Voor het eerst in jaren heb ik het boekenweekgeschenk weer eens gelezen en daarmee heb ik voor het eerst in jaren weer een boek van Joost Zwagerman gelezen. Joost Zwagerman associeer ik eigenlijk nog altijd met mijn studententijd, voor mij was dat '94-'99. Ronald Giphart, Joost Zwagerman, dat waren de schrijvers waar wij als studenten Nederlands tegenop keken. Zij deden wat wij wilden, schreven in een stijl die ons toen enorm aansprak. Inmiddels ben ik volwassen(er) geworden en ben ik professioneel gezien ver buiten de literaire wereld terecht gekomen. Onze voorbeelden van toen zijn veranderd in mannen van middelbare leeftijd en wat zij op literair gebied hebben gedaan in de tussentijd is me grotendeels ontgaan. Duel is voor mij een onbedoelde stap terug in deze tijd, met een boek dat helemaal 2010 moet zijn. De gedachte dat ik het gedateerd vind, ondanks het hedendaagse decor, kan zo bezien net zo goed aan mij liggen als aan het boek. Het brengt mij terug naar de jaren '90, de schrijfstijl en de sfeer doen me sterk denken aan mijn studententijd hier in Amsterdam. Het had voor mij echt evengoed een boek uit die jaren kunnen zijn, niets in het boek laat mij de 15 jaren voelen die sindsdien verstreken zijn. Waarmee niet gezegd is dat het geen goed boek is. Sterker nog, ik vond het jammer dat het zo dun was. Van mij had Zwagerman dit verhaal mogen uitwerken tot een volwaardige roman. Ik had meer willen weten over de beweegredenen van Emma, iets wat het overigens ook meer hedendaags had kunnen maken omdat hij daar de kenmerken van een nieuwe generatie in kwijt had gekund. De zoektocht naar het schilderij had langer en intenser gemogen. De hoofdpersoon had verder uitgediept gemogen, ook zijn beweegredenen had ik beter willen begrijpen. Wat mij betreft mag er snel een uitgewerkte, echt hedendaagse roman van Joost Zwagerman komen. Hij heeft immers al vaak genoeg bewezen wel degelijk een sterk tijdsgevoel te hebben. Ik kijk ernaar uit.