Monsieur Lazhar

Deze Franstalige Canadese film uit 2011 werd genomineerd voor een Oscar in de categorie beste buitenlandse film. En niet voor niets: Monsieur Lazhar is een prachtige film die bij mij een blijvende indruk heeft achtergelaten. Het verhaal speelt zich af op een basisschool in Montreal, waar een schoolklas geconfronteerd wordt met de zelfmoord van hun lerares. Het blijkt lastig om haar te vervangen en als de Algerijnse Bashir Lazhar zich aanbiedt maakt de school hier dankbaar gebruik van. Terwijl hij zich bekommert om de kinderen heeft hij ook nog zijn eigen problemen. Hij blijkt gevlucht te zijn uit Algerije en zijn papieren blijken niet zo op orde als hij de directrice van de school heeft laten geloven. Grote thema's, die op een bijzondere manier allemaal even ingetogen behandeld worden. Dit is wat mij betreft de grootste kracht van deze film: ondanks de zware onderwerpen blijft er ruimte voor kleine, kwetsbare momenten. De emotie krijgt nergens de overhand. Monsieur Lazhar is een mooie, lieve, kleine film die de waardering gekregen heeft die het verdient. Wat betreft de Oscar bleef het echter helaas bij een nominatie.

Relish

Met Relish schrijft en tekent Lucy Knisley opnieuw over haar leven, dit keer met de nadruk op haar voorliefde voor eten. Het bestaat uit kleine verhaaltjes, voornamelijk herinneringen aan haar jeugd, aangevuld met getekende recepten. Het is zondermeer een heerlijk boek. Knisley heeft een leuke stijl, heel ongedwongen en ongecompliceerd. Toch is het misschien wel in dat ongecompliceerde waar bij mij de "maar" zit. Het is fijn dat ze zo'n mooie jeugd heeft gehad. Het is fijn dat ze zoveel mee gekregen heeft over lekker eten en al zo jong zo veel van de wereld gezien heeft. Het is allemaal alleen wel heel erg roze. Het leven is toch echt veel rauwer dan dat, en iets daarvan had ik wel terug willen zien in dit boek. Ik hoop dat Knisley daar iets meer balans in gaat vinden in komend werk. Al hoeft echt niet iedereen zijn jeugdtrauma's van zich af te schrijven wat mij betreft, alleen maar balonnen en blije mensen vind ik op den duur ook niet prettig. Neemt niet weg dat Lucy Knisley nog steeds maar 28 is en wederom een heel knap en fijn boek gemaakt heeft. Misschien ben ik ook wel gewoon jaloers, wie zal het zeggen.

Borgen seizoen 3

Wat heb ik genoten van de eerste twee seizoenen van Borgen, en wat heb ik uitgekeken naar het derde en tegelijk ook laatste seizoen. En nu is het voorbij. In iets meer dan een week hebben we de laatste tien afleveringen gekeken. Het begon zeer sterk met een Birgitte die haar plek gevonden heeft buiten de politiek. Chique baan in het bedrijfsleven, relatie met een goed uitziende architect, gelukkige kinderen en een fijne omgang met haar ex-man: alles lijkt perfect. Toch mist ze het politieke bestaan, temeer omdat de koers die "haar" middenpartij kiest steeds minder bij haar past. Ze kiest voor een comeback in de politiek, misschien wel idealistischer en strijdlustiger dan ooit. Het levert een turbulent seizoen op waarin niet alleen met Birgitte veel gebeurt, maar ook met de personages om haar heen. Halverwege het seizoen dacht ik naar het beste seizoen ooit te kijken. Ik vond niet alleen de problemen van het politieke stelsel weer prachtig weergegeven, ook de kritiek op "moderne" journalistiek vond ik heel treffend. Dat gevoel ebde echter weg in de laatste twee afleveringen. De schrijvers hebben er voor gekozen om ieder verhaallijntje helemaal af te maken, iets wat van mij echt niet gehoeven had. Sterker nog, ik vond het afbreuk doen aan de serie. Van mij hadden er wel een aantal zaken in het midden mogen blijven, had de volledige laatste aflevering misschien wel niet gehoeven. Jammer, want het is en blijft één van de meest indrukwekkende series ooit gemaakt.

