Fujichrome T64

Fujichrome T64 is een slide film die eigenlijk ontworpen was om binnen bij zogenaamd tungsten licht te gebruiken. Op deze manier kon je natuurlijke kleuren krijgen bij het fotograferen met lamplicht. Wanneer je deze film echter buiten gebruikt en laat crossen, dan kun je spectaculaire kleureffecten krijgen. Deze hebben niets te maken met natuurlijke kleuren, het zullen eerder roze, paarse en/of contrasterende kleuren zijn. Voorspellen wat er precies gaat gebeuren is lastig. Zelfs nu ik een rolletje volgeschoten heb, vind ik het nog lastig te bepalen bij welk licht of bij welke kleuren wat gaat gebeuren. Geen gemakkelijke film om mee te werken als je het mij vraagt, maar als hij zijn werk doet, dan is hij ook echt geweldig. Vooral de ArtZuid foto's zijn meer dan geslaagd, al deden ze niet allemaal wat ik verwachtte.

Centraal Station Amsterdam: weinig kleurcontrasten dus hier overheersen de roze tinten, juni 2013



ArtZuid: blauw en groen komen hier al meer naar voren terwijl het object overwegend oranje is geworden, juni 2013



ArtZuid: met name de lucht vind ik prachtig. Dat het object op deze foto van zichzelf al roze was speelt geen rol, juni 2013



ArtZuid: knallende kleuren alom, deze vind ik echt fantastisch, juni 2013

Marzi

Marzi is de eerste graphic novel van Marzena Sowa in samenwerking met haar partner Sylvain Savola. Het is een zogenaamd 'coming of age' verhaal waarin hoofdpersoon Marzi vertelt over haar leven in het Polen van de jaren '80. Geboren in 1979 groeit Marzi op in de laatste tien jaar van het communisme in Polen. Sowa beschrijft dit vanuit de ogen van een kind: over lege winkels, maar ook over de schaamte om met een stapel rollen toiletpapier over straat te moeten als deze weer eens voorradig zijn. Het sterke aan dit boek vind ik dat alles is benaderd vanuit de dagelijkse belevingswereld van een kind. Het probleem dat je hebt met drie vriendinnen die al dan niet met elkaar willen spelen is voor de kleine Marzi minstens zo belangrijk als de ramp met de kerncentrale in Tsjernobyl. Rode draad vormt het naderende einde van het communisme, iets wat Marzi met name merkt wanneer ook haar vader deelneemt aan een grote staking. Goed opgezet in kleine verhaaltjes, mooi geschreven en zeker zo mooi getekend. Eén van de indrukwekkendste boeken die ik dit jaar las.

House of Cards

Als je nog gelooft in idealistische, eerlijke politici en dit graag zo wilt houden, dan is House of Cards niets voor je. Zelden zag ik een serie met zoveel manipulatie, egoïsme en machtsmisbruik. House of Cards is gebaseerd op de gelijknamige Britse miniserie en gesitueerd in de Amerikaanse politiek. Hoofdpersoon is Frank Underwood, meesterlijk neergezet door Kevin Spacey. Als lid van het congres heeft hij grote ambities met name voor zichzelf. Hij is getrouwd met Claire, gespeeld door Robin Wright, die een grote non-profit organisatie leidt. Samen hebben ze een bijzonder en gecompliceerd huwelijk. Aan de ene kant lijkt het soms koud, aan de andere kant lijkt het een ijzersterk team. Frank is een man met een plan die razendsnel kan schakelen en voor niets of niemand terug deinst. Dit maakt de serie heel gewaagd: de hoofdpersoon is op zijn zachtst gezegd een heel onaangenaam mens, niet iemand waarmee je je graag identificeert. Toch betrapte ik mezelf erop dat ik hoopte dat hij zijn doel zou bereiken, al werd die loyaliteit naarmate het seizoen vorderde wel zwaar op de proef gesteld. Wat House of Cards extra bijzonder en gewaagd maakt, is dat het gehele seizoen in één keer op Netflix geplaatst werd. Dit was nog niet eerder gedaan op deze manier. Ik kijk nu al uit naar een tweede seizoen. Gelukkig is dit in productie.

ArtZuid 2013

Nu woon ik al heel wat jaren in Amsterdam, maar het bestaan van ArtZuid is me in al die tijd toch echt ontgaan. Des te leuker om het nu te ontdekken zal ik maar zeggen. Elke twee jaar wordt er in Amsterdam Zuid, met name rond de Apollolaan, een tentoonstelling neergezet met een groot aantal kunstwerken. De route erlangs loopt vanuit het Vondelpark helemaal naar Amsterdam Zuid WTC. Een hele wandeling dus, maar zeer de moeite waard. Bovendien hoef je ook niet alles in één keer te doen, want de kunstwerken blijven enkele maanden staan. Natuurlijk vind ik niet alles even mooi of indrukwekkend, maar veel van de werken zijn op zijn minst interessant. En, niet onbelangrijk, ze lenen zich er erg goed voor om te fotograferen. Hier wat foto's die ik met mijn Diana F+ nam, op Lomography X-Pro Slide 200 film.

Deze werken staan in het water voor het Rijksmuseum en kleuren prachtig bij de omgeving, Amsterdam, juni 2013



De kleurcontrasten van dit werk doen het prachtig om x-pro film, zeker in combinatie met de lucht en het gras er omheen, Amsterdam, juni 2013



Geduldig zat ik te wachten op meer zon voor grotere contrasten, maar uiteindelijk is het de oranje band die de extra dimensie aan deze foto geeft en de kleuren in elkaar over laat lopen, Amsterdam, juni 2013

Lomography Redscale 100

In het najaar had ik mijn eerste ervaringen met redscale lomografie. Ik koos toen voor de Lomography Redscale XR 50-200 film, die ik vooral heel erg donker vond. Ik leerde het effect wel waarderen, maar helemaal tevreden was ik er niet mee. Toen ik een Lomography Redscale 100 rolletje in handen kreeg, vond ik het tijd om het nog eens te proberen. Ik was voorbereid op de mogelijkheid dat het donker zou kunnen worden, dus ik koos voor zonnige dagen, fotografeerde midden op de middag en zelfs recht tegen de zon in. Ik hoopte dan ook echt dat de foto's lichter zouden worden. Ik wilde dat ze meer richting een gelige/bruine tint zouden gaan inplaats van gedrenkt te zijn in een dieprode donkerte. Ze werden inderdaad wat lichter, maar niet in de mate die ik gehoopt had. Het werd nog steeds erg rood, en daar waar het lichter werd werd het meer oranje. Daarbij werd het filmpje te losjes opgerold tijdens het terugdraaien wat flinke lichtlekken opleverde. Dat ik het rolletje verwisseld heb op een zonnig terras heeft daarbij zeker niet geholpen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik die lichtlekken wel oke vind. Ik zou ze niet op iedere film willen hebben, maar ze lijken mooi in de foto's te passen, al zijn ze knap overheersend. Al met al ben ik niet ontevreden, maar redscale staat nog steeds niet bovenaan mijn lijstje. Ik blijf er een dubbel gevoel bij hebben.

Mooi effect: de vlekken van het lichtlek gaan over in de wolken, Amsterdam, juni 2013



Deze was ook mooi geweest zonder vlekken. Vooral het contrast van de wolken vind ik erg geslaagd, Amsterdam, juni 2013



Al is hij nog steeds donker, de tinten zijn al wel meer waar ik op hoopte, Pannerden, juni 2013



Donker maar met prachtige lichtvlekken, of lightleaks, Pannerden, juni 2013