Pinterest

De eerste vraag die ik me stel als ik weer een nieuwe vorm van social media zie is wat de toegevoegde waarde ervan is. Of kan zijn. Wat valt er immers nog in te checken, up te daten of te delen wat we niet al lang doen inmiddels? De tweede vraag is vervolgens of het mij persoonlijk aanspreekt. Die tweede vraag lijkt vooralsnog voor mij belangrijker te zijn dan de eerste, als ik kijk waar ik uiteindelijk mijn tijd in ga steken. Hoe vernieuwend wellicht ook, apps waarmee ik de nieuwste handwerkjes zou kunnen delen, of zou kunnen opscheppen over hardgelopen kilometers zullen nooit aan mij zijn besteed. Het moet dus wel een beetje in de buurt van reguliere interesses blijven. Mijn nieuwste tijdverslindende bezigheid in deze categorie is Pinterest: een vorm van social media waarbij je prikborden aanmaakt waarop je vervolgens allerhande foto\'s plaatst. In het begin voelde het een beetje als Flickr, maar na er een beetje in rondgesnuffeld te hebben is het principe toch wezenlijk anders. Gaat het bij Flickr voornamelijk om sets van eigen foto\'s die geplaatst worden, bij Pinterest gaat het om de verzamelingen die je aanlegt met allerlei verschillende foto\'s. Een soort collagemakerij dus, waar je ook foto\'s van jezelf in kunt gebruiken, maar waarbij je vooral verzamelt en \'repint\'. Ik ben er nog niet uit wat de toegevoegde waarde is. Ik ben er eigenlijk ook nog niet uit of ik er wel echt tijd in wil gaan steken. Het zal uiteindelijk ook afhangen van het succes van het totaal. Het is tenslotte social media, en die trek je niet in je eentje. Maar goed, voorlopig vermaak ik me er in ieder geval nog wel even mee. Pinnen, liken en repinnen: Pinterest it is.
Oordeel zelf: SaskiavanT op Pinterest

Source: news.nationalgeographic.com via Saskia on Pinterest

El Capitan Theatre

Ondanks het feit dat ik een echte film-fan ben en al sinds 2003 geregeld in Los Angeles kom, was het er nooit van gekomen om naar het beroemde El Capitan Theatre te gaan. Deze bioscoop, prominent aanwezig op Hollywood Boulevard, bestaat al sinds 1926 en komt uit dezelfde koker als het Egyptian Theatre en het wereldberoemde Grauman Chinese Theatre. De reden dat ik er nog niet eerder was geweest houdt voornamelijk verband met de films die hier getoond worden. El Capitan wordt geexploiteerd door Walt Disney en draait dus uitsluitend Disney films. Ik heb hier niets tegen, maar als ik in Amerika ben staan deze over het algemeen niet bovenaan mijn lijstje. Dit jaar kwam daar verandering in toen het zwaar gehypte John Carter in El Capitan ging draaien. Die wilden we toch zien en waarom dan niet in El Capitan. De eerste indruk binnen was zeker indrukwekkend. Het deed me denken aan de stijl van het in 1921 geopende Tuschinski, een stijl waar ik wel van houd. Om er helemaal een feest van te maken kozen we voor de VIP-optie. Dit bleek echter nogal teleurstellend. Voor tien euro extra mochten we op gereserveerde rijen in het midden van de zaal plaatsnemen en kregen we een flesje drinken en een emmer popcorn. Die plaatsen in het midden van de zaal waren natuurlijk prachtig, ware het niet dat er verder maar een handjevol mensen aanwezig was waardoor het rendement van onze luxe plaatsen minimaal was. Het was ook niet dat het luxere stoelen waren of zo, het ging echt alleen om de plaats in de zaal. Als echte film-fan moet je El Capitan zeker een keer gezien hebben, maar als we het hebben over aanbod en kwaliteit zijn er in Hollywood veel betere opties. Hij kan in ieder geval van mijn lijstje, dat is zeker wat waard.

