The Help

The Help speelt zich af tegen de achtergrond van de vroege jaren '60 in Jackson, Mississippi. Emma Stone speelt "Skeeter", een jonge vrouw die groot onrecht ziet in de manier waarop zwarte vrouwen voorbestemd lijken te zijn bediende te worden, en de manier waarop zij door hun blanke werkgevers behandeld worden. Ze krijgt een aantal zwarte vrouwen zover dat ze hun verhaal willen vertellen. Als dit vervolgens in boekvorm verschijnt veroorzaakt dit een behoorlijke rel in het conservatieve en racistische Jackson. The Help is een film met een hoog zogenaamd Oprah Winfrey gehalte, maar dat is geen reden om deze film te mijden. Integendeel, The Help is een fijne feelgood movie met een meer dan sprankelende Emma Stone. De scherpe kant van de film ligt vooral in de realisatie dat het nog helemaal niet zo verschrikkelijk lang geleden is dat men het doodnormaal vond dat het Afro-Amerikaanse deel van de bevolking zwaar gediscrimineerd werd. Deze gedachte is echter alleen voor de kijker die hiervoor kiest, The Help blijft vooral hoopvol en luchtig.

Het Beste van 2011: Boeken

Wanneer ik een blik in de boekenkast werp en kijk naar wat ik het afgelopen jaar heb gelezen, moet ik tot de conclusie komen dat ik ook dit jaar weer meer gekocht/gekregen heb dan dat ik heb kunnen lezen. Wat dat betreft ga ik een fijn jaar tegemoet, waarin er nog een flink aantal potentieel interessante en mooie boeken op de rol staan. Als ik naar 2011 kijk dan heb ik met name genoten van non-fictie, van prachtig vorm gegeven boeken en van graphic novels. De 'reguliere' fictie is een beetje langs me heen gegaan, of is op de stapel blijven liggen. Zo is één van mijn goede voornemens van 2012 om het bejubelde boek Freedom van Jonathan Franzen eindelijk te lezen, want verder dan een korte poging daartoe ben ik dit jaar niet gekomen. Al met al heeft het een bijzondere top tien boeken opgeleverd, die dus absoluut niet representatief is voor wat er verschenen is het afgelopen jaar, maar wel een mooi rijtje boeken bevat waar ik bijzonder van genoten heb.

1. The Hidden Brain


In dit boek gaat auteur Shankar Vedantam op zoek naar hoe ons onderbewuste ons handelen en denken beïnvloedt, zonder dat we dat we ons hier echt van bewust zijn. Vedantam beschrijft wetenschappelijke onderzoeken naar onder andere ons stemgedrag, opvoeding en vooroordelen. Echt indruk maakten de hoofdstukken over 9/11: hij begint met te beschrijven hoe mensen in een crisissituatie handelen en pakt in een volgend hoofdstuk de andere kant van dat spectrum bij de kop: hoe wordt iemand een zelfmoordterrorist. Heel interessant en bijzonder leesbaar geschreven en daarmee mijn topboek van 2011.

2. Stumbling on Happiness


Iedereen lijkt op zoek te zijn naar geluk, maar wat is geluk nou eigenlijk en hoe weten we wat ons echt gelukkig maakt? Dit zijn vragen die Harvard onderzoeker en psycholoog Daniel Gilbert probeert te beantwoorden aan de hand van talloze onderzoeken over dit onderwerp. Verrassend, interessant en vooral ook heel amusant.

3. The New York Times: 36 Hours


Soms zijn er boeken die ik zo mooi vind dat ik ze het liefst zelf gemaakt zou hebben. The New York Times: 36 Hours is zo'n boek. In dit lijvige, prachtig vormgegeven boek vinden we 150 mogelijke weekenduitjes beschreven, gerangschikt per staat. Ook voor de doorgewinterde reizigers een fantastisch leuk boek, omdat er niet gestreefd is naar volledigheid, maar vooral naar originaliteit. Een heerlijk boek om uren in rond te struinen.

4. The Art of McSweeney's


Nog zo'n prachtig vormgegeven boek, één zoals we van McSweeney's mogen verwachten. In The Art of McSweeney's vinden we niet alleen verzameld de mooie en origenele uitgaves die ze de afgelopen jaren gedaan hebben. We vinden ook het verhaal achter McSweeney's, met onder andere het prachtige verhaal over de naamgever van deze uitgever. Dit boek hoort zondermeer bij iedere McSweeney's fan in de kast.

5. ECHO


Terry Moore was degene die me voor het eerst echt liet kennis maken met de graphic novel. Zijn Strangers in Paradise reeks heb ik verslonden en ik wacht nog steeds op de verfilming ervan. Minstens even filmisch is de complete editie van ECHO, het maar liefst 590 pagina's tellende verhaal over Julie, een mysterieuze ontploffing boven de woestijn en een ontdekking die de wereld kan verwoesten. Spannend, vol humor en boeiend van begin tot eind.

6. An Elegy for Amelia Johnson


Op de een of andere manier lijkt het graphic novel genre zich goed te lenen voor grote onderwerpen. In An Elegy for Amelia Johnson vertelt Andrew Rostan het verhaal van de dertigjarige Amelia in haar laatste dagen voordat ze overlijdt aan borstkanker. Ze stuurt twee van haar beste vrienden, een schrijfster en een documentairemaker, samen op pad om mensen uit haar verleden te bezoeken en te filmen. Een aangrijpend mooi boek, al ligt het er soms een beetje dik bovenop. Het is volgens mij onmogelijk om dit boek uit te lezen zonder brok in je keel.

