Kroningsdag @lomografie

Was het nou koninginnedag, koningsdag of kroningsdag? Omdat ik wellicht nog maar een enkele keer de kans heb om een dag zo te noemen wordt het maar kroningsdag. Ik heb het natuurlijk over 30 april 2013, de dag dat Willem-Alexander tot koning gekroond werd. Het is inderdaad alweer een paar weken geleden, maar dat heb je nu eenmaal als de foto's eerst nog ontwikkeld moeten worden. Dan loop je iets achter de feiten aan. Gelukkig had ik op het moment zelf wel gewoon mijn telefoon bij me waarmee ik live-beelden direct door kon sturen naar Facebook en de rest van de wereld. Waarom zou je er immers anders tussen gaan staan? Geen foto geen bewijs. En ertussen stond ik. Het was in eerste instantie helemaal niet mijn bedoeling om me naar de Dam te begeven. Ik wilde alleen even naar buiten om wat sfeer te proeven voordat bij ons voor in de straat de boel weer vol zou staan. Er was 's ochtends echter helemaal geen sfeer in de stad, want iedereen bleek op de Dam te staan. Voordat ik het wist stond ik er ook , en als je er dan toch bent dan blijf je natuurlijk ook even kijken. Ondanks het gegeven dat ik niet zoveel met het koningshuis heb was het toch wel bijzonder om er te zijn. Het was allemaal heel ontspannen, heel ongedwongen, en er waren natuurlijk mogelijkheden te over om foto's te maken. Bovenstaande foto maakte ik met mijn Diana F+ op Fujichrome film, die de kenmerkende kleurcontrasten opleverde. Onderstaande foto's met de LC-Wide, met X-Pro Slide film.

De menigte gefotografeerd richting het Damrak, 30 april 2013



Links de nieuwe koning op het balkon, maar beter zichtbaar op de grote schermen, 30 april 2013



Een paar uur later was het voor de deur weer gewoon de koninginnedag zoals we die al jaren kennen, 30 april 2013

Hollywood

Het duurde maar liefst zes seizoenen voordat ik door had dat het hoofdpersonage uit de televisieserieCalifornication, Hank Moody, een link had met Charles Bukowski en diens beroemde hoofdpersoon Hank Chinaski. Die weer gebaseerd was op zijn eigen persoon. Ik zou als excuus kunnen brengen dat ik Hollywood van Charles Bukowski niet gelezen had, maar dat is eigenlijk geen excuus. Dat maakt het alleen maar erger eigenlijk, want als fanatieke lezer en Amerika-fan had ik die allang in mijn verzameling moeten hebben. Gelukkig ben ik niet iemand die erg veel ontleent aan het kunnen aangeven van literaire of cinematische verwijzingen. Het had echter wel wat toegevoegd aan de kijkervaring van Californication als ik Hollywood eerder had gelezen, dat moet toch wel gezegd. Want wat is Hollywood een heerlijk boek, ik heb er echt van genoten. Beter laat dan nooit zal ik maar zeggen. Het voelt als Hollywood, het ademt Hollywood. Al kom ik er slechts enkele dagen per jaar en is het boek al bijna 25 jaar oud, toch is er zoveel herkenning. De lucht, de geuren, alles wordt bijna tastbaar. Daarbij is het ook nog eens een heel smeuïg boek, wetende dat een groot deel echt zo gebeurd is bij de totstandkoming van de film Barfly, de belangrijkste verhaallijn in het boek. Die ik nu dus ook nog moet gaan zien ja, om vervolgens wellicht het boek nog eens te lezen. En Californication nog eens te kijken. Maar goed, daarvan blijkt nog een nieuw seizoen te komen, dus dat is alvast geregeld.

