Inception

Over het algemeen is het rustig als wij op zondagochtend naar de bioscoop gaan, maar vandaag was de zaal om half 12 al goeddeels gevuld. De film die iedereen wilde zien was Inception, de nieuwste creatie van Christopher Nolan, met onder andere Leonardo DiCaprio, Marion Cotillard en Ellen Page. De film wordt ook wel behoorlijk gehyped op het moment. Zo wordt er onder andere gesproken door sommigen over de nieuwe Matrix. Aan de andere kant geeft het Parool een bescheiden drie sterren beoordeling, wat staat voor oké, maar zeker niet bijzonder. Genoeg redenen om hier zelf een mening over te gaan vormen dus. Inception vertelt het verhaal van Dom Cobb (DiCaprio), die ideeën steelt van mensen door binnen te dringen in hun dromen. De ultieme uitdaging is om dit proces andersom te doen: een idee niet stelen, maar juist in iemands onderbewuste plaatsen. Cobb gaat deze uitdaging aan met alle bijkomende risico's, omdat dit de enige manier is waarop hij zijn kinderen terug zal zien. Er worden in deze film alternatieve werelden gecreëerd, werelden met eigen natuurwetten en een eigen dynamiek en tijdsbesef. Dit levert spectaculaire actie, spanning, maar ook prachtige emotionele diepgang op. Met name de vrouwenrollen, gespeeld door Cotillard en Page zijn prachtig. Geen opgedirkte Hollywood supervrouwen, maar sterke en klassieke vrouwelijke vrouwen, wat ik persoonlijk een verademing vind. Inception zet aan tot nadenken en boeit van het begin tot het einde. Dat zegt wat als een film maar liefst 148 minuten duurt. Het verhaal is intrigerend, inderdaad wel complex, maar zeker niet ingewikkeld om het ingewikkeld. Wat mij betreft is dit in ieder geval de beste film van het jaar en verdient hij bij mij een plaats in de top tien beste films allertijden. Het is een film die het absoluut verdient om een tweede keer te gaan zien, omdat er meer te zien valt dan je in één keer mee kan krijgen. Briljant!

LEGO Harry Potter

Ook Harry Potter heeft eraan moeten geloven: sinds een tijdje heeft ook hij een LEGO-versie van zichzelf. In digitale vorm dan, deze LEGO Harry Potter speelt de hoofdrol in het nieuwste deel van de succesvolle LEGO gamereeks voor onder andere Xbox360. Eerder hebben we Starwars al met LEGO-figuurtjes mogen spelen, en ook Rock Band in LEGO vorm was wat mij betreft erg geslaagd. De spellen kenmerken zich in eerste instantie door de laagdrempeligheid, humor en een leuke multiplayer. Mede hierdoor worden de spellen nogal eens door vriend/vriendin samen gespeeld. Hierbij kwam meteen een zwakte van het spel naar boven: de cameravoering is statisch waardoor je soms niet ziet wat je aan het doen bent. Bovendien liep je soms bij je medespeler onbedoeld uit beeld of vertraagde je je medespeler door bijvoorbeeld ergens te blijven staan. Dit heeft voor veel frustraties gezorgd in menig relatie, vandaar dat er in deze nieuwe versie gebruik gemaakt wordt van een flexibel splitscreen. Het is niet ideaal, maar het helpt. Het voorkomt echter niet dat het soms makkelijker en beter voor de sfeer is dat één van de twee even alleen verder speelt. Tegenwoordig lijkt het niet meer de vraag of je relatie IKEA-bestendig is, maar of je relatie een LEGO-game aankan. Tactisch gebruik maken van de drop-in en drop-out functie lijkt hierbij de sleutel..

