een lijst en deze loopt als rode draad door de afleveringen. De personages, evenals het stadje waar het verhaal zich afspeelt, zijn enorm uitvergroot. Eigenlijk heeft iedereen een hoog tokki-gehalte, met Jaime Pressly als absolute uitschieter in de rol van Earl´s ex-vrouw Joy Turner. Na vier seizoenen moet ik er nog steeds om lachen, maar is de serie niet succesvol genoeg gebleken om nog verder voort te zetten. Het vierde seizoen is dus tevens het laatste, wat ik toch wel een gemis ga vinden. My Name is Earl is bizar, geestig en vooral erg ontspannend. Hier Gag Reel, afkomstig van de dvdbox van seizoen 4:

Fotoexpositie Vondelpark

Ik behoor tot de gelukkige groep mensen die het Vondelpark op de route naar het werk heeft liggen. Met grote regelmaat fiets ik van de Leidsepleiningang richting de uitgang op de Amstelveenseweg, over de volledige lengte van het park dus. Ik kan niet zeggen dat ik dit helemaal voor mijn rust doe, het is een drukke route en er wordt ook door mij stevig doorgefietst. Toch is het een mooie weg om te fietsen en blijft het een enorm contrast met het nog veel drukkere stadsverkeer buiten het park. Sinds begin maart zoef ik langs een aantal prachtige grote foto's die opgesteld staan naast de weg. Een korte zoektocht op internet leert mij dat deze er sinds 28 februari staan, en dat ze een fotoexpositie vormen ter gelegenheid van de voltooiing van de renovatie van het Vondelpark. Ik was in de veronderstelling dat het professionele foto's waren, maar ze blijken het resultaat te zijn van een fotowedstrijd. Ik ben in ieder geval erg onder de indruk van de kwaliteit en zal er snel eens gaan kijken zonder fiets en zonder van A naar B te moeten. Het is echt de moeite waard om er de tijd even voor te nemen, inplaats van er langs te racen. Hieronder enkele voorbeelden met de naam van de fotograaf:


Charlotte van Drimmelen, winnaar van de fotowedstrijd


Ian Velthuis, winnaar van de tweede prijs


Marije van Woerden

American Idol Top 16

Er begint zich een duidelijk onderscheid af te tekenen bij de Idol-kandidaten. Aan de ene kant staan de jonge, onbevangen, nog naar zichzelf zoekende aspirant-artiesten. Bij hen is het hit en miss. Zingen kunnen ze zeker, maar doordat ze nog zoekende zijn naar hun identiteit kiezen ze soms voor verkeerde nummers of voor een performance die niet bij ze past. Katelyn werd hier deze week het slachtoffer van: al haar keuzes waren verkeerd waardoor ze niet goed overkwam en genadeloos werd afgestraft door het Amerikaanse publiek. Aan de andere kant staan de iets volwassenere kandidaten, wat overigens maar deels met leeftijd te maken heeft. Zij weten precies wie ze willen zijn, staan zelfverzekerd op het podium en presteren heel constant. Dat wil niet zeggen dat ze daarmee ook automatisch in de smaak van het Amerikaanse publiek vallen. Dit ondervond Lilly Scott aan den lijve. Zij werd er deze week uitgestemd, de meest schokkende uitschakeling tot nu toe als je het mij vraagt. Lilly is zo eigen en kan zo goed zingen, ik zag in haar absoluut een kanshebber voor de overwinning. Het ontbrak haar wel wat aan uitstraling; het ontbrak haar daardoor denk ik aan de gun-factor. Het publiek gunde het Katie meer, terwijl die niet half zo goed is. Zij kon het publiek raken, daar waar Lilly dit niet lukte. De gun-factor voel ik het sterkst bij Didi Benami en Alex Lambert. Het is vanaf het begin al een kwestie van tijd voordat ze het programma moeten verlaten, want ze zijn zeker niet de sterkste deelnemers. Het zijn echter wel mooie, authentieke, transparante kandidaten, die zich met moeite staande houden in de orkaan waarin ze beland zijn. Die onschuld maakt ze prachtig. Ik kan dan ook niet anders zeggen dat toen Alex zijn vertrekmoment deze week al kwam, ik dat zondermeer de meest emotionele exit tot nu toe vond. Gelukkig mag Didi nog even blijven, mede door een ijzersterk optreden deze week. We gaan nu verder met de top 12, spannend hoor!

