Saving Mr Banks

Iedereen kent toch ergens wel de film Mary Poppins, of tenminste wat liedjes er uit. Ik heb hem in ieder geval meerdere keren gezien tijdens mijn jeugd. Niet zo vaak als The Sound of Music, die andere grote 'Julie Andrews-kraker', maar toch zeker een aantal keer. Hoe de film tot stand gekomen was wist ik echter helemaal niet en ik was dan ook aangenaam verrast dat hier een verhaal achter zat en dat hier nu dan een film over gemaakt was. In Saving Mr Banks wordt verteld hoe Walt Disney alle mogelijke moeite doet om de rechten te krijgen van Mary Poppins van auteur P.L. Travers. Hij heeft zijn kinderen ooit beloofd Mary Poppins naar het witte doek te brengen en is vastbesloten deze belofte na te komen. Pamela Travers blijkt echter niet zomaar afstand te hebben willen doen van haar karakter Mary Poppins. Wat volgt is een ontroerend mooie film, met een wereldrol van Emma Thompson als Pamela Travers. Onbegrijpelijk dat zij hier geen Oscarnominatie voor heeft gekregen. Voor mijn 'Het Beste van'-lijstje is deze film zeker wel genomineerd, wat de stand al op twee fantastische films in 2014 brengt.

Philomena

Het jaar 2014 is nog maar goed drie weken onderweg en het belooft nu al een goed filmjaar te worden. Sterker nog: ik zou al weleens wat films gezien kunnen hebben die in mijn 'Het Beste van 2014'-lijstje gaan komen. De film Philomena zou daar zomaar eens tussen kunnen staan. In deze film gaat Philomena, meesterlijk neergezet door Judi Dench, samen met journalist Martin Sixsmith, een prachtige rol van Steve Coogan, op zoek naar haar zoon Anthony. Ze heeft Anthony vijftig jaar daarvoor als tiener gekregen en moest toezien hoe de nonnen hem lieten adopteren door een Amerikaanse familie. Het verhaal is gebaseerd op het boek The Lost Child of Philomena Lee, geschreven door journalist Martin Sixsmith die het waargebeurde verhaal van deze adoptie opschreef. Wat de film bijzonder maakte voor mij is de combinatie van humor en drama, en de ingetogen manier waarop dit gedaan is. Het is een ontroerende, respectvolle film die volkomen terecht voor vier Oscars genomineerd is.

Nothing Can Possibly Go Wrong

De graphic novel Nothing Can Possibly Go Wrong is ontstaan uit een samenwerking tussen Prudence Shen en Faith Erin Hicks. Het is een typisch highschoolverhaal: geef een populaire sportjongen, een nerd en een aantal cheerleaders een gezamenlijk doel en klaar zijn we. Het had een aflevering van Glee kunnen zijn. Dat neemt niet weg dat het lekker wegleest, een prima boodschap heeft en ook best origineel blijft. Voor iedereen die van graphic novels houdt en van luchtige tienerverhalen, want behalve een zijlijntje over gescheiden ouders is er weinig diepgang in dit boek. En in dit geval is dat helemaal prima.

