(Her)ontdekt in 2013

Was in 2012 lomografie nog één van de ontdekkingen met mijn Diana F+, in 2013 kwamen er talloze camera's bij en werd lomografie een vast onderdeel van mijn bezigheden. Verder was 2013 een jaar waarin zowel door Europa als door Amerika gereisd werd, en er weer de nodige films, muziek en boeken langskwamen. Daarbij was er vooral hernieuwde waardering voor oude bekenden. Dit levert een mooi lijstje met (her)ontdekkingen op, de (her)ontdekkingen van 2013:

Cross Processing



Ooit zal iemand per ongeluk zijn diarolletje in C41 hebben laten ontwikkelen, de chemicaliën die bedoeld zijn voor negatief film. En ooit zal iemand heel positief verrast zijn geweest door de extreme resultaten die dit op kan leveren. Nu doen we het in ieder geval bewust en experimenteren we er massaal op los met allerlei soorten diafilm. Het is nog lang niet gemakkelijk om echt een mooi resultaat te krijgen, maar juist die uitdaging maakt het spannend. Want soms, dan haal je je foto's op en dan zit er dat ene fantastische plaatje bij waarop kleuren, contrasten en andere effecten precies kloppen. Om vervolgens geen idee te hebben hoe dat zo gelukt is.

Warschau



Niet de meest voor de hand liggende stad om te bezoeken, maar wel meer dan de moeite waard. In Warschau ligt de geschiedenis op straat, is deze nog ongepolijst onderdeel van het dagelijks leven. De rauwe overblijfselen van oorlog en communisme zijn zowel zichtbaar als voelbaar, maar tegelijkertijd wordt er ook flink geïnvesteerd in moderne nieuwe architectuur. Een dynamische, optimistische stad in opmars die je eigenlijk moet gaan zien voordat alle ruwe kanten zijn gladgestreken.

J.D. Salinger

Het begon al eerder met het herlezen van The Catcher In The Rye, waar ik zwaar van onder de indruk raakte. Dit jaar kwam J.D. Salinger opnieuw bij mij in het vizier door het zien van de documentaire Salinger in de Arclight in Los Angeles en het verschijnen van de gelijknamige biografie. Al was er duidelijk heel veel aan te merken op J.D. Salinger als persoon, ik raakte nog meer geïntrigeerd dan ik al was. Vervolgens las ik Nine Stories, één van de weinige boeken die Salinger uitgegeven heeft naast The Catcher. Al deden de verhalen me inhoudelijk weinig, ik vond ze meer dan meesterlijk geschreven. Ik kan dan ook niet wachten totdat de tot nu toe ongepubliceerde teksten van Salinger uitgegeven gaan worden.

Plants vs Zombies

Eindelijk kwam dan de opvolger van deze hit die ik op drie platformen meerdere keren uitspeelde. Aanmerkelijk lastiger dan het eerste deel, maar daarom niet minder leuk. Hier ga ik nog lang plezier van hebben.

Muse

Zondermeer het beste concert wat ik dit jaar zag: Muse in Ziggodome was de perfecte combinatie van muzikaal en visueel spektakel. Ook op Blu-ray komt dit concert prima tot zijn recht. Bijzonder jammer is wel de manier waarop deze Blu-ray is uitgegeven: zo'n kartonnen cd-hoesje met twee schijfjes is in deze tijd echt te mager.

History

De naam van deze zender doet vermoeden dat hier enkel documentaires of anderszins educatieve historische programma's te zien zijn. Het grote succes van deze zender komt echter uit een andere hoek, namelijk die van de reality. Het afgelopen jaar genoot ik van Pawn Stars, American Restoration, Storage Wars en Counting Cars. Van allemaal heb ik heus ergens wel een keer wat opgestoken, maar het is vooral hele ontspannen televisie waar je uren naar kunt kijken.