Walter Bishop

Het einde van het eerste seizoen van Fringe nadert in huize van Trierum en wat vind ik dat jammer. Er zit eigenlijk geen echt mindere aflevering tussen, het verhaal blijft intrigerend en de schrijvers zijn gelukkig niet gestruikeld over de vele losse eindjes. Genoeg stof dus ook voor nieuwe seizoenen, ik kijk ernaar uit! Hoogtepunt in de serie vind ik de rol van Walter Bishop, gespeeld door John Noble. Hij is zo subtiel en geestig, zowel in woord als in beeld. In het begin van de serie lijkt het nogal slapstick-achtig, alsof het alleen even gebruikt wordt om aan te geven dat Walter al die jaren in een inrichting heeft gezeten. De humor wordt echter steeds beter en meer absurd inplaats van minder. Walter Bishop is voor mij duidelijk de sterkste schakel in de serie. Hier een aantal quotes, die zeker leuker zijn als je het beeld erbij hebt, maar om toch een idee te geven van Bishops humor:

"Fringe: Pilot (#1.1)" (2008)
Dr. Walter Bishop: They
[pause]
Dr. Walter Bishop: they have this horrible
[pause]
Dr. Walter Bishop: pudding here. Butterscotch pudding on Mondays, it's dreadful.
Agent Olivia Dunham: It's Thursday
Dr. Walter Bishop: Oh
[pause]
Dr. Walter Bishop: oh, that's fantastic news.

"Fringe: The Same Old Story (#1.2)" (2008)
Peter Bishop: [on cell phone] Walter, I'm with a woman in her mid 20's. She is going into cardiac arrest due to an overdose of anesthesia. Her heart just stopped.
Dr. Walter Bishop: Do you have any cocaine?
Peter Bishop: Cocaine? No, I don't have any cocaine...
Dr. Walter Bishop: Oh - That's too bad. You'll have to shock her heart then.

"Fringe: In Which We Meet Mr. Jones (#1.7)" (2008)
Dr. Walter Bishop: [on the phone with Peter Bishop] Hello Peter, this is me, your father, Walter Bishop.
Peter Bishop: Thank you Walter. I know who you are.
Dr. Walter Bishop: Excellent...

Sonic Sega All-Stars Racing

Sonic Sega All-Stars Racing is een race-game in de traditie van Mario-kart. Dus racen terwijl je bommetjes gooit, met samba-ballen gaat zwaaien of opeens op zijn kop rijdt. Alle Sega-figuren zijn beschikbaar om mee te racen in soms bijna hysterische decors. De game is bijzonder kleurrijk, niet te moeilijk en vooral erg leuk. Je kunt gewone races rijden, grand-prix, tijdraces en missies. Niet ingewikkeld, niet nieuw en ook niet zo heel erg origineel, maar wat mij betreft helemaal geslaagd. Natuurlijk zitten er wel wat frustratiepunten in, of missies die je niet zomaar in een keer haalt, maar daar hebben we dan nog een echte gamer voor in huis. Ik vermaak me voorlopig nog wel even!

Mandy op eigen benen

Vast onderdeel in Man bijt hond is de real life docu-soap over unieke, bijzondere en soms juist weer heel gewone mensen. Deze prachtige portretjes gaan soms een heel eigen leven leiden, zoals in het geval van de Veermannetjes, maar meestal vormen ze een afgerond geheel wat precies goed is. In februari was het de beurt aan Mandy. Mandy heeft een verstandelijke beperking en we zien haar in de aanloop naar het verhuizen naar een woongroep. We volgen Mandy bij een zelfstandigheidscursus en zien hoe zij voor het eerst (meerdere malen omdat ze het zo leuk vindt!) de sleutel van haar eigen apartement omdraait. Ze is bijzonder aanstekelijk in haar lach en enthousiasme, wat het een hoog feel-good gehalte geeft. Het was zo leuk om te zien hoe zij alles ervaart en naar de wereld kijkt. Ik heb er met heel veel plezier naar gekeken en vind het eigenlijk jammer dat het alweer voorbij is. Ik ben echt fan van Mandy geworden en haar dagboek. Toch hoop ik dat het hierbij blijft, want van uitmelking gaat niemand beter worden en Mandy in de laatste plaats. Mandy op eigen benen, ik wens haar het allerbeste!

Alice in Wonderland

De 2010 vertolking van Alice in Wonderland zou geboycot worden door diverse bioscopen wegens een meningsverschil met Disney, maar verscheen uiteindelijk gewoon zoals afgesproken. Gelukkig, want anders hadden we deze prachtige vertolking van regisseur Tim Burton wellicht moeten missen. Mia Wasikowska speelt de negentienjarige Alice die juist als ze op het punt staat zich te verloven opnieuw in Wonderland belandt. Hoewel het lang onduidelijk is of ze wel de juiste Alice is, en ze zelf lang in de veronderstelling blijft dat ze in haar eigen droom zit, zien we al snel een daadkrachtige Alice die in staat blijkt de Witte Koningin weer op de troon te krijgen. De figuren zijn prachtig en de omgevingen zien er waanzinnig uit, alleen om naar te kijken dus al een geslaagde film. Maar ook het verhaal is goed en er zit een prima boodschap in deze film. Voor echt kleine kinderen misschien wat aan de enge kant, maar verder in alle opzichten geslaagd. Wel een kanttekening: het 3D effect voegde weinig toe. Het nam zelfs wat van de betovering weg omdat de film prachtige kleuren bevat die enigszins wegvielen door de 3D-bril. 3D is dus niet per defenitie een plus, in dit geval eerder een min.