7. Page One: Inside The New York Times


Onder redactie van David Folkenflik verscheen de essay bundel Page One: Inside The New York Times, over de toekomst van de journalistiek. Het volgt op de gelijknamige documentaire die Andrew Rossi maakte. Zonder al te sentimenteel of elitair te worden over print, kijkt men in deze bundel zowel achterom als vooruit in het medialandschap. Een must-read voor iedereen die geïnteresseerd is in nieuws en journalistiek.

8. Poke the Box


Poke the Box is zeker niet het beste boek dat auteur Seth Godin ooit schreef, maar hij geeft me ook hiermee weer energie en inspiratie, iets wat zijn plek in deze top tien meer dan rechtvaardigt. Godin lijkt het in dit boek van de daken te willen schreeuwen: ga wat doen!! Eens in de zoveel tijd moet ik dat echt even horen, en alleen al even naar het boek kijken volstaat dan al.

9. The Impostor's Daughter


Het boek The Imposter's Daughter van Laurie Sandell draait om één groot geheim: om wie of wat haar vader nou echt is. Als Laurie opgroeit komt ze erachter dat niet alles wat haar vader vertelt de waarheid is, en ze maakt het haar missie om erachter te komen wat er nu wel en niet waar is aan de verhalen die hij vertelt over zijn verleden. Dat Lauries familie daar niet altijd even gelukkig mee is weerhoudt haar er niet van te blijven spitten. Als uiteindelijk de waarheid meer en meer boven tafel komt, is de focus van het boek al lang verschoven richting Laurie zelf. Dit is maar goed ook, anders had het nog een behoorlijke anticlimax kunnen opleveren. Een heerlijk boek, mooi getekend en op zijn minst intrigerend.

10. The Sigh


Op de valreep krijgt dit bijzondere, kleine boekje van Marjane Satrapi een plek in mijn top tien, voornamelijk door de orginaliteit. De schrijfster van het wereldberoemde Persepolis maakte met The Sigh een sprookje met een origineel verhaal en illustreerde dit prachtig in de stijl die we kennen uit eerder werk. Daar bovenop is het ook nog eens prachtig vorm gegeven.

Happy Christmas Commercials

Als er één tijd in het jaar is die voor de retail van belang is, dan is het wel de decembermaand. De gezelligheid mag wat kosten, en daar wordt flink op in gesprongen door de verschillende grote merken. Kampioen kerstgevoel vind ik nog altijd Coca Cola, die ervoor gezorgd heeft dat inmiddels meerdere generaties, in ieder geval in het westen, de feestdagen associëren met grote rode, fel verlichte vrachtwagens. Dit jaar heeft Coca Cola weer een mooie commercial, dezelfde als vorig jaar overigens, met Santa die mensen samenbrengt door zijn snowglobe schuin te houden. Nederlandse reclamemakers houden het met kerst over het algemeen bij de lolligheid die de reguliere commercials ook kenmerkt. Het inspelen op sfeer en gevoel wordt hier eigenlijk maar zelden echt gedaan, wellicht omdat we onszelf daar te nuchter voor vinden. Albert Heijn heeft er dit jaar echter voor gekozen die richting wel in te slaan en maakte een maar liefst anderhalve minuut durende commercial die helemaal over sfeer gaat. Erg geslaagd als je het mij vraagt: de juiste snaar en nog steeds nuchter genoeg om echt Nederlands te zijn. Nu ben ik natuurlijk niet geheel objectief, maar ik vond het echt een mooi filmpje wat hopelijk nog vele opvolgers zal kennen. Het beste kerstspotje vind ik overigens nog steeds de 2008 commercial van Walmart in combinatie met Coca Cola, een filmpje dat ik al eerder op mijn blog zette:



De wereldberoemde vrachtwagens van Coca Cola, die inmiddels alweer tientallen jaren meegaan:



De 2010/2011 commercial van Coca Cola met Santa en de snowglobe:



De 2011 Albert Heijn kerstcommercial:

Wat Jeroen deed de afgelopen week: De Beste Games Van 2011

Wat Jeroen deed de afgelopen week: De Beste Games Van 2011: Het einde van het jaar komt steeds dichterbij. Een van de leukste dingen van deze tijd zijn de verschillende top 10-lijstjes die overal ...

Het Beste van 2011: Televisieseries

1. Treme seizoen 1

Deze HBO serie over de wijk Treme in New Orleans in de nasleep van Katrina is zo goed dat de mensen van New Orleans er zelf ook helemaal gelukkig mee zijn. Tenminste, als ik onze tourguide uit New Orleans mag geloven. In Treme speelt New Orleans de hoofdrol: een stad vol pijn, maar ook vol passie en hoop. Een serie met een prachtig verhaal en die natuurlijk barst van de muziek. Met onder andere John Goodman en de Nederlandse Michiel Huisman.

2. Spooks seizoen 10

Na tien seizoenen nemen we afscheid van Spooks en uiteindelijk dus ook afscheid van één van de mooiste televisiepersonages ooit: sir Harry Pearce. Het is een waardig slot van een fantastische serie, al had ik Harry wellicht een betere toekomst gegund.