Instant fotografie

De polaroid ken ik eigenlijk vooral uit de cafés, waar kleine Pakistaanse(?) mannen met de verkoop van rozen en polaroidfoto's de kost probeerden te verdienen. Ik weet niet of dit nog steeds gebeurt, je zou denken dat met de komst van de camera's in iedere telefoon dit een uitstervend iets zou zijn. In de Lomografie is de instant fotografie echter in opmars: zowel voor LC-A / Wide en de Diana F+ is er een instant achterkant beschikbaar waarmee je je camera omtovert tot een Instant Camera. Het is geen gemakkelijke manier van fotograferen, maar juist doordat de foto er direct uitkomt wel een hele fijne afwisseling naast het fotograferen op film die eerst ontwikkeld moet worden. Met kerst kreeg ik de dit jaar uitgekomen Fuji Instax Neo Classic, die ik nog uitgebreid uit ga proberen. Wordt vervolgd.

Het beste van 2013: Televisie

Het afgelopen jaar hebben we in verhouding veel comedy gekeken. Deels kwam dit door tijdgebrek, maar daarnaast is het ook heerlijk ontspannend tijdverdrijf. Verder was het vooral het jaar waarin Game of Thrones van successerie naar megahype ging en we op de valreep verrast werden door een Nederlandse kwaliteitsserie. Ook dit lijstje in willekeurige volgorde:

The Goldbergs

Op het eerste gezicht de zoveelste serie over een 'All American Family', maar al snel blijkt dit slechts de buitenkant. De serie is losjes gebaseerd op de jeugd van de maker en staat bol van de zelfspot. Gesitueerd in de jaren '80 is het een feest van herkenning voor iedereen die zelf opgroeide in deze jaren. Inclusief cassettebandjes, grote kleurige oorbellen en beenwarmers. Grappig is dat er op het einde af en toe stukjes home-made video langskomen van de oorspronkelijke familie Goldberg.

House of Cards

Deze serie over de Amerikaanse politiek levert hypnotiserende televisie op. Macht en corruptie voeren de boventoon en het vreemde is dat ik ergens ook nog hoopte dat de hoofdpersoon, een meesterlijke rol van Kevin Spacey, er mee weg zou komen. Niet goed voor het mensbeeld dus, maar wat een meeslepend drama. In februari komt seizoen twee, dat Netflix net als het eerste seizoen in één keer online zal zetten.

Game of Thrones

De enige serie waar ik voor thuis bleef het afgelopen jaar, wekenlang elke maandagavond op HBO NL. The Red Wedding was wellicht de meest schokkende episode in een grote serie ooit en doet je afvragen wat er nu nog kan komen. We gaan het zien vanaf maart 2014 als een nieuw seizoen van Game of Thrones van start gaat.

How I Met Your Mother

Eindelijk is het dan zover: het seizoen waarin we de moeder te zien krijgen waar al acht seizoenen naartoe gewerkt werd. Het gehele seizoen speelt zich af in de dagen voor de bruiloft van Barney en Robin, een best gewaagde keuze die heel goed uitpakt. We zijn er nog niet helemaal doorheen, maar dit laatste seizoen verdient zeker nu al een plaats in dit lijstje. Barney is weer legendarisch en al weten we dan nu wie de moeder is, het blijft spannend hoe het nu echt afloopt met de vriendengroep.

The Big Bang Theory

Terug van weggeweest, want in het vorige seizoen waren we bijna afgehaakt. Het lijntje tussen leuk en te flauw voor woorden blijkt af en toe toch wel heel dun. Sheldon is weer als vanouds onhebbelijk en Amy vult zijn verhaallijn heerlijk aan. Dat de rest een beetje als behang dient, daar kan ik prima mee leven.

The Sound of Music

Live op de Amerikaanse televisie met Carrie Underwood in de hoofdrol als gouvernante Maria. Bij een dergelijke legendarische cult film natuurlijk vragen om een berg kritiek, en die was er ook, maar ik heb genoten. Af en toe was het wel even schakelen omdat ze de oorspronkelijke musical als basis hadden genomen in plaats van de wereldberoemde film, maar dit vond ik uiteindelijk vooral een plus. De kritiek dat Carrie geen briljant actrice is kan ik ergens wel onderschrijven, maar het heeft mij niet gestoord. Het was een knappe productie met een hoog nostalgisch gehalte. Een must see voor elke Sound of Music fan.