Fringe seizoen 1

Een serie over een FBI-agente, je zou denken dat dat thema intussen wel volledig uitgemolken is. Niet dus: met Fringe over FBI-agente Olivia Dunham hebben we er een nieuwe, superspannende serie bij die ons nu al avonden achtereen aan de televisie bindt. Als er steeds meer onverklaarbare zaken gebeuren in de wereld lijkt het spoor terug te voeren op zwaar geheime onderzoeken in opdracht van defensie, onderzoeken van meer dan 20 jaar geleden. Hierbij werden mensen gebruikt als proefkonijn en werden er verregaande en lang niet altijd ethisch verantwoorde zaken onderzocht op het gebied van de hersenen. De dokter die hier verantwoordelijk voor was, inmiddels al 17 jaar vastgehouden in een psychiatrische inrichting, wordt om zijn kennis samen met zijn zoon in het FBI-onderzoek betrokken. De hoofdpersonen uit deze serie zijn nogal uitgesproken personages, zonder clichematig te zijn. Olivia is een profesionele agente, maar voelt na een aantal afleveringen nog steeds wat afstandelijk. Dokter Bishop heeft een flinke tik over gehouden aan zijn opname. Hij heeft wat van een verstrooide professor, maar dan wel een bijzonder geestige. De zwakste schakel na een aflevering of zes vind ik Joshua Jackson als de zoon van Bishop. Gelukkig heeft Jackson nog heel wat krediet bij mij uit zijn Pacey-dagen in Dawson's Creek (weet je nog?), zodat het geen storende factor is. Echt een aanrader deze serie: spannend, grappig en je blijft je afvragen wat er nog meer staat te gebeuren.

The Corporation

De Canadese documentaire met de naam The Corporation uit 2003 zag ik voor het eerst tijdens een college Organisatiewetenschappen, een keuzevak dat ik twee jar geleden volgde aan de Vrije Universiteit. Nu, met de hele financiele crisis en zijn impact, is de film misschien wel relevanter dan ooit. Mark Achbar en Jennifer Abbott proberen in deze documentaire een beeld te geven van de grote bedrijven en hun plaats en invloed in de wereld. Uitgangspunt is het gegeven dat NV's in de jaren '30 de status van rechtspersoon kregen, waarmee verantwoordelijkheden voor indivuen wegvielen. Wanneer de NV als een persoon ontleed wordt door een psycholoog blijkt het de persoonskenmerken van een psychopaat te hebben. Hoe kan het anders dat er zoveel vreselijke dingen gebeuren, denk aan milieuvervuiling en slechte werkomstandigheden van arbeiders, waar geen individu achter staat maar die evengoed wel blijven gebeuren? Bedrijven denken te vaak dat ze op een bijna passieve manier een product zijn van de maatschappij, terwijl ze juist bepalend zijn voor diezelfde maatschappij of het nu in positieve of in negatieve zin is. In de Wal-Mart effect kwam schijver Charles Fishman tot een vergelijkbare conclusie. (Zie: The Wal-Mart Effect ). De macht die grote bedrijven hebben is groter dan die van welke regering ook, en dat terwijl ze tegelijkertijd ook heel kwetsbaar blijken. The Corporation is een hele zit met een lengte van 2 1/2 uur, maar is erg interessant en biedt veel stot tot nadenken.

Looking into the past

Hoe intrigerend is de gedachte dat de gebouwen hier in het centrum van Amsterdam soms al honderden jaren oud zijn en er dus ook al stonden toen de wereld er heel anders uit zag. Oude beelden, of het nou foto's of filmbeelden zijn, van gebouwen die er nog steeds staan en amper veranderd zijn kunnen daardoor soms een wat vervreemdend effect hebben. Zo is het raar om beelden te zien van bijvoorbeeld de Dam in de oorlog. Ondanks die totaal andere tijd zag de Dam er toen nauwelijks anders uit dan nu, wat het verleden heel tastbaar kan maken. Op de site wildammo.com zijn de beelden van nu gecombineerd met oude foto's van dezelfde plaatsen en/of gebouwen. De 25 foto's laten heden en verleden letterlijk in elkaar over gaan. Hoe meer tijdsgebonden elementen te zien zijn, hoe indrukwekkender het resultaat. De foto's zijn afkomstig uit de Looking into the past group op Flickr van Jason Powell. Zie hieronder enkele voorbeelden of klik op bovenstaande link voor de 25 op de site.