LC-Wide

Sinds een aantal weken ben ik in het bezit van een Lomo LC-Wide camera. Hoe langer ik met Lomografie bezig was, hoe meer het gevoel kwam dat ik ook een 'echte' Lomo-camera wilde hebben. Hiermee bedoel ik dus een camera van de LC-familie, de camera waar het voor Lomografie ooit mee begon. Ik merkte dat online met name de foto's gemaakt met de LC-Wide me aantrokken. Door de grote hoek van de lens lijken de foto's diepte te krijgen, een effect dat vooral naar voren komt bij het fotograferen van rechte hoeken. De keuze tussen de LC-A en de LC-Wide was dus snel gemaakt, ondanks het niet geringe prijsverschil. Het is sowieso één van de duurdere camera's uit het Lomography-assortiment, maar daar krijg je dan ook wat voor. Het beeld is prachtig, de lichtmeter een prettig hulpmiddel en de reikwijdte van de lens is echt spectaculair. Eerder liet ik al foto's zien die met de LC-Wide op x-pro slide film gemaakt waren. Ik gebruikte echter ook al Lomography CN 800 iso en 400 iso. De camera is klein, handzaam en zit consequent in mijn tas. Hij doet daarmee de eerste Lomography-regel meer dan eer aan: take your camera everywhere you go. Zondermeer mijn favoriet op het moment.

De Herengracht, april 2013



De Amstel vanaf de Blauwbrug, april 2013



Het Leidseplein bij zonsopkomst, april 2013

Wieliczka Salt Mine

Een half uurtje rijden vanaf Krakau liggen de Wieliczka Salt Mines. Dit was een plaats waar tot in de jaren '90 zout gewonnen werd, maar die nu opengesteld is voor het publiek. Als je een pure, ambachtelijke zoutmijn verwacht dan ben je bij de Wieliczka Salt Mines aan het verkeerde adres. Het is een toeristische, geoliede machine, die talloze bezoekers in korte periodes kan verwerken. Aangekomen word je in grote drommen naar beneden geleid via een houten trap, waarna je via gangen in diverse ruimtes terecht komt. Deze kamers zijn ongetwijfeld ontstaan door de zoutwinning, maar dat is niet waar de aandacht van de gids het meest naar uitgaat. In elke kamer staan namelijk beelden, uiteraard gemaakt van zout, die soms een bekende voorstellen, en soms in een groep een situatie uitbeelden. Niet zelden gaat dit vergezeld met een lichtshow en enige muzikale omlijsting. Het is groots en in die zin wel indrukwekkend, maar het geheel voelt toch meer als een ondergronds museum, dan als een mijn. Daarbij komt dat de licht- en geluidseffecten nogal amateuristisch aandoen. Zo werden we bij een ondergronds meer getrakteerd op wat groene en oranje lichten die knipperden op de maat van Chopin terwijl de gids plichtmatig de knopjes bediende. De grote ondergrondse kathedraal met de kroonluchters was zeker wel indrukwekkend, maar zoals bij zoveel dingen die we zagen onderweg heb ik nog steeds geen idee waarom die daar was. Het had van mij allemaal wat authentieker gemogen, zonder al die opsmuk. Maar goed, daarvoor waren we duidelijk in de verkeerde mijn.

Eén van de vele beelden in de Wieliczka Salt Mines, februari 2013

De gangen gaven je nog een beetje het gevoel dat je echt in een mijn was, februari 2013

De kathedraal, februari 2013

Het toppunt van kitsch, februari 2013

Candy Crush Level 147

Ik had de moed bijna opgegeven: na twee maanden vast te zitten in één enkel level had ik er echt geen zin meer in. Aan het aantal toegestuurde levens van Facebookvrienden lag het niet, evenmin aan het aantal toegestuurde extra zetten. Ik kwam er gewoon niet doorheen, terwijl het op zich helemaal geen gecompliceerd level leek. De enige troost was dat ik niet de enige leek te zijn. Ik zag meer mensen voor kortere of langere tijd stranden op dit punt. Des te frustrerender was het dan wel als ik weer iemand door zag gaan. Wat had hij/zij gedaan? Wat was het geheim? Toch maar boosters kopen? Maar dat weiger ik. Ik geef nog liever op dan dat ik hier serieus geld aan uit ga geven. Zelfs twee maanden frustratie heeft dat niet veranderd. Er leek dus een einde te zijn gekomen aan mijn Candy Crush verslaving.Tot ik even aan een vriend wilde laten zien in welke level ik al die tijd al vast zat, en ik er opeens door was. Hoe? Geen idee. Sommige mensen beweren heel goed te zijn in dit spel. Maar volgens mij is het nog steeds voor het overgrote deel pure mazzel. Voor de pechvogels die nog steeds vastzitten in level 147 hieronder een YouTube filmpje dat misschien hulp biedt. Ik denk het niet, maar ik vind het vooral reuze komisch dat iemand serieus een level van Candy Crush op YouTube zet. En dat er ook nog eens zoveel mensen naar kijken. Eén van de meest onbegrijpelijke hypes ooit, die duidelijk nog niet voorbij is.

