Koninginnedag voor je deur

Onder ieder liedje kan een house-dreun, dat is na een aantal uren Koninginnedag rond het Leidseplein wel duidelijk. Af en toe wordt er afgewisseld met wat Nederlandse meedreuners en wat ge-la-la-la. Het is niet mijn feest, maar als we de stad niet verlaten, dan zijn we wel een dag veroordeeld tot dit gedreun. Zeventien jaar geleden stond ik precies op deze plaats zelf voor het eerst een Amsterdamse Koninginnedag te vieren. Het radio 538-spektakel was toen nog veel kleiner en vond plaats op het water voor café la Bastille. Als 16-jarige had ik samen met een vriendinnetje de bus genomen naar Amsterdam, de goedkoopste en makkelijkste manier om daar vanuit de provincie te komen. Het was ook toen razend druk, maar het was een fantastische dag. Daar denk ik dan ook vooral aan, terwijl ik even via een open raam naar beneden kijk en enigszins weggeblazen word door de keiharde muziek. Net zoals de menigte die hier nu voor de deur staat te springen, realiseerde ik me toen niet dat er nog weleens mensen boven dit feestgedruis zouden kunnen wonen. Het is ook maar één dag in het jaar Koninginnedag, dus ik zal er verder niet over zeuren, maar ik zal wel blij zijn als het weer voorbij is. Na vijf keer Vivaaaaaa Hollandia weet ik het echt wel. Het dicht houden van de ramen helpt ook maar matig tegen de constante dreun en zelf naar buiten gaan is na een uur of 2 's middags een vrij kansloze missie. Nu maar hopen dat alle feestvierders naar Lodewijk Asscher hebben geluisterd en hun rommel straks opruimen. Als ik zo eens naar beneden kijk dan geloof ik daar niet zo in, maar het levert voorlopig wel weer een mooi plaatje op:

McSweeney's postcards

McSweeney's is waarschijnlijk het meest bekend als uitgever van het maandblad The Believer, McSweeney's quarterly en de DVD's met korte films die verschijnen onder de naam Wholphin. Vooral van de laatste twee ben ik fan, al zal ik niet ontkennen dat ik er de ene keer meer mee heb dan de andere keer. Soms begrijp ik er helemaal niets van, en soms vind ik het regelrecht briljant. Origineel is het altijd; achter deze uitgeverij zit een zeldzame groep leuke creatieve mensen. Niet alles van deze in San Francisco gevestigde uitgever is altijd even gemakkelijk te vinden in Nederland, dus des te leuker is het als je spontaan wat van ze tegenkomt. McSweeney's Greetings from the ocean's sweaty face is een box met 100 kaarten en is vorig jaar mei uitgekomen in Nederland. De box is, zoals ik gewend ben van McSweeney's, prachtig vormgegeven. De 100 kaarten zijn gerangschikt op thema, met kleine tabblaadjes om ze van elkaar te onderscheiden. De kaarten bevatten kunst, veelal bekend van eerdere McSweeney's uitgaven. Veel te mooi eigenlijk om op te sturen, maar ook te mooi om er niets mee te doen. Nog steeds verkrijgbaar in ieder geval, ook in Nederland, maar het is een stuk goedkoper (en leuker!) om een abonnement bij McSweeney's te nemen. Dan krijg je dit soort dingen eens in de zoveel tijd opgestuurd. Altijd weer een verrassing wat je dan in je brievenbus gaat aantreffen..