Penoza

Wat een groot deel van Nederland al lang wist weten wij nu ook: Penoza is een fantastische serie. In krap anderhalve dag keken we het hele eerste seizoen weg en het tweede seizoen ligt al op ons te wachten. Met name Monic Hendricx is fantastisch als hoofdpersoon Carmen. Beste serie die ik ooit op de Nederlandse televisie zag.

Het beste van 2013: Films

Het einde van het jaar nadert en ook ik waag me weer aan het maken van lijstjes. Niet omdat ik het beter weet of de beste smaak zou hebben, maar omdat ik het leuk vind om terug te kijken op al het goede, mooie en leuke dat we gezien, gelezen en ervaren hebben in het afgelopen jaar. Persoonlijke lijstjes dus, om te beginnen met films waarvan ik genoten heb. In willekeurige volgorde:

Lee Daniels' The Butler

Niet alleen het prachtige verhaal over de butler die diende onder vele presidenten, maar tegelijkertijd een indrukwekkend overzicht van een stuk Amerikaanse geschiedenis. Groots, meeslepend en Oscarwaardig.

Instructions not included

Deze Spaanstalige Mexicaanse film was afgelopen zomer een megahit in Amerika. Het verhaal over de losbandige Valentin die op een dag een kind in zijn schoot geworpen krijgt van een van zijn vele oude liefdes, weet alle emoties wel zo'n beetje te raken. De humor is niet altijd helemaal mijn kopje thee, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de keren dat het ook voor mij vol in de roos was. Onbegrijpelijk dat deze in Nederland het grote publiek nog niet gevonden heeft.

Rush

Het verhaal over de rivaliteit tussen Fomule 1 coureurs James Hunt en Niki Lauda. Ondanks dat ik wel ongeveer wist wat er ging gebeuren, toch spannend en meeslepend. Chris Hemsworth als James Hunt is goed, Daniel Brühl als Niki Lauda is fenomenaal. Hij weet in de rol van de arrogante, onhebbelijke Lauda toch sympathie te winnen en te ontroeren.

The World's End

Zonder enige voorkennis het leukst: van een verhaal over mannen en vriendschap naar een bizar avontuur waarin over de top nog maar het begin is.

The Great Gatsby

Nee, Leonardo Dicaprio was wellicht niet de beste keuze om een zonderlinge, teruggetrokken rijkaard te spelen, maar daar kon hij ook niets aan doen. The Great Gatsby blijft een prachtig verhaal, en de 2013 verfilming zorgt voor bijpassend visueel spektakel. De schitterende art deco stijl draagt hier zeker aan bij.

The Conjuring

Eigenlijk hou ik helemaal niet van horrorfilms. Ik vind ze vaak ranzig en het voortdurende schrik-effect maakt me vooral onrustig. The Conjuring daarentegen leverde het bewijs dat het ook anders kan: oprecht doodeng, maar zonder dat het inboet op het verhaal. Inplaats van dat ik weg wilde kijken bleven mijn ogen aan het scherm gekluisterd. Zondermeer de griezeligste film die ik ooit zag

