Het is alweer een tijdje geleden dat Susan Boyle iedereen versteld deed staan bij Britains Got Talent met haar vertolking van I dreamed a dream. Ze was een regelrechte sensatie, met haar wat slonzige uiterlijk en haar fenominale stem. Toen ze uiteindelijk tweede werd, werd ze direct uit de publiciteit getrokken. Ze kon volgens de berichten niet verwerken wat haar gebeurde en werd opgenomen in een kliniek. Daarmee was het verhaal niet ten einde. Ze kwam weer uit de kliniek, kreeg een make-over en er werd een cd opgenomen. Het blijft echter een moeizame missie van haar een professioneel zangers te maken. Volgens Ivo Niehe, die haar in Carré haar eerste buitenlandse optreden liet doen, is de vrouw op zijn zachtst gezegd verstandelijk en sociaal beperkt. In de People bevestigen Susans broers dit in wat minder milde bewoordingen, ongetwijfeld wel met alle goede bedoelingen. Dit is een tragisch verhaal wat volgens mij ook alleen maar tragisch af kan lopen. De entertainmentwereld is er niet om mensen in bescherming te nemen, zelfs de meest sterke personen lopen daar het risico een persoonlijkheidstoornis op te lopen als je het mij vraagt. De cd is intussen wel een groot succes, al vind ik hem kwalitatief ver beneden de maat. Goed kunnen zingen is één ding, er echt muziek van maken is een ander vak. Dat laatste is Susan Boyle op haar debuut niet gelukt. Het is een zielloze cd met nummers waar ze inhoudelijk helemaal niets mee kon. Mensen gunnen haar over het algemeen het beste, maar op deze manier gaat dat niet lukken.