Laagland

Afgelopen week waren we in de Kleine Komedie bij de voorstelling Laagland van Ricky Koole en Leo Blokhuis. Laagland gaat verder waar hun vorige voorstelling op hield en levert wederom een avond over en vooral met muziek. Koole zingt voornamelijk, Blokhuis vertelt over muziek in zijn algemeenheid, achtergronden, geschiedenis en smaak. Het is een mooi geheel zonder dat het al te gekunsteld is. Het is zo fijn om te luisteren naar iemand die zoveel weet over muziek en hier zo gepassioneerd over is. Dat afgewisseld met de persoonlijkheid en het enorme zangtalent van Koole maakte het een prachtige voorstelling. De publieksparticipatie, waar mensen uit het publiek de kans kregen hun eigen ervaringen te delen, hoefde van mij niet zo. Het gevoel erbij was wel goed, maar mensen hebben over het algemeen onvoorbereid niet echt een verhaal paraat wat voor veel mensen interessant is en goed gebracht wordt. Dat vond ik ook hier het geval. Het droeg wel bij aan het feel-good gevoel van deze voorstelling. Het was een avond voor en door muziekliefhebbers waarop ik veel liedjes en namen van artiesten heb gehoord die ik toch even op ga zoeken. Toen we naar buiten liepen hoorde ik verschillende mensen zeggen dat ze liever wat meer bekende nummers hadden gehoord. Ik vond juist het ontdekken van voor mij onbekende muziek een van de grootste charmes van de avond. Als ik een feest van herkenning had gewild, dan was ik wel naar De Toppers gegaan. Laagland is een heerlijke voorstelling en wat kan die Ricky Koole toch mooi zingen.

In God we trust

In Nederland associeer ik het Christendom over het algemeen met grote en koude kerken, gemurmelde gebeden in Latijn en priesters die niet helemaal van deze wereld zijn. Het geloof zoals ik het ken heeft amper invloed op het dagelijks leven, of in ieder geval op mijn dagelijks leven. In Amerika lijkt religie een grotere rol te spelen in de maatschappij en ik heb nooit helemaal kunnen achterhalen waar dat verschil nu vandaan komt. Het boek In God we trust van correspondent Peter Vermaas heeft eenzelfde vraagstelling. De schrijver maakt een reis door Amerika op zoek naar God in de samenleving. Hij schrijft over Mormonen en Christenzionisten, maar zoekt ook naar de boodschap in countrymuziek en bezoekt de kerk van Barack Obama. Het levert een kleurrijke reis op waarop hij veel mensen ontmoet en interessante thema's aansnijdt. Aan het einde kom ik echter tot de conclusie dat de vraag nog steeds staat. Hij benadert het onderwerp te breed om ergens echt de diepte in te kunnen gaan. Het is natuurlijk altijd mogelijk om verder te lezen over bepaalde thema's. Hiervoor levert de bronnenlijst achter in het boek genoeg alternatieven. Een prettig boek, maar als je al een en ander van Amerika weet biedt het weinig nieuws.

De creatiespiraal

Met De creatiespiraal belooft schrijver en ontdekker Marinus Knoope een natuurlijke weg te tonen van wens naar werkelijkheid. Ambitieus, zeker als ik zie dat de schrijver als invloeden onder andere Hesse, Freud en Mandela noemt. Niet de minsten, er wordt met De creatiespiraal duidelijk hoog in gezet. Voordat ik voorbij de inleiding ben, roept het bij mij dus al weerstand op. Ik geloof niet in simpele waarheden, zeker niet wanneer ze hoogdravend gepresenteerd worden. De stijl van het boek helpt niet mee: de zinnen zijn erg staccato, de vele witregels leiden erg af evenals de keuze om elke pagina met een vergrote hoofdletter te laten beginnen. Het boek voelt alsof de schrijver tegenover me zit en direct tegen me spreekt zonder dat ik de kans krijg weerwoord te geven. Dit gezegd hebbende, ik blijf toch lezen omdat het naarmate het boek vordert inhoudelijk steeds interessanter wordt. Knoope beschrijft het proces dat je doorloopt wanneer je iets dat je graag wilt gaat realiseren. Nauwgezet geeft hij aan hoeveel invloed je hierop hebt en hoe je dit proces stap voor stap vorm geeft. Het idee dat een positieve benadering een positieve invloed op de gang van zaken heeft is op zich natuurlijk niet nieuw, maar Knoope werkt dit heel precies uit en heeft hier duidelijk diep over nagedacht. Het gaat verder dan een enkele aha-ervaring. Knoope volgt iedere gedachtengang die je als lezer zou kunnen hebben over dit onderwerp, weerlegt deze, of brengt hier diepgang in aan. De over de top metaforen neem ik op de koop toe. Ik ga als een speer door dit boek en als ik het na de laatste pagina wegleg moet ik toegeven: De creatiespiraal heeft me absoluut geinspireerd, wie had dat gedacht. En mijn kritiekpunten? Gezien het feit dat ik de 22e(!) druk in handen had, denk ik niet dat Marinus Knoope daar wakker van zal liggen.