De herontdekking van Het Achterhuis

Het overgrote deel van Nederland zal ergens in zijn of haar jeugd Het Achterhuis van Anne Frank gelezen hebben. Het is een deel van onze opvoeding in Nederland, evenals een bezoek aan het Anne Frank Huis. Dit jaar is het boek extra in het nieuws omdat het Anne Frank Huis 50 jaar bestaat. Hoe belangrijk dit stukje geschiedenis is, begon ik pas te snappen toen ik volwassen werd. Toen ik zelf een jaar of elf, twaalf was, las Het Achterhuis als een spannend boek zich afspelend in een tijd die ver achter ons lag en erg tot de verbeelding sprak. De Tweede Wereldoorlog was vooral een onderdeel van de geschiedenisles. De wetenschap dat mijn grootouders deze bewust hebben meegemaakt deed aan die beleving weinig af. Grootouders zijn immers oude mensen in de ogen van een twaalfjarige en dat die de oorlog meegemaakt hebben is dan helemaal niet zo'n bevreemdende gedachte. Nu tijd steeds relatiever wordt realiseer ik me dat de oorlog helemaal niet zo lang geleden is. Des te meer indruk maakt het verhaal van Anne Frank nu. Inplaats van het te lezen heb ik onlangs geluisterd naar het verhaal door middel van het in 2007 uitgegeven luisterboek. Op deze uitgave leest Carice van Houten in ruim zeven uur het Achterhuis. Voor het eerst hoorde ik pas echt hoe prachtig geschreven het is. Anne Frank was een erg getalenteerde schrijver in wording, iets wat ik niet zag toen ik het voor het eerst las. Het is niet alleen het verhaal van een ondergedoken Joodse familie, het is ook een van de mooiste coming to age verhalen die ik ken. Nog niet eerder had ik op die manier naar het verhaal gekeken. Het bleek zoveel meer lagen te hebben dan ik er als kind in zag. Dat het voorgelezen wordt, prachtig gedaan door van Houten, maakt het nog veel indringender en persoonlijker. Ik heb Het Achterhuis werkelijk herontdekt, en na ernaar geluisterd te hebben ga ik het zeker ook nog eens lezen.

American Idol in midseason dip

De afgelopen twee weken hebben we, niet erg verrassend, afscheid genomen van Katie Stevens, Andrew Garcia en Tim Urban. Ze deden hun ding en dat was op gegeven moment niet meer goed genoeg. Het werd al weken aangekondigd door de jury en zo gebeurde het ook. American Idol begint een wekelijkse herhaling van zetten te worden met weinig verrassende uitslagen. Het lijkt al min of meer bepaald dat de eindstrijd zal zijn tussen Lee en Chrystal, de rest verzandt nogal eens in karaoke-achtige optredens en dat zal ze voortijdig de kop gaan kosten. Van Siobhan Magnus kan weliswaar niet gezegd worden dat ze karaoke-achtig is, maar ook haar einde is in zicht nu ze al weken de connectie met het publiek en de jury kwijt lijkt te zijn. Haar reactie dat ze vooral zichzelf wil zijn valt te prijzen, maar haar zeurderige toontje waarop begint te vervelen. Bovendien is het wel het publiek dat bepaalt. Met week in week uit vergelijkbare optredens weet de jury nog maar amper wat ze nog moet toevoegen aan eerder commentaar. Yo Randy begint te lijken op een plaat die blijft hangen (Yo man, yo listen up man, yo man), Ellen Degeneres blijft iedereen leuk vinden, ook Kara Dioguardi blijft van iedereen een fan maar geeft ondertussen steevast volstrekt tegenstrijdige adviezen en Simon, die blijft gewoon zichzelf en zegt eigenlijk steeds minder. De kandidaten proberen wel te variëren in hun optredens, maar zijn hierin terughoudend omdat het ze gemakkelijk het laagste aantal stemmen op kan leveren als het verkeerd valt. Ondertussen lijken de kandidaten niet erg mee te willen werken aan emotionele verhalen die het programma smeuïger moeten maken. De al enkele weken geleden weggestemde Didi Benami ging niet in op Ryan Seacrests aanmoedigingen iets te zeggen over haar overleden vriendin en ook het verhaal dat Chrystal Bowersox uit het programma had willen stappen blijkt vooral door American Idol zelf de wereld in te zijn geholpen. Dat er iets moet gebeuren om de komende zes weken nog boeiend te houden lijkt me duidelijk, maar ik geloof niet dat het Shania-thema van vanavond de oplossing is. Eigenlijk gaf Tim Urban nog de meeste swung aan het programma, maar die is afgelopen week weggestemd.

Wie redt Lindsay Lohan nog?

