Hollywood and Highland Center

Het Hollywood and Highland Center is verre van de mooiste plaats in Los Angeles. Het is een winkelcentrum waar je lekkere milkshakes kunt kopen, naar de bioscoop kunt en een prima hapje kunt eten. Wat het zo aantrekkelijk maakt is de ligging: midden in de gekte van Hollywood Boulevard, met een goed uitzicht op het Hollywood Sign. Geen Los Angeles zonder een bezoekje aan het Hollywood and Highland Center dus. En, wat doe je als je daar dan toch bent? Juist, een foto maken. Soms bewust, soms wat minder bewust, maar feit is dat ik intussen al talloze keren ongeveer dezelfde foto maakte. Vooral de grote stenen olifant blijkt heel populair:

De eerste keer dat ik in Los Angeles was, september 2003

Het jaar dat we samen met de familie in Hollywood waren, maart 2007

Met El Capitan op de achtergrond, maart 2008

Het billboard diende als excuus om deze foto te maken, maart 2009

Hollywood and Highland in de kerstverlichting, dat is dan wel weer een goede reden om een foto te maken, december 2009

Bij de ondergaande zon, ik kon het niet laten, maart 2012

Omdat ik vond dat deze aan de verzameling niet mocht ontbreken: de analoge variant gemaakt met mijn Diana F+ camera, september 2012

Er moet toch wel een hele goede reden zijn, wil ik nog een keer een foto op deze plaats maken. Maar iets in me zegt dat ik die reden wel ga vinden. Zeker gezien het feit dat ik tot nu toe alleen in 2004 en in 2011 de verleiding heb weten te weerstaan..

Nashville

Neem een beetje Jessica Simpson, een beetje Lindsey Lohan, een beetje Kelly Clarkson en je hebt Julliette Barnes, één van de hoofdpersonen in de nieuwe dramaserie Nashville. Juliette (Hayden Panettiere) is een jonge, veelbelovende countryster die het opneemt tegen de gevestigde Rayna James (Connie Britton). Dit zou zomaar een heel clichématig verhaal op kunnen leveren, maar het is veel meer dan dat. Nashville laat twee sterren zien die worstelen met hun carriere en met de mensen om zich heen. Een verslaafde moeder, een verstoorde vader-dochter relatie, een niet zo frisse echtgenoot die burgemeester wil worden en de romantiek van twee jonge talenten die het proberen te maken in de harde muziekwereld: Nashville heeft het allemaal. Soms een beetje soapy, soms wat voorspelbaar, maar over het algemeen fijn meeslepend drama. De serie wordt gedragen door hoofdpersonen Rayna en Juliette, al worden naarmate de serie vordert de bijpersonages ook steeds sterker. Een aangename verrassing was de verschijning van Michiel Huisman als platenproducer. Knap hoe hij zijn plek veroverd heeft in Amerikaanse kwaliteitsseries. Een hele prettige plus in deze serie is de muziek die veelal origineel is. Moet je natuurlijk wel een beetje van het genre houden.

Pinterest (2)

Source: stupiddope.com via Saskia on Pinterest

Glass Beach, Fort Brag: ontstaan uit glazen afval en nu prachtige beschermde natuur

Ik denk dat het een maand of zes geleden is dat ik mijn eerste bord maakte op Pinterest, de social media site waarbij je foto's verzamelt en doorgeeft. Inmiddels ben ik 515 pins verder, verspreid over 23 borden. Pinterest is ook voor mij dus de status van potentiële eendagsvlieg ontgroeid. De belangrijkste reden waarom ik blijf pinnen en repinnen is omdat het bijzonder ontspannend is. Natuurlijk probeer ik mensen te volgen die foto's pinnen die mij aanspreken, maar rondstruinen in recente reisfoto's of in de foto's gelabeled met 'architectuur' vind ik ook heerlijk. Naast het ontspannende effect van het rondkijken in prachtige foto's, is het ook leuk dat er zo langzamerhand een grote collectie ontstaat met foto's die ik mooi vind en/of die mij aanspreken.
Ik heb daarbij ook iets minder voor de hand liggende borden gemaakt, zoals één met prachtige art deco gebouwen, één met lomografie en één met foto's met opvallend veel groen. Zo heb ik niet alleen bijzondere foto's gevonden van plaatsen die ik ken en waar ik ben geweest, maar ook van plaatsen waar ik nog nooit van gehoord had en die inspireren voor eventuele reizen in de toekomst. Even een half uurtje Pinterest, even genieten van al het moois wat iedereen vindt en deelt, ik kan het iedereen aanraden.