3. Homeland seizoen 1

Deze nieuwe serie is absoluut de verrassing van dit najaar. Hij is spannend, heeft boeiende personages en laat tegelijkertijd een scherp tijdsbeeld zien van Amerika en zijn veiligheidsdiensten na 9/11. Het seizoen sluit af met een extra lange aflevering, en nu maar hopen dat er een tweede seizoen in zit.

4. The Kennedys

Deze serie laat een prachtig beeld zien van de beroemde familie Kennedy, waarbij de nadruk ligt op het presidentschap van Jack Kennedy. Ik heb het controversiële er echt niet in kunnen vinden, ik heb er vooral erg van genoten. Dat er nog maar veel van dit soort series mogen volgen.

5. Fringe seizoen 3

In seizoen 2 raakte ik af en toe een beetje de draad kwijt met de verhalen over de ene wereld en over de alternatieve wereld, maar in seizoen 3 is de balans hierin volledig hersteld wat mij betreft. John Noble is daarbij weer weergaloos als Walter Bishop en ook Joshua Jackson heeft in zijn rol als Peter Bishop zijn draai helemaal gevonden en Pacey voorgoed van zich afgeschud. Seizoen 4 is intussen ook al in volle gang dus we kunnen nog even vooruit met deze bijzondere serie.

6. The Big Bang Theory

Niet elke aflevering is even fantastisch, maar een personage als Sheldon maakt ieder moment in deze serie de moeite waard. Hij is zo grappig, eigenwijs en op zijn eigen manier bijzonder dat het meer dan verdiend is dat acteur Jim Parsons overladen is met prijzen voor deze rol. In januari werd bekend dat er nog minstens drie seizoenen bijkomen, wat het totaal op zeven zou brengen.

Life in a Day

Film een dag je leven en beantwoord een aantal vragen. Dat was de oproep die filmmakers Kevin Macdonald en Ridley Scott deden in samenwerking met YouTube. Het resultaat was 4500 uren film afkomstig uit 192 landen, die samen een soort tijdscapsule opleverden van het leven op aarde op 24 juli 2010. Het is de makers goed gelukt een soort lijn te creëren in het geheel en tegelijkertijd de veelzijdigheid van al het materiaal en de mensen te laten zien. We zien mensen over de hele wereld in hun ochtendrituelen, hun gewoontes, hun trots, maar ook in hun verdriet. Het laat de grootsheid van de aarde zien, maar ook de kleine vreugde van twee mensen die iets te vieren hebben. Doordat het zo ontzettend gefragmenteerd is kost het kijken van deze documentaire wel de nodige energie, maar het is een indrukwekkend geheel en zeer de moeite waard om even goed voor te gaan zitten.

Het Beste van 2011: Films

1. The Tree of Life

Dit is zo'n film die je of geweldig vindt, of hij doet je helemaal niets. In het begin van de film neigde ik naar de tweede groep, maar op het moment dat ik me overgaf aan de abstracte, experimentele beelden was ik helemaal verkocht. Fantastisch gefilmd en heel gedurfd: The Tree of Life is voor mij echt de film van 2011.

2. Pina

Ook op de tweede plaats een wat experimentelere film: Pina. Pina greep me al bij de veel vertoonde trailer: de vloeiende dansbewegingen in combinatie met de prachtige muziek hadden iets hypnotiserends. De complete versie van deze door Wim Wenders gemaakte film maakte de verwachting later meer dan waar. Prachtige beelden in subliem 3D wisselen af met verhalen over Pina Bausch. Dat ik aanvankelijk nooit van deze Duitse danseres en choreograaf gehoord had maakte voor de filmbeleving niets uit. Een hele bijzondere ervaring.

3. 50/50

Deze film ligt nog erg vers in het geheugen en heeft wellicht daarom een klein streepje voor op de rest. Toch vind ik dat hij absoluut een plaats in mijn top 5 verdient omdat het een kunst is als je verschillende heftige emoties zo prachtig naast elkaar in een film kunt brengen zonder deze op te blazen. Zo menselijk, zo klein, en zo prachtig verteld: met recht één van de mooiste films van 2011.

4. Drive

Deze film komt het best tot zijn recht als je er nog helemaal niets over gehoord of gelezen hebt. Drive is een bijzondere film, met een heel scherp randje. Hij is origineel, volledig over de top en spannend gefilmd. De verhaallijn is verrassend en duister. Nadat ik hem gezien had zag ik pas de trailer en realiseerde ik me dat hierin het verhaal grotendeels weggegeven werd, maar dan zonder het donkere gevoel van de film. Doodzonde, en ik was dan ook blij dat ik deze trailer pas achteraf zag.

5. Bridesmaids

Omdat ik hier vreselijk, ongegeneerd om gelachen heb. Wat is dit een ontzettend grappige film. In principe kijk ik films uit dit genre echt maximaal één keer, maar volgens mij lach ik hier bij een tweede keer nog net zo hard om. Platvloers en toch ongelofelijk grappig: ik vind het een hele prestatie.