De creatiespiraal, ontdekt door Marinus Knoope.

French Milk

In French Milk tekent en schrijft de Amerikaanse Lucy Knisley over haar vakantie in Parijs begin 2007. Het is opgezet als een dagboek en ze gebruikt een schetsboekachtige stijl die wordt afgewisseld met foto's. Zes weken verblijft Knisley met haar moeder in het door hen gehuurde appartement in de Franse hoofdstad. Van daaruit bezoeken ze de musea, leren ze de Franse keuken kennen en doen verder wat iedere toerist doet bij een bezoek aan Parijs. Daar zit meteen mijn enige kanttekening bij dit boek: het is echt niet zo interessant te lezen wat twee totaal normale mensen op een totaal normaal tripje naar Parijs hebben gedaan. Daar staat tegenover dat de tekenstijl leuk en creatief genoeg is om het boek tot de laatste pagina met plezier te lezen. Toch iemand om in de gaten te houden wat mij betreft, deze Lucy Knisley.

Pants on the ground

In de tweede aflevering van American Idol vonden de audities plaats in Atlanta. Hier nog meer gelukszoekers dan in Boston: maar liefst tienduizend kandidaten hadden zich hier verzameld. Het plattelandgehalte onder de deelnemers was hoog, meer dan eens verscheen er een kandidaat met een zwaar zuidelijk accent en een outfit alsof hij of zij tien minuten geleden de koeien nog uit de wei aan het halen was. Dit leverde sneue, maar vooral ook hilarische televisie op. De meest opvallende deelnemer was echter van een ander kaliber: kijk naar General Larry Platt met zijn inmiddels meer dan 3 miljoen keer bekeken Pants on the ground:

Chuck seizoen 2

Chuck is een gewone jongen die bij de Nerd Herd in een Buy More winkel in Burbank werkt. Hij heeft van een oud-studiegenoot een mailtje ontvangen dat een computerprogramma bevat dat na het lezen in zijn hoofd blijft zitten. Dit programma bevat alle informatie die de CIA heeft en opeens is Chuck ongewild de grootste informatiebron ter wereld. Door naar dingen te kijken worden er in zijn hoofd verbanden gelegd en weet hij bij welke organisatie criminelen horen en wat ze allemaal gedaan hebben. Deze zogenaamde 'Intersekt' in zijn hoofd is voor veel mensen waardevol en hij komt dan ook onder CIA beveiliging te staan. Deze rode draad start in seizoen 1 van Chuck en wordt voortgezet in seizoen 2. De klunzige Chuck moet mee op CIA missies en wordt ondertussen verliefd op zijn mooie handler Sarah. De serie is grappig, ontspannen en kijkt dus gemakkelijk weg. Erg geslaagd voor tussendoor. Hier vast een voorproefje van seizoen 3, dat deze maand gestart is in Amerika.



Jeroen bij de echte Nerd Herd auto uit Chuck in de studio's van Warner Bros:

Dispatches from the edge

In dit boek uit 2006 vertelt Anderson Cooper, presentator en reporter bij CNN, over zijn ervaringen bij het verslaan van oorlogen en rampen. Wanneer hij verslag doet bij CNN gaat het om kale nieuwsfeiten, om een zo objectief mogelijk verslag. In dit boek integreert hij zijn eigen verhaal in hetgeen hij ziet en ervaart. Het is een menselijk en oprecht boek. Je zou denken dat als je zoveel ellende hebt gezien, je alles kapot relativeert wat in je eigen leven gebeurt, maar Cooper weet daar goed een weg in te vinden. Met name de stukken over natuurrampen, zoals over de tsunami in Sri Lanka maken op mij veel indruk. Ook de gedeeltes over New Orleans gaan door merg en been, zelfs na een aantal jaar nog. Ik dacht dat ik alles wel wist, gehoord en gezien had over dit onderwerp, maar dit ooggetuigenverslag raakt diep. De frustratie die hij daar ervaren heeft is voelbaar. Anderson Cooper heeft met Dispatches from the edge een indrukwekkend boek geschreven dat ik met veel plezier gelezen heb. Sterk vond ik de bijgesloten dvd met zogenaamde extra's. Hier kreeg ik beelden bij de beschreven verhalen, beelden die ik tijdens het lezen niet half zo gruwelijk had kunnen bedenken. Een absolute toevoeging bij een boek dat op zich al af was.

Flight of the Conchords

Flight of the Conchords bestaat als serie al twee seizoen op de Amerikaanse zender HBO, maar voor mij is het helemaal nieuw. De serie wordt gemaakt door Jemaine Clement en Bret McKenzie, de twee leden van de Nieuw Zeelandse band Flight of the Conchords. De band bestaat al sinds 1998 en is sinds een paar jaar het onderwerp van de HBO serie. Hierin spelen Jermaine en Bret een versie van zichzelf en van de band. Het is heel origineel en ontzettend droog qua humor. Wonend in een klein apartement in New York proberen Jemaine en Bret, over het algemeen tevergeefs, optredens te krijgen en verder dagelijks rond te komen. De verhaallijn wordt aangevuld met liedjes die wellicht nog droger zijn dan het verhaal. We zijn nu een eindje op weg in seizoen 1 en, hoe grappig ik het ook vind, ik ben er nog niet volledig van overtuigd dat deze serie mijn aandacht vast kan blijven houden. Het is in ieder geval anders, heel anders, en alleen dat maakt het al de moeite waard.

Invictus

Deze film over Nelson Mandela is voor mij de grote verrassing van de afgelopen tijd en een absolute kandidaat voor de aankomende Oscars. Nelson Mandela, briljant vertolkt door Morgan Freeman, brengt meer eenheid in het land door samen te werken met de aanvoerder van het rugbyteam. Hij voelt als geen ander aan wat de mensen bij elkaar brengt en wat het land nodig heeft. Dit is een verhaal over vergeving, respect, leiderschap en hoop. Hij laat zien wat Nelson Mandela zo bijzonder maakt en wat je kan bereiken onder moeilijke omstandigheden. Een prachtige film en het zou niet meer dan verdiend zijn als Morgan Freeman een Oscar krijgt voor zijn hoofdrol.

The men who stare at goats

Als een film grappig bedoeld is en je vindt hem niet grappig, dan blijft er over het algemeen niet zoveel over. Dat is wat er wat mij betreft gebeurde bij The men who stare at goats. Zelfs George Clooney kwam niet echt uit de verf in deze film. The men who stare at goats gaat over een supergeheim onderdeel van het Amerikaanse leger waar mannen getraind worden in hun paranormale vaardigheden. Met behulp van deze vaardigheden zou de vijand makkelijker te verslaan zijn. Deze training bevat veel New Age elementen, wat natuurlijk een groot contrast is met het standaard beeld van het leger. We zien de mannen getooid met lange haren onder andere mediteren, dansen en oefenen in helderziendheid. Een journalist komt deze divisie op het spoor en onderzoekt het verhaal hierachter. Hierbij komt hij in allerlei bizarre situaties terecht. Het verhaal van deze film is eigenlijk heel veelbelovend en de film had goed een arthouse succes kunnen worden, als er niet gekozen was voor een middenweg die wellicht in potentie meer mensen aan had kunnen spreken, maar in de praktijk vervalt in slapstick. Een zinloze film volgens Entertainment Weekly, en daar sluit ik me bij aan.