Diana Baby 110

De belangrijkste reden om deze camera te willen hebben was natuurlijk het formaat. De Diana Baby 110 is een minicamera, het filmpje is bijna groter dan de camera zelf. Hij past in je hand, dus ook in je handtas, en hij ziet er gewoon super schattig uit. Maar goed, een camera is er uiteraard in de eerste plaats om foto's mee te maken, en ik was dan ook wel benieuwd naar de kwaliteit van de foto's. Het is mijn enige camera die op 110 formaat film schiet, een formaat dat ik me dan wel enigszins herinner uit een vaag verleden, maar waar ik verder geen ervaring mee heb. Het valt me niet tegen. Ik moet even wennen aan de manier waarop de foto's op het filmpje komen en dus hoe ze gescand worden. Verder vind ik dat sommige foto's wat flets zijn. Hij heeft vooral met wat grotere afstanden echt wel wat moeite, evenals grote zus Diana F+ trouwens. Het meest geslaagd vond ik de foto's van een prachtige juni-ochtend, geschoten onderweg van huis naar werk:

De Stadsschouwburg bij het gele ochtendlicht om kwart voor 7, juni 2013



Ook het American Hotel pakt het prachtige ochtendlicht, juni 2013



De Leidsegracht vanaf de Marnixstraat tegen de zon in, juni 2013



Midden in het cruiseseizoen is dit geen ongebruikelijk gezicht om kwart over 7, bij de pont richting Zaandam, juni 2013



Even over half acht de brug op in Zaandam, juni 2013

Checkpoint Charlie @lomografie

Even dacht ik dat Checkpoint Charlie verdwenen was, zoals het overgrote deel van de muur in Berlijn ook verdwenen is. Op het punt dat onze kaart van Berlijn aangaf als Checkpoint Charlie was namelijk niets dan een verlaten straathoek. Het bleek echter een vergissing op de kaart te zijn: Checkpoint Charlie is nog steeds luid en duidelijk aanwezig. Inclusief museum, souvenirwinkel, en acteur in Russische soldatenkledij om tegen betaling mee op de foto te gaan. Checkpoint Charlie is een toeristische attractie geworden waar bussen vol mensen losgelaten worden waaronder ook hordes met Nederlanders. Bij de Starbucks op de hoek was om ons heen op een zeker moment meer Nederlands te horen dan in een gemiddelde Starbucks in Amsterdam. Midden in de drukte probeerden we iets van de sfeer te proeven, iets van het gevoel te voelen van een verdeeld Berlijn. Het was een moeilijke opgave. Checkpoint Charlie blijft natuurlijk historisch gezien een belangrijke en beladen locatie, maar als je iets van de scheiding van Berlijn wilt voelen, dan is dit niet de plek. Daarvoor zou ik iedereen aanraden naar de Gedenkstätte und Dokumentationszentrum Berliner Mauer te gaan aan de Bernauer Straße. Daar is een indrukwekkend gebied ingericht waar zichtbaar is hoe de ruimte rond de muur eruit zag, hoe een wachttoren eruit zag en wat daar op die plaats zich afgespeeld heeft. Checkpoint Charlie hoort er echter natuurlijk ook gewoon bij, zoals iedere toeristische trekpleisters hoe uitgekauwd ook er gewoon bij hoort. Je kunt er een Big Mac eten en een Starbucks drinken, maar veel historie zul je er niet voelen.

De laatste Sovjet-vlag, Checkpoint Charlie, maart 2013, Diana F+



Grenspaal van de voormalige DDR, Checkpoint Charlie, maart 2013, Diana F+

The Property

Onze vakantie naar Polen en Duitsland mag dan alweer enige maanden geleden zijn, de indrukken zitten nog vers in mijn geheugen. Met name Warschau heeft me nieuwsgierig gemaakt naar verhalen uit het verleden, en over het verleden, die persoonlijker zijn dan de geschiedenis die ik vroeger leerde op school. Rutu Modan voorziet in die behoefte met The Property, een prachtige graphic novel over een grootmoeder en een kleindochter die samen een trip terug in de tijd maken. De bejaarde Regina en de jonge Mica wonen in Tel Aviv, maar besluiten samen naar Warschau te gaan wanneer ze horen dat er nog bezit van de familie moet zijn, in de vorm van vastgoed. Wat Mica niet weet is dat haar grootmoeder een geheim bij zich draagt, en andere bedoelingen heeft met haar reis naar Warschau dan Mica beseft. Wat volgt zijn enkele plotwendingen waarbij Mica meer leert over de geschiedenis van haar familie en haar grootmoeder een punt kaan zetten achter een aantal zaken uit het verleden. The Property is een origineel boek dat voor mij aansloot bij de verhalen die we hoorden toen we in Warschau waren. Het is mooi verteld en minstens zo mooi getekend in een stijl die past bij het verhaal. Ik heb van dit boek erg genoten.

