Het beste van 2014: Televisie

Het was een heerlijk televisiejaar met te veel goede series om bij te kunnen houden. Keuzes, keuzes dus. Het meest onder de indruk was ik van oude bekenden die na wat mindere seizoenen krachtig terugkwamen. En natuurlijk was er ook die ene nieuwe serie die alle andere nieuwe series naar de achtergrond verdreef. Het beste van 2014 op televisiegebied, in willekeurige volgorde:

Homeland seizoen 4

Is er nog wel een Homeland mogelijk na het afscheid van Brody aan het einde van seizoen 3, dat was de vraag waarmee velen aan dit seizoen begonnen. Het antwoord is ja, volmondig ja. Homeland seizoen 4 heeft eindelijk weer de onderhuidse spanning die het eerste seizoen zo indrukwekkend maakte. Carrie blijkt wederom een interessant genoeg karakter te zijn om een compleet seizoen te kunnen dragen. Dat de laatste aflevering dan wat aan de matte kant blijkt, het zij ze vergeven. Wat er met Dana Brody is gebeurd komt overigens nergens ter sprake, en eerlijk gezegd: who cares.

Derek seizoen 2

Zelden heeft televisie mij zo ontroerd als de serie Derek. Al gaat Ricky Gervais ook in deze rol weer behoorlijk op het randje zitten, hij weet mij in deze rol als bejaardenhulp echt te raken. Soms schuurde het, soms werd ik tot tranen geroerd en bovenal was het vaak enorm grappig. Helaas heb ik (nog) geen berichten over een nieuw seizoen kunnen vinden. Wel over een special die net voor kerst uitgezonden zou zijn. Deze heb ik dus nog om naar uit te kijken.

Gotham

Met enige terughoudendheid begon ik aan deze serie, het leek me vooral iets voor echte comic fans. Na een goede twintig minuten was ik echter al helemaal om: Gotham is een prachtig gemaakte serie voor een breder publiek dan enkel comic book lezers. Gotham laat de beginjaren van Batman zien: de dood van Bruces ouders, het verval van de stad en het gevecht dat de politie hiertegen levert. Er worden door de afleveringen heen talloze verwijzingen gemaakt naar latere verhaallijnen, wat de serie voor de fans een feest van herkenning maakt. Als je deze verwijzingen mist doet dit echter niets af aan het verhaal. Dit kan prima op zichzelf staan. Bovenal is deze serie prachtig gefilmd waarbij met stijl en kleuren de comics nooit heel ver weg zijn. Meest geslaagde nieuwe serie van 2014 als je het mij vraagt.

New Girl seizoen 4

Het had niet veel gescheeld of we waren afgehaakt, eerlijk is eerlijk. New Girl seizoen 3 kon bij mij niet veel meer dan een flauwe glimlach ontlokken. Dit was dan vooral door de altijd even legendarische Schmidt. In september met het begin van seizoen 4 waaide er echter een nieuwe frisse wind. Het werd weer scherper en tegelijkertijd raakte het weer de gevoelige snaar. Het kon me eindelijk weer schelen wat er met de hoofdpersonen gebeurde, essentieel volgens mij om te blijven kijken. Gered van de ondergang dus, en hoe. New Girl is met stip één van de betere comedyseries van dit moment.

The Newsroom seizoen 3

Het laatste seizoen van wat een epische serie had kunnen zijn. Had moeten zijn wellicht. Alle ingrediënten voor een "nieuwe" West Wing leken immers aanwezig: de schrijver, het decor, de cast. Dit niveau heeft The Newsroom echter nooit bereikt wat mij betreft. Toch is er in dit laatste seizoen zeker mooie en goede televisie neergezet. Het verhaal over klokkenluiders en het beschermen van bronnen was actueel en relevant. De personages begonnen eindelijk wat meer diepgang te krijgen waarbij met name de vrouwen niet meer zo hysterisch waren. De dialogen waren scherp, snel en humorvol zoals we dat verwachten in een Aaron Sorkin serie. Op dit niveau had er van mij echt nog wel een vierde seizoen achteraan gemogen, maar helaas. Het was in ieder geval een waardig laatste seizoen.

Orange is the new black seizoen 2

Heerlijke smeuïge televisie over een jonge vrouw uit een goed milieu die in de vrouwengevangenis belandt. Dit door eigen schuld: ze koos ervoor om mee te werken aan een geld / drugstransport dat vervolgens niet goed afliep. Het heeft qua humor en scherpte overeenkomsten met de serie Weeds, van dezelfde makers, waarbij eveneens een vrouw uit een "normaal" milieu door eigen keuze aan de verkeerde kant van de lijn terecht komt met alle bizarre gevolgen van dien. Orange is the new black gaat echter verder op dramagebied waar Weeds nogal eens bleef hangen in absurdisme. Zeer geschikt voor binge watching.

Seconds

Het zal niet gemakkelijk zijn geweest voor Bryan Lee O'Malley om met iets nieuws te komen na zijn immens grote succes met de Scott Pilgrim serie. Het voordeel van dit succes is natuurlijk wel dat iedere opvolger een hoop aandacht krijgt. Het nadeel van dit succes is, ja, dat de opvolger een hoop aandacht krijgt. Gelukkig voor O'Malley heeft hij met Seconds een heel ander boek geschreven, maar één die in kwaliteit niet onderdoet voor eerder werk. Seconds gaat over Katie, een succesvolle chefkok die op het punt staat een eigen restaurant te beginnen. Alles gaat echter niet precies zoals zij wil en wanneer ze via een geest de kans krijgt om het verleden te herschrijven, grijpt ze deze kans(en) met beide handen aan. Het vervelende is dat dit niet altijd het resultaat oplevert dat ze voor ogen heeft, en soms heeft ze meerdere pogingen nodig om daar te komen waar ze wil. Dit zegt heel veel over Katie: ze is soms onvolwassen, verwend en maakt lang niet altijd sympathieke keuzes. Uiteindelijk komt ze er wel uit met iedereen, maar of ze er nu echt van leert blijft bij mij de vraag. Als de les van dit boek is dat je constant fouten mag maken en vervolgens toch nog je zin krijgt, dan is dat wat mij betreft nogal twijfelachtig. Je kunt het echter ook minder zwaar zien: als gewoon een leuk verhaal met fantastisch tekenwerk en prachtige kleuren. Hoe dan ook een aanrader.

Lomography Konstruktor

Ruim een jaar geleden kwam Lomography met één van de meest orginele camera's tot nu toe wat mij betreft: de Lomography Konstruktor. Het bijzondere aan deze spiegelreflex camera is dat je hem koopt als bouwpakketje. Met behulp van een schroevendraaier, een handleiding en een hoop geduld zet je deze camera zelf in elkaar voordat je ermee kunt fotograferen. Behalve dat dit leuk is, geeft het je ook inzicht in hoe analoge fotografie ook alweer werkte. Het is een leuke, zij het wel tijdrovende ervaring. Ik ben dan ook blij dat ik hier hulp bij had van mijn zus, die haar reputatie als zeer precies en geduldig meer dan waar maakte. Om de Konstruktor goed in elkaar te zetten heb je deze eigenschappen zelf nodig, of iemand naast je nodig die deze bezit. De talloze piepkleine onderdeeltjes en schroefjes vragen om de nodige discipline en precisie. We haalden geen snelheidsrecord, maar hadden de camera met een paar uur toch goed in elkaar gezet. Het is daarna echter een verre van toegankelijke camera om mee te gaan fotograferen. Het duurde de nodige tijd voor ik goed door had hoe het afdrukken en doordraaien precies in zijn werk ging. Dit mede omdat we de camera erg strak in elkaar gezet hadden en het doordraaien erg stroef ging/gaat. Het duurde dan ook even voordat ik mijn eerste rolletje volgeschoten had. Zien wat ik nu eigenlijk in beeld had was een andere uitdaging. Ik was dan ook niet verbaasd dat bij de uiteindelijke foto's wat mensen (deels) onthoofd bleken. Je moet best wat afstand nemen blijkt nu wil je hetgeen je voor je ziet goed in beeld krijgen. Over de scherpte ben ik niet heel erg te spreken. Ik vind dat de foto's die met een redelijke afstand genomen zijn best wat beter hadden gekund. De kleuren daarentegen vallen me niets tegen. Ik heb een Lomography CN 800 rolletje gebruikt, iets wat goed blijkt te passen bij deze camera. Over het geheel genomen ben ik er nog niet helemaal uit. Je moet er even de tijd voor nemen om uit te vinden wat, naast het zelf in elkaar zetten, echt de lol van deze camera is denk ik. Iets wat ik in de loop van het najaar verder ga onderzoeken. Wordt vervolgd.