Lomography Fisheye Baby 110

Naast de Lomography Diana Baby 110, heb ik sinds een tijdje ook de fisheye-variant: de Lomography Fisheye Baby 110. De aantrekkingskracht zit hem ook hier in de eerste plaats in het formaat: het is een mini-camera die bijna kleiner is dan het 110mm filmpje dat er in gaat. Het hoge schattigheidsgehalte kan echter enigszins misleidend werken: het is nog lang niet gemakkelijk om hier een goede foto mee te maken. Ik ben gestart met Lomography Color Tiger film, één van de weinige soorten film die er überhaupt nog te krijgen is op dit formaat. Dit is een gewone negatief 200 iso film, om het mezelf niet meteen te lastig te maken. De lol van de fisheye is om rechte lijnen te fotograferen, maar niet iedere poging hiertoe leidt automatisch tot resultaat. Wanneer ik naar de resultaten kijk die ik dat ik toch wat ver van de objecten gestaan heb voor een groot(s) effect. Daarnaast is licht een issue. We hadden een werkelijk prachtige dag in Düsseldorf, weliswaar in beperkt winterlicht, maar toch vol zon. Viel dit licht echter weg, dan is het contrast direct groot. Jammer, daardoor zijn enkele foto's toch nog aan de donkere kant geworden, en is het contrast met de blauwe lucht net te groot. Ander puntje is dat ik blijkbaar een aantal keren niet goed doorgedraaid heb. Geen idee hoe dit kan en hoe dit te voorkomen, maar feit is dat het een aantal keren gebeurd is. Ik ben benieuwd wat deze camera met de Lomography Peacock X-Pro 110 film doet, maar daarmee wacht ik toch maar even tot de lentezon.

Het contrast tussen wel in de zon en niet in de zon is groot, Düsseldorf, december 2013



Prachtige kleuren, maar helaas blijkbaar niet goed doorgedraaid, Düsseldorf, december 2013



Bij zonsondergang gemaakt in Zaandam. Hier zie je dat hij toch wel heel veel licht nodig heeft, want zo donker was het echt nog niet, Zaandam, december 2013

Make Yourself Happy

Als ik zo zou kunnen tekenen en schrijven als Lucy Knisley, dan zou ik ook van elke vakantie een boek maken. Van elke gebeurtenis wel, of inderdaad, misschien ook wel van elke non-gebeurtenis. Dat maakt het echter nog niet interessant voor iedereen om te lezen, hoe charmant wellicht ook weergegeven. Ik heb deze "kritiek" al vaker op Lucy Knisley geuit, en ik ga het ook weer doen met betrekking tot haar 2010 boek Make Yourself Happy. Laat ik beginnen met het positieve dat, laat daar geen onduidelijkheid over bestaan, gelukkig weer ruimschoots de overhand heeft. Knisley heeft in deze verzameling van korte comics een fijn geluid waarbij de stijl die ik zo kan waarderen weer prima tot zijn recht komt. Het leest als een trein en is zeer ontspannend. Ik zou alleen zo graag eens zien dat die frisse blik die Knisley duidelijk heeft iets meer naar buiten gericht zou zijn, inplaats van naar binnen. Het gaat weer over Lucy, Lucy en Lucy. Zou ze haar eigen rol iets minder groot maken en meer ruimte geven aan de buitenwereld, dan zou het wat mij betreft een stuk interessanter worden. Ik blijf zeggen dat het deels te maken heeft met volwassen worden, maar dat wordt dan zo onderhand nu wel eens tijd. Met zo'n talent als zij heeft moet meer kunnen, daar ben ik nog steeds van overtuigd. Neemt niet weg dat Make Yourself Happy weer prettig leesvoer is en ik uitkijk naar haar volgende boek.

Kodak Ektachrome E100SW

Eén van de leukste dingen van Lomography vind ik het experimenteren met verschillende soorten film. Hierbij staan de zogenaamde slide-films nog steeds bovenaan mijn lijstje. De extreme resultaten vind ik iedere keer weer heel erg leuk en spannend. Afgelopen december kocht ik bij de Four Corner Store vijf rolletjes Kodak Ektachrome E100SW. Deze film is aanzienlijk lastiger te verkrijgen dan diverse Fuji-varianten omdat Kodak al geruime tijd helaas geen slide-film meer maakt. De vijf rolletjes die ik binnenkreeg hadden dan ook een houdbaarheidsdatum van ergens in 2004. Dit heeft echter geen negatieve invloed gehad op de kwaliteit. Van de twaalf foto's die ik nam met de Holga op deze film vind ik pakweg de helft prima, en de andere helft echt fantastisch. Ik ben dus heel gelukkig met de resultaten. Het blauw is zo intens, en ook tegen de zon in blijven de kleuren en contrasten overeind. Het mooiste vind ik het warme bruin/rood in de foto's, iets wat bij veel slide-film te weinig naar voren komt wat mij betreft. Fijn dat ik nog vier rollen in de koeling heb liggen. Het wachten is nu op weer zo'n prachtige dag als we in Düsseldorf hadden.