Het is inmiddels misschien wel de langstdurende meltdown uit de showbizz ooit: aan de soap rond Lindsay Lohan lijkt maar geen einde te komen. Wie haar volgt op Twitter kan live getuige zijn van haar uitbarstingen en uitglijers. Deze week ging ze uitgebreid tekeer over haar vader Michael Lohan, die, ook in de pers natuurlijk, te kennen heeft gegeven dat hij zich zorgen maakt over zijn jongste dochter Ali, die bij Lindsay inwoont. Ook verstopte ze deze week menig tijdslijn met al haar #teamLindsay retweets waar geen einde aan leek te komen. Deze waren als ik het goed begreep, ze kan heel wazig zijn, een reactie op kritiek van Perez Hilton, de valse blogger die Lindsay vaak moet hebben in zijn kritische stukjes. Lohan is dan ook een gemakkelijke prooi. Vader en moeder gedragen zich als white trash, voornamelijk uit op het geld en de bijbehorende levensstandaard van hun dochter. Alles verloopt via de media en alles is ook zichtbaar in de media. Door drank beïnvloede emotionele uitspattingen zijn geen uitzondering bij Lohan en de wereld is daar nu al jaren deelgenoot van. Halina Reijn noemde enkele weken geleden het volgen van Lohan op Twitter een surrealistische ervaring. Deze week deed ze daar een stapje bovenop door zich af te vragen wie Lindsay nog gaat redden. Een paar weken op het oerhollandse platteland zouden wellicht kunnen helpen volgens Reijn. Van dat laatste ben ik niet zo zeker, maar dat het pijnlijk is om te zien hoe een talentvolle, jonge actrice zichzelf de vernieling in helpt daar ben ik het mee eens. Wanneer je naar Britney Spears kijkt zou je denken dat er enigszins hoop is, al zal die ook nooit weten hoe het is om met beide benen op de grond te staan. Het is triest, maar hoe je het ook wendt of keert, volkomen zelf gecreëerd. En je blijft het toch volgen, als een ongeluk waar geen einde aan komt. Zie hier de twitterpagina van Lindsay Lohan voor de nieuwsgierigen die haar nog niet volgen.

Kick-ass

De film Kick-ass is een parodie op het superheldengenre en gebaseerd op de gelijknamige comic. Kick-ass is het verhaal van een hele gewone, beetje nerdachtige jongen die superheld wil zijn. Hij bestelt een pak via e-bay en gaat in het geheim de straat op om superhelden-acties te doen. Bij zijn eerste zogenaamde heldendaad belandt hij echter al zwaar gewond in het ziekenhuis. Hij ontdekt vervolgens dat hij niet de enige is die zich in een superheldenkostuum door de stad beweegt. Hij ontmoet Hitgirl, een twaalfjarig meisje dat getraind is om te vechten en te doden, en haar vader. Samen lopen ze in een val van degenen waarop Hitgirl en haar vader wraak proberen te nemen, met alle gevolgen van dien. De film volgt de comic aardig, maar is wel een stuk toegankelijker. In de film valt het buitensporige en prachtig gefilmde geweld gedeeltelijk te rechtvaardigen door een emotionele reden op te voeren voor het gedrag van Hitgirl en haar vader. In de comic wordt het gedrag enkel bepaald door de karakters zelf. Hierdoor is de comic een stuk rauwer, maar wellicht ook realistischer. Ik heb om de film erg gelachen, en ook voor mensen die niet erg veel met superheldenfilms hebben is hij erg geslaagd. De comic is weliswaar eveneens een pardodie en ijzersterk, maar meer voor de liefhebber. Het is nu wachten op een volgend deel, iets dat er ongetwijfeld komt.

Hell-O

Glee is terug, en hoe! De eerste aflevering kreeg als titel 'Hell-O' mee, direct verwijzend naar de opdracht die de Glee-leden krijgen van Will Shuester, indirect natuurlijk naar het terugkeren van de succesvolle serie op de televisie. De verhaallijn wordt in een vliegende vaart opgepakt. Emma en Will beginnen hun relatie en eindigen deze ook meteen weer, ditzelfde geldt voor Rachel en Finn. Hiermee wordt het speelveld schoon geveegd en kunnen er weer een heleboel verrassingen plaats gaan vinden. Geen langdradige wel-niet-bijna romances, maar snelle wendingen die alles mogelijk maken en het geheel luchtig en tegelijkertijd spannend houden. Veel muziek natuurlijk in deze eerste aflevering, muziek rond het thema 'hello'. Prachtig is vooral het duet van Rachel met nieuwkomer Jesse St.James, hilarisch is Rachels gezongen reactie op Finns afwijzing. Genoeg geslaagde muziek om toe te voegen aan de steeds verder uitdijende Glee soundtrack. Nu is het uitkijken naar de volgende uitzending (gisteravond in Amerika uitgezonden) rond de liedjes van Madonna. Zin in!