American Idol seizoen 9

Het circus is weer begonnen: American Idol seizoen negen is op twaalf januari van start gegaan! Maar liefst anderhalf uur (met commercials twee keer zo lang) audities in Boston en dat is pas de eerste auditieronde. In Boston hadden 9000 kandidaten zich gemeld, een aantal waarvan ik me niet eens een voorstelling kan maken. Allemaal dromen ze van de winst, en van de carrière die daarop kan volgen. Alleen goed kunnen zingen is duidelijk niet genoeg, je moet er uiteraard ook goed uitzien en als het even kan een levensverhaal hebben waar de media een tijdje mee vooruit kan. Gaat het in de Nederlandse versie primair om de zangkwaliteiten, hier worden zelfs in de auditieuitzending al kleine portretjes gemaakt van kandidaten die aangrijpend zijn, grappig of hartverwarmend. Amerikanen hebben een groot gevoel voor drama en verwerken dat ruimschoots in het programma. Zo zagen we in de eerste uitzending een meisje met vier broers in het gezin met down syndroom, een meisje waarvan de oma Alzheimer heeft en een jongen die kanker heeft overleefd. Ze konden alle drie ook nog eens uitstekend zingen dus daar gaan we nog meer van horen. In het begin van de serie gaat het echter natuurlijk vooral om de tenenkrommende, slechter dan slechte audities. Dit is een van de weinige programma's waar ik zonder me schuldig te voelen geniet van leedvermaak. Als je na acht seizoenen nog niet begrijpt dat als je niet kunt zingen, je beter geen auditie kan doen, dan verdien je het dat er massaal om je gelachen wordt:

Going Rogue: An American Life

Vanaf het begin dat Sarah Palin aangekondigd werd als kandidaat vicepresident was ik geïntrigeerd door deze keuze en door deze vrouw. Was ze werkelijk zo incompetent als ze werd afgeschilderd, of kregen ze haar simpelweg niet goed de media in? Was er werkelijk geen geschikter kandidaat te vinden, en waarop was de keuze voor haar gebaseerd? In Going Rogue, de autobiografie die in november verscheen, geeft Palin haar visie op alle gebeurtenissen tijdens de presidentscampagne van 2008 en alles wat daaraan vooraf ging. De eerste tweehonderd pagina's wordt toegewerkt naar het moment dat ze door McCain gevraagd wordt. We leren Palin daar kennen als hardwerkende moeder die haar weg vindt naar de politieke top in het ruige Alaska. Veel nadruk ligt op haar conservatieve wortels en denkbeelden, iets waar ik als overtuigd liberaal behoorlijk doorheen moest bijten. Vanaf het telefoontje van McCain wordt het interessant: ze gaat de blunders die in de campagne gemaakt zijn niet uit de weg, al heeft ze niet al te veel zelfkritiek of in ieder geval altijd een verweer. Ze is opvallend negatief over de partij en het "mysterious headquarter" van de partij zoals ze het zelf noemt. Ze komt met veel voorbeelden van beslissingen die daar genomen werden in de campagne waar zij niet achter stond en die volgens haar schadelijk zijn geweest voor de campagne. Waar het op neer komt is dat ze onvoorbereid, onbekwaam, onwetend en volkomen overmoedig dit avontuur aangegaan is met McCain. Hilarisch is haar bewering dat het thema 'change' van de campagne van Obama door haar bedacht zou zijn. Triest is de manier waarop het allemaal afloopt: door talloze rechtzaken die tegen haar aangespannen worden op ethische gronden wordt ze uiteindelijk min of meer gedwongen om af te treden als gouverneur van Alaska. Wat Palin's lange termijnplannen zijn wordt uit dit boek niet duidelijk. Presidentskandidaat voor 2012 voor de Republikeinen lijkt onwaarschijnlijk, gezien de ongezoute kritiek op de partij. Een onafhankelijke kandidaat heeft een onuitputtelijke berg geld nodig, die ze volgens mij niet heeft. Bovendien is Amerika volgens mij nog lang niet klaar voor een onafhankelijke president, nog los van het feit dat die niets gedaan zou krijgen in de senaat of het congres. Het lijkt mij beter voor iedereen als Sarah Palin zich terugtrekt uit het publieke leven, bij voorkeur terug naar het verre Alaska.

