The Help

The Help speelt zich af tegen de achtergrond van de vroege jaren '60 in Jackson, Mississippi. Emma Stone speelt "Skeeter", een jonge vrouw die groot onrecht ziet in de manier waarop zwarte vrouwen voorbestemd lijken te zijn bediende te worden, en de manier waarop zij door hun blanke werkgevers behandeld worden. Ze krijgt een aantal zwarte vrouwen zover dat ze hun verhaal willen vertellen. Als dit vervolgens in boekvorm verschijnt veroorzaakt dit een behoorlijke rel in het conservatieve en racistische Jackson. The Help is een film met een hoog zogenaamd Oprah Winfrey gehalte, maar dat is geen reden om deze film te mijden. Integendeel, The Help is een fijne feelgood movie met een meer dan sprankelende Emma Stone. De scherpe kant van de film ligt vooral in de realisatie dat het nog helemaal niet zo verschrikkelijk lang geleden is dat men het doodnormaal vond dat het Afro-Amerikaanse deel van de bevolking zwaar gediscrimineerd werd. Deze gedachte is echter alleen voor de kijker die hiervoor kiest, The Help blijft vooral hoopvol en luchtig.

Het Beste van 2011: Boeken

Wanneer ik een blik in de boekenkast werp en kijk naar wat ik het afgelopen jaar heb gelezen, moet ik tot de conclusie komen dat ik ook dit jaar weer meer gekocht/gekregen heb dan dat ik heb kunnen lezen. Wat dat betreft ga ik een fijn jaar tegemoet, waarin er nog een flink aantal potentieel interessante en mooie boeken op de rol staan. Als ik naar 2011 kijk dan heb ik met name genoten van non-fictie, van prachtig vorm gegeven boeken en van graphic novels. De 'reguliere' fictie is een beetje langs me heen gegaan, of is op de stapel blijven liggen. Zo is één van mijn goede voornemens van 2012 om het bejubelde boek Freedom van Jonathan Franzen eindelijk te lezen, want verder dan een korte poging daartoe ben ik dit jaar niet gekomen. Al met al heeft het een bijzondere top tien boeken opgeleverd, die dus absoluut niet representatief is voor wat er verschenen is het afgelopen jaar, maar wel een mooi rijtje boeken bevat waar ik bijzonder van genoten heb.

1. The Hidden Brain


In dit boek gaat auteur Shankar Vedantam op zoek naar hoe ons onderbewuste ons handelen en denken beïnvloedt, zonder dat we dat we ons hier echt van bewust zijn. Vedantam beschrijft wetenschappelijke onderzoeken naar onder andere ons stemgedrag, opvoeding en vooroordelen. Echt indruk maakten de hoofdstukken over 9/11: hij begint met te beschrijven hoe mensen in een crisissituatie handelen en pakt in een volgend hoofdstuk de andere kant van dat spectrum bij de kop: hoe wordt iemand een zelfmoordterrorist. Heel interessant en bijzonder leesbaar geschreven en daarmee mijn topboek van 2011.

2. Stumbling on Happiness


Iedereen lijkt op zoek te zijn naar geluk, maar wat is geluk nou eigenlijk en hoe weten we wat ons echt gelukkig maakt? Dit zijn vragen die Harvard onderzoeker en psycholoog Daniel Gilbert probeert te beantwoorden aan de hand van talloze onderzoeken over dit onderwerp. Verrassend, interessant en vooral ook heel amusant.

3. The New York Times: 36 Hours


Soms zijn er boeken die ik zo mooi vind dat ik ze het liefst zelf gemaakt zou hebben. The New York Times: 36 Hours is zo'n boek. In dit lijvige, prachtig vormgegeven boek vinden we 150 mogelijke weekenduitjes beschreven, gerangschikt per staat. Ook voor de doorgewinterde reizigers een fantastisch leuk boek, omdat er niet gestreefd is naar volledigheid, maar vooral naar originaliteit. Een heerlijk boek om uren in rond te struinen.

4. The Art of McSweeney's


Nog zo'n prachtig vormgegeven boek, één zoals we van McSweeney's mogen verwachten. In The Art of McSweeney's vinden we niet alleen verzameld de mooie en origenele uitgaves die ze de afgelopen jaren gedaan hebben. We vinden ook het verhaal achter McSweeney's, met onder andere het prachtige verhaal over de naamgever van deze uitgever. Dit boek hoort zondermeer bij iedere McSweeney's fan in de kast.