Een duidelijk voorbeeld van niet in beeld krijgen wat ik had gedacht, Hoge Veluwe, augustus 2014



Bij deze foto vind ik het opvallend wat deze camera met diepte doet: bedenk dat mijn ouders niet heel veel schelen in lengte, terwijl er hier een groot verschil lijkt te zijn, Veluwe, augustus 2014



De kleuren ben ik heel tevreden over, Kröller Müller, augustus 2014

Fuji Velvia 100 (2)

Zoals het me tijd kost om camera's te leren kennen, zo kost het me ook tijd om film te leren kennen. Een nieuwe combinatie is altijd weer een verrassing, al kan ik wel zeggen dat ik inmiddels de camera's en de soorten film steeds beter aanvoel en weet toe te passen. Zo werd mijn eerste rolletje met Velvia 100 in de LC-Wide heel oranje, maar leerde ik wel wat er wanneer ongeveer kon gebeuren. Een stuk beter voorbereid dan ik met het eerste rolletje was, begon ik zo aan een nieuwe Velvia 100 in de LC-Wide. Ik schoot dit rolletje vol in Rotterdam en Amsterdam. In Rotterdam was de lucht niet erg blauw, wat maakte dat er weinig contrasten waren qua kleur. Dat neemt niet weg dat bovenstaande foto van het station in Rotterdam een topper is geworden. Bescheiden qua kleur, en wat doet die lens aan de randen toch prachtige dingen. Foto's in Amsterdam werden door het mooie weer en het gebruik van groen in de foto juist weer heel fel en contrastrijk. Ik ga steeds meer van deze film houden. Een volgende keer ga ik hem proberen in een andere camera. Kijken wat een nieuwe combinatie oplevert. Gelukkig is dit één van de diafilms van Fuji die nog wel gemaakt wordt, al is hij dan lastig te verkrijgen en verre van goedkoop. We hoeven in ieder geval nog lang niet zonder.

Het groen van de bomen en het blauw van de lucht in de hoek maken voor mij deze foto zeer geslaagd. Natuurlijk in combinatie met de fantastische hoek waarmee de LC-Wide het gebouw van het Gemeentearchief in beeld brengt, Amsterdam, april 2014



Het ochtendlicht maakt de blauwe lucht in Zaandam roze en laat de bomen gifgroen worden, Zaandam, april 2014



En blauw en oranje in één foto, een bijzonder effect genomen op de Prinsengracht, april 2014

Derek

In 2013 verscheen een nieuwe serie van Ricky Gervais op Netflix met de naam Derek. Derek is misschien wel het mooiste wat Ricky Gervais ooit gemaakt heeft. Het is wederom een zogenaamde 'mockymentary', wat zoveel wil zeggen dat het lijkt op reality-tv waarbij de hoofdpersonen af en toe tegen de camera praten. Dezelfde stijl als The Office dus, Gervais' eerdere succes serie. Wat Derek echter nog sterker heeft dan The Office is het schrijnende van de situaties, en tegelijkertijd het ontroerende. Derek is een wat aparte man, gespeeld door Gervais zelf, die werkt in een verpleeghuis. Waar nu precies zijn beperkingen liggen wordt nooit echt expliciet, en doet ook eigenlijk niet echt terzake. Hij is een kleurrijke persoonlijkheid, een beetje naïef en vooral overtuigd van het gegeven dat je beter een goed mens kan zijn, dan wat dan ook. Derek gaat om de personen en hun kleine mooie verhalen. Ik kon binnen één aflevering zowel hardop lachen als tot tranen geroerd worden. Sommige mensen vinden het deprimerende televisie, mij heeft Derek diep geraakt. Een bijzondere serie met een heel bijzondere hoofdpersoon. Ik kijk zeker uit naar een volgend seizoen.

Fuji Astia 100F

Eén van de rolletjes die nog op mijn verlanglijstje stond was de Fuji Astia 100F. Dit is een diarol die zich, net als de Velvia en de Provia, uitstekend leent voor cross processing. De Astia wordt echter helaas niet meer gemaakt door Fuji, waardoor je maar net het geluk moet hebben ertegenaan te lopen. Dit was in maart het geval in de Lomography Gallery Store in New York. Ik nam er meteen maar twee mee. Achteraf bezien een beetje misplaatste zuinigheid, want sindsdien heb ik de rolletjes nergens meer gezien. Geen idee dus wanneer ik ze nogmaals tegen een aanvaardbare prijs kan kopen. Evengoed ben ik blij met de twee rollen, waarvan ik er nu één gebruikt heb. Mijn verwachting was dat de foto's knap roze zouden worden, zoals die op Velvia-film erg oranje kunnen zijn. Hoe aangenaam verrast was ik dan ook toen dit erg mee bleek te vallen. Het effect had meer weg van een Tungsten film, die overigens ook wel roze kan worden, maar die met een beetje geluk knappe contrasten geeft. Ik kreeg dit effect door de combinatie van de Astia film en de La Sardina. Nu werd dit, ondanks de uitermate geslaagde foto's op de Astia film, toch de laatste rol met deze La Sardina. Vanaf het begin heb ik het gedeelte onscherp op de foto's te groot gevonden, en ik heb de camera nu dan ook omgeruild voor een ander exemplaar. De volgende rol Astia zal ik denk ik in de LC-A+ stoppen. Of in de LC-Wide. Of in de nieuwe La Sardina.. Ja, twee rollen van deze relatief zeldzame film was misplaatste zuinigheid. Maar ja, nu hou ik wat te wensen. En wat te zoeken..

Mooi hoe blauw de lucht wordt met deze film, Haarlem, mei 2014



Rechts scherp, links zwaar onscherp: bij deze foto komt het toevallig wel erg mooi uit. Wat ik verder erg geslaagd vind is wat de Astia film doet met de kleur van de bakstenen, Haarlem, mei 2014



Ook hier is de makke van mijn eerste La Sardina goed te zien, maar komt het ook niet heel slecht uit. Mooi vind ik de kleur groen van het gras inclusief de scherpte van het beeld daar, De Rijp, mei 2014

Boyhood

Heel soms worden er films gemaakt die aan alle kanten kloppen. Boyhood is zo'n zeldzame film. Dit bijzondere project is gefilmd over een periode van twaalf jaar en laat het volwassen worden van een jongen zien die bij aanvang pas zes jaar oud is. Om dit voor elkaar te krijgen kwam de crew van deze film een paar weken per jaar bij elkaar om te filmen. Het resultaat is een zich langzaam ontvouwend verhaal over een gezin dat simpelweg het leven doorloopt zoals het is of kan zijn. Geen grote dramatische momenten, geen verhaallijnen die geforceerd samenkomen of juist toch niet. Niets anders dan dat het leven zoals velen dit leven. Het bijzondere aan deze film is dat hij in alle lagen van media en kritiek bejubeld wordt. Universeel herkenbaar voor iedereen, zonder hoogdravend of juist simplistisch en clichématig te worden. Het lijkt mij niet overdreven om deze film nu al de film van het jaar te noemen. Knappe filmmaker die hier nog overheen gaat. Gaat dat zien dus!

Voices from Chernobyl

De ramp in Chernobyl is alweer 28 jaar geleden, maar heeft tot op de dag van vandaag enorm diepe sporen nagelaten. Het heeft op mij als kind toen behoorlijk veel indruk gemaakt. Ik was negen jaar oud en daarmee oud genoeg om enigszins te begrijpen wat daar gebeurde. Toch was het een ver van mijn bed show en kon ik met geen mogelijkheid de grootte van de ramp overzien. Voor een negenjarige niet vreemd, maar dat het voor bijna iedereen gold was achteraf bezien buitengewoon schokkend en kende grote gevolgen. Svetlana Alexievich is op zoek gegaan naar de gevolgen en naar de persoonlijke verhalen die gepaard gaan met deze immens grote ramp. Hiervoor heeft ze ruim vijfhonderd mensen geïnterviewd variërend van onderzoekers tot brandweermannen tot bewoners. Ze heeft deze verhalen zo direct mogelijk opgeschreven, als directe vertelling van de geïnterviewde. Dit maakt de verhalen heel indringend en persoonlijk. Wat mij vooral opviel in de interviews is dat je de ramp niet los kunt zien van de tijdsgeest. Midden jaren '80 was een roerige tijd in die omgeving. Het ijzeren gordijn was er nog, al waren hervormingen al gaande, en het communisme stond nog overeind. Dit heeft een belangrijke rol gespeeld bij de passiviteit waarmee mensen op de ramp reageerden. Tevens op de manier waarop mensen die zagen wat er gebeurde en hiervoor gehoor zochten de mond werd gesnoerd. Zo kent deze ramp uiteindelijk vele soorten slachtoffers: mensen die naasten verloren, maar ook mensen die nog steeds met schuldgevoelens leven omdat ze niet ingrepen of hun mond hielden. Een zeer indrukwekkend boek, waarbij ik als enige kanttekening zou willen plaatsen dat ik af en toe wat context bij de interviews miste. Een verhaal van iemand is lastig te volgen wanneer je eigenlijk niets over diegene weet. Er had van mij geen heel verhaal omheen gehoeven, maar iets meer inleiding had wel een toevoeging geweest. Geen alledaags boek, maar voor de geïnteresseerde zeer de moeite waard.

Your fathers where are they? And the prophets, do they live forever?