New Year's Eve

Van mij mag elke grote feestdag wel een romantische mozaïekachtige feelgood film hebben in de traditie van Love Actually. Zo'n film die charmant is, je in de stemming van de desbetreffende feestdag brengt en die je een warm gevoel van binnen geeft. We kennen dus al Love Actually, Valentine's Day en we hebben zelfs een Nederlandse variant met Alles is Liefde, die aansluit bij ons eigen Sinterklaasfeest. De makers van het zeer geslaagde Valentine's Day dachten dit kunstje nog eens over te doen met een film over misschien wel de meest beladen avond in het jaar: oudejaarsavond. Met een hele, hele dikke cast waaronder Robert De Niro, Ashton Kutcher, Michelle Pfeiffer, Sarah Jessica Parker en Jessica Biel leek succes gegarandeerd. Het bleek echter nog helemaal niet zo'n gemakkelijke opgave om ons weer aan het lachen te maken of om ons een brok in de keel te geven. New Year's Eve verzuipt in de personages, in de verhaallijntjes en vooral in de clichés. Op de verhaallijn van Robert De Niro na, wist geen enkel gedeelte me echt te raken. Het had een sprankelende film moeten worden, maar de enige die echt sprankelde was Lea Michele, die met haar dijk van een stem als één van de weinigen echt indruk wist te maken.

50/50

Een film maken die over kanker gaat en die grappig moet zijn, klinkt als je begeven op heel glad ijs. Een grap en verdriet kunnen weliswaar dicht bij elkaar liggen wat betreft de emotie: denk aan de vaak onbedwingbare neiging om te gaan lachen op begrafenissen of crematies. Het is echter een dun lijntje, en de grens hiertussen ligt voor iedereen net even op een andere plek. Des te geweldiger is de prestatie die de makers van 50/50 hebben afgeleverd. Het is ze gelukt een integere en grappige film te maken over een zwaar beladen onderwerp zonder de emoties te dik aan te zetten. 50/50 vertelt het verhaal van de pas 27-jarige Adam, die erachter komt dat hij een tumor tegen zijn ruggenwervel heeft. We zien niet alleen hoe hij hier zelf mee omgaat, maar ook hoe zijn omgeving het nieuws oppakt. Iedereen lijkt hierin zijn best te doen, al is dat soms dan niet genoeg en al duurt het even voordat Adam dit doorheeft. Dat maakt sommige scenes schrijnend herkenbaar, en andere ontroerend mooi. Het voelt geloofwaardig en het levert een mooie, krachtige en vooral integere film op. Op het ware verhaal van schrijver Will Reiser gebasseerd, en misschien wel de mooiste die ooit over dit onderwerp gemaakt is.

The Graham Norton Show

Toegegeven, we zijn redelijk 'late to the party'. Eigenlijk pas net voor de zomer van dit jaar maakten wij kennis met The Graham Norton Show, terwijl deze al sinds 2007 uitgezonden wordt en al aan zijn tiende reeks bezig is. Maar evengoed een leuke ontdekking want wat is hij ontzettend geestig. Zoals hij een talkshow maakt lijkt het zo eenvoudig: simpel van opzet, luchtig en bovenal ontzettend grappig. Het helpt dat hij bij iedereen op zijn bank lijkt te kunnen krijgen. Afgelopen week zagen we onder andere Robin Williams en Jennifer Saunders. Eerder dit jaar had hij al Johnny Depp, Rickey Gervais en Cliff Richard in zijn programma. Het lijkt het programma te zijn wat Paul de Leeuw maar niet lijkt te kunnen maken de laatste jaren. Terwijl de Leeuw in zijn nieuwste programma hyper actief over zijn woorden struikelt en zijn draai niet lijkt te kunnen vinden, is Norton scherp, ontspannen en helemaal op zijn plaats in zijn programma. Wij slaan geen week meer over en kijken dit jaar nog uit naar onder andere gasten als Bradley Cooper, Salma Hayek en Antonio Banderas. En niet te vergeten natuurlijk naar de rode stoel, de enige echte gimmick in het programma, maar wel een briljante:

2 Broke Girls

Het begon zo veelbelovend: één volkse serveerster en één door een failliete vader aan de grond geraakt rijkeluismeisje die samen in een diner werken en samen een cupcake bedrijfje willen gaan starten. De eerste afleveringen van 2 Broke Girls kenmerkten zich door de geestige scherpe dialogen en de start van wat een leuke rode draad zou kunnen worden: het samen opzetten van een cupcake bakery. Het volkse meisje, Max, bljkt echter al binnen een paar afleveringen meer plat dan scherp en haar kleine hartje ligt al veel te snel dicht aan het oppervlak. De ander, Caroline, went idioot snel aan het leven aan de rand van de maatschappij wat iedere vorm van eventuele maatschappijkritiek bijvoorbaat al wegvaagt. Een comedyserie hoeft natuurlijk ook niet perse maatschappij kritisch te zijn, maar als je voor een dergelijk actuele achtergrond kiest zou het een extra dimensie kunnen zijn die wat toe zou kunnen voegen. Ik vind sowieso comedy het best als het een beetje pijn doet, als het af en toe steekt. De setting van 2 Broke Girls was hier ideaal voor, maar deze kans laten de makers volledig liggen. Hierdoor is helaas de serie inmiddels naar een zeer bedenkelijk niveau gedaald, waarin de hoofdpersonen me niet (meer) weten te boeien. Jammer.

