Fuji Velvia 100

Voordat ik met een rolletje aan de slag ga, check ik tegenwoordig eerst op Lomography.nl hoe het andere mensen vergaan is met de betreffende film. Op de site van Lomography staan duizenden en duizenden foto's, waarin het als ze een beetje fatsoenlijk getagd zijn fijn snuffelen is. Zo was ik dus al aardig voorbereid op een mogelijk effect van de slide film Fuji Velvia 100 op 35mm: het zou zo maar eens behoorlijk roze danwel oranje kunnen worden. Ik hoopte op een iets bescheidener effect en gokte erop dat Los Angeles de beste achtergrond voor deze film zou vormen. Zoals men zo vaak zegt: hoop is uitgestelde teleurstelling en al weet ik niet of ik nou echt heel erg teleurgesteld was, bescheiden was het effect in in ieder geval niet. Sommige foto's zijn werkelijk knal oranje, terwijl andere wat meer roze zijn geworden. Op een enkeling komt er iets paarsachtigs bij de lucht tevoorschijn, maar dit is helaas maar sporadisch. Zo blauw en knallend als de Fuji Velvia 50 in mijn Diana F+ was, zo oranje/roze werd de Fuji Velvia 100 in mijn LC-Wide. Nu heb ik ook nog een Fuji Velvia 100 op 120mm formaat liggen en ik kan haast niet wachten om te gaan kijken wat die gaat doen in mijn Diana F+ of in mijn Holga. Helaas is de Hollandse herfst hier niet direct het meest aangewezen seizoen voor. Het is of te donker, of de herfstkleuren zullen verdwijnen zoals ze dat vorig jaar deden op Redscale film. Dat zou zonde zijn. Wellicht op een mooie winterdag, en anders wordt het vanzelf weer lente. Film is geduldig, en ik als het moet ook wel.

Een voorbeeld van een foto die knaloranje is geworden, Downtown Los Angeles, september 2013



Meer contrast in het Los Angeles Memorial Coliseum, waar de kleuren een pittig effect krijgen, het groene gras groenig en de lucht blauwig blijft, Los Angeles, september 2013



Deze foto van het metrostation op de hoek van Vine en Sunset is mijn favoriet van dit rolletje: ook hier is groen aanwezig in de palmbomen evenals blauw in de lucht. Daarbij vind ik de compositie mooi, Los Angeles, september 2013

Space Shuttle Endeavour

Toen we in september 2012 door downtown Los Angeles liepen merkten we dat er iets aan de hand was. Er liepen opvallend veel mensen op straat en er heerste een soort van opgewonden sfeer. Toen we mensen meermalen naar boven zagen kijken werd het tijd om te vragen wat er te zien viel. Op dat moment nog niets naar het bleek, maar er werd met spanning gewacht op de Space Shuttle Endeavour die op een vliegtuig een rondje over de stad zou maken om zijn laatste rustplaats in Los Angeles te vinden. Het was niet alleen op straat een drukte van belang, ook op de daken van kantoorgebouwen, op balkons en bovenop City Hall hadden zich groepen mensen verzameld. De meeste mensen die er stonden werkten in de buurt en waren naar buiten gelopen met hun telefoons en iPads. Wij waren als toeristen beter uitgerust met onze camera's en ook een videocamera, wat ons direct populair maakte bij de mensen om ons heen. We hoefden uiteindelijk niet lang te wachten: we waren onbewust precies op het juiste tijdstip gearriveerd en werden na een minuut of tien al beloond. Terwijl de menigte klapte en juichte werden we getrakteerd op een prachtig beeld: de Endeavour die laag over de stad gevlogen werd, als afscheid na bewezen diensten. Na één rondje en de nodige foto's liepen we door naar City Hall, onze oorspronkelijke bestemming. City Hall is gratis te bezoeken en terwijl we bovenop naar buiten liepen konden we ons geluk bijna niet geloven: daar kwam de Endeavour voor een extra rondje en wat hadden we een prachtig uitzicht.