Fuji Velvia 100

Voordat ik met een rolletje aan de slag ga, check ik tegenwoordig eerst op Lomography.nl hoe het andere mensen vergaan is met de betreffende film. Op de site van Lomography staan duizenden en duizenden foto's, waarin het als ze een beetje fatsoenlijk getagd zijn fijn snuffelen is. Zo was ik dus al aardig voorbereid op een mogelijk effect van de slide film Fuji Velvia 100 op 35mm: het zou zo maar eens behoorlijk roze danwel oranje kunnen worden. Ik hoopte op een iets bescheidener effect en gokte erop dat Los Angeles de beste achtergrond voor deze film zou vormen. Zoals men zo vaak zegt: hoop is uitgestelde teleurstelling en al weet ik niet of ik nou echt heel erg teleurgesteld was, bescheiden was het effect in in ieder geval niet. Sommige foto's zijn werkelijk knal oranje, terwijl andere wat meer roze zijn geworden. Op een enkeling komt er iets paarsachtigs bij de lucht tevoorschijn, maar dit is helaas maar sporadisch. Zo blauw en knallend als de Fuji Velvia 50 in mijn Diana F+ was, zo oranje/roze werd de Fuji Velvia 100 in mijn LC-Wide. Nu heb ik ook nog een Fuji Velvia 100 op 120mm formaat liggen en ik kan haast niet wachten om te gaan kijken wat die gaat doen in mijn Diana F+ of in mijn Holga. Helaas is de Hollandse herfst hier niet direct het meest aangewezen seizoen voor. Het is of te donker, of de herfstkleuren zullen verdwijnen zoals ze dat vorig jaar deden op Redscale film. Dat zou zonde zijn. Wellicht op een mooie winterdag, en anders wordt het vanzelf weer lente. Film is geduldig, en ik als het moet ook wel.

Een voorbeeld van een foto die knaloranje is geworden, Downtown Los Angeles, september 2013



Meer contrast in het Los Angeles Memorial Coliseum, waar de kleuren een pittig effect krijgen, het groene gras groenig en de lucht blauwig blijft, Los Angeles, september 2013



Deze foto van het metrostation op de hoek van Vine en Sunset is mijn favoriet van dit rolletje: ook hier is groen aanwezig in de palmbomen evenals blauw in de lucht. Daarbij vind ik de compositie mooi, Los Angeles, september 2013

Space Shuttle Endeavour

Toen we in september 2012 door downtown Los Angeles liepen merkten we dat er iets aan de hand was. Er liepen opvallend veel mensen op straat en er heerste een soort van opgewonden sfeer. Toen we mensen meermalen naar boven zagen kijken werd het tijd om te vragen wat er te zien viel. Op dat moment nog niets naar het bleek, maar er werd met spanning gewacht op de Space Shuttle Endeavour die op een vliegtuig een rondje over de stad zou maken om zijn laatste rustplaats in Los Angeles te vinden. Het was niet alleen op straat een drukte van belang, ook op de daken van kantoorgebouwen, op balkons en bovenop City Hall hadden zich groepen mensen verzameld. De meeste mensen die er stonden werkten in de buurt en waren naar buiten gelopen met hun telefoons en iPads. Wij waren als toeristen beter uitgerust met onze camera's en ook een videocamera, wat ons direct populair maakte bij de mensen om ons heen. We hoefden uiteindelijk niet lang te wachten: we waren onbewust precies op het juiste tijdstip gearriveerd en werden na een minuut of tien al beloond. Terwijl de menigte klapte en juichte werden we getrakteerd op een prachtig beeld: de Endeavour die laag over de stad gevlogen werd, als afscheid na bewezen diensten. Na één rondje en de nodige foto's liepen we door naar City Hall, onze oorspronkelijke bestemming. City Hall is gratis te bezoeken en terwijl we bovenop naar buiten liepen konden we ons geluk bijna niet geloven: daar kwam de Endeavour voor een extra rondje en wat hadden we een prachtig uitzicht.

De Endeavour vanaf City Hall, Los Angeles, september 2012



In oktober 2012 is de Endeavour via de grond vervoerd naar zijn eindbestemming: het California Science Center. Wat had ik dit graag ook live gezien. De stad was er letterlijk en figuurlijk van ondersteboven en het moet zeer indrukwekkend zijn geweest. Wij moesten het echter doen met de foto's op het nieuws:



In september 2013 hebben we de Endeavour bezocht in het California Science Center, een boeiend museum in het Exposition Park in Los Angeles. Van het museum hebben we echter niet zo heel veel gezien, we waren onderweg naar het Los Angeles Memorial Coliseum voor een Football wedstrijd en wilden 'slechts' de Space Shuttle van dichtbij zien. Hij staat nu in een hangar en je kunt er zowel omheen als onderdoor lopen. Het is een machtig mooi gezicht en een bezoek zeker waard. Er zijn plannen om hem uiteindelijk rechtop te zetten, zoals voor de lancering, maar hiervoor moet eerst nog wat geld ingezameld en verbouwd worden. Tegen die tijd gaan we nog wel een keer kijken denk ik.