Avatar

Deze film moest natuurlijk gezien worden, al was ik bang dat ik me enigszins zou gaan vervelen. Dat is zeker niet gebeurd, ik was aangenaam verrast door dit enorme spektakel. Het gebruik van 3D heb ik nooit eerder zo goed gezien, eerder was dit toch vaak na een tijdje wel genoeg en een reden voor hoofdpijn. Hier voegt het echt veel toe en is het mooi verwerkt. De verhaallijn is niet hoogdravend: Amerika valt planeet aan om grondstoffen te bemachtigen, eerst onder de noemer van onderzoek, later met geweld. Dat hebben we natuurlijk vaker gezien. Toch was dit boeiend genoeg om erbij te blijven. Waar deze film in uitblinkt zijn natuurlijk alle special effects. Al had er helemaal geen verhaal in gezeten, dan waren veel scenes nog steeds de moeite waard om te bekijken. Visueel echt een feest en als dit de toekomst van film aangeeft dan komen er nog veel mooie dingen. Wij zagen deze film in The Dome in Hollywood, op een enorm scherm dat speciaal voor deze film aangepast is om 3D te kunnen laten zien. Het maakt wel echt uit in welke bioscoop je Avatar ziet denk ik: zoek een zo groot mogelijk scherm en ga in ieder geval naar de 3D versie.

The Office seizoen 5

Dit is het seizoen waarin Michael zijn eigen bedrijf begint, Jim en Pam zich eindelijk gaan verloven en Kevin misschien wel een nieuwe liefde vindt. Het is weer hilarisch, met de aflevering waarin Dwight een brandoefening gaat doen met het hele kantoor als een van de hoogtepunten. De kracht van deze serie is dat het soms zo pijnlijk is dat je er amper naar kunt kijken, maar dat er altijd een positieve draai aan gegeven wordt. Dit is ook de reden waarom ik de Amerikaanse versie boven de Engelse verkies. De Engelse schuurt mij soms net te hard, het plaatsvervangende gevoel van schaamte blijft daar als een blok op mijn maag liggen. De Amerikaanse versie met Steve Carell in de rol van Michael Scott is luchtiger en daardoor beter verteerbaar. De altijd even bizarre Dwight heeft overigens ook een eigen blog met de naam The Diabolical Blog. Van de openingstune van The Office word ik altijd weer even vrolijk, dus hier komt hij nog een keertje:

God hates us all

In de serie Californication is Hank Moody een schrijver die teert op het succes van een bestseller die hij enkele jaren eerder schreef. Hij kan zijn artistieke draai in Los Angeles niet vinden en lijkt ondertussen maar niet volwassen te kunnen worden. Hierdoor komt hij in de meest over de top situaties terecht, die vaak te bizar voor woorden, maar over het algemeen wel erg grappig zijn. Het boek waar hij zijn succes mee behaalde, God hates us all, is inmiddels echt geschreven en uitgegeven. Voor de liefhebbers van Californication natuurlijk een must om te hebben en te lezen. Het is een leuk boek, tikje absurdistisch en ik heb het met plezier gelezen. In de context van de serie had het van mij echter nog wat meer over de top gemogen. Niemands literaire carrière hangt af van dit boek, het is immers een gimmick, dus had het verhaal van mij zeker verder mogen gaan dan het gedrag van Hank Moody in de serie. Nu bleef het in mijn ogen wat achter bij de verhaallijn van Californication. Een klein beetje een gemiste kans, maar als Hank Moody een echte schrijver was had ik zeker meer boeken van hem willen lezen.

Spooks seizoen 8

Bij de meeste series weet je wat er ook gebeurt, de hoofdpersonen komen er heelhuids vanaf. Zo is de serie 24 iedere keer weer spannend, maar het is nooit de vraag of Jack Bauer het einde van de dag haalt. Bij Spooks is dit een heel ander verhaal. Je weet nooit wat er gaat gebeuren en al meerdere keren is een hoofdpersoon omgebracht. De grote vraag na seizoen zeven was of het hoofd van MI5, Harry, het zou halen. Gelukkig bleek dit het geval te zijn, want zonder Harry geen Spooks wat mij betreft. Seizoen acht heeft een vergelijkbare cliffhanger, al ben ik bang dat deze hoofdpersoon het volgende seizoen niet gehaald heeft. Spooks is intelligent, spannend en laat je stiekem geloven dat de realiteit weleens niet zo ver van het verhaal van deze serie zou kunnen liggen. Het enige minpunt aan Spooks vind ik dat de seizoenen wel erg kort zijn met nog geen tien afleveringen. Het wachten is op seizoen negen, dat wordt pas weer in het najaar vrees ik.