The Pacific

Als je op de één of andere manier nog een romantisch beeld zou hebben van oorlog, dan is je dat na het kijken van de 2010 HBO serie The Pacific wel vergaan. Deze serie, van dezelfde makers als de serie Band of Brothers uit 2001, laat de meest rauwe kant van oorlog zien. De kant die gaat over waanzin, over situaties die alle verbeelding te boven gaan en alles en iedereen kapot maakt. De oorlog in de Pacific is voor mij geen erg bekende. Op school werd toch voornamelijk aandacht besteed aan het Europese deel van WOII, en kwamen de veldslagen die elders in de wereld gevoerd waren maar terloops aan bod. Dit terwijl er in de Pacific gruwelijk gevochten is en er vele jonge jongens hun dood gevonden hebben. De serie The Pacific laat dit zien aan de hand van de verhalen van drie mariniers. Het is hard, en soms ronduit pijnlijk om te zien wat oorlog met mensen kan doen. Ondanks de prachtige tropische achtergrond lijken sommige scenes zich eerder in de hel af te spelen. Het levert gruwelijke, maar ik ben bang toch ook heel realistische beelden op. De tiendelige serie is gebaseerd op memoires van oud-mariniers en eindigt dan ook met hoe het de mannen die het overleefd hebben uiteindelijk nog vergaan is. Erg indrukwekkend en een waardige aanvullig op het succesvolle Band of Brothers.

Sixth Floor Museum

Een half jaar nadat we in Boston in de John F. Kennedy Presidential Library and Museum waren geweest, waren we in Dallas, op de plaats waar John F. Kennedy vermoord is. In het gebouw waarvandaan de schoten gelost waren is sinds 1989 het Sixth Floor Museum gevestigd, wat wij bezochten in maart 2009. Het museum beslaat de zesde en de zevende verdieping van de Dallas County Administration Building, destijds het Texas School Books Depository. Het gedeelte bij het raam waarvandaan Lee Harvey Oswald zijn kogels afgevuurd heeft is precies zo ingericht zoals het op 22 november 1963 het geval moet zijn geweest. We hebben dan natuurlijk ook een poging gedaan om voor eens en voor altijd duidelijk te krijgen wat er nu precies gebeurd moet zijn. We hebben vanuit verschilllende hoeken proberen te kijken hoe de schoten vanuit die positie fataal geweest konden zijn, maar ook wij kwamen niet verder dan dat er ruimte voor twijfel was. In de serie The Kennedys die we onlangs zagen werd dit maar heel voorzichtig aangegeven. Er werd meerdere keren gehint op partijen die in ieder geval een reden zouden kunnen hebben om Kennedy te vermoorden, maar daar bleef het ook bij. Toen het in de serie zover was dat de moord gepleegd werd, hield men het volledig bij de officiële lezing dat Lee Harvey Oswald de enige schutter zou zijn geweest. In het museum zelf in Dallas was duidelijk meer aandacht voor andere mogelijkheden en het was dan ook meer dan interessant om deze eens op een rijtje te zien. Het blijft echter Amerika, en het blijft de nog immer populaire Kennedy, dus erg kritisch werd het nergens. Het Sixth Floor Museum heeft een mooie collectie Kennedy memorabila en het staan op de plek waar vandaan Lee Harvey Oswald geschoten heeft was zondermeer een bijzondere gewaarwording. Een beetje luguber is beneden op straat het kruis dat getekend staat op de weg. Dat is exact de plek waar John F. Kennedy werd doodgeschoten. Aan de andere kant van de weg bevinden zich de zogenaamde 'grassy knolls', waarvandaan wellicht ook geschoten zou zijn. Dit is echter nooit bewezen.

John F. Kennedy Presidential Library and Museum

Geïnspireerd door de prachtige serie The Kennedys ben ik onze eigen digitale archief in gedoken en vond daar foto's van ons bezoek aan de John F. Kennedy Presidential Library and Museum. Wij waren daar bij ons bezoek aan Boston, in september 2008. We hadden in Boston die vakantie al de nodige geschiedenis tot ons genomen, rijk aan historie als deze plaats is. We vonden dat daar ook nog wel wat recentere geschiedenis bij kon, en waar kon dat beter dan in een museum over de tot de verbeelding sprekende John F. Kennedy? Als geen ander volk weten Amerikanen hoe ze musea aantrekkelijk moeten inrichten. Zo ook dit geheel aan JFK gewijde museum: het was prachtig aangekleed met veel attributen die de geschiedenis bijna tastbaar maakten. Het was niet alleen het politieke verhaal wat verteld werd, er werd ook een beeld geschetst van het leven in het Witte Huis, inclusief uitgestalde jurken die Jackie Kennedy gedragen heeft en uitnodigingen en menukaarten voor Witte Huis diners. Natuurlijk werden er ook veel filmbeelden getoond en was er de nodige aandacht voor de moord op JFK. Ik vond het absoluut een bezoek waard, en heb er tijdens het kijken naar The Kennedysregelmatig aan gedacht. Het was mooi om datgene wat we in het museum gezien hadden, in de serie tot leven te zien komen. Of je de Kennedy tijd nou meegemaakt hebt of niet, in de John F. Kennedy Presidential Library and Museum wordt een mooi tijdsbeeld geschetst dat alles wat je al weet over die tijd net even wat meer inhoud danwel kleur geeft.