5. ECHO


Terry Moore was degene die me voor het eerst echt liet kennis maken met de graphic novel. Zijn Strangers in Paradise reeks heb ik verslonden en ik wacht nog steeds op de verfilming ervan. Minstens even filmisch is de complete editie van ECHO, het maar liefst 590 pagina's tellende verhaal over Julie, een mysterieuze ontploffing boven de woestijn en een ontdekking die de wereld kan verwoesten. Spannend, vol humor en boeiend van begin tot eind.

6. An Elegy for Amelia Johnson


Op de een of andere manier lijkt het graphic novel genre zich goed te lenen voor grote onderwerpen. In An Elegy for Amelia Johnson vertelt Andrew Rostan het verhaal van de dertigjarige Amelia in haar laatste dagen voordat ze overlijdt aan borstkanker. Ze stuurt twee van haar beste vrienden, een schrijfster en een documentairemaker, samen op pad om mensen uit haar verleden te bezoeken en te filmen. Een aangrijpend mooi boek, al ligt het er soms een beetje dik bovenop. Het is volgens mij onmogelijk om dit boek uit te lezen zonder brok in je keel.

7. Page One: Inside The New York Times


Onder redactie van David Folkenflik verscheen de essay bundel Page One: Inside The New York Times, over de toekomst van de journalistiek. Het volgt op de gelijknamige documentaire die Andrew Rossi maakte. Zonder al te sentimenteel of elitair te worden over print, kijkt men in deze bundel zowel achterom als vooruit in het medialandschap. Een must-read voor iedereen die geïnteresseerd is in nieuws en journalistiek.

8. Poke the Box


Poke the Box is zeker niet het beste boek dat auteur Seth Godin ooit schreef, maar hij geeft me ook hiermee weer energie en inspiratie, iets wat zijn plek in deze top tien meer dan rechtvaardigt. Godin lijkt het in dit boek van de daken te willen schreeuwen: ga wat doen!! Eens in de zoveel tijd moet ik dat echt even horen, en alleen al even naar het boek kijken volstaat dan al.

9. The Impostor's Daughter


Het boek The Imposter's Daughter van Laurie Sandell draait om één groot geheim: om wie of wat haar vader nou echt is. Als Laurie opgroeit komt ze erachter dat niet alles wat haar vader vertelt de waarheid is, en ze maakt het haar missie om erachter te komen wat er nu wel en niet waar is aan de verhalen die hij vertelt over zijn verleden. Dat Lauries familie daar niet altijd even gelukkig mee is weerhoudt haar er niet van te blijven spitten. Als uiteindelijk de waarheid meer en meer boven tafel komt, is de focus van het boek al lang verschoven richting Laurie zelf. Dit is maar goed ook, anders had het nog een behoorlijke anticlimax kunnen opleveren. Een heerlijk boek, mooi getekend en op zijn minst intrigerend.

10. The Sigh


Op de valreep krijgt dit bijzondere, kleine boekje van Marjane Satrapi een plek in mijn top tien, voornamelijk door de orginaliteit. De schrijfster van het wereldberoemde Persepolis maakte met The Sigh een sprookje met een origineel verhaal en illustreerde dit prachtig in de stijl die we kennen uit eerder werk. Daar bovenop is het ook nog eens prachtig vorm gegeven.

Happy Christmas Commercials

Als er één tijd in het jaar is die voor de retail van belang is, dan is het wel de decembermaand. De gezelligheid mag wat kosten, en daar wordt flink op in gesprongen door de verschillende grote merken. Kampioen kerstgevoel vind ik nog altijd Coca Cola, die ervoor gezorgd heeft dat inmiddels meerdere generaties, in ieder geval in het westen, de feestdagen associëren met grote rode, fel verlichte vrachtwagens. Dit jaar heeft Coca Cola weer een mooie commercial, dezelfde als vorig jaar overigens, met Santa die mensen samenbrengt door zijn snowglobe schuin te houden. Nederlandse reclamemakers houden het met kerst over het algemeen bij de lolligheid die de reguliere commercials ook kenmerkt. Het inspelen op sfeer en gevoel wordt hier eigenlijk maar zelden echt gedaan, wellicht omdat we onszelf daar te nuchter voor vinden. Albert Heijn heeft er dit jaar echter voor gekozen die richting wel in te slaan en maakte een maar liefst anderhalve minuut durende commercial die helemaal over sfeer gaat. Erg geslaagd als je het mij vraagt: de juiste snaar en nog steeds nuchter genoeg om echt Nederlands te zijn. Nu ben ik natuurlijk niet geheel objectief, maar ik vond het echt een mooi filmpje wat hopelijk nog vele opvolgers zal kennen. Het beste kerstspotje vind ik overigens nog steeds de 2008 commercial van Walmart in combinatie met Coca Cola, een filmpje dat ik al eerder op mijn blog zette:



De wereldberoemde vrachtwagens van Coca Cola, die inmiddels alweer tientallen jaren meegaan:



De 2010/2011 commercial van Coca Cola met Santa en de snowglobe:



De 2011 Albert Heijn kerstcommercial:

Wat Jeroen deed de afgelopen week: De Beste Games Van 2011

Wat Jeroen deed de afgelopen week: De Beste Games Van 2011: Het einde van het jaar komt steeds dichterbij. Een van de leukste dingen van deze tijd zijn de verschillende top 10-lijstjes die overal ...