De 'save' van het seizoen is voor Michael Lynche

Nu er nog negen kandidaten over zijn bij American Idol worden de onderlinge verschillen kleiner en wordt het dus met de week spannender wie er moet vertrekken. Opvallend vind ik dat er bijzonder sterk per optreden beoordeeld wordt. Hierdoor kan een kanshebber uitgeschakeld worden bij één minder optreden en iemand die overall oke presteert buiten de gevarenzone blijven. Maak je de vergelijking met een sportwedstrijd dan is deze manier van beoordelen terecht, zoek je echt naar de meest getalenteerde artiest dan werkt dit minder. Misschien dat om deze reden door American Idol ook wel de 'save' in het leven geroepen is. Eens per seizoen mag de jury een kandidaat in het programma houden ondanks het feit dat diegene in de betreffende week de minste stemmen heeft gekregen van het publiek. Deze week was het voor de jury het moment om deze 'save' in te zetten. Michael Lynche nam een risico met een minder aansprekend nummer en werd genadeloos afgestraft. De jury nam de voor iedereen begrijpelijke beslissing om Michael te laten blijven. Hij is niet alleen een kleurrijk persoon, maar heeft ook tot en met deze week uitstekend gepresteerd. Het was sowieso een verwarrende week te noemen wat betreft de prestaties. Ging de eindstrijd vorige week nog tussen Chrystal en Lee wat mij betreft, deze week kwamen Casey en zelfs Katie ijzersterk naar voren. Tim Urban is de joker geworden en wordt door jurylid Randy Jackson (Yo-yo-yo Randy) tegenwoordig in een eigen categorie beoordeeld. Hij bleef echter buiten de gevarenzone, waardoor zijn uitschakeling verder weg lijkt dan ooit. Aankomende week gaan we in met dezelfde negen kandidaten als de afgelopen week en gaan we kijken of Michael alsnog weg moet of dat de jury hem terecht de 'save' heeft toegekend.

Lin Yu Chun als de nieuwe Susan Boyle

In Taiwan doet Lin Yu Chun mee aan een Idols-achtige zangwedstrijd en brengt daar eenzelfde effect teweeg als Susan Boyle dat eerder in Engeland deed. Lin Yu Chun voldoet namelijk niet aan het standaard beeld van een mooie jongen, maar kan zingen zoals maar weinigen dat kunnen. Ook dit lijkt een tragisch verhaal te zijn met veel pesterijen en eenzaamheid, en een volhardend geloof in de eigen zangkwaliteiten. Aan de zangkwaliteiten twijfelt ook niemand, Lin Yu Chun zet een loepzuivere uitvoering neer van I Will Always Love You en doet hiermee iedereen versteld staan. Het lijkt echter nu al een verhaal dat niet goed af kan lopen. Nu is het natuurlijk niet gezegd dat deze jongen in eenzelfde fragiele mentale toestand verkeert als Susan Boyle. Wellicht bezit hij een sterker relativeringsvermogen en een realistisch zelfbeeld. Dat lijkt me nog helemaal geen gemakkelijke opgave wanneer je optreden wereldwijd door miljoenen mensen bekeken is en er mensen om je heen gaan darren die geld in je zien. Het risico een gimmick te worden is zo levensgroot dat ik er een ongemakkelijk gevoel van krijg. Dat neemt niet weg dat het een indrukwekkend optreden is en de moeite van het bekijken meer dan waard is:

Met de zon komt het zomerdrankje

De rosé, alhoewel nog steeds razend populair, werd enkele jaren geleden bruut ingehaald door de Prosecco als het zomerdrankje voor bij de ondergaande zomerzon. De Italiaanse bubbeltjeswijn verscheen in grote aantallen in de supermarkten en werd de afgelopen jaren steeds breder omarmd. Nu de zon weer is verschenen en het alweer aardig aangenaam is op de terrassen komt de vraag naar typische zomerdrankjes weer op gang. Een beetje Prosecco-moe en altijd in voor iets nieuws kom ik dit jaar terecht bij de Vinho Verde. Deze Portugese groene wijn is frisser dan de Prosecco, heeft een lager alcoholpercentage en is net als de Prosecco enigszins mousserend. Trendwatchers tipten deze wijn vorig jaar al als zomerhit, maar al heb ik hem vorige zomer al wel gedronken in een Portugees restaurant, van een hit was nog geen sprake. Wat mij betreft mag de trend dit jaar in ieder geval doorzetten, ik vind de Vinho Verde een mooie en lekkere opvolger van de rosé en de Prosecco. Daarnaast was ik vorig jaar erg gecharmeerd van het nieuwe en veel uitbundiger in de markt gezette Jillz. Deze sprankelende cider wordt aangeboden in mooie, best hippe flesjes die in alles doen denken aan de zomer. Verder is het fris, fruitig en heeft het ook een niet te hoog alcoholpercentage. Met name in de warme zomerzon is dat laatste wel zo prettig. Het drankje leek echter wat te lijden onder een identiteitscrisis. Het staat in de supermarkt bij de bieren, ver verwijderd van de wijn, de mixjes en de aperitieven. Jillz lijkt me beter tot zijn recht komen bij de laatste groep, voor iemand die op zoek is naar bier lijkt me Jillz geen alternatief. Vinho Verde en Jilzz dus wat mij betreft, en dat het maar een mooie warme zomer mag worden.

Zombieland

Ik kan niet zeggen dat ik een enorme zombiefilmfan ben, of horrorfan in zijn algemeenheid. Vaak vind ik de ranzigheid te veel overheersen en niet erg functioneel. Zombieland barst ook van de ranzigheid, maar gaat zo ver over de top dat het weer grappig wordt. In Zombieland gaan de vier hoofdrolspelers, waarvan we de namen niet leren kennen, samen op zoek naar een zombie-vrije omgeving. Amerika is overvallen door een soort virus dat iedereen in zombies doet veranderen en de paar overlevenden die er zijn proberen uit te zoeken hoe nu verder te gaan en te blijven overleven. Columbus, door de anderen genoemd naar de plaats waar hij vandaan komt, is een soort Michael Cera achtige jongen die optrekt met de eveneens naar zijn woonplaats vernoemde Tallahassee. Tallahassee, een redelijk briljante rol van Woody Harrelson, is een over de top personage dat onbehouwen tekeer gaat en als belangrijkste doel heeft het vinden van Twinkies. Samen komen ze twee zusjes tegen waar ze aanvankelijk nogal wat vertrouwensproblemen mee hebben. De meiden zijn op weg naar een pretpark bij Los Angeles, omdat ze gehoord hadden dat dit een zombie-vrije omgeving zou zijn. Natuurlijk is dit laatste niet het geval en terwijl ze gevlucht zijn in een attractie krijgt de timide Columbus de kans om de meiden te redden. De film is, zoals vaak in dit genre, volledig over de top maar daarin wel geslaagd, iets wat ik minder vaak het geval vind. Ik heb erg gelachen om Zombieland. Ik weet niet of ik echt zit te wachten op een sequel, waar natuurlijk sprake van is, maar deze film kan ik in ieder geval aanraden.

The Unit seizoen 4

Na het een beetje kreupele seizoen 3 zijn we direct doorgestapt in het vierde seizoen van The Unit, in de hoop dat het niveau dat we gewend waren uit de eerste twee seizoen weer opgepakt zou worden. Het seizoen start ontzettend sterk, de actie is spectaculair en de verhaallijn die ingezet wordt is groots. Ging het in eerdere seizoen vaak om los van elkaar staande missies, in dit seizoen is gekozen voor een overkoepelend verhaal. Hierbij komt de president in gevaar, moeten er aanslagen in Amerika zelf voorkomen worden en zijn veel dingen niet zoals ze lijken. Niet alleen de mannen van The Unit komen hierbij in gevaar, voor het eerst worden de vrouwen ook in de missies betrokken. Al is het maar omdat ze moeten verhuizen en met nieuwe identiteiten verder moeten. Daarbij krijgen ze ook actief met de missies te maken en blijken ze wat te hebben meegekregen van de ijskoude zenuwen van hun mannen. Toch is het allemaal wat veel. Er ontstaan gedurende het seizoen steeds meer losse eindjes die blijven hangen, het verhaal wordt wat warrig en er zijn wat problemen met continuïteit. Ook is het niet duidelijk wat sommige personages komen doen in de serie. De nieuwe liefde van 'Betty Blue' wordt met veel omhaal binnengebracht in het verhaal, maar blijft daarna als verhaallijn ergens hangen. Misschien dat daar nog plannen mee waren in een volgend, afgeblazen, seizoen en had het dan meer diepgang gekregen. Nu was ze een zinloos personage dat niets toevoegde. Dit laatste seizoen van The Unit had een ijzersterke start, maar werd hier en daar helaas chaotisch en onaf. Het eindigde echter ook weer ijzersterk en het is jammer dat we geen volgend seizoen meer krijgen. Toch een gemis.

