Fuji Provia 100F

Ergens in de zomer had ik een Fuji Provia 100F rolletje in mijn Poolse Ami66 gedaan. Het verrassende scherpe effect van de plastic lens van de Ami66 leek me een mooie combinatie met een Fujichrome rol. Nu heeft de Ami66 één groot gebrek: de achterkant wil er nog weleens spontaan vanaf vallen doordat de schuifjes aan de zijkant nogal gemakkelijk bewegen. Dit gebeurde dus ook in dit geval: halverwege het rolletje viel de achterkant eraf en in mijn ogen was de film afgeschreven. Er meteen uit halen kon ik niet over mijn hart verkrijgen dus bleef het toestel staan, met een rolletje dat ik als verloren beschouwde. Uiteindelijk vond ik het toch zonde om er helemaal niets meer mee te doen, dus pakte ik een paar weken geleden de camera weer op, schoot het rolletje verder vol en bracht dit alsnog weg. Wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb. Ja, er waren wat opnames verpest, maar er zaten ook een aantal prachtige plaatjes op die ik niet had willen missen. En ik had gelijk: de Ami66 is een prachtige combinatie met een Fujichrome film, in dit geval met de Provia 100F. Alleen die achterkant, daar moet ik toch echt wat op verzinnen.

Zomer in Amsterdam met de Ami66 en Fuji Provia 100F, juli 2013



Een half jaar later dan de eerste opnames op deze rol, vooral onder de indruk van de scherpe lijnen en het heldere contrast, januari 2014



Ik kan me niet meer herinneren wanneer of waar in Amsterdam ik deze foto heb gemaakt. Ik denk dat het een zonsondergang is, maar het zou ook een zonsopgang kunnen zijn. Het resultaat is in ieder geval indrukwekkend

Going Clear

Aliens, sekte, geld, persoonlijkheidstests en Tom Cruise, dat is waar ik aan denk bij Scientology. Meer dan zeer zijdelings heb ik er nooit mee te maken gehad. Ook ik ben weleens aangesproken in de Kalverstraat om een persoonlijkheidstest te doen, ik ken het grote pand in Amsterdam en ik verbaas me iedere keer weer over de nadrukkelijke aanwezigheid in Hollywood, maar daar houdt het wel ongeveer op. Er hangt echter een zweem van geheimzinnigheid omheen, die mij altijd wel nieuwsgierig maakte. Het blijft een intrigerende vraag hoe intelligente, weldenkende mensen zich in kunnen laten met iets wat vanaf de buitenkant zo absurd lijkt. Lawrence Wright geeft met zijn Going Clear: Scientology, Hollywood and the Prison of Belief een bijzonder gedetailleerd inzicht in de organisatie en in wat mensen beweegt hier deel vanuit te willen maken. Hij geeft een uitvoerig verslag van het ontstaan ervan, van het leven van oprichter L. Ron Hubbard en van de dynamiek binnen de organisatie. Het laat onder andere de donkere kant ervan zien: de indoctrinaties, het geweld en het misbruik. Maar ook hoe dit zoals hij het noemt jonge geloof zich verhoudt tot andere religies. Hoe confronterend is het dan te moeten constateren dat het in de vergelijking opeens helemaal niet zo absurd meer is. Andere religies hebben ook te maken met machtsbeluste leiders, met boetedoening en ja, ook met misbruik. Ik heb dit boek ademloos zitten lezen. Het leest als een thriller, maar dan wel als één die je op het einde nog even goed aan het denken zet.

The Wonder Years

Deze week vond ik na lang zoeken eindelijk de serie The Wonder Years. Niet op DVD of Blu-ray, maar op Netflix, de on demand schatkamer van (oude) televisieseries. The Wonder Years is me als serie altijd bijgebleven, meer dan andere series. De opgroeiende Kevin en Winnie in het Amerika van de jaren '60-'70 spraken voor mij enorm tot de verbeelding. De serie liep op de Amerikaanse televisie van '88 tot '93 en laat het wel en wee zien van het gezin Arnold. Eén van de redenen waarom het mij zo aansprak is denk ik dat ik in de uitzendperiode ongeveer dezelfde leeftijd had als hoofdpersonen Kevin en Winnie. Het voelde als het ware of ik samen met hen opgroeide, al speelde de serie dan eind jaren '60. Dat maakte niets uit, zoals zoveel coming of age verhalen is ook dit verhaal tijdloos. Een andere reden waarom het me zo aansprak was dat ik me toen al erg aangetrokken voelde door Amerika en de Amerikaanse cultuur. Deze komt juist in het jaren '60 decor prachtig tot zijn recht. De grote vraag in 2014 was natuurlijk of de serie nog om aan te zien zou zijn. Gelukkig kan ik zeggen dat dit tot nu toe beslist niet tegenvalt. Op de beeldkwaliteit valt natuurlijk van alles aan te merken, maar de serie zelf blijft voor mij stevig overeind. Ik ben nu drie afleveringen onderweg in het eerste seizoen en verheug me op de vele uren van The Wonder Years die nog voor me liggen.