Lomography X-Pro Slide 200

Er valt veel onder te brengen onder de noemer Lomography: als het maar analoog is dan ben je al een heel eind. Daarbij is de lol wel dat je houdt van verrassingen, en je je van te voren dus niet al te druk maakt over het te verwachten resultaat. Toch zijn er foto's die we eerder als typisch lomografisch zouden bestempelen dan andere. Dit heeft vooral te maken met de kleuren, wat vervolgens weer te maken heeft met het ontwikkelproces. Ik maakte hier voor het eerst zelf kennis mee toen ik mijn Diana F+ voorzien had van een Fujichrome MS 100/1000 rolletje. Deze werd vervolgens via crossprocessing ontwikkeld, wat betekent dat de film die eigenlijk diafilm was, behandeld werd als een gewoon negatief filmpje. Het merk Lomography heeft zelf ook zogenaamde slide-film en het werd na mijn zeer geslaagde poging met de Fujichromefilm hoog tijd om deze eens te proberen. Ik koos voor de Lomography X-Pro Slide 200 ISO 35mm. Ik deed deze in mijn LC-Wide, mijn nieuwste en op dit moment meest geliefde lomocamera. Het effect is verbluffend: groene, gele, blauwe tinten in combinatie met een soort korreligheid die de foto's een heel speciale uitstraling geven. Net als bij de Fujichromefilm zie je wel dat je contrasten nodig hebt om tot een optimaal effect te komen. Veel licht en een diepblauwe lucht, het liefst met wat wolkjes, geven het beste resultaat. Dat neemt niet weg dat ik de foto van de naderende metro ook spectaculair vind. Het is dus vooral een kwestie van proberen, laten ontwikkelen, kijken en nog meer proberen. Voor een eerste rolletje ben ik in ieder geval zeer tevreden!

Jeroen in de Jordaan, Amsterdam, april 2013



Straatkunst in de Jordaan, Amsterdam, april 2013



Naderende metro bij halte Weesperplein, Amsterdam, april 2013

Lean In

Women, work and the will to lead: dat is waar Sheryl Sandberg zich sterk voor maakt in haar boek Lean In. Sheryl Sandberg is de zeer succesvolle COO van Facebook. In de loop van haar carrière merkte ze geregeld dat er wat betreft vrouwen, leiderschap en werkelijke gelijkheid op de werkvloer nog een lange weg te gaan is. Had ze nog gestudeerd in de veronderstelling dat emancipatie een overbodig goed was geworden, eenmaal in het bedrijfsleven zag ze dat er nog heel wat te doen valt. In haar boek Lean In gaat ze daarom niet alleen in op de verschillen tussen mannen en vrouwen en waar zich dit in uit, maar roept ze ook actief op tot aanpassingen en veranderingen. Persoonlijk vond ik de eerste paar hoofdstukken het interessantst. Hier beschrijft Sandberg hoe vrouwen zich gedragen in het bedrijfsleven, waar hierin de verschillen zitten met hun mannelijke collega\'s en wat hiervan de consequenties kunnen zijn. Ook laat ze zien aan de hand van onderzoeken hoe er nog steeds anders gereageerd wordt op vrouwen dan op mannen, puur op basis van verwachtingen. Verderop in het boek begint Sandberg een beetje in herhaling te vallen. Als Sandberg door blijft gaan over traditionele verhoudingen tussen man en vrouw gezien vanuit de gezinssituatie, haak ik een beetje af. Ik snap dat voor veel vrouwen het moederschap een belangrijke rol speelt in de loop van hun carrière, maar ik vind het boeiender wat er binnen de werkmuren afspeelt dan hoe mensen hun privéleven hierin een plaats geven. Al met al bij vlagen een heel interessant boek met een grote ambitie: Sandberg wil via dit boek en via gerelateerde webpagina\'s, o.a. op Facebook, een community vormen speciaal voor vrouwen in het bedrijfsleven. Uit nieuwsgierigheid zal ik een kijkje nemen, maar ik denk dat het daarbij blijft.