De Endeavour vanaf City Hall, Los Angeles, september 2012



In oktober 2012 is de Endeavour via de grond vervoerd naar zijn eindbestemming: het California Science Center. Wat had ik dit graag ook live gezien. De stad was er letterlijk en figuurlijk van ondersteboven en het moet zeer indrukwekkend zijn geweest. Wij moesten het echter doen met de foto's op het nieuws:



In september 2013 hebben we de Endeavour bezocht in het California Science Center, een boeiend museum in het Exposition Park in Los Angeles. Van het museum hebben we echter niet zo heel veel gezien, we waren onderweg naar het Los Angeles Memorial Coliseum voor een Football wedstrijd en wilden 'slechts' de Space Shuttle van dichtbij zien. Hij staat nu in een hangar en je kunt er zowel omheen als onderdoor lopen. Het is een machtig mooi gezicht en een bezoek zeker waard. Er zijn plannen om hem uiteindelijk rechtop te zetten, zoals voor de lancering, maar hiervoor moet eerst nog wat geld ingezameld en verbouwd worden. Tegen die tijd gaan we nog wel een keer kijken denk ik.

Hier sta ik in het California Science Center bij de Endeavour, september 2013

Fortunately, The Milk

Afgelopen september waren we bij The Golden Apple op Melrose Avenue, een comicbook store die vast op ons programma staat bij een bezoek aan Los Angeles. Zoals altijd als we bij een comicbook store zijn probeerde Jeroen iets voor me te vinden waarvan hij dacht dat het me aan zou spreken. Deze keer zocht hij Fortunately, The Milk, het nieuwste boek van Neil Gaiman voor me uit. Zelf zie ik het soms niet direct, maar na aanschaf blijkt Jeroen vaak een juiste inschatting te hebben gemaakt. Zo ook bij dit bescheiden boekje van Neil Gaiman, dat hij maakte samen met artiest Skottie Young. Fortunately, The Milk begint met twee kinderen waarvan de moeder naar een congres moet en de vader een paar dagen het huishouden over moet nemen. Als bij het ontbijt blijkt dat er geen melk meer is voor over de cereal staat vader direct op om een nieuwe fles te halen bij de winkel op de hoek. Zijn terugkomst laat echter nogal op zich wachten, en als hij dan eindelijk thuiskomt vertelt hij zijn kinderen over een fantastisch avontuur waar hij in verzeild was geraakt. Het is zo vlot verteld, fantasierijk en humorvol dat ik het boek in één ruk uitlas. Dit niet in de laatste plaats door de illustraties van Skottie Young. Het is een spontaan sprookje zoals een spontaan sprookje zou moeten zijn: spannend, geïnspireerd, magisch en met een goede afloop. Fortunately, The Milk is een heerlijk, heerlijk boek.

Music & The Spoken Word

Elke zondag vindt er vanaf Temple Square in Salt Lake City een live uitzending plaats van Music & The Spoken Word. In een half uur durende radio-uitzending brengt het Mormon Tabernacle Choir een aantal liederen ten gehore die op een bijpassende manier aan elkaar gepraat worden. Alhoewel ik niets met geloof heb, laat staan met het Mormoonse, wilde we de kans om hierbij aanwezig te zijn niet aan ons voorbij laten gaan. Dat gaat overigens heel simpel: in de zomer wordt de uitzending verzorgd vanuit een enorme zaal waar je gewoon naar binnen kunt lopen en kunt gaan zitten. Het enige wat je echt moet doen is op tijd komen, want vanaf het moment dat de uitzending start moet je muisstil zijn. Er mag dus ook niet geklapt worden tussendoor, wat op zich best een beetje ongemakkelijk voelt, maar dat terzijde. Music & The Spoken Word wordt voornamelijk gevuld door het immense Tabernacle Choir. Maar liefst 300 mensen telt dit koor, al staan ze niet allemaal tegelijk op het podium. Het koor bestaat uitsluitend uit vrijwillers die allemaal lid van de Mormoonse gemeenschap zijn. Alleen al de aanblik is erg indrukwekkend en de zang doet hier zeker niet voor onder. Het gesproken woord gedeelte sprak me wat minder aan. Het deed erg denken aan onze eigen zondagochtend-televisie, met name die vanuit de Chrystal Cathedral. Veel hoop en zalvende woorden met goede raad, inclusief een moedig verhaal van iemand die ongelukkige tijden te boven is gekomen door middel van het geloof. Ik kan daar heus respect voor opbrengen, maar het verhaal werkte me toch ook wel enigszins op de lachspieren. Het leek er echter op dat ik hier samen met Jeroen alleen in stond, de rest van het publiek luisterde aandachtig en knikte zo nu en dan bevestigend. Ik vond het in ieder geval een fantastische ervaring die hoort bij een bezoek aan Salt Lake City. Daarbij was dat half uur precies lang genoeg. Voor wie nieuwsgierig is geworden hier de uitzending waarbij wij aanwezig waren:

La Sardina

Ik moet zeggen dat ik mezelf zo langzamerhand toch wel behoorlijk ervaren vind op het gebied van de lomografie. Ik weet inmiddels heel aardig wat het effect is bij bepaalde weertypes, afstanden, fotorolletjes en bij diverse camera's. Ik ging dan ook met een gezonde dosis zelfvertrouwen op pad afgelopen zomer met mijn toen nieuwe La Sardina camera. De Sardina heeft de vorm van een sardientjesblikje en geldt als een instapmodel voor mensen die met lomografie willen beginnen. Er gaan reguliere 35mm rolletjes in en er zitten geen rare instelmogelijkheden op die het je lastig zouden kunnen maken. De Uitmarkt was een prachtige gelegenheid om een rolletje vol te schieten en ik had er alle vertrouwen in dat dit mooie plaatjes op zou gaan leveren. Bij het ophalen van de foto's was ik echter heftig teleurgesteld. Ik voelde mij zoals ik mij in het begin met de Diana F+ had gevoeld: al die mooie beelden die ik in mijn hoofd had hadden zich niet vertaald naar de foto's en de grens tussen lekker alternatief en simpelweg mislukt werd ruimschoots overschreden. De meeste foto's waren vreselijk onscherp, dat is eigenlijk het voornaamste wat mis was gegaan. Ik kan echter niet helemaal verklaren hoe dit nou kwam. Sommige foto's waren wel scherp, sommige waren op een klein gedeelte scherp, er lijkt geen peil op te trekken. Ik heb dus maar het enige gedaan wat ik kon doen, namelijk nog een rolletje volgeschoten, om er net als met de Diana F+ gaandeweg van te leren. Deze foto's moeten nog ontwikkeld worden, dus ik wacht weer even vol spanning af. De Sardina en ik hebben elkaar in ieder geval nog niet helemaal gevonden, maar als we elkaar beter leren kennen gaat dit vast helemaal goed komen. Wordt vervolgd.

Toegegeven: Jeroen was een stuk succesvoller dan ik met dit eerste rolletje van de Sardina. Zo maakte hij deze foto op het Museumplein, augustus 2013



In verhouding tot de rest van het rolletje is deze foto verbazend scherp. Het effect van het minder scherp worden links op de foto vind ik hier wel geslaagd, augustus 2013



Met objecten heel dichtbij kan de Sardina prima uit de voeten, ook door Jeroen gemaakt trouwens, augustus 2013



Bij deze foto vind ik het verschil tussen wel scherp en niet scherp ook heel mooi gelukt, al was het niet bewust zo gedaan, augustus 2013

Post Office

Na het lezen van Hollywood was ik nog lang niet klaar met Henri Chinaski. Welk boek dan beter om in verder te lezen dan de eerste die Bukowski schreef over zijn alter-ego: het in 1971 verschenen Post Office. Post Office beschrijft de jaren dat Chinaski (Bukowski) als invaller bij de postbezorging werkte en later als postsorteerder. Hij deed dit in het Los Angeles van de jaren '50 en '60. Chinaski is weinig ambitieus, weinig plichtsgetrouw en heeft een bijzonder cynische kijk op de wereld. Het is geen rijkeluiskind dat kokketteert met zijn verblijf aan de zelfkant van de maatschappij, Chinaski is de zelfkant van de maatschappij. Voor mij is dit één van de redenen dat ik Post Office een bijna briljant boek vind. Het is snel geschreven, schijnbaar moeiteloos, en ademt geen enkele pretentie. Dit in tegenstelling tot veel Nederlandse literatuur uit deze periode, die het mijns inziens toch vaak moet hebben van hoogdravend taalgebruik en gekunstelde gelaagdheid. Wat Bukowski voor mij bijzonder maakt is wat ik ervaar als authenticiteit en de vlotte, levensechte dialogen. Ik ben nog lang niet klaar met Bukowski, sterker nog, ik begin pas. En dat is een bijzonder prettige gedachte.