Het warme geel/bruin vind ik op deze foto echt prachtig, Düsseldorf, december 2013



Nog een foto waar de kleuren prachtig knallen, Düsseldorf, december 2013



Recht tegen de zon in levert mooie contrasten met nog steeds hetzelfde diepe blauw, Düsseldorf, december 2013



Iets ander licht levert een iets diepere kleur blauw, Düsseldorf, december 2013

Jelly Splash

Uiteindeljk is er voor mij dan toch een einde gekomen aan Candy Crush. Ik ben gekomen tot level 317, en daar hield het voor mij op. Hoe enorm veel dit soort spelletjes ook op elkaar lijken, af en toe wil je toch weer even iets nieuws. Facebook bracht mij bij Jelly Splash, een nieuwe variant in het blokjes draaien/tikken/slepen genre. Het is grafisch geen hoogstandje en inhoudelijk verre van vernieuwend. Het doet echter wat het moet doen en ik vermaak me er voorlopig nog prima mee. Natuurlijk heeft ook dit spelletje weer frustratielevels waar je langer over doet dan gemiddeld. Zo zit ik nu alweer een aantal dagen vast in level 103 en is de oplossing nog niet in zicht. Extra uitdaging is dat ik na vijf pogingen nu echt moet stoppen, want doordat niet de hele wereld massaal naar dit spel is overgestapt krijg ik maar sporadisch nieuwe levens aangereikt. Bij nader inzien is dit misschien ook wel een voordeel. Er zit toch weer iets verslavends in en het is fijn om tijd over te houden voor andere dingen.

Brain on Fire

Wakker worden in een ziekenhuisbed, vastgebonden met om haar pols een bandje met 'flight risk', dit is hoe Susannah Cahalan zich het dieptepunt van haar geheimzinnige ziekte herinnert waar ze in 2009 door getroffen werd. Het begon met vage klachten, die snel overgingen in paranoïde gedrag, gevolgd door epileptische aanvallen. New York Post reporter Cahalan schreef er drie jaar later een fantastisch boek over met de naam Brain on Fire. Ze is op onderzoek gegaan om uit te vinden wat er nu precies gebeurd is. Haar belangrijkste drijfveer hierbij was om de gaten in haar geheugen te vullen. Dit heeft geresulteerd in een precies verslag van alle gebeurtenissen. Het is enorm meeslepend en daarmee een boek dat weg leest als een thriller. Cahalan beschrijft niet alleen haar eigen ervaringen, maar ook het pad dat de doktoren aflegden om uiteindelijk tot de juiste diagnose te komen. Het verhaal is hiermee vaak zakelijk en inhoudelijk. Voor emoties is in Brain on Fire ook ruimte, maar deze worden net zo objectief beschreven als de rest van het verhaal. Persoonlijk viel mij dit pas op toen ik in een recensie op Goodreads de teleurstelling van een lezer teruglas die meer drama had verwacht. Zij vond Cahalan te koel, voelde teveel emotionele afstand. Blijkbaar spreekt deze manier van beschrijven mij wel erg aan, want ik had de emoties niet bepaald gemist. Ik vond het vooral ongelofelijk interessant en tegelijkertijd reuze verontrustend dat dit ieder gezond mens zou kunnen overkomen. Een heel interessant boek dus, dat ook nog eens erg erg goed geschreven is. Verwacht alleen geen 'Waargebeurde woensdagavondfilm', voor wie nog weet wat dat was.

