Fujichrome MS 100/1000

Lomografie is niet alleen experimenteren met camera's, maar ook met film. Zo probeerde ik eerder al wat de combinatie van een Lomography XR 50-200 120mm film met mijn Diana F+ zou brengen. Het was niet wat ik ervan verwacht had, maar uiteindelijk wist ik dit wel te waarderen. Toegegeven: hiervoor moest ik wel eerst afscheid nemen van de beelden zoals ik die in mijn hoofd had van hoe de foto's volgens mij hadden moeten worden. Beter nog is het om dat soort verwachtingen helemaal niet meer te hebben. Dan is het verrassingseffect des te groter en kan de foto gewoon op zichzelf staan. In de Lomography Gallery Store in Berlijn kochten wij puur op de gok twee Fujichrome MS 100/1000 rolletjes. Deze 120mm film is zogenaamde slidefilm die vervolgens via crossprocessing ontwikkeld wordt. Dit geeft knallende blauwe kleuren en felle contrasten, wat spectaculaire foto's op kan leveren. De Fujichrome MS 100/1000 stelt hierin niet teleur, integendeel. Met name de blauwe lucht werd diepblauw en bij het tegen de zon in fotograferen kwamen er diepgele en groenige tinten. De combinatie met mijn Diana F+ werkt uitstekend en ik ben dan ook blij dat ik meteen twee rolletjes gekocht had. Overigens is deze film ook verkrijgbaar bij de Lomography Gallery Store in Amsterdam.

Eastside Gallery, Berlijn, maart 2013



Kurfürstendamm, Berlijn, maart 2013



Fontein bij het American Hotel, Amsterdam, maart 2013

The girl in the green sweater

Ik kocht The girl in the green sweater in Warschau, tijdens ons bezoek aan Polen afgelopen februari. Die hele reis werden we herinnerd aan de gevolgen van WOII: het meest natuurlijk door ons bezoek aan Auschwitz, maar ook in de steden Krakau en Warschau is deze geschiedenis nog voelbaar aanwezig. Verhalen over en uit die tijd maakten het nog levendiger en het lezen van The girl in the green sweater droeg daar zeker aan bij. Dit waargebeurde verhaal speelt zich af in Lvov, waar net als in andere grote steden de Joden gedwongen werden om in een ghetto te leven. Daar bleef het echter niet bij, uiteindelijk moest er gevlucht worden om te ontsnappen aan het nazi-regime, iets wat maar weinigen lukte. De familie van de Joodse Krystyna maakte de keuze om het riool in te vluchten. Uiteindelijk verbleven ze daar maar liefst veertien maanden. Niet iedereen bracht het tot een goed einde, maar Krystyna en haar familie wisten op deze manier de oorlog te overleven. Het is niet het best geschreven boek ooit. In het begin kost het dan ook even wat moeite om erin te komen. Het is met name irritant als iets gebracht wordt als een nieuw feit, terwijl het even daarvoor ook al genoemd is. Je zou denken dat een schrijver af en toe even terugleest wat hij of zij al geschreven heeft. Maar naar mate het boek vordert werd ik steeds meer het aangrijpende verhaal in getrokken, waardoor de soms wat haperende schrijfstijl naar de achtergrond verdween. Ik vond het een indrukwekkend boek, dat maar weer eens duidelijk maakte wat we elkaar aan kunnen doen en hoe belangrijk het is om dit niet te vergeten.