Vrij snel na The Circle heeft Dave Eggers alweer een nieuw boek uitgebracht, dat de omvangrijke titel Your fathers where are they? And the prophets, do they live forever? meekreeg. De titel verwijst naar de Bijbel, en ilustreert de zoektocht naar houvast van de hoofdpersoon. Thomas is een dertiger die het leven niet zo goed snapt en daarom een aantal voor hem essentiële vragen graag beantwoord zou zien. Hij kiest hierbij voor een rigoureuze methode: hij ontvoert een aantal mensen naar een afgelegen militaire basis om hen daar aan de tand te voelen. Het bijzondere aan dit boek is dat het in zijn geheel geschreven is in dialogen. Your fathers voelde voor mij daardoor als een toneelstuk dat zich voor mijn ogen ontvouwde. De reacties op dit boek zijn misschien wel daardoor bijzonder wisselend. Een middenweg lijkt hierbij bijna niet mogelijk, je vindt het of fantastisch of je hebt er helemaal niets mee. Ik behoor duidelijk tot de eerste groep. Ik heb dit boek ademloos zitten lezen en verbaas me weer over de moeiteloosheid waarmee Dave Eggers de vinger op de zere plek legt van de tijdsgeest. Kruipen in de huid van een man die met buitensporige middelen zijn eigen frustratie tegen de maatschappij en het leven uit is Eggers bijzonder goed gelukt. Dit boek echoot na de laatste pagina nog lang na. Bij mij althans.

Lomography avant la lettre

Voordat we digitaal gingen fotograferen was de analoge fotografie het beste wat we konden doen. Perfecte foto's maken was het doel, eigenlijk hetzelfde als wat velen nu digitaal nastreven. Licht, compositie, scherpte, alles moest kloppen. We maakten immers maar een beperkt aantal foto's: als we tijdens een vakantie twee of drie rolletjes volschoten dan was dit al reuze wild. Al die analoge foto's, of liever nog, al die negatieven krijgen met de negatievenscanners van tegenwoordig een heel nieuwe dimensie. Het grappige is dat ik die foto's die we toen als verre van perfect beschouwden en soms niet eens afgedrukt werden, nu heel interessant en vaak ook mooi vind. Als ik ze nu met één van mijn Lomography camera's zou maken zou ik met een aantal foto's buitengewoon gelukkig zijn. En daarom wil ik ze hier laten zien. Omdat ze vroeger door mij als verloren beschouwd werden, en ik ze bij nader inzien het aanzien meer dan waard vind. Ik geloof dat ik ze, met uitzondering van bovenstaande, zelf gemaakt heb. Met mijn plastic camera die ik op mijn achtste voor mijn eerste communie had gekregen. Helemaal zeker weet ik dit overigens niet, maar eigenlijk is het ook niet zo relevant. Ik kan niet wachten om uit te zoeken wat er nog meer aan negatieven bewaard gebleven is, want dit is slechts een willekeurige greep. Uit de kist van mijn moeder, gescand en onbewerkt:

Perfectie werd hier duidelijk nagestreefd en ik geloof ook wel dat ik deze foto altijd wel mooi gevonden heb. Genomen tijdens een wintervakantie in Duitsland. Opvallend vind ik hoe weinig korrelig deze foto is



Dit is zo'n foto die je digitaal nooit zou kunnen maken en ik betwijfel of ik hem destijds op waarde heb geschat. Nu vind ik hem in ieder geval prachtig



Het is dat ik zeker weet dat het niet zo is, anders zou ik werkelijk denken dat deze foto cross-processed zou zijn. De kleuren knallen in ieder geval als een x-pro diarol

Diana F+ Experiment

Hoe meer camera's ik bij me draag, hoe meer ruimte dit me geeft om te experimenteren. Zo had ik afgelopen vakantie (maart) de Holga bij me voor de dromerige 120mm foto's, wat mij de mogelijkheid gaf om de Diana F+ anders in te zetten. Nu kun je experimenteren met filmformaat, met lens en met film, of je kunt het allemaal tegelijk doen.. Of dit laatste nu een goed idee was valt nog te bezien, maar ik ging er wel voor. Mijn Diana F+ kreeg voor het eerst sinds een jaar zijn 35mm back weer eens opgeklikt. Ik combineerde dit met mijn nieuwe Diana+ Premium Glazen Lens en met Lomography X-Pro Slide 200 film. Op zich allemaal geen onbekenden, maar met name met de glazen lens en de 35mm back had ik nog weinig gedaan, laat staan in deze samenstelling. Ik zal eerlijk zijn: het was geen doorslaand succes. Op zich vind ik de combinatie van de Lomography X-Pro Slide 200 film en de Diana F+ een heel gelukkige. Met andere camera's (zoals de LC-Wide) wil deze film nog weleens (te) blauw/groen uitvallen wat mij betreft. In de Diana F+ blijven de kleuren heel goed overeind. Het korrelige doet me denken aan de Lomography Peacock 110 film, maar dan minder extreem. Even wennen, maar zeker niet onaangenaam. De grootste teleurstelling zat hem in de glazen lens. Of liever gezegd: mijn kunsten met de glazen lens. Het is me bijzonder slecht gelukt om hetgeen ik voor me had goed in beeld te krijgen. Te hoog, te laag, of veel te weinig. Ik ben blijkbaar toch wel heel erg gewend geraakt aan het fotograferen met een groothoek, en de Diana+ Premium Glazen Lens heeft alles, behalve dat. Het is dus al duidelijk wat het volgende Diana F+ project wordt: gewoon weer op 120mm, op kleuren negatief en met de glazen lens. Eens kijken wat hij echt kan. Of eigenlijk dus: wat ik er echt mee kan. Wordt vervolgd.

Ik kreeg duidelijk minder in beeld dan ik verwacht had, en nam de foto ook nog eens te laag, New York, maart 2014



Of ik nam de foto te hoog, en ook hier kwam veel minder in beeld dan ik gedacht had, Boston, maart 2014



Over deze foto, genomen in de Krijtberg in Amsterdam, ben ik aanzienlijk meer te spreken. Hier zie ik de gelijkenis met de Lomography Peacock film heel sterk, Amsterdam, mei 2014



Eerlijk gezegd was dit misschien wel de foto waar ik het minst van verwacht had, en misschien juist daarom ben ik zo blij met dit resultaat. Nogmaals in de Krijtberg, Amsterdam, mei 2014

Lomochrome Purple XR 100-400 (2)

Een paar maanden geleden werd dan eindelijk de langverwachte 35mm versie van de Lomochrome Purple XR 100-400 film bij me bezorgd. Vorig jaar juni had deze eigenlijk al beschikbaar moeten zijn, maar tegenvallende kwaliteit maakte dat de tweede batch van deze bijzondere film meerdere keren uitgesteld werd. En toen hij dus eindelijk binnenkwam, toen was het winter. Geen blad aan de boom, geen groen te bekennen. En dat terwijl de grootste lol van de Lomochrome Purple ligt in het groen wat verandert in knallend paars. Al kostte het de nodige moeite, ik besloot dus te wachten op de lente. In april was het zover, toen ik het restrolletje van de vakantie in maart volgeschoten had, was er in de LC-Wide ruimte voor een nieuw experiment. Ik begon op de eerste officiële Koningsdag. We hebben een complete ronde Vondelpark gelopen, wat uiteraard veel groen opleverde, maar ook mooie contrasten met alle in oranje gehulde mensen. Had ik op mijn eerste (120mm) Lomochrome rolletje wellicht te weinig paars weten te fabriceren, de Vondelpark foto's hebben dit in overvloed. Vervolgens ben ik naar Zaandijk geweest om foto's te maken van de Zaanse Schans. Hier is het paars iets meer in balans, maar ook nog steeds nadrukkelijk aanwezig. Jammer dat het die dag niet heel zonnig was, de combinatie van paarse grond en een turquoise lucht had wellicht nog mooier geweest. Toch ben ik ook over deze foto's best tevreden. Een beetje kansloos was wel dat ik de helft van het rolletje met de verkeerde afstand geschoten heb door onoplettendheid. Hierdoor zijn deze foto's helaas niet scherp geworden. Maar ja, het is analoog, het is lomografie, het hoort erbij.