Mauerpark

Op zondag is het in Berlijn wonderlijk stil. In tegenstelling tot andere grote steden zijn in Berlijn de winkels op zondag namelijk nog steeds gesloten. Dit geldt zelfs voor de toeristische Kurfürstendamm, op zondag is dit een uitgestorven straat. Waar is iedereen dan wel? Eén van de plekken waar zowel lokaal Berlijn als de toeristen massaal heentrekken is het Mauerpark. Sinds 2004 wordt daar wekelijks een vlooienmarkt gehouden. Gezien de lage gemiddelde leeftijd van de bezoekers lijkt het woord 'vintage' echter meer op zijn plaats. Het Mauerpark op zondag is jong, druk, gezellig en heeft een hoog hipstergehalte. We werden op deze markt gewezen door de verkoper in de Lomography Gallery Store. We waren dan ook niet verbaasd dat er in verhouding veel oude fotocamera's te koop waren tegen heel redelijke prijzen. Je moet daarbij wel enigszins weten wat je leuk en/of interessant vindt, want het aanbod is talrijk. Daarnaast is er van alles en nog wat: van kleding tot meubels tot sieraden tot lp's. Een leuke ontdekking dus dit Mauerpark. Zeker een aanrader voor als je op een zondag in Berlijn bent.

BeLomo Etude (Etyud)

In de loop van de tijd heb ik al veel vreemde camera's langs zien komen. Met name de plastic camera's intrigeren me: gemaakt voor de massa en soms bijna mooi van lelijkheid. De Belomo Etude, of Etyud, spant hierbij de kroon. De camera werd in de jaren '70 gemaakt door de BeLomo fabriek in Minsk en verscheen in twee versies die niet heel veel van elkaar verschillen. Hij is eenvoudig, hoekig en lomp. Het is zondermeer de lelijkste en vreemdste camera die ik tot nu toe zag. Toen ik er één voor nog geen tien dollar op Ebay zag staan moest ik deze dan ook hebben. Eenmaal in huis had ik hem nog niet direct werkbaar. Een YouTube filmpje waarin iemand liet zien hoe hij het rolletje erin deed was zeker behulpzaam, maar bij het schieten van het eerste rolletje leek er weinig te gebeuren. Helaas had ik dit goed opgemerkt: de negatieven kwamen volledig blanco terug. Na wat gepruts aan de sluiter in de Lomography Gallery Store kon ik poging nummer twee ondernemen. Helaas ook niet succesvol: ik had één onderdeel niet goed teruggeschroeft waardoor het rolletje halverwege door midden scheurde. Ik stond op het punt om de camera puur als decoratief in de kast te zetten, toen ik merkte dat poging nummer drie wellicht meer op zou leveren. Ik voelde de klik bij het nemen van de foto, iets wat ik eerder niet gehoord had. Deze keer werd ik niet teleurgesteld. Het eerste gelukte rolletje met de Etude is meer dan gelukt: dromerig als de Diana F+ met prachtige kleuren en zelfs een prima gelukte double exposure. Al met al misschien een beetje overbelicht, maar dat biedt ook wel weer kansen, bijv. met redscale-rolletjes. Wordt dus vervolgd!

Beeld bij de ingang van het Vondelpark, mei 2013



Het Hirschgebouw 's ochtends om kwart voor 7, mei 2013



Onderweg naar de pont in Zaandam, mei 2013



Double exposure aan het Noordzeekanaal, mei 2013

Cotswolds @lomografie

Een 'Area of Outstanding Natural Beauty', die officiële benaming hebben de Cotswolds gekregen, een heuvelachtig gebied in zuidwest Engeland. We maakten een dagtrip naar verschillende dorpjes in dit gebied vanuit Bristol, toen we daar eerder dit jaar in mei waren. Het is inderdaad prachtig: de typische stenen huizen, het glooiende landschap en de kronkelende weggetjes tussen de dorpjes zijn schilderachtig mooi. Jammer was dat het weer nogal tegenzat: het was regenachtig en grauw, waardoor de dorpjes Cirencester en Stroud voor mij niet helemaal uit de verf kwamen. In Bibury kregen we weliswaar ook een flinke bui in onze nek, maar mochten we ook even de zon zien. Precies genoeg om mijn Lomography X-Pro Slide tot zijn recht te laten komen met mijn Diana F+. Bovenstaande foto is overigens gemaakt met de LC-Wide, met een verlopen Fuji Superia 100 iso rolletje. De glinstering van de gevallen regen is nog zichtbaar op de daken van de kleine huisjes, iets wat de glazen lens van de LC-Wide prachtig oppakt. Het leuke aan Bristol en dus ook aan de Cotswolds omgeving is dat het eigenlijk heel dichtbij is, maar aanvoelt als een heel andere wereld. Om nog eens naar terug te gaan, dat is zeker.