Communisme Tour

De Citytour in Warschau had ons een aardig beeld gegeven van de geschiedenis van de stad en van het land meer in zijn algemeenheid. De communistische periode werd hierbij wel aangestipt, maar niet uitgebreid behandeld. Omdat we veel sporen uit deze tijd in de stad meenden te zien, boekten we na de Citytour een speciale communisme tour. Deze tour zou ons langs de overblijfselen uit deze periode leiden, op een passende manier. Die passende manier bestond uit een piepkleine Fiat die geen Fiat was maar de communistische variant bleek. Samen met twee andere toeristen propten we ons in dit autootje, waar onze 27-jarige gids enthousiast achter het stuur kroop en ons kriskras door de stad voerde. Hij maakte er echt een veelzijdige, interessante tour van. Hij was hierbij niet zozeer gericht op schoonheid, maar op verhalen en ervaringen. We zagen kogelgaten in de muur van een vervallen binnenplaats. We aten Poolse donuts in een bakkerij die sinds de jaren '50 niet gemoderniseerd leek. We zagen de overblijfselen van het Joodse ghetto. We luisterden in de auto naar muziek uit de communistische jaren en aten lunch bij een zogenaamde Milkbar. Zonder me ervan bewust te zijn at ik hier soep met ingewanden, vreemde deegdingetjes en limonade die bestond uit vruchtjes met water. Bijzonder, maar niet perse voor herhaling vatbaar. Natuurlijk zagen we het Paleis van Cultuur en Wetenschap, een cadeau van Stalin aan de stad en letterlijk niet te missen. We liepen over de brede boulevard, waar de parades gehouden werden, en waar nu ironisch genoeg de sexshops en andere discutabele winkeltjes de boventoon voerden. Tot slot eindigden we in een kroegje in de hippe wijk Praha, waar we getrakteerd werden op Poolse wodka. Het was de meest originele tour die ik ooit deed, niet in de laatste plaats door het enthousiasme van Martin, de gids. Echt een aanrader voor iedereen die meer wil zien dan de gebruikelijke toeristische trekpleisters.

Overblijfselen van het Joodse ghetto, Warschau, februari 2013



Communistisch lunchen in de Milkbar, Warschau, februari 2013



Het Paleis van Cultuur en Wetenschap, Warschau, februari 2013



Ons vervoer tijdens de tour, Warschau, februari 2013

Warschau Citytour

De eerste indruk die ik van Warschau kreeg was dat het niet een heel toegankelijke stad was. We kwamen aan op het centraal station van Warschau en het eerste beeld wat we hadden was een wat rommelig geheel van grote moderne gebouwen, braakliggend terrein en tussendoor weinig inspirerende flatgebouwen uit de jaren '50-'60. Gelukkig werd dat beeld de volgende dag in ieder geval voor een deel bijgesteld. De gids van een kleinschalige Citytour, die nog eens extra kleinschalig was doordat we buiten het seizoen waren, bracht ons naar de meest historische plekken van Warschau, verspreid over de stad. Elke plaats had zijn eigen verhaal en zo ontdekten we dat Warschau een buitengewoon interessante en historisch beladen stad is. Het was een vrij standaard tour die voerde langs de oude stad, het presidentieel paleis en vele herdenkingsmonumenten. Als eerste kennismaking met de stad was het helemaal perfect. De enige kanttekening was dat ook deze gids, net als degene die we eerder in Auschwitz hadden, er de vaart erg in had. Hierdoor raakten we af en toe achterop als we foto's wilden maken en misten we hier en daar wat van het verhaal wat de gids te vertellen had.

De oude binnenstad, Warschau, februari 2013