Zo bijzonder dat ik me afvroeg of het wel echt was: Fly Geyser in Nevada. Helaas niet toegankelijk voor het publiek

Source: compare-rates.hotel-discount.com via Saskia on Pinterest

Ik ben wel in Zion National Park geweest, maar deze Emerald Pool heb ik niet gezien. Prachtig!

Source: 500px.com via Saskia on Pinterest

Hoe bizar is dit: gekleurde aarde op Mauritius, vulcanisch eiland ten oosten van Madagascar

Source: 1iveyourpotential.tumblr.com via Saskia on Pinterest

Go On

Eén van de nieuwe series die in september zijn gestart is de comedy Go On, met in de hoofdrol Matthew Perry. Perry speelt Ryan King, een sportverslaggever die zijn leven weer op de rails probeert te krijgen na het overlijden van zijn vrouw. Ryan sluit aan bij een hulpgroep die uit een bizarre combinatie van mensen bestaat die allemaal iets of iemand verloren hebben. Geen vrolijk gegeven, maar de serie weet een prettige toon te vinden. Het is luchtig genoeg, zonder plat te worden. Bij tijden is het zelfs hilarisch of juist ontroerend. Niet iedere aflevering is even geslaagd moet ik zeggen. Zeker in de eerste afleveringen moest ik erg wennen aan het karikaturale van de personages. Later zijn het juist die personages die het stukje absurditeit toevoegen wat het bij vlagen hilarisch maakt. Voorlopig lijkt er een seizoen van 22 afleveringen te komen en ook in Nederland is de serie al opgepikt: vanaf 2 december zal Go On te zien zijn op de zender Comedy Central. Niet bovenaan mijn lijstje, maar we blijven kijken.

Arches National Park @lomografie

Een andere manier om Arches National Park te bekijken is door de lens van een lomo-camera, in dit geval een fisheye lens. Dit is wat Jeroen deed afgelopen maart, toen we voor het eerst een lomo-camera mee op vakantie namen. We hadden geen idee wat ervan te verwachten, het enige wat we wisten was dat we voldoende licht moesten hebben. In Arches waren de omstandigheden perfect: er was veel zon, de lucht was prachtig blauw en overal waren er kleurcontrasten. Hoe langer ik naar deze foto's kijk, hoe mooier ik ze vind.

Hoe rechter hetgeen je fotografeert, hoe mooier het fisheye effect, maart 2012

Met name de kleur van de lucht vind ik prachtig, dit krijg ik digitaal niet voor elkaar, maart 2012

De natuur zelf met alle grillige vormen blijft toch wel het meest indrukwekkend, maart 2012

Arches National Park

Bijna net zo leuk als het uitstippelen van een vakantieroute voor mezelf, vind ik het uitstippelen van een reis voor iemand anders. Vooral als het op voor mij bekend terrein is, en voor die ander nog helemaal niet. Ik kan me echt plaatsvervangend verheugen op al die mooie plaatsen die iemand gaat zien, en waar hij of zij nu nog amper beeld bij heeft. De uitdaging is om een route te maken die de wensen van de reizigers uiteraard meeneemt, maar die vooral zo goed mogelijk de mooiste plaatsen aan elkaar verbindt. Terwijl ik met een zuidwest USA route voor een bekende aan het puzzelen was, kwam de vraag bij me op of Arches National Park een plek zou moeten hebben in deze route. Persoonlijk vind ik Arches prachtig, maar dat vind ik ook van Canyonlands, Zion, Bryce Canyon en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het heeft wel indruk gemaakt, maar of het nou de meeste indruk was? Waar staat Arches in de rangorde als je niet de luxe hebt om vijf weken te gaan? Al snel kwam ik erachter dat Arches vooral heel praktisch gelegen is. Als je Bryce Canyon en Monument Valley wilt bezoeken, dan ligt Arches bijna automatisch op de route. Zelf plaatste ik zonder er heel diep over na te denken afgelopen maart Arches ook weer in onze eigen route. En misschien moet je er ook helemaal niet zo diep over nadenken. Het zuidwesten van Amerika is zo divers en zo prachtig, als je keuzes moet maken dan blijft het appels met peren vergelijken. En dan is Arches alleen al door zijn veelzijdigheid een goede keuze waar je minimaal een volle dag voor uit moet trekken, liefst meer. Dus ja, ik denk dat Arches op de route hoort als je voor het eerst rond reist in Utah/Arizona. En als je de kans hebt zoals ik had, ga er dan nog een tweede keer heen. Het is misschien niet zo overweldigend als de Grand Canyon, maar het is een park waar steeds nieuwe dingen te zien zijn en waar ook ik nog lang niet uitgekeken ben.