Een zonovergoten grasveld in het Vondelpark op Koningsdag. Blij met de combinatie van oranje en verschillende tinten paars, april 2014



Meer kleur op deze foto van de vrijmarkt in het Vondelpark, april 2014



Lomoselfie op Koningsdag bij het Stedelijk Museum. Aangenaam verrast door de subtiele kleuren op deze foto, april 2014



Prachtige kleuren op de Zaanse schans, mei 2014



Meer molens op de Zaanse Schans, mei 2014

Freedom Tower en 9/11 Memorial NYC

Waar vroeger de Twin Towers stonden, en waar we vervolgens jaren naar een bouwput hebben gekeken, daar bevinden zich nu de Freedom Tower en het 9/11 Memorial. Ruim tien jaar na de aanslagen op de Twin Towers begint het gebied eindelijk weer ergens op te lijken. De Freedom Tower is een indrukwekkende toren geworden, zo één waar je je hoofd voor in je nek moet leggen. Hij steekt ruim boven alles in zijn omgeving uit. Ik ben benieuwd of je er als toerist uiteindelijk ook op zal mogen. Het uitzicht zal immers spectaculair zijn. Dat is nu in ieder geval nog niet aan de orde. Al is het gebied nog niet helemaal opgeknapt, een groot gedeelte is nog steeds een bouwput, het 9/11 Memorial terrein is een indrukwekkend gedeelte geworden. De grote vierkante bassins doen recht aan de Twin Towers en aan alle mensen die hier omgekomen zijn. Het was wel weer even een gedoe om er te komen met online reserveren en security, maar uiteindelijk liep het allemaal gesmeerd en hebben we nergens lang hoeven wachten. Afgelopen week is ook het 9/11 Museum geopend, dus dit hebben we in maart nog niet kunnen bezoeken. Op het lijstje dan maar voor een volgende keer. Al zal het in de zomer wellicht (nog) drukker zijn dan het nu was, het 9/11 Memorial is een must-see als je in New York bent. Toegang is overigens gratis, maar er wordt wel een donatie van je verwacht.

De Freedom Tower door de lens van de Fisheye Baby 110, New York, maart 2014



Eén van de twee bassins van het 9/11 Memorial, New York, maart 2014

High Line NYC

Van bovengrondse metrolijn, naar hypermodern park: dat is de High Line op de lower west side van New York. Uitgestrekt over 1,6 kilometer loopt dit smalle park van Gansevoort Street naar 30th Street. In korte tijd is het uitgegroeid tot één van de grootste toeristische trekpleisters en niet voor niets. Hoewel aan het laatste gedeelte nog gewerkt wordt, is de High Line sinds 2009 een heerlijk stuk New York waar je kunt wandelen, zitten en over de straten uit kunt kijken. Stad, park en spoorlijn lopen in elkaar over en vormen samen een uniek geheel waarvandaan je een hele andere blik op de stad hebt. Nu moet ik eerlijk zeggen dat wij de High Line op een prachtige dag troffen. Dat droeg zeker bij aan de fijne ervaring. Het was koud, maar de lucht was strakblauw en de zon scheen sterk genoeg om onderweg te kunnen gaan zitten en van het uitzicht te genieten. Daarbij was het niet al te druk. Ik kan me zo voorstellen dat het in de lente/zomer echt file lopen kan zijn. Aan de andere kant is het er dan wel een stuk groener, want voor de begroeiing hoefden we het nu niet te doen.

Uitzicht richting het Empire State Building, New York, maart 2014 (digitaal)



Het wandelpad van de High Line gefotografeerd met de LC-Wide, New York, maart 2014

Kodak Ektachrome E200

Wat is het toch jammer dat er nog maar zo weinig diafilm wordt gemaakt. Fuji film is één van de weinige bedrijven die dit nog doet, al heeft ook dit bedrijf al behoorlijk wat varianten van zijn lijstje geschrapt. De rest is vrees ik slechts een kwestie van tijd. Kodak zat al eerder in zwaar weer en Kodak diafilm wordt dan ook al een behoorlijke tijd niet meer gemaakt. Dit maakt Kodak diafilm nog lastiger te krijgen dan Fuji diafilm en in het slechtste geval ook nog prijziger. Je bent aangewezen op platformen als Ebay, waar soms werkelijk woekerprijzen worden gevraagd voor film waarvan je niet eens weet of deze bijvoorbeeld wel fatsoenlijk gekoeld bewaard is geweest. Waar je ook op moet letten is dat Kodak soorten film heeft gemaakt die in chemicaliën ontwikkeld moeten worden die niet meer gemaakt worden, de zogenaamde Kodachrome varianten. Met deze rolletjes kun je dus echt niet zoveel meer, behalve ze als zwart/wit laten ontwikkelen geloof ik, maar daar koop je natuurlijk geen diafilm voor. Het blijft dus een risico, maar af en toe worden er toch nog steeds betaalbare Kodak diarolletjes aangeboden. Zo kocht ik drie prachtige Kodak Ektachrome E200 rolletjes, op goed geluk via Ebay. En prachtig zijn ze. Ektachrome staat voor blauwer dan blauw en knappe contrasten. Ik kan niet anders dan heel blij zijn met bijna elke foto op het rolletje. Waarbij ik wel een groot verschil zie tussen de foto's die ik nog in Amerika nam, en de foto's die ik vervolgens in Amsterdam nam op hetzelfde rolletje. De Amsterdamse foto's zijn veel groener dan de Amerikaanse, licht speelt hierbij denk ik de belangrijkste rol. Ik ben in ieder geval blij dat ik nog twee van deze rolletjes heb, die zeker samen met de LC-Wide voor spectaculair mooie foto's gaan zorgen.

Blauw, blauwer, blauwst: dit is waar ik zo van houd bij Ektachrome film, vooral als er wel iets van wolken zijn voor het contrast, Washington, maart 2014



Zonder enige twijfel mijn favoriete foto van dit rolletje: de rode deur springt er zo prachtig uit, afgemaakt met de prachtige plukkerige overgang van het wit naar het blauw in de lucht, Washington, maart 2014



Feller licht met minder blauw in de lucht maakt de foto duidelijk groener. Dit zie je terugkomen in de kleuren van dit gebouw, gefotografeerd in de tuinen van het Rijksmuseum, Amsterdam, april 2014



Deze foto van het Museumplein is op een vreemde manier zelfs overbelicht geraakt. Hierdoor lijkt het alsof het Rijksmuseum oplost in de lucht. Ik vind het een bijzonder beeld, maar vraag me wel af wat ik moet doen om dit te voorkomen. Misschien toch maar wat onderbelichten een volgende keer? Liever laat ik het licht, de dag, de omgeving en de film gewoon hun gang gaan. Maar dan zal ik moeten accepteren dat dit het resultaat kan zijn, Amsterdam, april 2014

Tracks

Een reis van 1700 mijl door de Australische outback met enkel vier kamelen en een hond: Robyn Davidson wilde dit en maakte het waar. Een hele onderneming die ik haar niet na zal doen, laat ik dat voorop stellen. Davidson maakte deze reis eind jaren '70 en schreef er enkele jaren later het boek Tracks over. Onlangs is het verhaal verfilmd, wat natuurlijk een herdruk van het boek met zich meebracht en wat het verhaal bij mij onder de aandacht bracht. Mijn eerste reactie was dat het leek op een soort van Eat Pray Love-achtig gegeven. Vrouw uit de stad gaat op reis en op zoek naar zichzelf. Ergens gaat de vergelijking wel op, maar zo veel als we in Eat Pray Love in het innerlijk worden meegenomen van de hoofdpersoon, zo weinig doet Davidson dit. Ze vertelt vrij afstandelijk wat ze wil, wat ze doet en waar ze tegenaanloopt, maar wat haar nu beweegt blijft voor mij gissen. Misschien is het daarom ook wel dat ze mij irriteert met haar reactie op bijvoorbeeld toeristen en andere buitenstaanders. Ze zoekt publiciteit bij National Geographic, schrijft achteraf een boek over over haar reis, maar stoort zich tegelijkertijd aan de aandacht. Voor mij voelt dit alsof ze mij afwijst als lezer, en ik merk dat ik haar in de loop van het boek steeds egoïstischer en arroganter vind worden. Hebben we aan het begin van het boek nog gemeen dat we niets weten van het reizen door de outback, op het einde van het boek sluit ze me buiten als een domme toerist die zich nergens mee moet bemoeien. Wat het nog eens bemoeilijkt om contact met Davidson te krijgen is dat ze in toon en tempo geen onderscheid maakt tussen zakelijke mededelingen en emotioneel geladen onderwerpen. De dood van haar hond lijkt mij tenminste een heel emotionele aangelegenheid, maar is in het boek in amper een pagina een feit. Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel erg nieuwsgierig ben naar wat de film gaat doen. Gaat die wel de emotionele verbinding aan met de kijker, of ga ik hier dezelfde afstand ervaren? Ik wil het zeker gaan beleven, met het risico dat ik dezelfde irritatie voel als bij het boek. Hopelijk wordt dit dan verzacht door beelden van het prachtige, prachtige Australië.