It's complicated

Een gescheiden stel vindt na tien jaar toch weer iets goeds in elkaar. Ze beginnen een verhouding waarop de grote vraag wordt of ze deze keer wel bij elkaar zullen blijven. Tussendoor komt een architect in beeld die eigenlijk te lief voor deze wereld is en het allemaal nog net een beetje ingewikkelder maakt. Ondanks de sterke cast lukt het deze film toch niet om echt te boeien, of echt leuk te worden. De scene waarin de drie inmiddels volwassen kinderen als reactie op hun ouders' verhouding overstuur naast elkaar in bed kruipen, vond ik zelfs tenenkrommend. De meningen daarover waren echter verdeeld want achter mij hoorde ik een man "how cute is that!" uitroepen. De film had van mij een heel stuk scherper gemogen en met Meryl Streep en Alec Baldwin in de hoofdrollen had dat toch niet moeilijk hoeven zijn. Jammer.

It's the same bloody sunset every day!

Jaren geleden, terwijl we op het meest westelijke puntje van Australië stonden tijdens een indrukwekkende zonsondergang, sprak een jongen van een jaar of 18 deze woorden uit. Hoe blasé ook, hij had natuurlijk een punt. Maar dat neemt niet weg dat de zonsondergang waar dan ook ter wereld een mooi spektakel kan zijn. Onze laatste zonsondergang in Santa Monica was in ieder geval indrukwekkend en leverde fraaie plaatjes op. Hoe bedoel je, 'the same bloody sunset every day'?

Santa Monica Pier

Wanneer je denkt aan Santa Monica, denk je automatisch aan de Santa Monica Pier. Net als Pier 39 in San Francisco misschien niet de mooiste plaats van de stad, maar wel de beroemdste en zeker de meest toeristische. Persoonlijk vind ik de pier op zijn mooist van een afstand, al is het uitzicht vanuit het reuzenrad ook erg de moeite waard.

How Starbucks saved my life

'A son of privilege learns to live like everyone else' is de ondertitel van het boek How Starbucks saved my life van Michael Gates Gill. In dit boek vertelt Gill hoe hij als werknemer bij Starbucks terecht komt na het verliezen van zijn baan bij een prestigieus reclamebureau. Hij beschrijft de onzekerheden die bij het leren van de handelingen die bij zijn nieuwe baan horen en de omgang met zijn mede-'partners', zoals medewerkers van Starbucks genoemd worden. Het is een buitengewoon positief boek waarin de dankbaarheid en het respect dat Gill voor Starbucks heeft, voelbaar is op praktisch iedere pagina. Aan de ene kant is zijn enthousiasme aanstekelijk, aan de andere kant is daar het risico van overkill. Insprirend is het wel om te lezen hoe onzeker iemand kan zijn, zo ver buiten zijn comfort zone. Het geeft maar aan hoe relatief alles kan zijn. Amusant is hoe iemand die routineus een grote reclamecampagne kan leiden, zo veel moeite kan hebben met het bedienen van een kassa. Het blijkt een spannende en waardevolle ervaring om niet of amper op het intellect terug te kunnen vallen. Evenals de ervaring hoe het voelt om in bedrijfskleding te lopen en hoe anders je dan door de wereld bekeken en behandeld wordt. Ik denk dat veel mensen completer en respectvoller zouden zijn wanneer ze een tijdje een dergelijke functie zouden vervullen. Het zou de wereld weleens een stuk prettiger kunnen maken. Natuurlijk is dit wel een verhaal van uitersten: tussen de directors van reclamebureaus en de medewerkers van Starbucks zit nog een hele wereld van 'gewone' mensen, een wereld die Gill misschien nog moet leren kennen.
How Starbucks saved my life gaat verfilmd worden en staat gepland om uit te komen in 2012 met Tom Hanks in de hoofdrol. Daarnaast is deze winter een vervolg boek van Gill verschenen waarin hij zijn ervaringen omzet in advies aan eenieder die het horen wil, met de titel How to save your own life.