Een overkill van ruiten met sterretjes

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik geen auto heb. Ik heb dus ook niet overmatig veel verstand van autoruiten en sterretjes en alles wat daarbij komt kijken. Je hoeft volgens mij ook geen doorgewinterde autokenner te zijn om te merken dat de frequentie van de autoruitreclames op televisie volstrekt niet in verhouding staat tot het aantal keren in je leven dat je zo iemand daadwerkelijk nodig hebt. En dan nog lijkt me dat als je een keer wat aan je autoruit hebt, je even naar je plaatselijke garage gaat of even het woord autoruit googlet. Er is dus werkelijk geen enkele zinnige reden aan te wijzen dat wij nu al maanden overspoeld worden door reclames voor autoruitreparaties. Carglass spant wel de kroon, je kunt geen avond televisie kijken zonder deze te zien. In iedere versie van de Carglass reclame zit wel iets stompzinnigs, het zij in de zogenaamde verhaallijn, het zij in het taalgebruik, het zij in de uitvoering. Zo is daar de reclame met de man die op zijn werk staat met een barstje in zijn ruit en die geen meter meer durft te rijden. Gelukkig kan hij na 24 uur al geholpen worden...waar is die man in de tussentijd dan geweest? Is hij op zijn werk gebleven, is hij door een collega thuisgebracht? Hoe is hij de volgende dag weer naar zijn werk gegaan? Niet logisch en helemaal niet zo klantvriendelijk als die medewerker ons wil laten geloven.. En dan de zin: de hars wordt ingespoten en binnen 30 minuten ziet u niets van het resultaat.. Ik mag toch hopen dat ik het resultaat WEL zie en dat het sterretje dus verdwenen is! Ik snap gewoon niet dat er blijkbaar zoveel geld beschikbaar is voor zoveel reclames op prime-time. Maar goed, dat is een keuze van zo'n bedrijf. Maak dan in ieder geval wel professionele reclames die kloppen, en voorkom een overkill. Ik wil niet nadenken over autoruiten, en wil al helemaal niet zo'n deuntje dat de hele dag in mijn hoofd blijft nadreunen..Carglass repareert, carglass vervangt..

Glee, Gleeker, Gleekst

Glee was, zoals eerder gezegd, absoluut de grootste verrassing van het afgelopen televisieseizoen. Er wordt dan ook al tijden halsreikend uitgekeken naar de voortzetting van hun eerste seizoen, over iets minder dan een week. Het succes van Glee is volgens mij vooral te verklaren door de ietwat absurde, maar altijd positieve insteek. Het is feelgood-televisie zonder dat het gezapig wordt, High School Musical voor volwassenen. Door de muziekkeuze wordt er een hele brede doelgroep aangesproken. Muziek uit verschillende decennia wordt helemaal 2010 gemaakt en gemixt met muziek van nu. Hierbij worden zelfs de meest tacky liedjes acceptabel gemaakt. Intussen willen steeds meer artiesten meewerken aan het programma, slechts een enkeling heeft te kennen gegeven dat zijn liedjes niet door het Glee-team onder handen genomen mogen worden. Behalve naar de muziek kijk ik ook erg uit naar nieuwe afleveringen van Sue's Corner. Sue Sylvester, de totaal over-de-top trainer van de Cheerleaders in Glee, heeft een eigen onderdeel als commentator op de lokale televisie en geeft hier op weinig subtiele wijze haar kijk op de wereld. Ze is soms ronduit grof, maar vooral hilarisch:



Waar de meeste 'Gleeks' ook erg naar uitkijken is de zogenaamde Madonna-aflevering waarover al maanden gespeculeerd wordt. Het lijkt echt te gaan gebeuren, 20 april zal deze uitgezonden gaan worden. Als iemand liedjes heeft gemaakt geschikt voor Glee dan is het Madonna wel, dus dit moet haast wel een megasucces worden. Glee is zondermeer de meest originele nieuwe serie, het wachten is op het moment dat deze ook in Nederland opgepikt gaat worden. Al gaan de echte Gleeks daar natuurlijk niet op wachten! Hier nogmaals een voorproefje om alvast in de stemming te komen:

Paranormal Activity

Samen op de bank vind ik films over het algemeen niet snel echt eng, maar deze film wist mij in al zijn eenvoud toch echt een verhoogde hartslag te bezorgen. Paranormal Activity is een lowbudget film die volledig vanuit de hand gefilmd is, waardoor het heel authentiek lijkt. Hoofdrolspeler Micah en zijn vriendin Katie ervaren vreemde dingen in hun nieuwe huis, iets waar Katie in eerdere huizen al vaker last van heeft gehad. Micah koopt een camera om vast te leggen wat er gebeurt als ze slapen of afwezig zijn. Er blijkt een demonachtig iets in hun huis te zijn wat zich met name 's nachts laat zien en horen. De slaapkamerscenes zijn echt heel creepy, vooral omdat ze het gevoel geven dat dit bij iedereen thuis had kunnen zijn gefilmd. Zeker in het begin van de film had ik een sterk 'is dit nou echt of niet gevoel', wat het gevoel van creepy sterk aanwakkerde. Als we verder komen in het verhaal wordt het steeds absurder, en daarmee ook ongeloofwaardiger. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dit wel prettig vond, de film neemt wat meer afstand van de realiteit wat mij uiteindelijk toch nog met een rustig gevoel naar bed liet gaan. Ik zou bijna blij worden dat wij, wonend in een appartement, in ieder geval de buren de schuld kunnen geven bij het horen van vreemde geluiden. Dit was zonder twijfel de engste film die ik ooit gezien heb. Zeker een aanrader, maar niet om alleen op de bank te kijken. Zie hier de trailer:

Edge of darkness

Mel Gibson speelt Thomas Craven, een politieagent die zijn dochter verliest bij een schietpartij voor zijn deur. Aanvankelijk wordt gedacht dat de kogel voor hem was bedoeld, maar naarmate de tijd vordert wordt steeds duidelijker dat zijn dochter het doelwit was. Craven gaat zelf op onderzoek uit en ontdekt waar zijn dochter Emma in verwikkeld was geraakt. Edge of darkness is weliswaar spannend en onderhoudend, het heeft hier en daar toch ook wel een hoog Jack Bauer gehalte. Hiermee bedoel ik dat het door Craven gebruikte geweld soms wat buitensporig is en wat veel voor een eenmansactie. Van mij had het meer een psychologische thriller mogen zijn en deed het geweld afbreuk aan het verhaal en aan de geloofwaardigheid. Ik denk dat ik deze film als psychologische thriller sterker had gevonden, het verhaal leende zich hier ook voor. Evengoed een geslaagde film, maar niet eentje die blijft hangen.