American Idol seizoen 13

Seizoen 13 van American Idol loopt alweer op zijn eind. We zijn toe aan de laatste drie, alhoewel voor mij eigenlijk ook al duidelijk is wie de finalisten zullen zijn. Jena Irene en Caleb Johnson zijn zeer aan elkaar gewaagd, terwijl de softere Alex Preston nog steeds wat moeite heeft met het echt contact krijgen met het publiek. Mijn voorspelling is dat dit laatste hem zal opbreken. Het zijn uiteraard weer talentvolle jonge zangers en de top drie lijkt zeker als je naar de laatste tien kijkt een logische en terechte. Toch is het dit jaar een ander seizoen dan 'gebruikelijk'. De jury van deze editie, en dan met name Harry Connick jr, lijkt meer op zoek te zijn naar authentieke artiesten, dan naar de zogenaamde gouden strotjes. Zo kon het dan ook gebeuren dat er bij de laatste tien nog steeds kandidaten waren die af en toe lastig toon konden houden. Maar zo kan het ook gebeuren dat we dit jaar een bijzondere artiest gaan krijgen als winnaar, met een al stevig gevormde eigen stijl. Dit in tegenstelling tot de winnaars die fantastisch konden zingen, maar waarvan de identiteit gevormd werd na de winst. Naar mijn mening werd dit iets te veel door de platenmaatschappij gedaan en iets te weinig vanuit de persoon zelf. Jammer, want als je zo'n vliegende start van je carrière hebt is het daarna lastig bijsturen denk ik. Dan kun je maar beter direct op het spoor zitten waar je zelf wilt zijn. Geen karaoke-show dit jaar dus bij American Idol en ik vind dat genieten. Of het echt grote publiek dat uiteindelijk ook nog vindt is maar afwachten. Het gemiddelde publiek blijft toch klappen en joelen bij een uithaal in een liedje, terwijl dat op den duur toch echt gaat vervelen. Pas als het gepast en oprecht is krijg ik er weer kippenvel van. Zoals in deze prachtige versie van Jena Irene van Can't help falling in love with you, in mijn ogen de grootste kanshebber op de winst:

Agfa Clack

De Agfa Clack is een camera waar ik al langere tijd in geïnteresseerd was. Ik vond de vorm mooi, en zoals bij meer camera's uit de jaren '60 sprak de eenvoud me heel erg aan. Geen ingewikkelde instellingen, draaiknopjes en schuifjes, maar gewoon klik klak en klaar. Ik zou hiermee ook zomaar de herkomst van de naam van de Agfa Clack en zijn broer de Agfa Click verklaard kunnen hebben. Ik denk namelijk niet dat daar een heel veel diepere gedachtes achter zitten. Toen ik er eentje zag op Ebay voor 3 euro (normaal 30-40) kon ik de verleiding niet weerstaan. Het zou dan waarschijnlijk niet het meest gave exemplaar zijn, maar ik zou eindelijk kunnen kijken waar de Agfa Clack toe in staat zou zijn. Het eerste waar ik door verrast werd, was toch nog door het robuuste formaat. Ik kende de voorkant van de camera van de foto's, maar had me niet gerealiseerd dat hij bijna een blokachtige vorm zou hebben. Het tweede wat ik van te voren niet wist, was dat de foto's geschoten worden op 9x6 formaat. Als vergelijking: de meeste 120mm camera's hebben negatieven van 6x6, wat inhoudt dat je twaalf foto's op een rolletje kunt maken. Met het formaat van de Agfa Clack is dat teruggebracht naar slechts negen. Het maken van de foto's is technisch in ieder geval niet lastig (clack en klaar), maar inschatten wat er nou op de foto's komt blijkt dat des te meer. De zoeker is niet heel scherp en het voelt alsof je maar een slag in de ruimte doet. Wat achteraf bezien een uitdaging blijkt is om de foto's scherp te krijgen. Dat is me in een aantal gevallen van het eerste rolletje om de een of andere reden niet gelukt, terwijl ik toch echt wel gewoon stilgestaan heb. Iets om bij volgende filmpjes extra goed op te letten. Maar goed, er zijn gelukkig vooral positieve ervaringen te melden, die de Agfa Clack een waardevolle aanwinst voor mijn verzameling maakt. Oordeel zelf:

De allereerste foto met de Agfa Clack: haarscherp en prachtig van kleur. Wat wel en niet op de foto zou komen voelde als een gok en bleek minder te zijn dan ik hoopte, Zaandam april 2014



Scherp in het midden, iets waziger aan de randen: zo zie ik mijn foto's graag. Wat deze foto van het station in Zaandam voor mij vooral bijzonder maakt zijn de kleuren. Ik heb met een regulier Lomography CN 400 rolletje geschoten en ben erg gelukkig met de roodachtige warme tinten die ik eigenlijk niet in deze mate ken van deze film. Ik schrijf het dan ook graag toe aan de combinatie met de Agfa Clack, Zaandam april 2014



Ook deze foto van de tuinen bij het Rijksmuseum vind ik prachtig van kleur geworden. Ik ben ook helemaal niet ontevreden over hoe hij omgaat met lastige lichtomstandigheden. Het contrast tussen zon en schaduw was hier namelijk vrij groot, iets wat de camera aardig in balans weet te houden, Amsterdam april 2014



De warme kleuren komen op deze foto van het Rijksmuseum wederom mooi tot zijn recht. Jammer dat de foto niet scherp is, terwijl daar eigenlijk geen reden voor lijkt te zijn, Amsterdam april 2014

Lincoln Memorial @lomografie

Op het einde van de National Mall bevindt zich het enorme Lincoln Memorial. Het is voor mij vooral bekend als achtergrond bij grote manifestaties. Het is daarmee niet alleen een imposant bouwwerk, maar ook een plek die een rol heeft gespeeld bij belangrijke momenten in de Amerikaanse geschiedenis. Denk aan de beelden van Martin Luther King die zijn beroemde speech maakte, waarbij het Lincoln Memorial een prachtig decor vormde. Behalve dat de trappen heel fotogeniek zijn, evenals het uitzicht richting het Washington Monument, is ook het enorme beeld van Lincoln een imposante verschijning. Iedereen moet er dan ook mee op de foto, dus als je zelf deze foto ook wilt dan moet je of een beetje brutaal zijn, of een hoop geduld hebben. Dit jaar troffen we het Lincoln Memorial op een bijzonder koude dag. Het bijzondere daaraan was dat er hier en daar nog wat sneeuw lag. Dit gaf zeker op diafilm een extra mooi effect. Maar eigenlijk kun je met dit gebouw niet misgaan, welke camera of film je ook gebruikt:

Vooraanblik van het Lincoln Memorial met de Holga 120N op Fuji Velvia 100F, maart 2014



De National Mall vanaf de trappen van het Lincoln Memorial met de Holga 120N op Fuji Velvia 100F, maart 2014



Blik tussen de pilaren met de LC-Wide op Fuji Velvia 50, maart 2014



Het Lincoln Memorial vanaf de zijkant met sneeuw op het grasveld met de LC-Wide op Fuji Velvia 50, maart 2014

Lomography Horizon Kompakt

De Horizon Kompakt is een camera die eigenlijk vanaf het begin van mijn kennismaking met Lomography al op mijn verlanglijstje staat. Het duurde echter tot afgelopen maart voordat hij bovenaan het lijstje kwam en we hem eindelijk, met behulp van een welverdiende pluim, aangeschaft hebben. De prijs is dan ook inderdaad één van de redenen waarom we er zo lang mee gewacht hadden: de Lomograhy Horizon Kompakt kost 249 euro, toch een hoop geld. Maar voor dat geld krijg je wel wat. De Lomography Horizon Kompakt is een beest van een camera. Hij is zwaar, lomp en lijkt onder alle omstandigheden te kunnen presteren. Wat deze camera zo bijzonder maakt is de bewegende lens. Bij het maken van de foto beweegt deze in hoog tempo van links naar rechts, waarmee hij een hoek van 120 graden pakt. Je beeld wordt op deze manier uiteraard vervormd, iets waar je aan moet wennen en van moet houden. Ik vind het prachtig. Ook de nacht-stand is zeer indrukwekkend. De lens beweegt dan in een trager tempo en pakt, zolang je de camera maar goed stil houdt, verbazingwekkend goed de omgeving op. Bewegende objecten zoals auto's geven hierbij een extra mooi effect. Mijn enige kanttekening bij deze camera is dat hij de neiging heeft tot overbelichten. Aangezien wij niet de kans hadden gehad om te testen voordat we naar Amerika gingen, werden we hier enigszins door verrast toen we de rolletjes ontwikkelden. Had ik het eerder geweten had ik wellicht voor tragere film gekozen. Al met al ben ik erg onder de indruk van deze camera en kan ik niet wachten om er nog meer mee te experimenteren.

