Talking Leaves Books

In Buffalo is weinig te beleven. Het ligt gunstig ten opzichte van de Niagara Watervallen en kwam als zodanig op ons lijstje van bestemmingen terecht, maar we hadden er al rekening mee gehouden dat er weinig te beleven zou zijn. Dat er zó weinig te beleven zou zijn, kwam voor ons echter ook als een verrassing. We hadden expres een hotel genomen bij Main Street, bij het uitgaansdistrict en ook nog bij de enige tramlijn. Allemaal elementen die ons toch enigszins in de bewoonde wereld zouden laten belanden, dachten we. Niets bleek minder waar. Main Street met de tramlijn zag er op zaterdagmiddag 17.00 uur zo uit:

Nu kwamen we door Yelp gelukkig op het spoor van een aantal boekwinkels op Main Street. Deze bleken weliswaar 7 kilometer verderop te liggen (lange straat), maar dat was met de metrolijn te ondervangen. We kwamen terecht in een weinig sprankelende buurt, met veel oude huizen en met name de middenstand leek het niet erg sterk te doen hier. Veel etalages waren dichtgetimmerd en het zag er allemaal wat vervallen uit. Het was echter geen onvriendelijke buurt, ook hier liep weliswaar geen mens, maar we voelden ons zeker niet onveilig. Behalve dat we langs een Aldi kwamen (je verwacht het niet), kwamen we ook langs een comicbook store en vonden we onze boekwinkel. Talking Leaves Books bleek een hele aangename verrassing te zijn. Deze oudste onafhankelijke boekwinkel van Buffalo was groot, licht en had een leuke verzameling originele boeken. Vooral de 'current affairs' afdeling had een aantal boeken die ik elders (nog) niet gezien had en die me zeer interessant leken. Jeroen vond een gesigneerde versie van Michael Moores nieuwste, ook iets waar je net even tegenaan moet lopen. Jammer van de locatie zou je bijna denken, maar gelukkig hebben ze ook een website, een facebook account en een twitter account. Lang leven het nu zal ik maar zeggen.

Buckingham Fountain

Of de Buckingham Fountain net zoiets was als de Bellagio Fountains in Las Vegas. Ik was benieuwd wat de dame achter de receptie van ons hotel in Chicago zou antwoorden op deze vraag van het groepje toeristen voor haar balie. De enige overeenkomst tussen deze twee fonteinen is immers volgens mij dat er water uit omhoog komt. Ze mompelde echter alleen iets onverstaanbaars en ging snel verder met het opnoemen van andere bezienswaardigheden in Chicago. Ik vond het amusant omdat je inderdaad je verwachtingen een beetje bij moet stellen als je in misschien wel de meest over de top plaats ter wereld bent geweest. In Las Vegas schreeuwt alles om aandacht, inclusief de Bellagio fonteinen die eens in de zoveel tijd een grote show weggeven, op de klanken van Elvis' Viva Las Vegas. De Buckingham Fountain is daar niet mee te vergelijken. Deze fontein in Grant Park stamt uit 1927 en is geinspireerd door de fonteinen in Versailles. Dat wil echter niet zeggen dat deze fontein niet beroemd is. Sterker nog, ik bleek de Buckingham Fountain al talloze keren gezien te hebben, ik wist alleen niet naar welke fontein ik keek.
Hint 1: hij zat in de titelsong van een bekende televisieserie.
Hint 2: de serie speelde van '87 tot '97

Zo zag hij eruit vanaf het water, toen we een River & Lake Tour deden

En zo zagen we hem een dag eerder vanaf de weg, waarom al die bouwmaterialen er omheen stonden weet ik niet

Oke, hier is ie dan: The Buckingham Fountain in één van de meest bekende televisieseries ooit:

Poke The Box

Tijdens het lezen van een boek van Seth Godin krijg ik altijd zin om iets te gaan doen. Hij weet me op de een of andere manier altijd wel te raken en energie te geven. Terwijl zijn boodschap over het algemeen helemaal niet zo ingewikkeld of baanbrekend is. In zijn laatste boek Poke The Box is zijn boodschap simpel en kort: START! Het is ook niet eens zozeer een boek, het is meer een manifest. Godin wil iedereen ertoe bewegen om meer initiatief te tonen, om niet te wachten op goedkeuring wanneer je dat ene briljante plan hebt, en gewoon te starten. Hij doet dit in de ultrakorte hoofdstukjes waar zijn teksten om bekend staan en door je als lezer constant direct aan te spreken. Ik merk dat het me scherp houdt en energie geeft tijdens het lezen, maar na verloop van tijd krijg ik wel het gevoel dat de schrijver in mijn oor staat te tetteren zonder dat hij van ophouden weet. Bij eerdere boeken van Seth Godin had ik hier overigens meer last van, Poke The Box was daar te kort voor. In krap anderhalf uur was ik al door het 84 pagina's tellende werkje heen en had ik zin om, inderdaad, ergens mee te starten. Wist ik nou alleen maar waarmee.. In onderstaand filmpje legt Seth Godin zelf uit wat zijn gedachtes zijn achter Poke The Box