Ruzzle

Je hebt twee soorten online-spelletjes in het casual gaming: spelletjes waarbij je direct tegen iemand speelt, en spelletjes die je alleen speelt. Bij de tweede categorie kan het wel zo zijn dat je af en toe iemand nodig hebt om verder te komen, maar in principe speel je alleen. Bij de eerste categorie, waarbij je dus direct tegen iemand speelt, ben je afhankelijk van wie er nog meer hetzelfde spelletje wil spelen. Je kunt het jezelf hierbij natuurlijk gemakkelijk maken en met een random iemand spelen, maar als je met een bekende wilt spelen kost het iets meer afstemming. Zo kon het gebeuren dat ik maanden geleden een periode lang het woordspelletje Ruzzle met een aantal mensen speelde, toen een tijd niet, en vervolgens met een paar anderen de draad weer opgepakt heb. Bij Ruzzle is het de bedoeling om in een vierkant van letters in twee minuten tijd zoveel mogelijk woorden te vormen. Je speelt drie rondes tegen elkaar, en degene met de meeste punten wint uiteraard. Lange woorden maken loont hierbij enorm, maar hoeveelheid kan je redden wanneer de lange woorden niet lukken. Het is daarbij maar goed dat er geen strafpunten zijn voor woorden die niet bestaan. In dat geval zou ik af en toe weleens in de negatieve cijfers kunnen belanden. Zeker als ik de Engelse versie speel, ondanks mijn behoorlijke woordenschat toch best een stuk lastiger dan de Nederlandse. Afwisselen tussen de Engelse en de Nederlandse versie is daarbij een extra uitdaging die meestal niet goed uitpakt: dan duikt mijn score direct naar beneden. Grappig is ook dat ik 's ochtends voor werktijd toch zichtbaar minder scherp ben dan vroeg in de avond. Dit wil ook nog weleens net het verschil zijn tussen winnen en verliezen. Voorlopig vermaak ik me er in ieder geval weer een tijdje mee, totdat we weer doorstappen richting een ander (woord)spelletje.

La Sardina en Fritz the Blitz

Wanneer je analoog wilt fotograferen is de winter niet de meest optimale periode. Korte dagen, weinig licht: de meeste analoge camera's kunnen er maar slecht mee overweg. Helemaal als de winter zich meer gedraagt als een druilerige herfst zoals dit jaar het geval is. De dagen met zon zijn spaarzaam en worden helaas over het algemeen vanuit kantoor aanschouwd. Tegen de tijd dat het tijd is om huiswaarts te gaan is de duisternis alweer ingevallen en de kans op een mooie foto voorbij. Om van de nood maar een deugd te maken heb ik daarom de camera's met flits maar eens uit de kast gehaald. Te beginnen met La Sardina in combinatie met Fritz the Blitz. Fritz the Blitz is de meest krachtige flitser die Lomography te bieden heeft en zou licht in donkere dagen moeten brengen. Er zitten vier plastic kapjes bij om kleureffecten te geven aan je lichtflits. Om te beginnen heb ik binnen maar eens wat foto's gemaakt, iets wat ik analoog sowieso weinig doe.

Elmo met La Sardina en een geel filter voor de flits, december 2013



Het blijkt helemaal niet zo gemakkelijk te zijn om een foto scherp te krijgen met weinig licht, zelfs met het sterke licht van de flitser. Het overgrote deel van de foto's werd dan ook zwaar onscherp. Een ander punt van binnen fotograferen met flits betreft de afstand. Buiten komt dit meestal wel redelijk goed, maar binnen blijkt het toch wel essentieel te zijn om deze enigszins in te schatten en in te stellen. Ook hierdoor zijn er aardig wat foto's anders geworden dan ik gehoopt had. Om het woord 'mislukt' maar niet te gebruiken. Alhoewel het tegengestelde ook voor kan komen: van onderstaande foto binnen in het station van Antwerpen had ik heel weinig verwacht. Lastige lichtbronnen, wisselende afstanden en over het geheel knap donker, maar La Sardina lukte het, samen met de flits:

Antwerpen Centraal met La Sardina zonder filter voor de flits, december 2013




En soms, soms dan wordt een foto precies zoals je hem voor je ziet. We liepen dit steegje aanvankelijk rustig voorbij tot ik stopte en me besefte dat ik een potentieel prachtig plaatje had gezien. Teruggelopen, foto gemaakt en tot mijn verbazing werd hij precies zoals ik me voorgesteld had.

Antwerpen in de regen met La Sardina en een geel filter voor de flits, december 2013




Ik blijf de voorkeur geven aan zon, licht en kleur, maar voorlopig heb ik wel weer genoeg materiaal om verder mee door te experimenteren. En uiteindelijk wordt het vanzelf weer lente.