Erg onder de indruk van één van de eerste probeersels met de Horizon Kompakt bij nacht, Manhattan NYC, maart 2014



Een duidelijk voorbeeld van het overbelichten van deze camera. Een rolletje van 400 iso had prima moeten kunnen onder deze omstandigheden. Het effect vind ik evengoed wel erg mooi, National Mall Washington, maart 2014



Op deze foto komt de 120 graden hoek mooi tot zijn recht in de vertekening van de trappen, Lincoln Memorial Washington, maart 2014



Eén van de eerste foto's die ik maakte met de Horizon Kompakt, genomen op de nachtstand 's ochtends vroeg op het Leidseplein. Hoe het effect van wazig naar haarscherp is ontstaan is me een raadsel, iets wat deze foto één van mijn favoriete tot nu toe met deze camera maakt, Amsterdam, maart 2014

Diana Baby 110 @NYC

Eén van de toestellen die standaard in mijn tas zit is de Diana Baby 110. Het formaat speelt hier uiteraard een rol bij, maar ik ben ook steeds meer gaan houden van de rafelige, korrelige en kleurrijke beeldjes. In New York bleek deze camera extra goed tot zijn recht te komen: letterlijk alle foto's gemaakt in New York met de Diana Baby 110 vind ik prachtig, en dat is natuurlijk best bijzonder. Maakt dat ik mij afvraag waarom nou juist deze camera met deze film zo'n goede match bleek met New York. Veel plaatsen en beelden in New York zijn iconisch en zelfs bijna abstract weergegeven nog steeds herkenbaar. Denk aan de skyline van Manhattan, de Brooklyn Bridge, het Empire State Building: allemaal beelden die tot in perfectie al gefotografeerd zijn en waar nog lastig iets aan toe te voegen is. Misschien is het juist daarom zo geslaagd om het vanuit de minst perfecte hoek te proberen. De Diana Baby 110 maakt, zeker in combinatie met slide film, immers verre van (technisch) perfecte foto's. De essentie blijft over: de vormen, de kleuren en het effect van het licht. Ik kan hier echt van genieten:

Uitzicht op Manhattan vanaf Brooklyn, maart 2014



De Brooklyn Bridge gefotografeerd vanaf de Brooklyn kant, maart 2014



Times Square op een donkere, koude dag. De slidefilm haalt de kleuren prachtig naar voren en brengt de rest naar de achtergrond, maart 2014



Mijn favoriet: Empire State Building gefotografeerd langs Madison Square Garden. Door het licht verdwijnen alle details en blijft alleen de essentie over, maart 2014

New York City Subway

Aangezien wij geen auto rijden is het in iedere stad waar we komen weer een uitdaging om het openbaar vervoer onder de knie te krijgen. Gelukkig lijkt het ene systeem veel op het andere, en zijn we daarnaast al in veel steden vaker geweest, dus een echt probleem is dit niet. Neemt niet weg dat de ene stad uitdagender is dan de andere. De metro van New York zit op zijn zachtst gezegd aan de uitdagende kant. Ten eerste is het metronetwerk heel uitgebreid. Het heeft 468 stations en strekt zich uit over 373 kilometer aan routes (wikipedia). Natuurlijk zit er wel enige logica in, maar het is een lastige puzzle om van punt a naar punt b te komen zonder kaart. Weet je eindelijk dat je de juiste metro hebt, is het ook nog eens opletten of je wel de goede kant op gaat. De stations zijn uitgestrekt en ontnemen je ieder richtingsgevoel. Daarbij worden de stations niet of onverstaanbaar omgeroepen in de metro, wat het er niet makkelijker op maakt. Je moet het echt als een uitdaging zien, en er ruim de tijd voor nemen voor het geval je een keer fout zou zitten. Verder is er in New York een hele dunne scheidslijn tussen authentiek en vervallen en ranzig. De stations kunnen erg donker en groezelig aandoen, om het woord vies niet in de mond te nemen. De veelvuldig gesignaleerde ratten die tussen het spoor rennen dragen hier zeker aan bij. Al zou je het speuren naar ratten ook kunnen zien als tijdverdrijf bij het wachten op de volgende metro. Er vanuit gaande dan dat ze beslist niet op de perrons komen.. Al met al is de metro van New York onlosmakelijk verbonden met de totale New York-ervaring, en als je het eenmaal een beetje onder de knie hebt is het een prima manier om de stad te doorkruisen. Het leukst is het als je op bepaalde trajecten geen kaart meer nodig hebt, en je jezelf even een echte New Yorker waant. Tot je weer staat te draaien zodra je bovenkomt omdat je geen idee hebt aan welke kant je nu weer uitgestapt bent..

Redscale BeLomo Etude (Etyud)

Inmiddels heb ik al behoorlijk wat foto's op Redscale film gemaakt en het blijft me intrigeren. De ene foto natuurlijk wat beter gelukt dan de ander, maar er zitten zeker bijzondere plaatjes tussen. Het enige wat me nog niet gelukt was, was hetgeen waar het me eigenlijk om ging: het bruine vintage-achtige effect. Mijn foto's werden rood, of oranje, of iets wat daar op leek. Vintage bruin was echter nog heel ver te zoeken. Een camera die me zou helpen dit te bereiken was de BeLomo Etude had ik zo bedacht. Die heeft van zichzelf al wat de neiging tot overbelichten, dus dit zou weleens een goede combinatie kunnen zijn. En zo ging ik dus op pad, met de BeLomo Etude en een rolletje Lomography Redscale XR 50-200. Ik had gelijk, al zeg ik het zelf. Ik heb verschillende manieren van fotograferen geprobeerd en al valt er nog veel aan te verbeteren, voor het eerst kom ik een beetje in de buurt van wat ik al die tijd beoogd had.

Ik ben begonnen met een gewone foto, enkele afdruk in redelijk zonnig weer:



Vervolgens ben ik in Den Helder, op een knap bewolkte dag, met dubbels bezig geweest:



Tenslotte ben ik gaan experimenteren met de sluitertijd. Ik heb hierbij gevarieerd van twee tot wel acht seconden. Niet perfect, maar vintage bruin komt steeds dichterbij:





Nog lang niet uitgeëxperimenteerd dus met Redscale, het nadenken wordt over de volgende succesvolle combinatie en werkwijze. Wordt vervolgd.

A Boy and a Girl

Jongen ontmoet meisje en wordt verliefd, dat is waar A Boy and a Girl primair om draait. Waarschijnlijk het oudste verhaal in de wereld, en zeker niet het meest originele. Op het eerste gezicht dan. De start van het boek geeft namelijk al meteen een interessante twist. A Boy and a Girl speelt in een toekomst met robots en vliegende auto's, een toekomst waarin niet alles is wat het lijkt. Het geeft het geheel een interessante achtergrond, die maakt dat het verhaal alle kanten uit kan gaan. De reden waarom dit werkt voor mij is dat het hele sci-fi onderdeel niet de hoofdmoot vormt. Het gaat om de ontmoeting tussen Travis en Charley en de beperkte tijd die ze samen door mogen brengen. De reden dat hun liefde van korte duur is heeft wel weer alles met de futuristische setting van doen. Het vertelperspectief wisselt per hoofdstuk, wat wel even opletten is, maar wat ook zeker een extra dimensie geeft. Dit alles in een leuke vlotte tekenstijl gezet in blauw, wit en zwart. Al met al een lekker frisse graphic novel van schrijver Jamie S. Rich en tekenaar Natalie Nourigat, met een verrassend slot dat ik niet aan zag komen. Maar dat kan ook aan mij liggen.

The Salinger Contract

Eén ding is zeker: als je de naam Salinger verwerkt in je boektitel dan heb je de aandacht. Het risico is echter dat het vervolgens verwachtingen oproept die je niet waar gaat maken. Dit is wat Adam Langer deed in mijn beleving met zijn boek The Salinger Contract. Ook mijn aandacht werd in eerste instantie getrokken door de verwijzing naar Salinger. Zou het niet direct over hem gaan, dan nog riep het op zijn minst de associatie op met deze schrijver van formaat. De vraag is of je dit moet willen. Adam Langer schreef met The Salinger Contract een lekker, vermakelijk boek. Leuk verhaal, aardige plottwist en niet onaardig geschreven. Echt een boek voor boekenliefhebbers. Het heeft echter niets, maar dan ook niets te maken met de grootsheid van Salinger. Wil je bewust of onbewust de vergelijking met Salinger aangaan? Het lijkt mij niet verstandig. De kans is levensgroot dat je dan in het negatieve uitkomt en daarmee doet Langer zichzelf tekort. Hij heeft immers een fijn, leesbaar boek geschreven, uitermate geschikt voor weekenden en vakanties. En daar verdient hij alle lof voor. De nadrukkelijke associatie met Salinger had hij wat mij betreft beter achterwege kunnen laten. In het boek, prima, maar niet in de titel.

Fuji Provia 100F

Ergens in de zomer had ik een Fuji Provia 100F rolletje in mijn Poolse Ami66 gedaan. Het verrassende scherpe effect van de plastic lens van de Ami66 leek me een mooie combinatie met een Fujichrome rol. Nu heeft de Ami66 één groot gebrek: de achterkant wil er nog weleens spontaan vanaf vallen doordat de schuifjes aan de zijkant nogal gemakkelijk bewegen. Dit gebeurde dus ook in dit geval: halverwege het rolletje viel de achterkant eraf en in mijn ogen was de film afgeschreven. Er meteen uit halen kon ik niet over mijn hart verkrijgen dus bleef het toestel staan, met een rolletje dat ik als verloren beschouwde. Uiteindelijk vond ik het toch zonde om er helemaal niets meer mee te doen, dus pakte ik een paar weken geleden de camera weer op, schoot het rolletje verder vol en bracht dit alsnog weg. Wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb. Ja, er waren wat opnames verpest, maar er zaten ook een aantal prachtige plaatjes op die ik niet had willen missen. En ik had gelijk: de Ami66 is een prachtige combinatie met een Fujichrome film, in dit geval met de Provia 100F. Alleen die achterkant, daar moet ik toch echt wat op verzinnen.