Spooks seizoen 10

Het is weer september en dat betekent onder andere: een nieuw seizoen van Spooks. Voor de laatste keer dan wel, want dit tiende seizoen gaat het laatste seizoen zijn van de succesvolle BBC serie. Volgens sommigen is Spooks al een tijdje over zijn hoogtepunt heen, maar ik zit weer als vanouds op het puntje van mijn stoel. We zijn nu twee afleveringen onderweg en er is weer volop spanning en ook het onderbuikgevoel is weer alom aanwezig. Sir Harry Pearce staat vooralsnog in het middelpunt, zowel professioneel als persoonlijk. Er blijken nog steeds onbekende kanten aan de hoofdpersoon te zitten, die sowieso gedurende tien seizoenen al de meest constante, maar ook meest interessante persoon bleek te zijn. Jammer dat de Spooks seizoenen zo kort zijn, want hierna is het echt afgelopen met Harry en zijn team. Ik hoop op een spectaculair slot, maar eigenlijk ook op een goede afloop voor Harry. Het is hem gegund. En we hebben altijd nog de dvd's.

Maid of the Mist

Als enthousiast Amerika-ganger stonden de Niagara watervallen al langere tijd op mijn verlanglijstje. Ze liggen echter niet zomaar spontaan op je route, dus met enig puzzlewerk wisten we dit jaar een combinatie van bestemmingen te vinden waar de watervallen in pasten. Via Chicago vlogen we naar Buffalo, waarvandaan het nog zo'n 25 kilometer is naar Niagara Falls. We namen hiervoor de plaatselijke bus die ons in drie kwartier tijd via Grand Island naar de watervallen bracht. Niet de meest toeristische optie, maar wel een avontuurlijke en zeker de goedkoopste: voor 3,75 dollar pp heb je een retourtje en word je op de stoep gebracht en weer opgehaald. Nadeel is wel dat deze bus niet al te frequent rijdt, dus je moet wel echt even naar de vertrektijden kijken wil je niet anderhalf uur voor joker op de bushalte zitten. Eén van de manieren om de Niagara Falls goed te bekijken is vanaf een tochtje met de Maid of the Mist. Bij vertrek krijg je een blauwe poncho voor over je kleding en dit is niet voor niets. Hoe dichter je bij de watervallen komt, hoe meer de boot zijn naam eer aan doet want je wordt werkelijk drijfnat van het vallende en opstuivende water. We hebben dan ook gemerkt dat het helemaal niet zo slim is om heel fanatiek bovenop de boot het meest begeerde plekje vooraan in te pikken. Je camera wordt daar net zo nat als jijzelf en de kans dat je je lens een beetje druppelvrij houdt is echt nul. Als je beneden achterop het dek gaat staan ben je wat dat betreft beter af: de boot draait genoeg om de hele ervaring mee te pakken en je kunt een stap naar binnen doen om je lens zo nu en dan even schoon/droog te poetsen. Ga je voor de waterervaring dan moet je natuurlijk wel boven gaan staan, want water zul je voelen. De boten gaan ieder kwartier zo'n beetje en het tochtje van zo'n dertig minuten is de 13,50 dollar pp meer dan waard. Wij hadden ook nog eens het geluk om een prachtige dag te treffen in het naseizoen, dus tijd en ruimte genoeg om prachtige foto's te maken:

Always looking up

Het komt eigenlijk nauwelijks voor dat ik een boek bewust wegleg met de bedoeling het niet verder te lezen. Het komt weleens voor dat ik afgeleid word door een ander boek en dat een boek blijft liggen met een kaartje ergens halverwege het boek. Het is dan nog steeds wel mijn bedoeling om het ooit uit te lezen, maar over het algemeen komt dat er dan niet meer van. Always looking up van Michael J. Fox belandde in de zeldzame eerste categorie. Ik ben tot bladzijde 78 gekomen, en realiseerde me toen dat ik echt geen zin meer had om door te lezen. Toen ik het kocht had ik wel zin in een fijn en optimistisch boek. Het is immers niet niks om in een ijdele wereld als de entertaiment geconfronteerd te worden met Parkinson en ik bewonder hoe hij hiermee naar buiten getreden is. Ik had graag gelezen over de kracht en inspiratie die hem ertoe brengt om elke dag zijn bed uit te komen en zijn bijdrage te leveren. Always looking up gaat inderdaad over zijn bijdrage aan het onderzoek naar de ziekte, maar de inspiratie is ver te zoeken. Voor mij zijn het vooral neuzelverhaaltjes over zijn toch wel financieel bevoorrechte bestaan en die boeien me echt niet zo. Hij heeft vooraan gestaan bij de Tour de France omdat hij Lance Armstrong kent, tja. Hij heeft langere tijd in een villa in Frankrijk doorgebracht, het zal wel. Nergens komt het echt verder dan de oppervlakte en dat is jammer. Ik vermoed namelijk nog steeds dat Michael J. Fox wel degelijk een inspirerend persoon is. Misschien dat dit verderop in het boek aan bod komt, of schrijft hij nog eens een boek waarin het beter uit de verf komt. Always looking up verdwijnt hier in ieder geval in de kast, dus ik zal het niet weten.