Hier sta ik in het California Science Center bij de Endeavour, september 2013

Fortunately, The Milk

Afgelopen september waren we bij The Golden Apple op Melrose Avenue, een comicbook store die vast op ons programma staat bij een bezoek aan Los Angeles. Zoals altijd als we bij een comicbook store zijn probeerde Jeroen iets voor me te vinden waarvan hij dacht dat het me aan zou spreken. Deze keer zocht hij Fortunately, The Milk, het nieuwste boek van Neil Gaiman voor me uit. Zelf zie ik het soms niet direct, maar na aanschaf blijkt Jeroen vaak een juiste inschatting te hebben gemaakt. Zo ook bij dit bescheiden boekje van Neil Gaiman, dat hij maakte samen met artiest Skottie Young. Fortunately, The Milk begint met twee kinderen waarvan de moeder naar een congres moet en de vader een paar dagen het huishouden over moet nemen. Als bij het ontbijt blijkt dat er geen melk meer is voor over de cereal staat vader direct op om een nieuwe fles te halen bij de winkel op de hoek. Zijn terugkomst laat echter nogal op zich wachten, en als hij dan eindelijk thuiskomt vertelt hij zijn kinderen over een fantastisch avontuur waar hij in verzeild was geraakt. Het is zo vlot verteld, fantasierijk en humorvol dat ik het boek in één ruk uitlas. Dit niet in de laatste plaats door de illustraties van Skottie Young. Het is een spontaan sprookje zoals een spontaan sprookje zou moeten zijn: spannend, geïnspireerd, magisch en met een goede afloop. Fortunately, The Milk is een heerlijk, heerlijk boek.

Music & The Spoken Word

Elke zondag vindt er vanaf Temple Square in Salt Lake City een live uitzending plaats van Music & The Spoken Word. In een half uur durende radio-uitzending brengt het Mormon Tabernacle Choir een aantal liederen ten gehore die op een bijpassende manier aan elkaar gepraat worden. Alhoewel ik niets met geloof heb, laat staan met het Mormoonse, wilde we de kans om hierbij aanwezig te zijn niet aan ons voorbij laten gaan. Dat gaat overigens heel simpel: in de zomer wordt de uitzending verzorgd vanuit een enorme zaal waar je gewoon naar binnen kunt lopen en kunt gaan zitten. Het enige wat je echt moet doen is op tijd komen, want vanaf het moment dat de uitzending start moet je muisstil zijn. Er mag dus ook niet geklapt worden tussendoor, wat op zich best een beetje ongemakkelijk voelt, maar dat terzijde. Music & The Spoken Word wordt voornamelijk gevuld door het immense Tabernacle Choir. Maar liefst 300 mensen telt dit koor, al staan ze niet allemaal tegelijk op het podium. Het koor bestaat uitsluitend uit vrijwillers die allemaal lid van de Mormoonse gemeenschap zijn. Alleen al de aanblik is erg indrukwekkend en de zang doet hier zeker niet voor onder. Het gesproken woord gedeelte sprak me wat minder aan. Het deed erg denken aan onze eigen zondagochtend-televisie, met name die vanuit de Chrystal Cathedral. Veel hoop en zalvende woorden met goede raad, inclusief een moedig verhaal van iemand die ongelukkige tijden te boven is gekomen door middel van het geloof. Ik kan daar heus respect voor opbrengen, maar het verhaal werkte me toch ook wel enigszins op de lachspieren. Het leek er echter op dat ik hier samen met Jeroen alleen in stond, de rest van het publiek luisterde aandachtig en knikte zo nu en dan bevestigend. Ik vond het in ieder geval een fantastische ervaring die hoort bij een bezoek aan Salt Lake City. Daarbij was dat half uur precies lang genoeg. Voor wie nieuwsgierig is geworden hier de uitzending waarbij wij aanwezig waren:

La Sardina

Ik moet zeggen dat ik mezelf zo langzamerhand toch wel behoorlijk ervaren vind op het gebied van de lomografie. Ik weet inmiddels heel aardig wat het effect is bij bepaalde weertypes, afstanden, fotorolletjes en bij diverse camera's. Ik ging dan ook met een gezonde dosis zelfvertrouwen op pad afgelopen zomer met mijn toen nieuwe La Sardina camera. De Sardina heeft de vorm van een sardientjesblikje en geldt als een instapmodel voor mensen die met lomografie willen beginnen. Er gaan reguliere 35mm rolletjes in en er zitten geen rare instelmogelijkheden op die het je lastig zouden kunnen maken. De Uitmarkt was een prachtige gelegenheid om een rolletje vol te schieten en ik had er alle vertrouwen in dat dit mooie plaatjes op zou gaan leveren. Bij het ophalen van de foto's was ik echter heftig teleurgesteld. Ik voelde mij zoals ik mij in het begin met de Diana F+ had gevoeld: al die mooie beelden die ik in mijn hoofd had hadden zich niet vertaald naar de foto's en de grens tussen lekker alternatief en simpelweg mislukt werd ruimschoots overschreden. De meeste foto's waren vreselijk onscherp, dat is eigenlijk het voornaamste wat mis was gegaan. Ik kan echter niet helemaal verklaren hoe dit nou kwam. Sommige foto's waren wel scherp, sommige waren op een klein gedeelte scherp, er lijkt geen peil op te trekken. Ik heb dus maar het enige gedaan wat ik kon doen, namelijk nog een rolletje volgeschoten, om er net als met de Diana F+ gaandeweg van te leren. Deze foto's moeten nog ontwikkeld worden, dus ik wacht weer even vol spanning af. De Sardina en ik hebben elkaar in ieder geval nog niet helemaal gevonden, maar als we elkaar beter leren kennen gaat dit vast helemaal goed komen. Wordt vervolgd.

Toegegeven: Jeroen was een stuk succesvoller dan ik met dit eerste rolletje van de Sardina. Zo maakte hij deze foto op het Museumplein, augustus 2013



In verhouding tot de rest van het rolletje is deze foto verbazend scherp. Het effect van het minder scherp worden links op de foto vind ik hier wel geslaagd, augustus 2013



Met objecten heel dichtbij kan de Sardina prima uit de voeten, ook door Jeroen gemaakt trouwens, augustus 2013



Bij deze foto vind ik het verschil tussen wel scherp en niet scherp ook heel mooi gelukt, al was het niet bewust zo gedaan, augustus 2013

Post Office

Na het lezen van Hollywood was ik nog lang niet klaar met Henri Chinaski. Welk boek dan beter om in verder te lezen dan de eerste die Bukowski schreef over zijn alter-ego: het in 1971 verschenen Post Office. Post Office beschrijft de jaren dat Chinaski (Bukowski) als invaller bij de postbezorging werkte en later als postsorteerder. Hij deed dit in het Los Angeles van de jaren '50 en '60. Chinaski is weinig ambitieus, weinig plichtsgetrouw en heeft een bijzonder cynische kijk op de wereld. Het is geen rijkeluiskind dat kokketteert met zijn verblijf aan de zelfkant van de maatschappij, Chinaski is de zelfkant van de maatschappij. Voor mij is dit één van de redenen dat ik Post Office een bijna briljant boek vind. Het is snel geschreven, schijnbaar moeiteloos, en ademt geen enkele pretentie. Dit in tegenstelling tot veel Nederlandse literatuur uit deze periode, die het mijns inziens toch vaak moet hebben van hoogdravend taalgebruik en gekunstelde gelaagdheid. Wat Bukowski voor mij bijzonder maakt is wat ik ervaar als authenticiteit en de vlotte, levensechte dialogen. Ik ben nog lang niet klaar met Bukowski, sterker nog, ik begin pas. En dat is een bijzonder prettige gedachte.