Zomer in Amsterdam met de Ami66 en Fuji Provia 100F, juli 2013



Een half jaar later dan de eerste opnames op deze rol, vooral onder de indruk van de scherpe lijnen en het heldere contrast, januari 2014



Ik kan me niet meer herinneren wanneer of waar in Amsterdam ik deze foto heb gemaakt. Ik denk dat het een zonsondergang is, maar het zou ook een zonsopgang kunnen zijn. Het resultaat is in ieder geval indrukwekkend

Going Clear

Aliens, sekte, geld, persoonlijkheidstests en Tom Cruise, dat is waar ik aan denk bij Scientology. Meer dan zeer zijdelings heb ik er nooit mee te maken gehad. Ook ik ben weleens aangesproken in de Kalverstraat om een persoonlijkheidstest te doen, ik ken het grote pand in Amsterdam en ik verbaas me iedere keer weer over de nadrukkelijke aanwezigheid in Hollywood, maar daar houdt het wel ongeveer op. Er hangt echter een zweem van geheimzinnigheid omheen, die mij altijd wel nieuwsgierig maakte. Het blijft een intrigerende vraag hoe intelligente, weldenkende mensen zich in kunnen laten met iets wat vanaf de buitenkant zo absurd lijkt. Lawrence Wright geeft met zijn Going Clear: Scientology, Hollywood and the Prison of Belief een bijzonder gedetailleerd inzicht in de organisatie en in wat mensen beweegt hier deel vanuit te willen maken. Hij geeft een uitvoerig verslag van het ontstaan ervan, van het leven van oprichter L. Ron Hubbard en van de dynamiek binnen de organisatie. Het laat onder andere de donkere kant ervan zien: de indoctrinaties, het geweld en het misbruik. Maar ook hoe dit zoals hij het noemt jonge geloof zich verhoudt tot andere religies. Hoe confronterend is het dan te moeten constateren dat het in de vergelijking opeens helemaal niet zo absurd meer is. Andere religies hebben ook te maken met machtsbeluste leiders, met boetedoening en ja, ook met misbruik. Ik heb dit boek ademloos zitten lezen. Het leest als een thriller, maar dan wel als één die je op het einde nog even goed aan het denken zet.

The Wonder Years

Deze week vond ik na lang zoeken eindelijk de serie The Wonder Years. Niet op DVD of Blu-ray, maar op Netflix, de on demand schatkamer van (oude) televisieseries. The Wonder Years is me als serie altijd bijgebleven, meer dan andere series. De opgroeiende Kevin en Winnie in het Amerika van de jaren '60-'70 spraken voor mij enorm tot de verbeelding. De serie liep op de Amerikaanse televisie van '88 tot '93 en laat het wel en wee zien van het gezin Arnold. Eén van de redenen waarom het mij zo aansprak is denk ik dat ik in de uitzendperiode ongeveer dezelfde leeftijd had als hoofdpersonen Kevin en Winnie. Het voelde als het ware of ik samen met hen opgroeide, al speelde de serie dan eind jaren '60. Dat maakte niets uit, zoals zoveel coming of age verhalen is ook dit verhaal tijdloos. Een andere reden waarom het me zo aansprak was dat ik me toen al erg aangetrokken voelde door Amerika en de Amerikaanse cultuur. Deze komt juist in het jaren '60 decor prachtig tot zijn recht. De grote vraag in 2014 was natuurlijk of de serie nog om aan te zien zou zijn. Gelukkig kan ik zeggen dat dit tot nu toe beslist niet tegenvalt. Op de beeldkwaliteit valt natuurlijk van alles aan te merken, maar de serie zelf blijft voor mij stevig overeind. Ik ben nu drie afleveringen onderweg in het eerste seizoen en verheug me op de vele uren van The Wonder Years die nog voor me liggen.

Ruzzle

Je hebt twee soorten online-spelletjes in het casual gaming: spelletjes waarbij je direct tegen iemand speelt, en spelletjes die je alleen speelt. Bij de tweede categorie kan het wel zo zijn dat je af en toe iemand nodig hebt om verder te komen, maar in principe speel je alleen. Bij de eerste categorie, waarbij je dus direct tegen iemand speelt, ben je afhankelijk van wie er nog meer hetzelfde spelletje wil spelen. Je kunt het jezelf hierbij natuurlijk gemakkelijk maken en met een random iemand spelen, maar als je met een bekende wilt spelen kost het iets meer afstemming. Zo kon het gebeuren dat ik maanden geleden een periode lang het woordspelletje Ruzzle met een aantal mensen speelde, toen een tijd niet, en vervolgens met een paar anderen de draad weer opgepakt heb. Bij Ruzzle is het de bedoeling om in een vierkant van letters in twee minuten tijd zoveel mogelijk woorden te vormen. Je speelt drie rondes tegen elkaar, en degene met de meeste punten wint uiteraard. Lange woorden maken loont hierbij enorm, maar hoeveelheid kan je redden wanneer de lange woorden niet lukken. Het is daarbij maar goed dat er geen strafpunten zijn voor woorden die niet bestaan. In dat geval zou ik af en toe weleens in de negatieve cijfers kunnen belanden. Zeker als ik de Engelse versie speel, ondanks mijn behoorlijke woordenschat toch best een stuk lastiger dan de Nederlandse. Afwisselen tussen de Engelse en de Nederlandse versie is daarbij een extra uitdaging die meestal niet goed uitpakt: dan duikt mijn score direct naar beneden. Grappig is ook dat ik 's ochtends voor werktijd toch zichtbaar minder scherp ben dan vroeg in de avond. Dit wil ook nog weleens net het verschil zijn tussen winnen en verliezen. Voorlopig vermaak ik me er in ieder geval weer een tijdje mee, totdat we weer doorstappen richting een ander (woord)spelletje.

La Sardina en Fritz the Blitz

Wanneer je analoog wilt fotograferen is de winter niet de meest optimale periode. Korte dagen, weinig licht: de meeste analoge camera's kunnen er maar slecht mee overweg. Helemaal als de winter zich meer gedraagt als een druilerige herfst zoals dit jaar het geval is. De dagen met zon zijn spaarzaam en worden helaas over het algemeen vanuit kantoor aanschouwd. Tegen de tijd dat het tijd is om huiswaarts te gaan is de duisternis alweer ingevallen en de kans op een mooie foto voorbij. Om van de nood maar een deugd te maken heb ik daarom de camera's met flits maar eens uit de kast gehaald. Te beginnen met La Sardina in combinatie met Fritz the Blitz. Fritz the Blitz is de meest krachtige flitser die Lomography te bieden heeft en zou licht in donkere dagen moeten brengen. Er zitten vier plastic kapjes bij om kleureffecten te geven aan je lichtflits. Om te beginnen heb ik binnen maar eens wat foto's gemaakt, iets wat ik analoog sowieso weinig doe.

Elmo met La Sardina en een geel filter voor de flits, december 2013



Het blijkt helemaal niet zo gemakkelijk te zijn om een foto scherp te krijgen met weinig licht, zelfs met het sterke licht van de flitser. Het overgrote deel van de foto's werd dan ook zwaar onscherp. Een ander punt van binnen fotograferen met flits betreft de afstand. Buiten komt dit meestal wel redelijk goed, maar binnen blijkt het toch wel essentieel te zijn om deze enigszins in te schatten en in te stellen. Ook hierdoor zijn er aardig wat foto's anders geworden dan ik gehoopt had. Om het woord 'mislukt' maar niet te gebruiken. Alhoewel het tegengestelde ook voor kan komen: van onderstaande foto binnen in het station van Antwerpen had ik heel weinig verwacht. Lastige lichtbronnen, wisselende afstanden en over het geheel knap donker, maar La Sardina lukte het, samen met de flits:

Antwerpen Centraal met La Sardina zonder filter voor de flits, december 2013




En soms, soms dan wordt een foto precies zoals je hem voor je ziet. We liepen dit steegje aanvankelijk rustig voorbij tot ik stopte en me besefte dat ik een potentieel prachtig plaatje had gezien. Teruggelopen, foto gemaakt en tot mijn verbazing werd hij precies zoals ik me voorgesteld had.

Antwerpen in de regen met La Sardina en een geel filter voor de flits, december 2013




Ik blijf de voorkeur geven aan zon, licht en kleur, maar voorlopig heb ik wel weer genoeg materiaal om verder mee door te experimenteren. En uiteindelijk wordt het vanzelf weer lente.