FreshBerry

Terwijl in Nederland het yoghurtijs nog geen erg hoge vlucht lijkt te nemen, kom je in Amerika inmiddels op elke straathoek wel een Frozen Yogurt Cafe tegen. Ik ben er wel fan van, maar concurrentie maakt ook kritisch. Werd ik nog helemaal gelukkig toen ik voor het eerst bij een Pinkberry was, inmiddels is er wel meer voor nodig om indruk op me te maken. Een exacte kopie van Pinkberry doet dat in ieder geval niet, en dat is eigenlijk precies wat FreshBerry is. De keuze in ijs is nagenoeg gelijk, evenals de toppings en, helaas, ook de prijs. Voor een bakje FreshBerry zoals hierboven afgebeeld betaal je niet minder dan 6 dollar. Ik was zoals gezegd niet heel erg onder de indruk, al was het zeker wel lekker. De Frozen Yogurt Cafes zullen erg goed hun best moeten gaan doen, want niemand neemt meer genoegen met gewoon 'lekker'. We gaan nu actief op zoek naar superlekker, origineel en betaalbaar. Voor tips hou ik me aanbevolen.

Fordson

Faith - Fasting - Football: dat is waar de documentaire Fordson ons graag iets over wil vertellen. Centraal staan een aantal Islamitische jongeren die wonen in het stadje Dearborn, Michigan. In Dearborn wonen bovengemiddeld veel mensen van Arabische afkomst, waarvan er ook nog eens bovengemiddeld veel naar de Highschool gaan waarvan Fordson het football team is. Het overgrote deel van het football team is dan ook Islamitisch. Het gevolg is dat er voor een wedstrijd niet uit de bijbel gelezen wordt, maar uit de koran en dat er tijdens Ramadan gevast wordt door praktisch het hele team. Genoeg ingrediënten om een beeld te schetsen van de plaats die moslims innemen in een post 9/11 Amerika. Een Amerika vol angst en vooroordelen zou je zo denken. Die vooroordelen blijken vooral bij mij te zitten, want al wordt er in de film wel buitensporig gereageerd door de autoriteiten wanneer twee jongens in Ohio een groot aantal mobiele telefoons aanschaffen met als enige doel een extra zakcent te verdienen, echt kritisch wordt het nergens. Misschien dat de documentairemaker het niet wil laten zien, of misschien ben ik inderdaad bevooroordeeld en gaan wij hier in Nederland moeizamer om met moslims in de maatschappij dan men in Amerika over het algemeen doet. Want ondanks dat er natuurlijk een over de top naar racistisch stukje afkomstig van FOX in de documentaire zat, zag ik toch vooral jongeren die werkten aan hun toekomst en een heel aardige balans hadden gevonden in de trots voor hun land en de trots voor hun geloof. Neemt niet weg dat ik nog steeds niet helemaal geloof dat het allemaal zo simpel is, maar het beeld wat geschetst wordt is prettig en dat is ook wat waard.

Contagion

De meeste films over rampen en dergelijken liggen zo ver van de realiteit af dat ik er gemakkelijk naar kan kijken zonder een onderbuikgevoel te krijgen. De wereld vergaat zomaar niet, en zeker niet door een grote vloedgolf of door de komst van vijandige aliens. Zelfs een epidemie zag ik over het algemeen niet als een reëel gevaar. Tot Contagion. Deze film laat pijnlijk goed zien wat een naderende ramp doet met mensen: hoe ze hun familie willen beschermen, welke rol geld speelt, maar ook hoe mensen zich op kunnen offeren voor een hoger doel. Ook de macht die de media heeft in dergelijke situaties krijgt een belangrijke plaats in deze film. Contagion laat één van de grootste nachtmerries van de mensheid zien: de opkomst en razendsnelle verspreiding van dat ene virus waar we geen verweer tegen hebben. Ik weet niet of ik het nou een hele goed film vond of niet. Wat ik wel weet is dat ik al dagen niet zomaar iets beet pak in de openbare ruimte, of iemand kan zien hoesten, zonder even te denken aan de film. Hij blijft ergens hangen en niet op een heel prettige manier. Ik denk dat dit een compliment is.