Uitgesleten in de tijd door zand, wind en regen. Onbedoeld prachtige vormen ontstaan door de kracht van de natuur, mei 2004

Uiteindelijk zal deze breken en verdwijnen, maar dat maken wij waarschijnlijk niet meer mee, mei 2004

Het zijn niet alleen de 'arches' die het indrukwekkend maken, de vele rotsformaties in alle mogelijke vormen en groottes maken het uitzicht steeds weer anders, maart 2012

De menselijke maat laat pas echt zien hoog groots en indrukwekkend de 'arches' kunnen zijn, maart 2012

De toegangsweg naar Arches is een avontuur op zich: een steile weg die zich langs de berg omhoog kronkelt terwijl je rechts constant uitzicht blijft hebben op Moab. Mensen met hoogtevrees kunnen beter recht voor zich blijven kijken..

Chihuly Garden and Glass

Eén van de hoogst aangeprezen attracties in Seattle volgens Tripadvisor is Chihuly Garden and Glass. Laten we eerlijk zijn: heel spannend klinkt dit niet. Dit kon volgens mij dus twee dingen betekenen: of er zou in Seattle echt helemaal niets te doen zijn behalve het bezoeken van een 'suf' glasmuseum, of dit zou inderdaad iets onverwacht spectaculairs zijn. Intrigerend dus. Het werd ons gemakkelijk gemaakt want de Chihuly Garden and Glass ligt pal naast de Space Needle en het is mogelijk om een combi-ticket te kopen. Het was wel even schrikken toen we de prijs hoorden: 33 euro per persoon. Alleen de glastentoonstelling zou ook al 19 euro pp zijn geweest, niet goedkoop dus. Ik kan echter niet anders zeggen dan dat het elke dollar waard was. Niks suf museum: het werk van Dale Chihuly is groots, kleurrijk, over de top en prachtig neergezet in een aantal donkere zalen, een glazen kas en in de tuin erbuiten. Het werk is zeer fotogeniek, waardoor je er zelf al fotograferend je eigen invulling aan geeft. Ik heb er heel erg van genoten en onderstreep dat het één van de grootste aanraders is bij een bezoek aan Seattle. En dat terwijl daar nog genoeg andere leuke dingen te doen blijken te zijn.

Een van de grootste en meest kleurrijke installaties in het museum, september 2012

Kleiner en rustiger van kleur, maar ook prachtig van vorm, september 2012

Een glazen plafond waar je graag naar blijft kijken, september 2012

De glazen objecten vormen een geheel met de tuin, september 2012

Het Noordzeekanaal @lomografie

Lomografie is altijd je camera bij je hebben, 'willekeurig' plaatjes schieten en vervolgens hopen dat er iets moois bij zit. Ik leer inmiddels wel steeds beter wat werkt en wat niet werkt, maar het blijft een verrassing wat er uitkomt. Dat is het echter niet alleen. Analoge foto's gemaakt met een Diana F+ zijn per definitie niet perfect. Dit vraagt niet alleen om een andere manier van fotograferen, maar ook om een andere manier van kijken. Bij mijn digitale foto's weet ik eigenlijk direct of ik de foto geslaagd vind of niet. Bij lomo-foto's zit hier beweging in. Foto's waar ik in eerste instantie bijvoorbeeld niet veel in zag, kan ik op een later tijdstip alsnog heel mooi gaan vinden. Dit komt omdat ik dan de rust neem om er goed naar te kijken en omdat ik steeds beter mijn 'digitale verwachtingspatroon' van me af kan zetten. Bij een schilderij kijk je ook niet of het wel zo scherp en natuurgetrouw mogelijk geschilderd is. Bij een lomo-foto zou je dat ook niet moeten doen. Als je een scherpe natuurgetrouwe foto wil kun je deze net zo goed digitaal nemen. En zo geniet ik dus alsnog van foto's die ik op mijn eerste of tweede lomo-rolletje al nam: foto's op 35mm bij het Noordzee Kanaal, onderweg naar Zaandam:



Genomen vanaf de pont naar Zaandam op 35mm met een Diana F+, augustus 2012

The Neighbors

Deze ietwat absurde nieuwe comedyserie is voor mij de verrassing van het nieuwe televisieseizoen. Het gegeven is al bizar: een doodgewoon Amerikaans gezin komt in een buitenwijk te wonen die volledig bevolkt blijkt te zijn door aliens. Een bizar plot is echter nog lang geen garantie tot succes of zelfs maar tot iets grappigs. De aliens, die menselijke lichamen hebben aangenomen, geven echter een geweldig staaltje maatschappijkritiek door alles wat wij doen en normaal vinden vanaf de buitenkant te bekijken, te bekritiseren of over te nemen. Hilarisch is het als alien zoon Dick Butkus op zijn eerste Halloween verkleed gaat als Debbie Weaver, de menselijke buurvrouw, omdat hij begrepen had dat je als iemand moest gaan die je bewondert. Vervolgens doet hij impressies van haar die spot on zijn en tegelijkertijd elke 'normale' man-vrouw relatie in het belachelijke trekken. Bij de eerste aflevering vroeg ik me nog ernstig af hoe lang dit leuk kon zijn en waar het naar toe zou gaan. Inmiddels zien we dat elke aflevering nog grappiger is dan de vorige en er nog genoeg in de koker lijkt te zitten. Hopelijk denkt een aanzienlijk deel van Amerika er ook zo over en weten ze dit stukje zelfspot te waarderen. Wat mij betreft de leukste nieuwe serie van het seizoen.

Space Needle

Gebouwd in 1962 ter gelegenheid van de Wereldtentoonstelling en bij mij vooral bekend door Grey's Anatomy en Frasier: de Space Needle. Als je in Seattle bent kun je er maar moeilijk omheen, al is het maar omdat hij vanaf zo veel punten zichtbaar is. Dit terwijl hij uiteindelijk helemaal niet zo indrukwekkend is: de Space Needle is verre van de hoogste toren die we ooit bezochten. Het is niet eens het hoogste punt in Seattle, maar liefst vijf gebouwen zijn hoger. Dat neemt niet weg dat een tochtje naar boven toch verplichte kost is als je in Seattle bent. Het uitzicht over de Elliott Bay is mooi, evenals het zicht op downtown en het idee dat je langzaam ronddraait blijft een vreemde gewaarwording. Jammer was dat tijdens ons bezoek de bergen in de verte maar amper zichtbaar waren door bosbranden. Het leukste van reizen vind ik dat je eenmaal weer thuis anders tegen dingen aankijkt dan voordat je ze 'in het echt' zag. In dit geval de begintune van zowel Grey's als Frasier: deze doen mij nu denken aan een fijne vakantie in een stad waar ik erg van genoten heb.

De Space Needle vanaf de ferry richting Bainbridge Island, september 2012

Uitzicht op downtown Seattle, september 2012

Uitzicht op Elliott Bay, september 2012

De Space Needle van onderaf gezien, september 2012

Mindfeud

Wordfeud en Diamond Dash hebben wat mij betreft eindelijk een waardige opvolger waar ik echt plezier aan beleef. Eerlijk is eerlijk, Songpop heeft de wereld aardig in zijn greep gehad, maar mij heeft het niet lang kunnen boeien. Te snel, te weinig keuzemogelijkheden met betrekking tot de muzieksoort en wat het belangrijkste was: ik was er gewoon niet zo goed in. Zeg maar rustig dat ik er slecht in was. Aangezien ik niet van verliezen houd was de liefde tussen mij en Songpop dus snel over. Wat bij mij wel de verslavingssnaar heeft geraakt is het kleurige broertje van Wordfeud: Mindfeud. Maak je bij Wordfeud zo mooi mogelijke woordcombinaties, bij Mindfeud gaat het om symboolreeksen. Alles draait om zes symbolen in zes kleuren die je om en om net als bij Wordfeud op een bord legt. Nog meer dan bij Wordfeud is het de kunst om de x2 en x3 tegeltjes te raken, aangezien alle symbolen in basis evenveel punten waard zijn. Hierdoor is het moeilijker om op voorsprong te komen, en wellicht nog moeilijker om een achterstand in te halen. Natuurlijk is het afhankelijk van mijn medespelers hoe lang Mindfeud in de lucht blijft, maar voorlopig vermaak ik me er nog prima mee. Niet in de laatste plaats omdat ik er redelijk goed in ben en voorlopig nog vaker win dan verlies.