Morning Glory

Eén van de leuke dingen aan vakanties in Amerika vind ik het wakker worden met ontbijttelevisie. Amerika kent inmiddels een lange traditie van ochtendshows waarin een goede mix gevonden is tussen nieuws en luchtige onderwerpen. Vooral bij de lokale varianten kun je je hart ophalen: alles wat maar enigszins nieuwswaardig lijkt krijgt een live-verslag en zo wordt zelfs de redding van een hondje uit een kuil gebracht als ware het breaking wereldnieuws. Bij de ene show slaat de balans wellicht wat harder door richting de non-onderwerpen dan bij de andere, voor mij kan het over het algemeen niet stompzinnig genoeg zijn. In de film Morning Glory staat zo'n Amerikaanse ochtendshow centraal. Becky Fuller (Rachel McAdams) gaat als producent aan de slag bij het noodlijdende programma Morning Glory. Om het programma te redden krijgt ze de serieuze Mike Pomeroy (Harrison Ford) zover om presentator te worden naast Colleen Peck (Diane Keaton). Pomeroy voelt zich als serieuze journalist eigenlijk veel te goed voor dit werk, zeker als Fuller de onderwerpen tot een bedenkelijk niveau af laat zakken om de kijkcijfers maar op te krikken. Morning Glory is geen originele film, maar wel buitengewoon geestig. Hij is zeer geslaagd binnen zijn genre: romantisch, grappig en hier en daar een beetje ontroerend. Geen film die je bijblijft, maar wel goed voor een geslaagde avond.

In the name of identity

In the name of identity van de Frans/Libanese schrijver Amin Maalouf is een uitgebreid essay over de rol van identiteit in de verschillende samenlevingen. Het boek verscheen in het Frans al in 1996, werd in 2000 in het Engels vertaald en is nog altijd even relevant. In vijf hoofdstukken gaat de schrijver op zoek naar de wisselwerking tussen de identiteit zoals mensen die zien en de actualiteit zoals deze zich ontwikkelt. Religie speelt hierin een belangrijke rol; hoe groter de rol die religie speelt op het wereldtoneel, hoe meer mensen geneigd zijn zichzelf in de eerste plaats te identificeren met een bepaald geloof en in tweede plaats pas met het land waar ze wonen of de familie waarvan ze afstammen. Dit kan weer enorme gevolgen hebben op het moment dat er conflicten ontstaan en alles wat mensen nog hebben om op terug te vallen hun identiteit is. Maalouf maakt een heldere en interessante analyse van de problemen die ontstaan rond identiteitsvorming. Zijn invalshoeken zijn origineel en zetten aan tot nadenken. Vervolgens laat hij aan de hand van voorbeelden zien hoe er anders en in zijn ogen constructiever naar problematieken rond bijvoorbeeld integratie gekeken kan worden. Jammer is wel dat hij uiteindelijk niet verder komt dan wat niet meer is dan een kleine bijdrage aan een breed gevoerde discussie. Echt de diepte in gaat het nergens. Mooi vond ik wel het moment waarop hij een donkere president voor Amerika als een nog lang niet voor te stellen toekomstbeeld zag. Zo zie je dat sommige dingen dichterbij zijn dan je denkt, en zeker heel wat minder onmogelijk zijn dan men soms vreest.

Des hommes et des dieux

De Franse arthousefilm Des hommes et des dieux verscheen in 2010 en werd in zijn genre niet alleen zeer gewaardeerd, maar ook een commercieel succes. De film is breed bejubeld en won al meerdere prijzen, waaronder de Grand Prix op het filmfestival in Cannes. In deze film wordt het op waarheid gebaseerde verhaal verteld van een groep monniken die in een afgelegen klooster samenleven in de bergen van Algerije. Wanneer zij met toenemend terrorisme te maken krijgen dat vooral gericht lijkt te zijn tegen niet-moslims, zien zij zich voor de keuze gesteld te blijven of te vluchten. Als groep zijn ze diep verankerd in de plaatselijke gemeenschap, iets wat de beslissing erg bemoeilijkt. Eén van hen dient met beperkte middelen als dorpsdokter, anderen helpen met lezen en schrijven in het achtergebleven gebied waartoe het dorp zeker te rekenen is. Ze voelen zich thuis in de gemeenschap en willen zich niet gedwongen voelen het dorp te verlaten. Het verhaal wordt heel langzaam verteld, waarbij geprobeerd is de innelijke strijd van de monniken goed in beeld te brengen. Mij ging het allemaal iets te langzaam, het wist me niet echt te raken. De hoofdpersonen neigden naar karikaturen en er werd soms voor wel erg clichématige beeldspraak gekozen. Zo vond ik de Laatse Avondmaal scene tenenkrommend ongemakkelijk, alhoewel ik me ook wel voor kan stellen dat er mensen zijn die hem sereen en integer vonden. Het is een indrukwekkend verhaal, maar in alle opzichten zo geisoleerd dat ik moeite heb met het gebrek aan context. Aan mij was dit Franse drama niet helemaal besteed, maar er waren in de zaal voldoende mensen die er erg van genoten hebben.