Amerika is een raar land

In Amerika is het recht om een vuurwapen te dragen vastgelegd in de grondwet. Vuurwerk is echter om voor mij onduidelijke redenen verboden. Dat was dus een hele rustige oud en nieuw hier. Medicijnen kun je hier in vele soorten gewoon bij de supermarkt kopen, waaronder slaappillen. Hier mag ook reclame voor gemaakt worden op televisie en in tijdschriften. Maar, om hele simpele contactlenzen te kopen, heb je een recept nodig van je oogarts! Die lens van mij die aan vervanging toe is, moet het dus nog maar even volhouden. Ja, Amerika is een raar land.

Hotel California

Als je in een hotel overnacht met deze naam, ontkom je er niet aan dat iedere dag in ieder geval een tijdje het beroemde liedje in je hoofd zingt. Die paar regels die ik ervan ken dan tenminste. Of het nummer ook daadwerkelijk op dit hotel gebaseerd is weet ik natuurlijk niet, maar dat lijkt me sterk. Al doet dit hotel zijn naam wel op iedere denkbare wijze eer aan, het is hier natuurlijk net zo origineel als "zeezicht" of zoiets. Het is wel een van de leukste hotels waar ik ooit geweest ben en een absolute aanrader.

America jr

Een klein stadje hoort van de een op de andere dag door een administratieve fout niet meer bij de Verenigde Staten. Opnieuw onderdeel worden van Amerika is een tijdrovende aangelegenheid en als tussen oplossing roepen de bewoners een nieuwe staat uit: America jr. Dit brengt natuurlijk allerlei problemen met zich mee zoals het maken van een grondwet, het kiezen van een president en van een volkslied. Ook blijkt een van de bewoners te dienen in het Amerikaanse leger, wat nu eigenlijk niet meer kan omdat dit buitenland is geworden. America jr is een charmant boek, leuk getekend en humoristisch. Het verhaal komt echter pas op gang als het alweer bijna eindigt: bij de verkiezing van de nieuwe president. Het wachten is op deel 2.

Venice Beach

Met de fiets is het een bescheiden tochtje van Santa Monica naar Venice. Venice is wat alternatiever dan Santa Monica. Het ruikt op veel plaatsen naar wierrook en je kan om de tien meter op talloze manieren je toekomst laten voorspellen. In de toekomst heb ik alle vertrouwen, dus hebben we ons beperkt tot een wandeling langs het strand en langs de canals.

Ondertussen in Amsterdam

Terwijl wij genieten van de zon en het strand ontving ik deze foto uit Amsterdam, waar pa en ma Reijmer op het huis en op de kat passen:



Daar heb ik maar een ding op te zeggen:

Robeks

Hoe lekker ik het eten bij IHop ook vind, je voelt je aderen bijna dichtslibben van al die eieren, de bacon, de pancakes en de worstjes. Om een beetje in balans te blijven zoeken we dus ook nu en dan wat gezonders op. Bij Robeks vonden we supergezonde smoothies en sapjes. Op verzoek maken ze deze extra gezond met supplementen als vezels en vitaminen, waar je natuurlijk ook extra voor moet betalen. Overdrijven is ook een vak ja, maar daar zijn ze hier goed in. Het was vooral erg lekker.

The Griffith Observatory

Naar de Griffith Observatory ga je voornamelijk voor het spectaculaire uitzicht over Los Angeles. Het weer werkte ook nog eens mee en dat leverde schitterende foto´s op.







De enige sneeuw die wij hebben gezien, was ver ver weg:



In de omgeving van de Observatory schijn je ook prachtige stukken te kunnen lopen. Dit zou nu echter te inspannend zijn, dus hebben we ons maar heen en terug laten vervoeren. Er is altijd nog volgend jaar..

Madame Tussauds

Het idee van Madame Tussauds is overal hetzelfde, alleen de afgebeelde personen zijn natuurlijk aangepast aan de omgeving of het land. Te duur, erg toeristisch, maar wat levert het een leuke plaatjes op:

The Hollywood Museum

Vandaag besloten we het rustig aan te doen en in de buurt van ons hotel te blijven. Nu hoeft dat niet perse saai te zijn, aangezien ons hotel zich bevindt aan de achterkant van het Kodak Theatre. Er is dus meer dan genoeg te doen op minimale loopafstand. Het Hollywood Museum is zoiets waar je talloze keren langsloopt, maar er eigenlijk nooit toe komt om er wat beter naar te kijken, laat staan om er naar binnen te gaan. Met de bon van Mel's Drive-in, waar we ontbeten hadden, bleken we 3 dollar korting te krijgen op de toegang dus vandaag was een uitstekende gelegenheid om dit museum eens te bekijken. Het eerste gedeelte van het museum vond ik nogal groezelig. Veel oude prullaria uit films, zoals brillen en lipsticks, werden in glazen vitrines tentoongesteld. Het was veel en rommelig. De foto's uit het begin van de twintigste eeuw van Hollywood vond ik interessanter. De oude auto's, de lege straten en veel gebouwen die er nu nog staan maar nu min of meer wegvallen tussen alle grote, moderne gebouwen die er in de loop der tijd bij gekomen zijn. In de rest van het museum aandacht voor zowel oude en nieuwe films, geïllustreerd door originele kleding, attributen en een enkele auto. In de kelder was de cel van Hannibal Lecter nagebouwd en lag de nadruk op griezelfilms. Al met al de moeite waard, al vond ik de toegangsprijs aan de pittige kant met 15 dollar per persoon.

I flogged in the new year with Flogging Molly

Elk concert van Flogging Molly waar we tot nu toe zijn geweest was geweldig. We zagen ze eerder in Paradiso en in de Melkweg in Amsterdam. Stiekem hoopte ik altijd al ze een keertje in Amerika te kunnen zien, maar die kans was natuurlijk niet al te groot tenzij we er onze vakantie op af zouden stemmen. Dat laatste hebben we niet gedaan, dus we zullen wel recht hebben gehad op een beetje mazzel: Flogging Molly speelde op 31 december in the Wiltern Theatre en wij waren erbij! De supportacts waren leuk, de zaal was prachtig en de sfeer was helemaal geweldig. Wat een waanzinnige manier om aan 2010 te beginnen!

Wal-Mart

Als er een winkel is die voor mij tot de verbeelding spreekt dan is het Wal-Mart. Groot, groter, grootst en ze hebben alles wat je maar zo'n beetje kunt bedenken. Natuurlijk ken ik de verhalen over slechte arbeidsvoorwaarden voor de werknemers en over de producten die onder bedenkelijke omstandigheden worden geproduceerd in arme landen. Toch, als er een in de buurt is dan wil ik toch altijd even gaan kijken. Alleen al de grootte maakt dat ik mijn ogen uit kijk en ik kan het meestal niet laten om van sommige productgroepen te tellen hoeveel meter stelling ze hebben. Noem het maar beroepsdeformatie. Helaas was de Wal-Mart waar we nu waren, Oxnard CA, niet best: het TL-buizen gehalte was erg hoog en de klantenbehandeling was ronduit slecht. Daarbij kwam dat ze hetgeen waar we voor kwamen niet op voorraad hadden en de winkel er uit zag als een magazijn omdat ze op het punt stonden te gaan vullen. Bill en Lynette hadden ons al gewaarschuwd: bij Wal-Mart kom je niet voor je lol, alleen voor de lage prijzen. Wat ik ze moet nageven is dat ze enorm leuke commercials maken die precies de juiste snaar raken:

Nine

Terwijl in Nederland het nieuwe jaar al werd ingeluid zaten wij op de Universal Citywalk, midden in de film Nine. De ironie dat juist dit voor ons turbulente jaar negen extra uren kreeg ontging ons niet, maar in plaats van daar te veel betekenis aan te geven hebben we vooral genoten van de dag. Nine is een verfilming van een Broadway musical waar ik nog nooit van gehoord had. Ook de film 8 1/2 van Fellini, waar het losjes op gebaseerd zou zijn is mij onbekend. Nine gaat over een regisseur die artistiek geblokkeerd is. Er wordt van hem verwacht dat hij een nieuwe film maakt, maar hij krijgt niets uit zijn handen. Hij blijkt zichzelf te moeten hervinden om weer creatief te kunnen uitblinken. Deze zoektocht verloopt via de vrouwen in zijn leven, zoals zijn vrouw en zijn minnares. De muzikale gedeeltes zijn zeker indrukwekkend en prachtig gefilmd. De verhaallijn vind ik soms nogal voortzeuren. Pas als ik al meerdere malen "kom op, suck it up" heb gedacht komt de hoofdpersoon tot zinnen. Een prachtige acteerprestatie, maar het duurde mij lang genoeg. Met name de soundtrack van deze film is het checken waard.