Exit Didi Benami

Het zat er al een paar weken aan te komen, maar deze week werd het realiteit: de Idol-droom van Didi Benami is voorbij. Samen met Katie Stevens en Tim Urban zat ze bij degenen die de minste stemmen hadden gekregen. Hierbij zie je de invloed van het stemsysteem weer waarbij niet altijd de zwakste schakel moet vertrekken en de stem van het publiek grillig kan zijn. Tim Urban is de underdog van dit jaar en zal net afdoende stemmen krijgen zolang de jury hem neer blijft halen. Hij ondergaat het commentaar van de jury lachend omdat hij simpelweg geniet van het feit dat hij nog in het programma zit. Hij realiseert zich zeker dat hij niet de sterkste zanger is en vindt het prachtig dat hij week na week mag optreden voor een miljoenenpubliek. Jurylid Kara DioGuardi begrijpt helemaal niets van zijn houding, verwijt hem de show niet serieus te nemen en trekt zelfs zijn intellect in twijfel als ze hem meerdere keren vraagt of hij haar wel begrijpt. Dit zegt echter meer over haar gebrek aan relativeringsvermogen dan over Tim's intellect. Die jongen snapt het beter dan wie dan ook en geniet van zijn 15 minutes of fame. Didi reageert met eenzelfde soort relativering als ze de show moet verlaten. Week na week kreeg zij te horen dat ze moest zoeken naar de artiest die ze wilde zijn, op zoek moest naar zichzelf. Deze week kreeg ze te horen dat ze zichzelf juist had verlaten, ze was de Didi die aan het begin van het programma als een singer/songwriter zoveel indruk had gemaakt ergens kwijtgeraakt in de loop van de weken. Het lijkt mij duidelijk dat dit meer aan de jury heef gelegen dan aan Didi, jammer dat de jury ook hier over weinig zelfreflectie en zelfkritiek beschikt. Ik denk daarom ook dat het goed is dat Didi er op dit moment uit gaat, voordat ze helemaal op een dwaalspoor gaat. Met het nummer waarmee ze afscheid nam liet weer eens zien wat haar een plek bezorgde in dit programma en wat haar hopelijk een mooie carrière gaat bezorgen. Ik kijk uit naar haar eerste cd. Ik heb een filmpje van een eerder optreden in American Idol op YouTube gevonden en ik hoop dat ze deze laten staan. Hier is 'Terrified', geschreven door Kara DioGuardi, gezongen door Didi Benami:

The Big Kahn

Van schrijver Neil Kleid en tekenaar Nicolas Conquegrani verscheen in 2009 de graphic novel The Big Kahn. The Big Kahn is een verhaal over een Joodse familie waarvan de vader aan het begin van het boek overlijdt. Rabbijn Kahn, zoals hij bekend staat in de Joodse gemeenschap, blijkt op de begrafenis een broer te hebben waarvan niemand ooit had gehoord. Deze broer is niet Joods en onthult hiermee het grote geheim van zijn broer: deze is ook nooit Joods geweest en is door middel van oplichting en bedrog in de gemeenschap beland. De liefde voor zijn Joodse vrouw was echter wel degelijk echt, evenals die voor zijn kinderen. The Big Kahn beschrijft het proces waarin deze familie terecht komt wanneer de waarheid boven tafel komt. Ieder lid van het gezin gaat er anders mee om, al is er bij eenieder twijfel over de toekomst. Het is een mooi verhaal, niet te diep, niet te ingewikkeld, niet te zwaar, maar wel mooi uitgewerkt. Ik hou met name van de tekenstijl van dit boek: zwart/wit met strakke lijnen en wat grotere vlakken. De stijl straalt rust uit, wat het verhaal sterker maakt. Een erg geslaagd boek, een aanrader voor wie van graphic novels houdt of er een keer één wil lezen.

The Unit seizoen 3

The Unit valt in dezelfde categorie als 24, Sleepercel en The Shield: spannende series waarin gestreden wordt tegen het kwaad in de wereld. The Unit is een uiterst geheim onderdeel van het Amerikaanse leger dat missies uitvoert die onder de radar blijven. Elke aflevering in dit seizoen heeft een nieuwe missie, terwijl het verhaal van de hoofdpersonen als rode draad doorloopt. We zien aan de ene kant de mannen van het Alphateam, en aan de andere kant hun vrouwen die thuis de boel draaiende proberen te houden. Na twee voortreffelijke eerdere seizoenen is seizoen drie helaas wat chaotisch te noemen. Het bestaat ook slechts uit elf afleveringen en lijkt hiermee nog de naweeën te ondervinden van de schrijversstaking die Hollywoord een aantal jaren geleden trof. De rode draad is warrig en op punten weinig geloofwaardig. Ook de missiegedeeltes zijn niet altijd even goed uitgewerkt. De laatste aflevering van het seizoen moet eigenlijk de finaleknaller zijn, maar is in dit seizoen de slechtste uit de reeks. Teleurstellend, maar geen reden om de serie helemaal af te schrijven. We hebben namelijk direct de eerste aflevering van seizoen vier er achteraan gekeken en die is goed, heel goed. Seizoen vier, helaas ook tevens het laatste, belooft te gaan knallen, iets wat ons de mindere kanten van seizoen drie snel laat vergeten.