Weeds seizoen 5

Een serie over een huismoeder die vanuit een keurige buitenwijk cannabis gaat verkopen na de dood van haar man. Dit alles als manier om het hoofd boven water te houden. Zo begon de serie Weeds in 2005 op de Amerikaanse zender Showtime. Een beetje vreemd, maar wel leuk, al was mij niet duidelijk hoe ze deze simpele verhaallijn boeiend zouden kunnen houden. Inmiddels is seizoen 6 alweer afgerond en is het antwoord op deze vraag gegeven: de kracht van de serie is de inmiddels bizarre verhaallijn en de steeds zwarter wordende humor. In seizoen 5 is de handel via de tunnel naar Mexico stil komen te liggen omdat Nancy (Marie-Louise Parker) deze verraden heeft. Dit blijft niet zonder gevolgen en er wordt door de Mexicaanse drugsbaron Esteban, waarmee ze inmiddels ook een relatie was aangegaan, een prijs op haar hoofd gezet. Alles verandert wanneer ze zwanger blijkt te zijn van hem. De Botwins trekken in bij Esteban en er lijkt even een iets stabielere situatie te komen. Hier komt echter al snel een einde aan als Nancy en hun zoon de politieke ambities van Esteban in de weg zouden kunnen staan, iets waar niet iedereen even blij mee is. Intussen komt Celia terecht in een rebellenkamp, wat hilarische taferelen tot gevolg heeft. Weeds seizoen 5 slaat een nieuwe weg in, een weg waarop de familie Botwin steeds meer hardcore wordt, alhoewel er nog voldoende klunzigheid zit in de personages. Juist die klunzigheid van onder andere Andy en Doug maakt de serie zo charmant. Voorlopig blijft het nog leuk deze volslagen over de kop geslagen komedie, en ook seizoen 6 zet deze lijn door, waarover later meer. Inmiddels heeft maker en bedenker Jenji Kohan laten weten dat seizoen 7 weleens het laatste zou kunnen zijn. Dit seizoen zal later dit jaar te zien zijn op Showtime.

The Emperor of all Maladies

Vaak wordt de ziekte kanker gezien als een verschijnsel van deze tijd, als een logisch gevolg van onze ongezonde leefstijlen en leefomgevingen. Kanker bestaat echter al eeuwen, in geschriften uit het oude Egypte wordt van de ziekte al melding gemaakt. Toch is er nog steeds relatief weinig over bekend, zowel over de oorzaken als over de genezingsmogelijkheden tasten artsen en onderzoekers nog vaak in het duister. Zelfs op de vraag wat kanker nu eigenlijk is is nog niet echt een antwoord gegeven, niet op een leesbare manier voor leken tenminste. Hierin heeft de Amerikaanse dokter en schrijver Siddhartha Mukherjee in zijn The Emperor of all Maladies verandering proberen te brengen. In dit magistrale werk heeft hij geprobeerd een biografie te schrijven van kanker. Hij vertelt over de jarenlange zoektocht naar wat de ziekte inhoudt, over de onderzoeken naar genezingsmogelijkheden, maar ook over het politieke klimaat wat niet alleen invloed heeft gehad op de acceptatie van de oorzaken, maar ook op de ziekte zelf en de patienten. Mukherjee heeft een geweldige pen, waarmee hij ingewikkelde processen begrijpelijk uitlegt en de juiste toon raakt wanneer hij schrijft over de mensen om wie het uiteindelijk gaat. Geen lichte kost dit boek, maar een must voor iedereen die echt geïnteresseerd is in de ziekte die ons allemaal het zij direct, het zij indirect eens zal raken. In het volgende filmpje vertelt Mukherjee over de totstandkoming van zijn boek, dat in het Engels al een tijdje in de boekhandel ligt en in februari in vertaling zal verschijnen.

Fair Game

De film Fair Game vertelt het waargebeurde verhaal van CIA agente Valerie Plame en haar man, voormalig ambassadeur Joseph Wilson. Wanneer deze laatste ontdekt dat het bewijs voor de aankoop van uranium door Saddam Hoessein vervalst is maakt hij dit bekend in de media. Niet lang daarna wordt de geheime identiteit van zijn vrouw onthuld in de pers. Het lekken van de identiteit van een CIA agent is een misdaad en er volgt een onderzoek op het allerhoogste niveau. Fair Game laat zien hoe groot de belangen zijn geweest rond de besluitvorming om Irak binnen te vallen, en hoe groot de consequenties waren toen Wilson onrecht en leugens aan het licht wilde brengen. Politiek op het allerhoogste niveau is een naar spel, en gerechtigheid blijkt ook in het land van de vrijheid een rekbaar begrip. Pijnlijk is ook te zien hoe het huwelijk van Plame en Wilson onder druk komt te staan en hoe er uiteindelijk geen winnaars zijn. De film heeft absoluut indruk gemaakt en ik ben dan ook erg benieuwd naar het gelijknamige boek waar ongetwijfeld verder uitgewijd wordt over hoe dit allemaal zo heeft kunnen gebeuren.

When in Rome

When in Rome is een remake van het in 1954 verschenen Three Coins in the Fountain. Waarom een remake van dit verhaal gemaakt moest worden is me volstrekt onduidelijk. Maar als je het dan toch doet, doe het dan goed. When in Rome slaat wat mij betreft in ieder opzicht de plank mis: hij is niet grappig, de hoofdpersonen spreken niet aan en het verhaal is een versimpelde versie van een gemiddeld bouquetreeksboekje. Als deze film in de jaren '80 op video was verschenen dan hadden er ongetwijfeld tenenkrommende teksten op de hoes gestaan als 'doldwaas avontuur' en 'knotsgekke komedie'. Het geheel doet oubollig aan, iets wat een film uit 2010 zich niet kan veroorloven. Halverwege vroegen wij ons af of de hoofdrolspelers (Kristen Bell en Josh Duhamel) zich tijdens de opnames gerealiseerd hebben dat ze in een hele slechte film zaten. Wat moet dat een pijnlijke constatering zijn geweest, alhoewel het me nog pijnlijker lijkt om daar bij de premiere pas achter te komen. Al met al heel slecht dus, dit When in Rome. Sommige films zijn zo slecht dat ze weer leuk zijn, maar zelfs dat kan ik van deze film niet zeggen. Helaas.