Liefs van Annie

Ter gelegenheid van de honderdste geboortedag van Annie M.G. Schmidt verscheen dit voorjaar Liefs van Annie, de mooiste brieven van Annie M.G. Schmidt. Het boek bevat een selectie uit de duizenden brieven die Annie M.G. Schmidt schreef in haar leven. De selectie werd gemaakt door Annejet van der Zijl, die ook het voorwoord op zich nam. Het mooie aan dit boek vind ik dat de brieven volledig centraal staan. Er is wel een indeling gemaakt op basis van tijdvakken, maar er is geen moeite gedaan om alles te verklaren en er een lopend verhaal van te maken. De vele namen die in de brieven voorkomen worden wel toegelicht, evenals gebeurtenissen waarnaar verwezen wordt, maar dit beperkt zich tot voetnoten. Ik vond het een mooie en terechte keuze, al moet ik wel eerlijk toegeven dat het me hielp bij het volgen van de brieven dat ik het eerder verschenen boek Anna al gelezen had. Net als velen heb ik me tijdens het lezen nog wel even afgevraagd of ik niet te diep in iemands privéleven ging door het lezen van zoiets persoonlijks als brieven. Deze zijn immers nooit geschreven met het oog op publicatie en de schrijver kan er geen toestemming meer voor geven. Ik genoot echter dusdanig van dit boek dat ik die gedachte maar snel naast me neer heb gelegd. Bovendien heeft zoon Flip van Duijn zich actief bezig gehouden met de eerste selectie van de brieven, dus hierin zien we dan maar de toestemming. Ik vond het een prachtig boek. Ik raad iedereen wel aan om eerst Anna te lezen, bovenal omdat dat ook een prachtig boek is, maar in tweede instantie omdat het helpt bij het plaatsen van de brieven.

The Kennedys

Amerika mag dan geen koningshuis hebben, het heeft wel vooraanstaande families die zich royalty wanen: rijk, machtig en tot de verbeelding sprekend. De familie Kennedy is daar waarschijnlijk het bekendste voorbeeld van. Ondanks dat er veel op deze familie valt aan te merken, behoort de familie Kennedy in Amerika ongetwijfeld tot één van de heilige huisjes van de natie. Je zou dan ook denken dat iedereen op de banken zou staan van enthousiasme bij de komst van een dramaserie geheel gewijd aan het verhaal van deze familie. Dit bleek echter niet het geval. De serie werd onbedoeld controversieel toen er problemen kwamen rond de uitzending. Historici spraken van 'karaktermoord' naar aanleiding van vroege versies van scripts, de History Channel wilde het niet uitzenden en er zou sprake zijn van inmenging van Kennedys die tegen uitzending zouden zijn. Mij, als Europeaan, doet de controverse als vreselijk overtrokken aan. Misschien is het beeld van JFK wat er geschetst wordt inderdaad niet altijd even flattererend, maar er werd niets verteld wat ik nog niet wist. De rol wordt fantastisch neergezet door Greg Kinnear, bijgestaan door Katie Holmes die een gelijkwaardige prestatie neerzet met haar vertolking van Jackie. Het is een prachtige serie geworden, waar ik ruim acht uur ademloos naar gekeken heb. Uiteindelijk is de serie bekroond met vier Emmy Awards en heeft daarmee alsnog de waardering gekregen die het verdient. Van mij had het twee keer zo lang mogen zijn, ik had er nog veel meer van willen zien. Misschien dat het nog te vroeg is voor een dergelijke serie rond de Clintons met Hillary nog in de Amerikaanse regering, maar ik kan niet wachten tot er een dergelijke serie over de Bushes wordt gemaakt. Geen heilig huisje misschien, maar gemaakt op dit niveau wel potientieel geweldige televisie.

Radiator Days

In 2008 publiceerde Lucy Knisley Radiator Days, een bundel met losse comics die ze in de loop van de tijd gemaakt had. Journal comics zag ik ze ergens genoemd worden, waarschijnlijk gebasseerd op het dagboekachtige karakter van enkele van de verhalen. Ik weet niet of Knisley blij moet zijn met een dergelijk label, al dekt het wel de lading van een groot deel van de verhalen. De kracht van de comics is dat ze amusant en geestig zijn en zoals altijd leuk en goed getekend. Het linke aan het kiezen van het autobiografische en deze vorm is dat je dan wel iets te vertellen moet hebben. En dat is echt niet constant het geval. Wat mij tegenstaat in dit werk is dus eigenlijk hetzelfde wat mij tegenstond in haar boek French Milk wat ik twee jaar geleden las. Het is niet zo interessant. En dat is jammer en onnodig want Knisley beschikt wel degelijk over de kwaliteiten om een verhaal te vertellen. In een aantal stukken zie ik dit gelukkig al wel meer naar voren komen. Ik heb Radiator Days met bijzonder veel plezier gelezen, maar kijk toch echt uit naar het moment dat Knisley echte onderwerpen bij de kop gaat nemen. Je kunt niet eeuwig jong, zoekend en veelbelovend zijn. Zij heeft alles in zich om over deze schaduw heen te stappen, dus ik kan alleen maar hopen dat ze dit snel doet. Nu heb ik toen ik Radiator Days kocht, naast een artwork ook nog een recenter boek van haar aangeschaft dat nog ongelezen in de kast staat. Hopelijk verrast ze me nu al.