Saving Mr Banks

Iedereen kent toch ergens wel de film Mary Poppins, of tenminste wat liedjes er uit. Ik heb hem in ieder geval meerdere keren gezien tijdens mijn jeugd. Niet zo vaak als The Sound of Music, die andere grote 'Julie Andrews-kraker', maar toch zeker een aantal keer. Hoe de film tot stand gekomen was wist ik echter helemaal niet en ik was dan ook aangenaam verrast dat hier een verhaal achter zat en dat hier nu dan een film over gemaakt was. In Saving Mr Banks wordt verteld hoe Walt Disney alle mogelijke moeite doet om de rechten te krijgen van Mary Poppins van auteur P.L. Travers. Hij heeft zijn kinderen ooit beloofd Mary Poppins naar het witte doek te brengen en is vastbesloten deze belofte na te komen. Pamela Travers blijkt echter niet zomaar afstand te hebben willen doen van haar karakter Mary Poppins. Wat volgt is een ontroerend mooie film, met een wereldrol van Emma Thompson als Pamela Travers. Onbegrijpelijk dat zij hier geen Oscarnominatie voor heeft gekregen. Voor mijn 'Het Beste van'-lijstje is deze film zeker wel genomineerd, wat de stand al op twee fantastische films in 2014 brengt.

Philomena

Het jaar 2014 is nog maar goed drie weken onderweg en het belooft nu al een goed filmjaar te worden. Sterker nog: ik zou al weleens wat films gezien kunnen hebben die in mijn 'Het Beste van 2014'-lijstje gaan komen. De film Philomena zou daar zomaar eens tussen kunnen staan. In deze film gaat Philomena, meesterlijk neergezet door Judi Dench, samen met journalist Martin Sixsmith, een prachtige rol van Steve Coogan, op zoek naar haar zoon Anthony. Ze heeft Anthony vijftig jaar daarvoor als tiener gekregen en moest toezien hoe de nonnen hem lieten adopteren door een Amerikaanse familie. Het verhaal is gebaseerd op het boek The Lost Child of Philomena Lee, geschreven door journalist Martin Sixsmith die het waargebeurde verhaal van deze adoptie opschreef. Wat de film bijzonder maakte voor mij is de combinatie van humor en drama, en de ingetogen manier waarop dit gedaan is. Het is een ontroerende, respectvolle film die volkomen terecht voor vier Oscars genomineerd is.

Nothing Can Possibly Go Wrong

De graphic novel Nothing Can Possibly Go Wrong is ontstaan uit een samenwerking tussen Prudence Shen en Faith Erin Hicks. Het is een typisch highschoolverhaal: geef een populaire sportjongen, een nerd en een aantal cheerleaders een gezamenlijk doel en klaar zijn we. Het had een aflevering van Glee kunnen zijn. Dat neemt niet weg dat het lekker wegleest, een prima boodschap heeft en ook best origineel blijft. Voor iedereen die van graphic novels houdt en van luchtige tienerverhalen, want behalve een zijlijntje over gescheiden ouders is er weinig diepgang in dit boek. En in dit geval is dat helemaal prima.

Lomography Fisheye Baby 110

Naast de Lomography Diana Baby 110, heb ik sinds een tijdje ook de fisheye-variant: de Lomography Fisheye Baby 110. De aantrekkingskracht zit hem ook hier in de eerste plaats in het formaat: het is een mini-camera die bijna kleiner is dan het 110mm filmpje dat er in gaat. Het hoge schattigheidsgehalte kan echter enigszins misleidend werken: het is nog lang niet gemakkelijk om hier een goede foto mee te maken. Ik ben gestart met Lomography Color Tiger film, één van de weinige soorten film die er überhaupt nog te krijgen is op dit formaat. Dit is een gewone negatief 200 iso film, om het mezelf niet meteen te lastig te maken. De lol van de fisheye is om rechte lijnen te fotograferen, maar niet iedere poging hiertoe leidt automatisch tot resultaat. Wanneer ik naar de resultaten kijk die ik dat ik toch wat ver van de objecten gestaan heb voor een groot(s) effect. Daarnaast is licht een issue. We hadden een werkelijk prachtige dag in Düsseldorf, weliswaar in beperkt winterlicht, maar toch vol zon. Viel dit licht echter weg, dan is het contrast direct groot. Jammer, daardoor zijn enkele foto's toch nog aan de donkere kant geworden, en is het contrast met de blauwe lucht net te groot. Ander puntje is dat ik blijkbaar een aantal keren niet goed doorgedraaid heb. Geen idee hoe dit kan en hoe dit te voorkomen, maar feit is dat het een aantal keren gebeurd is. Ik ben benieuwd wat deze camera met de Lomography Peacock X-Pro 110 film doet, maar daarmee wacht ik toch maar even tot de lentezon.

Het contrast tussen wel in de zon en niet in de zon is groot, Düsseldorf, december 2013



Prachtige kleuren, maar helaas blijkbaar niet goed doorgedraaid, Düsseldorf, december 2013



Bij zonsondergang gemaakt in Zaandam. Hier zie je dat hij toch wel heel veel licht nodig heeft, want zo donker was het echt nog niet, Zaandam, december 2013

Make Yourself Happy

Als ik zo zou kunnen tekenen en schrijven als Lucy Knisley, dan zou ik ook van elke vakantie een boek maken. Van elke gebeurtenis wel, of inderdaad, misschien ook wel van elke non-gebeurtenis. Dat maakt het echter nog niet interessant voor iedereen om te lezen, hoe charmant wellicht ook weergegeven. Ik heb deze "kritiek" al vaker op Lucy Knisley geuit, en ik ga het ook weer doen met betrekking tot haar 2010 boek Make Yourself Happy. Laat ik beginnen met het positieve dat, laat daar geen onduidelijkheid over bestaan, gelukkig weer ruimschoots de overhand heeft. Knisley heeft in deze verzameling van korte comics een fijn geluid waarbij de stijl die ik zo kan waarderen weer prima tot zijn recht komt. Het leest als een trein en is zeer ontspannend. Ik zou alleen zo graag eens zien dat die frisse blik die Knisley duidelijk heeft iets meer naar buiten gericht zou zijn, inplaats van naar binnen. Het gaat weer over Lucy, Lucy en Lucy. Zou ze haar eigen rol iets minder groot maken en meer ruimte geven aan de buitenwereld, dan zou het wat mij betreft een stuk interessanter worden. Ik blijf zeggen dat het deels te maken heeft met volwassen worden, maar dat wordt dan zo onderhand nu wel eens tijd. Met zo'n talent als zij heeft moet meer kunnen, daar ben ik nog steeds van overtuigd. Neemt niet weg dat Make Yourself Happy weer prettig leesvoer is en ik uitkijk naar haar volgende boek.

Kodak Ektachrome E100SW

Eén van de leukste dingen van Lomography vind ik het experimenteren met verschillende soorten film. Hierbij staan de zogenaamde slide-films nog steeds bovenaan mijn lijstje. De extreme resultaten vind ik iedere keer weer heel erg leuk en spannend. Afgelopen december kocht ik bij de Four Corner Store vijf rolletjes Kodak Ektachrome E100SW. Deze film is aanzienlijk lastiger te verkrijgen dan diverse Fuji-varianten omdat Kodak al geruime tijd helaas geen slide-film meer maakt. De vijf rolletjes die ik binnenkreeg hadden dan ook een houdbaarheidsdatum van ergens in 2004. Dit heeft echter geen negatieve invloed gehad op de kwaliteit. Van de twaalf foto's die ik nam met de Holga op deze film vind ik pakweg de helft prima, en de andere helft echt fantastisch. Ik ben dus heel gelukkig met de resultaten. Het blauw is zo intens, en ook tegen de zon in blijven de kleuren en contrasten overeind. Het mooiste vind ik het warme bruin/rood in de foto's, iets wat bij veel slide-film te weinig naar voren komt wat mij betreft. Fijn dat ik nog vier rollen in de koeling heb liggen. Het wachten is nu op weer zo'n prachtige dag als we in Düsseldorf hadden.

Het warme geel/bruin vind ik op deze foto echt prachtig, Düsseldorf, december 2013



Nog een foto waar de kleuren prachtig knallen, Düsseldorf, december 2013



Recht tegen de zon in levert mooie contrasten met nog steeds hetzelfde diepe blauw, Düsseldorf, december 2013



Iets ander licht levert een iets diepere kleur blauw, Düsseldorf, december 2013

Jelly Splash

Uiteindeljk is er voor mij dan toch een einde gekomen aan Candy Crush. Ik ben gekomen tot level 317, en daar hield het voor mij op. Hoe enorm veel dit soort spelletjes ook op elkaar lijken, af en toe wil je toch weer even iets nieuws. Facebook bracht mij bij Jelly Splash, een nieuwe variant in het blokjes draaien/tikken/slepen genre. Het is grafisch geen hoogstandje en inhoudelijk verre van vernieuwend. Het doet echter wat het moet doen en ik vermaak me er voorlopig nog prima mee. Natuurlijk heeft ook dit spelletje weer frustratielevels waar je langer over doet dan gemiddeld. Zo zit ik nu alweer een aantal dagen vast in level 103 en is de oplossing nog niet in zicht. Extra uitdaging is dat ik na vijf pogingen nu echt moet stoppen, want doordat niet de hele wereld massaal naar dit spel is overgestapt krijg ik maar sporadisch nieuwe levens aangereikt. Bij nader inzien is dit misschien ook wel een voordeel. Er zit toch weer iets verslavends in en het is fijn om tijd over te houden voor andere dingen.