A Long Time Coming

Helemaal in verkiezingsstemming als ik ben, heb ik afgelopen week A Long Time Coming gelezen over de 2008 presidentscampagne in Amerika. Dit boek over misschien wel de meest indrukwekkende campagne ooit is geschreven door Evan Thomas. Hij gebruikte de ervaringen van Newsweek reporters die fulltime de verschillende campagnes gevolgd hebben. Dit levert mooie achter de schermen portretten op van de kandidaten, vanuit het perspectief van de pers die altijd aanwezig was en meereisde met de kandidaten. Het sterke aan dit boek vind ik de manier waarop de verschillende karakters geschetst worden, zowel die van de kandidaten als die van hun naaste adviseurs. De wisselwerking tussen de karakters is erg boeiend en laat zien dat campagne voeren voor een groot deel te organiseren is, maar voor een deel toch ook fingerspitzengefuhl is en een beetje geluk. Bovenal is het uiteindelijk toch echt mensenwerk. Wat ik prachtig vind is de passie van de kandidaten, de overgave en het absolute geloof in hun toekomstvisie. Dit geldt natuurlijk voor Obama, maar gold ook voor Clinton en McCain. Dat mis ik in Nederland behoorlijk, iedereen loopt al te polderen, te relativeren en te draaien voordat de campagne afgelopen is. Deels is dat nodig in een coalitieland als Nederland, deels is het gewoon jammer. A Long Time Coming is natuurlijk maar een van de vele verhalen die je over Obama's campagne zou kunnen schrijven, maar voegt zeker wat toe aan het beeld van een campagne waar ik in ieder geval geen genoeg van kan krijgen.

Generale repetitie voor de landelijke verkiezingen?

YAY, verkiezingsdag! Deze dag wordt er niet gewerkt, maar staat de hele dag de televisie aan en zap ik tussen Politiek24, AT5, RTL nieuws en Nederland1. Er is de hele dag natuurlijk eigenlijk niets te melden, maar de sfeer is prachtig. Eindelijk zijn we allemaal even bezig met dat wat ertoe doet: bijdragen aan een beter Nederland. Al is het dan maar door te stemmen, het is mooi dat in ieder geval op één dag iedereen kleur bekent. Het mooiste is natuurlijk de aanloop naar de verkiezingen. Normaal zijn de gemeenteraadsverkiezingen een beetje een slap aftreksel van de landelijke, maar dit jaar gaf de PvdA er een pittige zwaai aan door het kabinet te laten vallen. Het gaat daarom nu niet alleen om het kiezen van een nieuwe gemeenteraad, het is meteen een generale repetitie voor de landelijke verkiezingen in juni. De grote vraag is hoe de politici de mensen echt gaan bereiken de komende maanden en hun boodschap geloofwaardig gaan overbrengen. Aan dat bereiken valt nog wel een en ander te verbeteren. De grote toevoeging deze verkiezingen wordt gevormd door de aanwezigheid van Twitter en andere sociale netwerken. Hier wordt nog maar beperkt gebruik van gemaakt en dan ook nog behoorlijk ongecoordineerd. Zo werden de debatten bijvoorbeeld uitgebreid gevolgd en door velen van commentaar voorzien op Twitter, maar was er geen partij die dit georganiseerd aanpakte naar mijn weten. Met zijn allen meepraten met #debat of #verkiezingen, het gaf een hele nieuwe en buitengewoon interessante dimensie aan de verkiezingsstrijd waar de partijen geen enkele bijdrage aan geleverd hebben. Ik had best het debat willen volgen met gelijkgestemden (lees in mijn geval: D66-stemmers), maar had hier nu niet de mogelijkheid toe. Ook ging ik de kandidaat die ik aangeraden had gekregen via een stemwijzer volgen op Twitter, maar hoorde daar vervolgens helemaal niets van. Ik hoef niet te horen waar mijn kandidaat een broodje eet en waar hij die vervolgens weer uitpoept, maar ben wel benieuwd naar wat hij nou voor me gaat doen. Nog een gemiste kans als je het mij vraagt. Het is nog steeds zoeken voor de kiezer naar relevante informatie, terwijl dit allang niet meer nodig is. Het is niet zo vreemd dat degene die het hardst schreeuwt de meeste aandacht krijgt, terwijl er zoveel betere en meer constructieve manieren zijn om de kiezers te bereiken. De partij die het best gebruik weet te maken van sociale netwerken zou daar weleens een groot voordeel uit kunnen halen. Zolang het tenminste echt over de boodschap gaat, helder, duidelijk en professioneel. We hebben toch wel iets geleerd van de Amerikaanse verkiezingen? Laat de strijd voor de aankomende verkiezingen maar beginnen, ik heb er zin in!