Bossypants

Sommige boeken verkopen vooral goed omdat ze door een bekend iemand geschreven zijn. Wij vinden het immers over het algemeen nu eenmaal interessanter wat bekende mensen doen, dan wat onbekende mensen doen. Dit levert alleen niet per definitie goede boeken op. In tegendeel: vaak krijg je de indruk dat iemand in zijn top periode een boek wil publiceren om gebruik te maken van het momentum, maar dit eigenlijk op zo'n moment niet kan omdat hij of zij eigenlijk veel te druk is om een boek te schrijven. Uiteindelijk levert dit dus hele matige boeken op. Boeken die overigens meestal wel goed verkopen, dus wat dat betreft missie geslaagd. Als ik zeg dat dit gegeven bij het boek Bossypants van Tina Fey ook het geval is, dan doe ik een aanname, maar ik denk dat ik er niet echt ver naast zit. Wat ik wel kan zeggen is dat ik het in ieder geval oprecht niet zo'n goed boek vind. Voor zo'n talentvol comedian, schrijver en producent vind ik het zwaar onder de maat wat ze heeft afgeleverd. Voor mij hoeven boeken helemaal niet perse chronologisch of zelfs maar logisch te zijn, maar dit voelt als geheel een beetje bijeengeraapt. Natuurlijk is ze bij tijd en wijle geestig, maar het woord hilarisch zoals me op de achterflap beloofd wordt komt bij lange na niet bij me op. Inhoudelijk vond ik het stuk over haar 'Sarah Palin' periode in SNL het meest interessant, omdat ze daar tijdens het uitzenden van het programma natuurlijk niet veel over kwijt kon. Nu blijft ze echter ook nog redelijk aan de oppervlakte hierover. Fey moet in staat zijn om iets veel beters te schrijven dan dit en ik kan alleen maar hopen dat ze daar nog een echt tijd voor maakt.

The Counter

In het land van de hamburger worden ook door ons natuurlijk op zijn tijd burgers gegeten, daar kun je toch niet helemaal omheen. De kunst hierbij is om een echt goede hamburger te vinden. We zijn wellicht geneigd om Mc Donalds als standaard te nemen voor de Amerikaanse hamburger, maar dan doen we onszelf en de hamburger toch wel erg te kort. Ik ben de laatste om heel snobberig Mc Donalds naar beneden te gaan halen, maar voor een echte volwaardige hamburger moet je daar toch beslist niet zijn. Toen wij in Chicago waren kregen we de tip naar The Counter te gaan in de wijk Lincoln Park. Bij The Counter verkopen ze niet alleen fantastische hamburgers, je bepaalt ook nog eens zelf wat je verder op je broodje wilt hebben. Sterker nog: je bepaalt ook nog eens zelf op wat voor soort broodje je je burger wilt hebben, van welk vlees de burger gemaakt moet zijn, welke saus je erover wilt, etc. etc. Heerlijk, want wie vindt die te droge zachte broodjes en laffe plakjes augurk nou echt lekker? Ik denk bijna niemand. Het enige lastige bij The Counter is dat het wat oefening en ervaring kost om een echt optimale combinatie samen te stellen. Het zijn wel heel veel keuzes, en je kunt natuurlijk onbedoeld ook ranzige combinaties maken. Een hamburger van The Counter is niet goedkoop, voor dat bedrag kun je wel een aantal keren naar Mc Donalds, maar ik vond het zondermeer de lekkerste hamburger die ik ooit gegeten heb. Overigens zien we dit principe in Nederland inmiddels ook langzaam de kop opsteken, zij het dan in afgeslankte vorm (minder keuzes). Of het bestaansrecht zal hebben in Nederland vraag ik me af, zeker gezien de prijzen. We gaan het zien.

Whale watching 2011

Als echte veteranen gingen we onlangs voor de vierde keer de oceaan op om walvissen te zien. Aangezien het de enige echt mooie dag in die week zou zijn was het druk op de boot. Alle zitplaatsen waren snel gevuld en de verwachtingen waren hoog gespannen. We waren vrij laat in het seizoen, ruim twee weken later ook dan vorig jaar, en we wisten dat dit een risico met zich mee zou brengen. We hadden al eens eerder meegemaakt dat we niet verder kwamen dan het spotten van een uit de kluiten gewassen kwal, en lange tijd leek het daar deze keer ook op af te stevenen. We hebben ons dan ook een groot gedeelte van de vier uur durende trip meer vermaakt met onze tafelgenoten, twee gepensioneerde Amerikanen uit Minnesota, dan met wat zich buiten afspeelde. Uiteindelijk werd het wachten dan toch nog beloond met het zicht op twee walvissen die een tijdje rondom de boot wilden zwemmen. Alhoewel ik me er eigenlijk al bij neergelegd had dat het deze keer niet zou gaan gebeuren en hier verder ook geen moeite mee had, vond ik het natuurlijk toch weer fantastisch om er toch nog twee van dichtbij te mogen zien. Hoe graag mensen alles ook regisseren en controleren, de dieren gaan gewoon hun eigen natuurlijke gang. Mooi dat wij daar niets aan kunnen veranderen. Moeten we ook niet willen.