El Capitan, klaar voor een première, maart 2009

Duets

Je zou zo langzamerhand denken dat het genre van de talentenjacht wel zo'n beetje uitgeput zou zijn. Vorig jaar probeerde Beau van Erven Dorens het nog wel met een nieuw concept, maar dat was zo onoverzichtelijk dat het jammerlijk mislukte. The Voice daarentegen, ook nog relatief nieuw en ook een best gewaagde vorm, werd een megasucces. Genoeg reden blijkbaar voor de Amerikaanse zender ABC om met weer een nieuwe variant te komen: Duets. In Duets zoeken vier supersterren (Kelly Clarkson, John Legend, Robin Thicke en Jennifer Nettles) elk op hun eigen manier twee talenten waar ze duetten mee gaan zingen. Deze supersterren vormen tevens de jury. Ze zijn dus niet alleen deelnemer, maar ook jurylid. Een beetje vreemde combinatie, die wellicht objectiviteit gedeeltelijk in de weg zal kunnen komen te staan. In de eerste aflevering leek dit nog mee te vallen. Elke deelnemer was fan-tas-tic en de complimenten vlogen over en weer. De uiteindelijke ranking leek hierdoor meer op een loterij dan op een weloverwogen top tien. De tweede aflevering begon meer op een competitie te lijken. Niet alleen voor de kandidaten, maar ook voor de supersterren. Ze werden steviger in hun kritieken naar elkaar en strenger in hun jurering van de kandidaten. Of dit gaat werken zullen we volgende week merken, als de eerste kandidaat naar huis gestuurd zal gaan worden. Helemaal onomstreden is de deze nieuwe show nu al niet meer: eerst werd Lionel Richie als jurylid vervangen door John Legend vanwege planningsproblemen. Vervolgens werd kandidaat Johnny Gray na één aflevering vervangen door Meleana Brown, om niet nader toegelichte redenen. Johnny Gray liet echter op Twitter al doorschemeren dat zijn vertrek niet vrijwillig was geweest. Of Duets een succes zal gaan zijn kan ik echt niet beoordelen, maar een beetje controverse doet een show over het algemeen alleen maar goed, dus die plus heeft het al.

Bij het maken van de trailer van Duets was Lionel Richie nog niet vervangen door John Legend

When you're strange

Een documentaire over een band als The Doors maken, kun je volgens mij eigenlijk niet goed doen. Dit heeft denk ik vooral te maken met het zeer uiteenlopende beeld dat mensen hebben van The Doors, en van de betekenis die de band heeft gehad in de (pop)geschiedenis. Voor de een heeft The Doors mytische vormen aangenomen, voor de ander zijn de mannen muzikaal volledig overschat en slechts een voetnoot in de muziekgeschiedenis. Desalniettemin waagde regisseur Tom DiCillo een serieuze poging tot een documentaire over deze band. Gebruikmakend van archiefbeelden en met de voiceover van Johnny Depp maakte hij When you're strange, over het immense succes van The Doors met natuurlijk een belangrijke plaats voor voorman Jim Morrison. DiCillo laat niet alleen zien hoe het succes in minder dan geen tijd tot stand kwam, hij plaatst het ook in de tijd. Erg kritisch wordt hij echter nooit. De nadruk ligt vooral op Morrisons poëtische kwaliteiten en zijn talent om menigten op te zwepen. Dat hij met zijn egoïstische en onberekenbare gedrag zijn bandleden het leven soms totaal onmogelijk maakte las ik slechts tussen de regels door. When you're strange getuigt van een diepe bewondering voor de The Doors en zeker ook voor de illustere Jim Morrison. Hierdoor blijft de donkere kant van het verhaal, misschien wel de meest intrigerende, in mijn ogen wat onderbelicht. Evengoed een fijne documentaire die zeker wel recht doet aan The Doors, en de gebeurtenissen heel aardig in de context van de tijd plaatst. Een zanger die door de politie van het podium afgesleept wordt omdat hij onder invloed van alcohol en drugs zijn broek laat zakken, daar kunnen we ons immers in de tijd van de Justin Biebers niet meer zo veel bij voorstellen. Helaas zou ik bijna zeggen.