Utah State Fair

De leukste dingen op vakantie zijn vaak de dingen die je niet gepland had. Zo waren we in Salt Lake City toevallig tegelijkertijd met de Utah State Fair en werden we hier toevallig op gewezen door een New Yorker die we ontmoetten tijdens onze tour naar Antelope Island. Het leek ons meteen een leuk idee en het bleek ook nog eens prima bereikbaar met de lightrail. Dus toen we terugkwamen van Antelope Island gingen we in één beweging door naar deze State Fair. We kwamen eind van de middag binnen en het was toen nog relatief rustig. Het plattelandsgehalte was hoog met een rodeo-achtige wedstrijd met cowboys, paarden en runderen. Er was live country-muziek, er waren strobalen om op te zitten en allerlei dieren om te bewonderen. Daarnaast was er een kermis en een uitgebreide markt met van alles en nog wat, waaronder legio cowboy-hoeden. Natuurlijk was er veel te eten en te drinken, verkocht in standjes die je van afstand al rook. Hoogtepunt op dit vlak was toch wel het 'All you can eat ice-cream festival', waar je in een grote tent voor een paar dollar zoveel ijs kon eten als je wilde of aankon. Dit blijkt overigens minder te zijn dan je hoopt, na een ronde of drie moesten we het al opgeven. Al met al was deze fair ontzettend leuk om te zien en mee te maken. Het deed denken aan beelden uit talloze films en voelde Amerikaanser dan Amerikaans. Ik zou mijn vakantie er niet omheen plannen, maar als het dan toch zo uitkomt: gaan!

Kermis met op de achtergrond Salt Lake City, Utah State Fair, september 2013



Koeien in een vaste volgorde van de ene kant naar de andere kant drijven, daar kwam het kort gezegd op neer en wij vonden het vermakelijker dan je wellicht zou denken, Utah State Fair, september 2013



Jeroen zoekt de lekkerste smaken uit op het 'All you can eat ice-cream festival', Utah State Fair, 2013



No Goats No Glory, Utah State Fair, september 2013

Sedona

Ik heb eens ergens gelezen dat Sedona het mooiste stadje van Amerika zou zijn. Ik weet echt niet meer waar en in welke context, maar wat ik wel weet is dat het sindsdien op mijn lijst van nog te bezoeken plaatsen stond. Vorig jaar in maart waren we al eens 'in de buurt', toen we van Tusayan via Williams naar Las Vegas reden. Een omweg via Sedona paste toen echter niet in het schema. Dit jaar konden we het wel inpassen: een bezoek aan Sedona valt namelijk prima te combineren met een verblijf in Phoenix. Sedona is ongeveer twee uur rijden vanuit Phoenix en alleen de rit erheen is al meer dan de moeite waard. Het begint met de enorme cactussen zoals je die ziet in strips en tekenfilms. Honderden, of misschien wel duizenden van die echt enorme cactussen met armen en al, zover als je kunt zien. Net als je er een beetje aan gewend bent verdwijnen ze echter alweer volledig uit het landschap. Ze blijken boven een bepaalde hoogte niet te groeien en we zagen ze dan ook niet meer tot we op de terugweg waren. Echt indrukwekkend wordt het zodra het rode gesteente waar de omgeving van Sedona zo bekend om is zichtbaar wordt. We zijn dan een behoorlijk eind gestegen en het landschap is bergachtiger geworden. Sedona zelf ligt hier prachtig tussen en heeft aan alle kanten indrukwekkende vergezichten. Het stadje zelf is, natuurlijk, erg toeristisch. De hoofdstraat bestaat vrijwel uitsluitend uit kleding- en souvenirwinkels met de gebruikelijke prullaria. Of Sedona nu echt het mooiste stadje is weet ik niet, maar de omgeving was in ieder geval prachtig. Die staat dus op het lijstje om nog eens wat uitgebreider te bezoeken. Ooit.