Harvard COOP

Met het verdwijnen van Borders lijkt het einde van de fysieke boekwinkel helaas in zicht. Ik vind het een enorm gemis dat steeds meer (Amerikaanse) steden geen mooie grote boekhandel meer hebben. Barnes and Noble vult dit gat nog enigszins, samen met natuurlijk de vele charmante onafhankelijke boekhandels, maar dat het minder en minder wordt valt niet te ontkennen. Hoe fijn is het dan om in Cambridge meerdere boekwinkels aan te treffen, waaronder het prachtige grote Harvard COOP. De Harvard COOP op Harvard Square is aanvankelijk opgericht voor en door Harvard studenten en is nog steeds een universiteitsboekhandel met een zekere alure. Ze hebben echter niet alleen studieboeken. In de algemene boekwinkel (er zijn meerdere panden) wordt echt alles verkocht en voeren de populaire titels net als elders de boventoon bij de uitgestalde boeken. Er is veel aandacht voor non-fictie, iets waar ik zelf heel blij van word, en een speciale sectie met toegankelijke titels van docenten en onderzoekers gelinkt aan Harvard. Alle secties komen eigenlijk wel goed aan bod en er is voldoende ruimte en rust om op je gemak rond te kijken. Je kunt hier met gemak uren vertoeven, te meer omdat er een koffiecorner is waar je niet alleen koffie kunt krijgen maar ook broodjes en dergelijken. Het enige nadeel van de Harvard COOP is wellicht dat het vrijwel onmogelijk is om zonder aankoop de winkel te verlaten.

New Girl

Er zijn veel nieuwe comedyseries dit jaar, waarvan New Girl er één is die het lijkt te gaan halen. Dat komt niet door het originele gegeven, want dat valt nogal tegen: meisje gaat weg bij vriend en trekt als huisgenoot in bij drie mannen die ze van te voren niet kent. Een beetje in de traditie van Friends, behalve dan dat het een stukje pittiger en scherper is. Dit komt niet in de laatste plaats door actrice Zooey Deschanel, die leuk en knap een grappige en ietwat neurotische Jess neerzet. Vooralsnog lijkt de serie nog erg te steunen op Deschanel, maar beetje bij beetje komt de chemie tussen de andere karakters ook meer uit de verf. New Girl heeft onze lijst gehaald, maar had van te voren door de charmante en talentvolle Deschanel eigenlijk ook al een plusje. Om me echt te overtuigen is er uiteindelijk wel meer nodig.

How to Be a Gentleman

Als het Kevin Dillon was geweest die als Johnny Drama een rol had gespeeld in een nieuwe sitcom met de naam How to Be a Gentleman, dan was dit misschien nog een grappig gegeven geweest. Helaas heeft het karakter Johnny dat Kevin Dillon zo succesvol neerzette in Entourage helemaal niets met deze nieuwe serie te maken. Het is gewoon Kevin Dillon in een nieuwe rol in een sitcom. En dat is niet genoeg. Waarmee ik niet wil zeggen dat deze acteur er eigenhandig verantwoordelijk voor is dat deze serie niet van de grond komt. De andere hoofdpersoon, gespeeld door David Hornsby, is wat mij betreft nog minder goed gelukt. Hij lijkt een Barney Stinson wannabe, maar dan niet grappig. Het is misschien jammer om een serie direct af te branden en deze geen tijd te gunnen om te groeien, maar ik vrees dat dit bij deze serie verspilde tijd zou zijn. Het is gewoon te flauw. Ik blijk niet de enige te zijn die er weinig aan vond. De ontvangst was in zijn algemeenheid zeer slecht te noemen, en de geplande dertien afleveringen zijn teruggebracht naar negen. Een tweede seizoen lijkt dan ook uitgesloten. Wij laten het bij deze ene aflevering.

Person of Interest

Het nieuwe televisieseizoen is begonnen, en zoals elk jaar is er weer een behoorlijk aantal nieuwe series gestart. De meesten zullen geen tweede seizoen halen, maar er zit toch altijd weer een echte verrassing tussen, zo eentje die met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Dit jaar is dat wat mij betreft het originele en spannende Person of Interest. Net als velen sta ik er best weleens bij stil wat het betekent dat er tegenwoordig overal camera's hangen. Of bij het gegeven dat we ons tegenwoordig overal maar inchecken, zowel vrijwillig via social media als minder vrijwillig zoals in het openbaar vervoer. Wat zou er gebeuren als je al die data koppelt, wat kun je daar dan mee? Of wat gebeurt daar nu al mee? In Person of Interest zien we hoe de Amerikaanse overheid een machine heeft laten bouwen die al deze informatie bundelt om daarmee voorspellingen te kunnen doen over toekomstige aanslagen. De machine voorspelt echter meer: er verschijnen ook mensen op de radar waar 'iets' mee is. De maker van de machine merkt dat deze mensen in allerlei verschillende zaken verwikkeld blijken te zijn, het zij als slachtoffer, het zij als dader. Als de overheid niets met deze gegevens doet voelt hij de verantwoordelijkheid om toch iets voor deze mensen te doen. Ze zouden immers in gevaar kunnen zijn. Hij doet dit samen met een ex-militair die hij van de straat plukt, en die natuurlijk een duister verleden heeft waar we langzaamaan meer over zullen gaan horen. Super origineel en spannend dit Person of Interest, en je kijkt toch net weer even iets anders naar al die camera's in het straatbeeld.