John Hancock Center

Zoals in New York de strijd om het mooiste uitzicht gevoerd wordt door het Empire State Building en het Rockefeller Center, zo heeft Chicago de Willis Tower (voorheen Sears Tower) en het John Hancock Center. Het John Hancock Center is 344 meter hoog en stamt uit 1969. Van buiten is het een donker gebouw, met veel staal en donker glas. Indrukwekkend door de hoogte, maar mooi is anders. De plaats die het inneemt in de skyline vind ik wel mooi, vooral in combinatie met de hogere Willis Tower. Een fijne manier om het uitzicht vanaf de Hancock te zien is al dinerend in de Signature Room op de 95e verdieping, maar dit is prijzig en je moet hiervoor beslist reserveren. Een nog betere optie is dan de Signature Lounge op de 96e verdieping. Met een beetje geluk heb je een plekje aan het raam en kijk je al drinkend van je cocktail naar de ondergaande zon boven Chicago. Wel op tijd gaan, want anders zie je deze zonsondergang al staande in de rij, terwijl anderen de cocktails drinken. De toegang tot de Signature Lounge is gratis, maar de drankjes zijn dat zeker niet.

Robots & Hamsters

Robots vernietigen de wereld, een KIA komt aanrijden met een aantal uit de kluiten gewassen hamsters, zij gaan dansen, robots gaan meedansen, iedereen blij, en uiteindelijk kopen we een KIA? Ik zeg echt niet dat elke commercial een uitgesproken boodschap moet hebben of perse heel dicht bij het produkt moet blijven, maar dit slaat voor mij toch echt nergens op. De eerste keer dat ik dit filmpje zag, op groot scherm ook meteen in een bioscoop, zat ik echt te kijken met een combinatie van verwarring en verbijstering. Wat hier het punt in is ontgaat me echt volledig. Maar goed, op YouTube is de commercial inmiddels 4,5 miljoen keer bekeken en mensen schijnen het leuk te vinden. Het zal aan mij liggen.

Look me in the eye

Terwijl we tegenwoordig kinderen bij de minste of geringste afwijking van de zogenaamde standaard al een diagnose plus een etiket meegeven, kwamen we zo'n dertig jaar geleden niet veel verder dan dat kinderen in sommige gevallen als raar werden bestempeld. Zo kon het ook gebeuren dat John Robison pas op zijn veertigste de diagnose Asperger te horen kreeg, nadat hij al jaren op zoek was geweest naar de reden voor zijn anders voelen. Dit was het moment dat er eindelijk heel veel puzzle stukjes op zijn plek vielen. Hij schreef hierover het indrukwekkende Look me in the eye, het verhaal van Robisons leven tot dan toe. En wat voor leven. Het begint met een lastige jeugd in een problematisch gezin. Hij doet wel zijn best om zich aan te passen aan zijn omgeving, maar normale dingen zoals het maken van vrienden gaat hem maar moeizaam af. School wordt ook geen succes en zodra het kan pakt hij zijn spullen en gaat weg. Zijn omzwervingen brengen hem overal en nergens. Als hij echt in contact met zijn talenten komt, brengt hem dat op gegeven moment zelfs op tour met Kiss als de man van de special effects. De kracht van het boek is niet dat het over iemand met Asperger gaat, maar dat het door iemand met Asperger geschreven is. John schrijft zoals hij is, met de beperkingen en wonderlijkheden die Asperger met zich meebrengt. Zo vertelt hij vrij uitgebreid over technische zaken, zoals het sleutelen aan auto's. Dit is iets waar hij in uitblinkt en waar hij helemaal in op kan gaan. Aan de andere kant vertelt hij vrij emotieloos en tussen neus en lippen door dat zijn eerste huwelijk stukgelopen is ergens in de loop van de tijd. Het zou heel normaal zijn om dat even uit te leggen, maar dit gebeurt maar heel sumier. Juist deze afwijkende insteek maakt het boek heel bijzonder en geeft het een speciale dimensie. Het boek verdient het om zorgvuldig gelezen te worden, de meerwaarde zit in dingen die niet of nauwelijks benoemd worden. Een bijzonder boek van een bijzonder iemand. Voor wie na het boek nog een ander perspectief op het verhaal wil is er nog het boek Running with Scissors van Augusten Burroughs, de jongere broer van Robison.