Het Beste van 2011: Televisieseries

1. Treme seizoen 1

Deze HBO serie over de wijk Treme in New Orleans in de nasleep van Katrina is zo goed dat de mensen van New Orleans er zelf ook helemaal gelukkig mee zijn. Tenminste, als ik onze tourguide uit New Orleans mag geloven. In Treme speelt New Orleans de hoofdrol: een stad vol pijn, maar ook vol passie en hoop. Een serie met een prachtig verhaal en die natuurlijk barst van de muziek. Met onder andere John Goodman en de Nederlandse Michiel Huisman.

2. Spooks seizoen 10

Na tien seizoenen nemen we afscheid van Spooks en uiteindelijk dus ook afscheid van één van de mooiste televisiepersonages ooit: sir Harry Pearce. Het is een waardig slot van een fantastische serie, al had ik Harry wellicht een betere toekomst gegund.

3. Homeland seizoen 1

Deze nieuwe serie is absoluut de verrassing van dit najaar. Hij is spannend, heeft boeiende personages en laat tegelijkertijd een scherp tijdsbeeld zien van Amerika en zijn veiligheidsdiensten na 9/11. Het seizoen sluit af met een extra lange aflevering, en nu maar hopen dat er een tweede seizoen in zit.

4. The Kennedys

Deze serie laat een prachtig beeld zien van de beroemde familie Kennedy, waarbij de nadruk ligt op het presidentschap van Jack Kennedy. Ik heb het controversiële er echt niet in kunnen vinden, ik heb er vooral erg van genoten. Dat er nog maar veel van dit soort series mogen volgen.

5. Fringe seizoen 3

In seizoen 2 raakte ik af en toe een beetje de draad kwijt met de verhalen over de ene wereld en over de alternatieve wereld, maar in seizoen 3 is de balans hierin volledig hersteld wat mij betreft. John Noble is daarbij weer weergaloos als Walter Bishop en ook Joshua Jackson heeft in zijn rol als Peter Bishop zijn draai helemaal gevonden en Pacey voorgoed van zich afgeschud. Seizoen 4 is intussen ook al in volle gang dus we kunnen nog even vooruit met deze bijzondere serie.

6. The Big Bang Theory

Niet elke aflevering is even fantastisch, maar een personage als Sheldon maakt ieder moment in deze serie de moeite waard. Hij is zo grappig, eigenwijs en op zijn eigen manier bijzonder dat het meer dan verdiend is dat acteur Jim Parsons overladen is met prijzen voor deze rol. In januari werd bekend dat er nog minstens drie seizoenen bijkomen, wat het totaal op zeven zou brengen.

Life in a Day

Film een dag je leven en beantwoord een aantal vragen. Dat was de oproep die filmmakers Kevin Macdonald en Ridley Scott deden in samenwerking met YouTube. Het resultaat was 4500 uren film afkomstig uit 192 landen, die samen een soort tijdscapsule opleverden van het leven op aarde op 24 juli 2010. Het is de makers goed gelukt een soort lijn te creëren in het geheel en tegelijkertijd de veelzijdigheid van al het materiaal en de mensen te laten zien. We zien mensen over de hele wereld in hun ochtendrituelen, hun gewoontes, hun trots, maar ook in hun verdriet. Het laat de grootsheid van de aarde zien, maar ook de kleine vreugde van twee mensen die iets te vieren hebben. Doordat het zo ontzettend gefragmenteerd is kost het kijken van deze documentaire wel de nodige energie, maar het is een indrukwekkend geheel en zeer de moeite waard om even goed voor te gaan zitten.

Het Beste van 2011: Films

1. The Tree of Life

Dit is zo'n film die je of geweldig vindt, of hij doet je helemaal niets. In het begin van de film neigde ik naar de tweede groep, maar op het moment dat ik me overgaf aan de abstracte, experimentele beelden was ik helemaal verkocht. Fantastisch gefilmd en heel gedurfd: The Tree of Life is voor mij echt de film van 2011.