Het beste van 2013: Lomografie

Zonder enige vorm van overdrijving kan ik toch wel zeggen dat de lomografie het afgelopen jaar een extra dimensie toegevoegd heeft aan mijn manier van fotograferen en de manier waarop ik om me heen kijk. Dit uit zich in talloze foto's, maar ook in een goed gevulde camera-kast en een mooie verzameling film in de koelkast. Vandaar een apart lijstje dit jaar voor de lomografie: een lijstje met camera's, film, en plaatsen waar ik vanwege de toevoeging van de analoge fotografie extra van genoten heb. In willekeurige volgorde:

Fujichrome



Het vinden en proberen van nieuwe film was voor mij dit jaar echt een ontdekkingsreis. Hierbij was ik van de verschillende soorten slidefilm van Fuji verreweg het meest onder de indruk. Of het nou Velvia, Provia of MS 100/1000 was, ik vond ze allen even spannend. Op 120 film vind ik de effecten het mooist, vooral het intens diepe blauw van Provia 100F en MS 100/1000 vind ik op dit formaat prachtig. Gelukkig heb ik inmiddels een aardig voorraadje opgebouwd want enkele varianten worden niet meer gemaakt. Aankomend jaar ga ik op zoek naar Fuji Astia en Sensia, twee soorten Fujichrome waar ik nog heel graag mee op pad wil.




LC-Wide

Mijn duurste camera uit mijn verzameling, maar wat is hij het waard. Afgelopen jaar heb ik hem veel gebruikt met slidefilm, maar eigenlijk vind ik hem met negatief film op zijn mooist. Haarscherp, met prachtige kleuren en natuurlijk met zijn enorme groothoeklens: de LC-Wide is een prachtige, prachtige camera.






Polen



Tijdens onze vakantie naar Polen kreeg ik de smaak van de analoge fotografie echt te pakken. Mijn Diana F+ had ik voorzien van een 35mm achterkant en Lomography CN 800 film, die mij gezien het gebrek aan licht in februari het meest geschikt leek. Het leverde wisselende foto's op, met resultaten waar ik aan moest wennen. De meest bijzondere foto's maakte ik in Auschwitz, waar de sneeuw oplichtte en de weinig aanwezige kleuren extra naar voren kwamen. Dit was tevens de eerste vakantie dat ik met slidefilm fotografeerde: ik kocht in de Lomography Gallery Store in Berlijn mijn eerste Fujichrome MS 100/1000 filmpje dat bij de overblijfselen van de muur nog steeds één van de beste foto's tot op de dag van vandaag opleverde.




Amsterdamse grachten



Welke camera of film er ook geprobeerd moet worden, de Amsterdamse grachten zijn een dankbaar en geslaagd decor. Wat lomografie voor mij zo waardevol maakt is dat ik honderd keer ergens gelopen kan hebben, maar met een camera op zak dingen zie die ik nooit eerder zag. Een extra dimensie dus aan alledaagse plaatsen, gebouwen en ja, grachten. Wat een voorrecht is het dan om op zo'n mooie plaats te wonen. Dat er nog maar veel mooie foto's van de grachten mogen volgen.




Los Angeles



Los Angeles is wat betreft licht en sfeer de ideale lomo-stad als je het mij vraagt. Onbegrijpelijk dan ook dat de beide Lomography Gallery Stores hier het afgelopen jaar de deuren moesten sluiten. Los Angeles heeft de oceaan, de architectuur en het prachtige typische licht dat Californië zo kenmerkt. Het enige waar je af en toe wel echt naar op zoek moet is kleur, zeker als je met slide film fotografeert.




Herfst



Poging nummer twee dit jaar om de herfst analoog te fotograferen. Vorig jaar kwamen de herfstkleuren op mijn foto's door mijn gebrekkige ervaring, de beperkte keus in camera's die ik toen nog had en de niet zo handige keus voor Redscale film niet echt uit de verf. Dit jaar heb ik het dan ook grootser aangepakt en risico's gespreid. Met vier camera's heb ik herfstfoto's gemaakt, op vijf verschillende soorten film. Aangenaam verrast was ik door de resultaten van de Belomo Vilia Auto met Rollei Crossbird film, evenals door de effecten van Lomography Slide X-Pro 200 film in de Holga. Het wachten is nog op de LC-Wide resultaten, deze moeten nog ontwikkeld worden. Hoewel ik daar natuurlijk hoge verwachtingen van heb, vind ik echter ook zonder die foto's mijn analoge herfst al geslaagd dit jaar. Het is nu wachten op de winter.