Bibury Troutfarm, Diana F+, mei 2013



Knallende kleuren bij een voorzichtig doorbrekende zon, Bibury Troutfarm, Diana F+, mei 2013



Als je goed kijkt zie je een zwarte zwaan, Bibury Troutfarm, Diana F+, mei 2013

Game of Thrones seizoen 3

Vaste tijden om naar programma's te kijken met momenten dat je werkelijk ergens voor thuisbleef: ik kan me het al bijna niet meer voorstellen. De televisieavond is er eentje 'on demand' geworden, en we kijken meestal een serie als heel seizoen direct achter elkaar. Game of Thrones bracht daar dit jaar verandering in. Waren de eerste twee seizoenen al groots en meeslepend, in het derde seizoen is de serie uitgegroeid tot wereldwijde hype. En niet voor niets. Het is episch drama met voor ieder wat wils: sterke vrouwen, stevige moordpartijen en bovenal een prachtig verhaal. Dit seizoen bleven wij er voor thuis. Tien maandagen lang was het om half 9 ouderwets samen op de bank klaarzitten voor de televisie, voor een nieuwe aflevering. Overigens wel op HBO-NL, dus zonder reclame of andere hinderlijke onderbrekingen. Want hype of niet, met onderbrekingen ga ik niet kijken. En nu is het wachten op seizoen vier. Gelukkig valt er over seizoen drie nog genoeg na te praten. Beste serie van het jaar.

LomoHome van de Week

Afgelopen week kreeg ik een mailtje met een wel heel leuke mededeling: mijn LomoHome was verkozen tot LomoHome van de week! Op de voorpagina van Lomography.nl, hoe stoer is dat! Ik ben nu ruim een jaar bezig met lomografie, waarvan negen maanden echt actief. Hoewel ik nog lang niet altijd tevreden ben over de resultaten, heb ik in die tijd veel geleerd en zeker een behoorlijk aantal supermooie foto\'s gemaakt. Op deze erkenning, want zo vat ik het zeker op, had ik echter nog niet gerekend. Echt genieten dus, en vol energie verder met het volgende rolletje, met de volgende camera.

Een screenshot van Lomography.nl van deze week, want geen foto geen bewijs:

Stonehenge @lomografie

"Het is een teleurstelling die je zelf maar moet gaan ervaren", zo werd Stonehenge aan ons beschreven toen we aangaven daar graag heen te willen. Dat maakte mij eigenlijk alleen maar nieuwsgieriger. Ik zou er niet speciaal voor naar Engeland vliegen, maar als de gelegenheid zich voor zou doen, wilde ik er toch zeker heen. Het is vooral een iconische plaats, waarvan je al snel het gevoel hebt dat je die "gezien moet hebben". Het is een plaats die je op National Geographic ziet, over leest in boeken, kent van posters, en die zo terecht of onterecht tot de verbeelding spreekt. En zo werd het dus ook een heel toeristische plaats. Het ligt langs een snelweg, met een grote parkeerplaats ernaast voorzien van toiletten, souvenirswinkels en ja, een toegangspoortje. Om de route rond Stonehenge te mogen lopen moet je namelijk acht pond per persoon neertellen. Je krijgt daarbij toegang tot de onderdoorgang richting de beroemde stenen en de mogelijkheid om een audiotour te doen. Van dit laatste hebben we overigens geen gebruik gemaakt. En zo liepen we daar dus met talloze anderen in een grote boog om Stonehenge heen. We hadden daarbij denk ik nog de 'mazzel' dat het weer niet echt meewerkte, anders was het echt file lopen geweest denk ik. Of het uiteindelijk een teleurstelling was? Nee, want we waren hier wel zo ongeveer op voorbereid. Ik heb mooie foto's kunnen maken en, ook niet onbelangrijk, ik kan deze van mijn lijstje kruisen. Stonehenge: check.

Stonehenge Engeland, mei 2013 (LC-Wide, Fuji 100 iso expired)