2. Pina

Ook op de tweede plaats een wat experimentelere film: Pina. Pina greep me al bij de veel vertoonde trailer: de vloeiende dansbewegingen in combinatie met de prachtige muziek hadden iets hypnotiserends. De complete versie van deze door Wim Wenders gemaakte film maakte de verwachting later meer dan waar. Prachtige beelden in subliem 3D wisselen af met verhalen over Pina Bausch. Dat ik aanvankelijk nooit van deze Duitse danseres en choreograaf gehoord had maakte voor de filmbeleving niets uit. Een hele bijzondere ervaring.

3. 50/50

Deze film ligt nog erg vers in het geheugen en heeft wellicht daarom een klein streepje voor op de rest. Toch vind ik dat hij absoluut een plaats in mijn top 5 verdient omdat het een kunst is als je verschillende heftige emoties zo prachtig naast elkaar in een film kunt brengen zonder deze op te blazen. Zo menselijk, zo klein, en zo prachtig verteld: met recht één van de mooiste films van 2011.

4. Drive

Deze film komt het best tot zijn recht als je er nog helemaal niets over gehoord of gelezen hebt. Drive is een bijzondere film, met een heel scherp randje. Hij is origineel, volledig over de top en spannend gefilmd. De verhaallijn is verrassend en duister. Nadat ik hem gezien had zag ik pas de trailer en realiseerde ik me dat hierin het verhaal grotendeels weggegeven werd, maar dan zonder het donkere gevoel van de film. Doodzonde, en ik was dan ook blij dat ik deze trailer pas achteraf zag.

5. Bridesmaids

Omdat ik hier vreselijk, ongegeneerd om gelachen heb. Wat is dit een ontzettend grappige film. In principe kijk ik films uit dit genre echt maximaal één keer, maar volgens mij lach ik hier bij een tweede keer nog net zo hard om. Platvloers en toch ongelofelijk grappig: ik vind het een hele prestatie.

New Year's Eve

Van mij mag elke grote feestdag wel een romantische mozaïekachtige feelgood film hebben in de traditie van Love Actually. Zo'n film die charmant is, je in de stemming van de desbetreffende feestdag brengt en die je een warm gevoel van binnen geeft. We kennen dus al Love Actually, Valentine's Day en we hebben zelfs een Nederlandse variant met Alles is Liefde, die aansluit bij ons eigen Sinterklaasfeest. De makers van het zeer geslaagde Valentine's Day dachten dit kunstje nog eens over te doen met een film over misschien wel de meest beladen avond in het jaar: oudejaarsavond. Met een hele, hele dikke cast waaronder Robert De Niro, Ashton Kutcher, Michelle Pfeiffer, Sarah Jessica Parker en Jessica Biel leek succes gegarandeerd. Het bleek echter nog helemaal niet zo'n gemakkelijke opgave om ons weer aan het lachen te maken of om ons een brok in de keel te geven. New Year's Eve verzuipt in de personages, in de verhaallijntjes en vooral in de clichés. Op de verhaallijn van Robert De Niro na, wist geen enkel gedeelte me echt te raken. Het had een sprankelende film moeten worden, maar de enige die echt sprankelde was Lea Michele, die met haar dijk van een stem als één van de weinigen echt indruk wist te maken.

50/50

Een film maken die over kanker gaat en die grappig moet zijn, klinkt als je begeven op heel glad ijs. Een grap en verdriet kunnen weliswaar dicht bij elkaar liggen wat betreft de emotie: denk aan de vaak onbedwingbare neiging om te gaan lachen op begrafenissen of crematies. Het is echter een dun lijntje, en de grens hiertussen ligt voor iedereen net even op een andere plek. Des te geweldiger is de prestatie die de makers van 50/50 hebben afgeleverd. Het is ze gelukt een integere en grappige film te maken over een zwaar beladen onderwerp zonder de emoties te dik aan te zetten. 50/50 vertelt het verhaal van de pas 27-jarige Adam, die erachter komt dat hij een tumor tegen zijn ruggenwervel heeft. We zien niet alleen hoe hij hier zelf mee omgaat, maar ook hoe zijn omgeving het nieuws oppakt. Iedereen lijkt hierin zijn best te doen, al is dat soms dan niet genoeg en al duurt het even voordat Adam dit doorheeft. Dat maakt sommige scenes schrijnend herkenbaar, en andere ontroerend mooi. Het voelt geloofwaardig en het levert een mooie, krachtige en vooral integere film op. Op het ware verhaal van schrijver Will Reiser gebasseerd, en misschien wel de mooiste die ooit over dit onderwerp gemaakt is.