Bell Rock, Sedona, september 2013



Niet de tekenfilm cactus, maar daarom niet minder indrukwekkend, Sedona, september 2013



Zou dit de inspiratie zijn geweest voor Angry Birds? De gelijkenis is in ieder geval treffend, Sedona, september 2013



Uitzicht op Sedona, september 2013

Mr. Penumbra's 24-Hour Bookstore

Een intelligent boek met een spannend en tegelijkertijd sympathiek verhaal, dat is Mr. Penumbra's 24-Hour Bookstore van auteur Robin Sloan. Deze roman uit 2012 is een must-read voor iedereen die van boeken en boekwinkels houdt en die gelooft in een plek voor boeken in een gedigitaliseerde wereld. Ik wil verder ook eigenlijk niet zoveel over dit boek zeggen, want iedere kans op een spoiler is er in dit geval één te veel. Een paar steekwoorden volstaan hopelijk bij mijn poging zo veel mogelijk mensen ervan te overtuigen dit boek te gaan lezen. Mr Penumbra's 24-Hour Bookstore staat voor: complottheorieën, boeken, vriendschap, google, spanning, en een prachtige ontknoping. Lezen dus, het is echt een heerlijk boek.

LomoChrome Purple XR 100-400

Bij analoge fotografie is de associatie met oude fototoestellen snel gelegd. Dat maakt het echter nog lang niet ouderwets. Dit geldt zeker voor het bedrijf achter lomografie. Innovatie en creativiteit nemen daar een zeer belangrijke plaats in. Lomography komt dan ook geregeld met nieuwe, originele producten voor liefhebbers van experimentele analoge fotografie. Een sprekend voorbeeld hiervan is de LomoChrome Purple XR 100-400 film, die begin dit jaar aangekondigd werd. De eerste rollen konden in juli in gebruik worden genomen. Ook ik bestelde in deze eerste batch en zo kon ook ik deze zomer aan de slag met deze bijzondere film. LomoChrome Purple XR 100-400 film is een "gewone" negatief film, al zou je dat niet direct zeggen gezien het extreme effect. Mijn eerste rolletje schoot ik vol met mijn Diana F+. Het was lastig om voldoende kleurcontrast te vinden. Deze foto's werden mede hierdoor meer turquoise dan het verwachte paars. Ik had ook niet direct door dat ik groen nodig had in mijn foto's om het paarse effect te krijgen. De tweede rol stopte ik in mijn op dat moment spiksplinter nieuwe Holga.
Ik nam deze vervolgens mee naar American Football. Daar zou ik zowel kleurcontrast als voldoende groen vinden om de purple film volledig tot zijn recht te laten komen had ik bedacht. Ik gebruikte deze middag zowel de normale lens als de widelens die ik erbij had gekregen. Deze zou een donkere kring op de foto's geven, maar helaas merkte ik dat pas bij ontwikkeling van de foto's. Had ik het eerder geweten had ik wellicht andere keuzes gemaakt. De foto's werden in ieder geval paars, maar ze knalden toch minder dan ik gehoopt had. Evengoed natuurlijk wel een fantastisch vreemd effect om al die spelers op dat paarse veld te zien. Na twee rollen heb ik vooral het gevoel dat ik nog meer moet experimenteren om alles uit deze film te halen wat er in zit. Gelukkig is er nog een bestelling met 35mm film onderweg. Ik verheug me nu al op de combinatie van de LC-Wide en de purple film dus laat maar komen.

Veel turquoise, weinig paars, Kampen, augustus 2013



Elmo, binnen genomen met flits, Amsterdam, augustus 2013



Kleur is hier slechts subtiel aanwezig, Amsterdam, augustus 2013



USC vs Utah State met de Holga 120N, LA Memorial Coliseum, september 2013



Nogmaals USC vs Utah State, maar hier door de widelens van de Holga, september 2013