Het beste van 2013: Boeken

Het was een goed leesjaar: mijn voornemen om hier meer tijd aan te besteden ben ik ruimschoots nagekomen en dit heeft wat fijne ontspannen uurtjes opgeleverd. Ten opzichte van voorgaande jaren heb ik dit jaar aanzienlijk meer fictie gelezen. Zo komt Eggers dus weer in mijn lijstje terecht, maar ook oudere bekenden waar ik eindelijk de tijd voor genomen heb zoals Charles Bukowski. Natuurlijk mag non-fictie en de graphic novel niet ontbreken, als het aandeel van deze twee genres dit jaar wat bescheidener. Ook dit lijstje in willekeurige volgorde:

Mr Punumbra's 24 Hour Bookstore

Dit boek bevat alle ingrediënten voor een ouderwets avontuur: een oude boekwinkel, een jonge liefde en een heus geheim genootschap. Spannend en één op één verfilmbaar, dit heerlijke boek van Robin Sloan.

Marzi

Het einde van het communistische tijdperk door de ogen van de jonge Marzi. Zeer geslaagde graphic novel, met name door de geloofwaardige manier waarop het perspectief van de jonge Marzi weergegeven wordt. Extra interessant omdat ik in het tijdperk dat Marzi schetst ongeveer dezelfde leeftijd had als de hoofdpersoon. Fraai gedaan door Marzena Sowa en Sylvain Savoia.

Quiet

Krachtig boek van Susan Cain over de de waarde van introverte mensen in een extraverte samenleving. In een wereld waarin profilering en zichtbaarheid als essentieel worden beschouwd is dit een verfrissend andere invalshoek. Een feest van herkenning voor iedereen die hiermee worstelt, maar vooral waardevol voor mensen die geïnteresseerd zijn in het aanboren van potentieel wat voorheen wellicht over het hoofd gezien werd.

The Road to Los Angeles

Eén van vier boeken van schrijver John Fante over zijn alterego Arturo Bandini. Het boek werd bij mij onder de aandacht gebracht door een verkoper in Skylight Bookstore in Los Angeles. Dat Fante bewonderd werd door Bukowski is geen verrassing: ook Fante beheerst de kunst van het overtuigend beschrijven van een zogenaamde nietsnut. Het is rauw, direct en schijnbaar moeiteloos geschreven, wat het boek in elke tijd te plaatsen maakt. Fante was hiermee zijn tijd te ver vooruit: het in 1936 geschreven The Road to Los Angeles bleef aanvankelijk op de plank liggen, en werd pas in 1985 uitgegeven na zijn dood.

Post Office

Onvermijdelijke kost na het lezen van Hollywood, dit eerste boek van Charles Bukowski over zijn alterego Henri Chinaski uit 1971. Wat Post Office voor mij bijzonder maakt is de briljante wijze waarop Bukowski de handel en wandel van de hoofdpersoon beschrijft: levendig, pretentieloos en tijdloos. Misschien niet aan iedereen besteed, maar ik heb ervan genoten en kijk uit naar het lezen van de rest van Bukowski's oeuvre.

The Circle

Dave Eggers doet weer waar hij het best in is: een beklemmend boek schrijven dat precies de vinger op de zere plek legt van de tijdsgeest waarin we leven. In The Circle beschrijft Eggers het verloop van de carrière van een jonge vrouw die bij een google-achtig bedrijf gaat werken. The Circle houdt er twijfelachtige ideeën op na over privacy en vrijheid, die verontrustend genoeg nog helemaal niet zo ver van de huidige realiteit af liggen. Een heerlijk boek dat spannend blijft tot de laatste pagina.