Mindfulness

Er zijn talloze methodes die je kunnen helpen zo veel mogelijk uit je leven te halen. Het maakt hierbij niet uit of het nu om werk gaat, om relaties of om vriendschappen. Deze methodes zijn ernstig aan modegrillen onderhevig en worden in allerlei vormen van coaching, therapieen en trainingen ingezet. Op het moment is alles 'Mindfulness' wat de klok slaat. Het komt aan alle kanten op me af of ik het wil of niet. Als zelfs Selexyz er een volledige tafel aan wijdt, wordt het tijd om me er maar eens in te verdiepen. Baat het niet, dan schaadt het niet zullen we maar zeggen en ik ben bovenal vooral nieuwsgierig. Met het boek Mindfulness van de naar het blijkt beroemde Thich Nhat Hanh heb ik een mooie inleiding in huis gehaald, of eerlijk gezegd: cadeau gekregen. Niet te dik, niet te diep, niet te vaag en vooral niet te veel achtergronden want zó geïnteresseerd ben ik (nog) niet. Mindfulness betekent volgens mij niets meer of minder dan 'met volle aandacht in het heden staan'. Het vindt zijn oorsprong in boeddhistische meditatietechnieken en is al meer dan 2500 jaar oud. Thich Nhat Hanh, een Vietnamese monnik, houdt zich hier zijn hele leven al mee bezig. In zijn boek Mindfulness krijgt de lezer talloze oefeningen aangereikt die hem of haar kunnen helpen aandachtig te leven. In hoeverre je hier iets mee kunt is uiteraard aan jezelf. Als je het belachelijk wilt maken dan heb je na het lezen van enkele pagina's al voldoende stof om helemaal los te gaan. Maar dan kun je het volgens mij beter gewoon niet lezen. Zelf merk ik dat ik een duidelijk onderscheid maak tussen de oefeningen die me aanspreken en degenen die mij ook wat ver gaan. Het is voor een rationeel ingesteld persoon zoals ik echt wat aan de zweverige kant zo nu en dan, maar ik heb er hele nuttige punten uit kunnen halen. Al is het maar dat we wat vaker stil moeten staan en moeten glimlachen, gewoon, omdat dat fijn is. Intrigerend, zondermeer.

Entourage seizoen 7

Wij ontdekten de serie Entourage pas een jaar of twee geleden, maar waren wel meteen zo enthousiast dat we de eerste vijf seizoen er in een week doorheen jaagden. Entourage laat het wel en wee zien van Hollywoodster Vince en zijn omgeving. Vooral Vince zijn broer Johnny "Drama" Chase, gespeeld door Kevin Dillon en Ari Gold, de agent van Vince die gespeeld wordt door Jeremy Piven, maken de serie hilarisch. Het succes lijkt zich voort te zetten in seizoen 7 dat onlangs van start ging in Amerika. Vince, gespeeld door Adrian Grenier, doet in de eerste aflevering van dit seizoen zelf een van zijn stunts bij het maken van een nieuwe film, iets wat maar net goed gaat. Hij lijkt hiermee een destructieve kant in zichzelf aangeboord te hebben: we hebben hem inmiddels zien parachutespringen en zien racen met zijn nieuwe motor. Dat dit zowel letterlijk als figuurlijk in de komende afleveringen gaat ontsporen zal geen verrassing zijn, de manier waarop waarschijnlijk wel. Ari gaat ondertussen weer als vanouds tekeer: in een poging de uitzendrechten van de NFL te bemachtigen krijgt hij de kans zelf eigenaar van een NFL team te worden en op die manier de sport naar LA te halen. Dit kan natuurlijk ook nooit zomaar goed gaan. Ari Gold is razend scherp, onbehouwen en vooral hilarisch. Deze video uit een eerder seizoen laat Ari ten voeten uit zien en belooft weer veels goeds voor het komende seizoen:

What Americans really want... really

In het najaar van 2009 bracht Frank Luntz het boek What Americans really want.. really uit. Hij beschrijft het in zijn inleiding als een boek door Amerikanen, voor Amerikanen. Hij basseert zijn wijsheden op een groots onderzoek gehouden onder een deel van de Amerikaanse bevolking. Centraal staat de boosheid van de gemiddelde Amerikaan, omschreven als 'I'm mad as hell and I'm not going to take it anymore.' Het is werkelijk een boek dat zich rechtstreeks richt tot het Amerikaanse volk. Het brengt onder woorden wat de mensen belangrijk vinden en vooral wat ze missen bij hun werkgevers, hun congresleden en hun president. Tijden zijn veranderd en het overgrote deel van de bevolking staat pessimistisch tegenover de toekomst. Ik denk weleens dat ik me aardig kan identificeren met de gemiddelde Amerikaan, maar als ik dit boek lees voel ik me volslagen buitenstaander. Het lijkt zich vooral te richten op 'Joe the plumber', zonder dat deze overigens bij naam wordt genoemd. De kijk op politiek, op religie en op de toekomst doet erg conservatief aan. In het hoofdstuk over religie wordt de Islam zelfs niet genoemd als grote religie, iets wat in Nederland in een vergelijkbaar boek ondenkbaar zou zijn. Ik krijg een kijkje in de keuken van het Amerika van FOX, van Palin, van veel gewone Amerikanen. Dit alles zonder dat Luntz expliciet politiek stellingname kiest. Heel veel punten die aangeroerd worden zijn universeel: het in elkaar klappen van pensioenen, het veranderen van de jeugd, het verdwijnen van zekerheden. De invalshoek bij het beschrijven van problemen en oplossingen is conservatief. What Americans really want... really vond ik een buitengewoon interessant boek, zeker omdat ik het Amerika van Obama nogal eens als het enige 'goede' Amerika wil bestempelen. Het is duidelijk een stuk gecompliceerder dan dat. Dit wil niet zeggen dat ik nu een FOX-news kijker word of dit boek als absolute waarheid beschouw, maar ik begrijp conservatief Amerika nu misschien wel een beetje beter. Hieronder een interview met Frank Luntz over zijn boek, inderdaad op FOX:

Unthinkable

Hoe ver mag en kun je gaan bij het ondervragen van terroristen? Deze vraag staat centraal in de film Unthinkable waarin Samuel L. Jackson een black-ops agent speelt die een terrorist moet ondervragen onder grote tijdsdruk. De Amerikaanse moslim Yusuf heeft bommen geplaatst en zal deze af laten gaan als er niet wordt voldaan aan zijn eisen. Dit levert ronduit afschuwelijke beelden op waarin de grenzen van het toelaatbare steeds vaker en zwaarder overschreden worden. De discussie die de film oproept is zeker interessant. Het is immers gemakkelijk om vanuit idealen te spreken, maar wat moet je echt doen als je een gewetensloze terrorist voor je hebt en er duizenden onschuldige mensen slachtoffer kunnen worden? Hoever kan en mag je op zo'n moment gaan? Helaas komt dit niet helemaal uit de verf doordat de karakters van de hoofdpersonen slecht uitgewerkt zijn en de film mede daardoor niet erg in balans is. De reacties van de hoofdpersonen op de gebeurtenissen zwabberen nogal heen en weer en we krijgen maar matig inzicht in hun beweegredenen. Uiteindelijk krijgen de afschuwelijke beelden de overhand, beelden waarvan ik me na verloop van tijd afvraag of ik ze nog wel wil zien. Wat mij betreft volstaat het kijken van de trailer, die er zeker spectaculair uitziet, maar meer belooft dan we uiteindelijk krijgen:

I treni di Tozeur

Wanneer de temperatuur boven de 30 graden komt en het dus volop zomer is, komt altijd wel even het ultieme zomermoment uit mijn jeugd voorbij. We zitten in de auto, op weg naar het strand. Pa en ma voorin, drie kinderen achterin. We rijden in mijn herinnering over de snelweg en staan bijna stil want het is enorm druk op de weg. We zijn op weg naar Katwijk aan Zee. Deze uitjes maakten we niet heel vaak want vanuit het oosten naar het strand rijden was voor ons een wereldreis. Voordat deze expeditie ondernomen werd moesten alle condities perfect zijn. We gingen dus alleen op de allermooiste en warmste dagen van het jaar. Ik herinner me dat de zee voor ons gevoel al in de buurt was, de ramen mochten open en dat ik een Italiaans duet op de radio hoorde waar ik als bijna achtjarige kippenvel van kreeg. Dit liedje, ik kan het niet nazingen omdat ik 1. niet kan zingen en 2. geen Italiaans ken, zit muurvast in mijn geheugen en hoort bij een mooie, hete en vooral onbezorgde zomer. Als ik 'Italiaanse muziek duet jaren '80' intyp bij Google ben ik er met drie keer klikken achter welk liedje dit geweest moet zijn. Het heet I treni di Tozeur, werd gezongen door Alice en Franco Battiato en was in 1984 de Italiaanse inzending van het songfestival. Het eindigde op een gedeelde 5e plaats, in het jaar dat de Herrey's uit Zweden wonnen met Diggi-loo diggy-ley en de Nederlandse Maribelle meedeed met Ik hou van jou. Dit is waarom warme zomers moeten blijven, waarom het songfestival moet blijven en google helpt herinneringen te koesteren. I treni di Tozeur, daar komt ie nog een keertje:



De video die bij het liedje gemaakt is overigens lang niet zo oubollig als het originele optreden bij het songfestival en mag best gezien worden:

Anna

'Leest als een roman' staat er op de achterflap van dit in 2002 voor het eerst verschenen boek over het leven van Annie M.G. Schmidt, geschreven door Annejet van der Zijl. Ik ben een groot liefhebber van het werk van Annie M.G. Schmidt en een roman over haar leven lijkt me dan ook geweldig interessant. De uitzending begin dit jaar van de op het boek gebaseerde televisieserie levert hernieuwde media-aandacht en een nieuwe, goedkopere, druk van het boek op. Ik maak hier dankbaar gebruik van. Na een pagina of vijftig, waarin ik lees over een moeizame gezinssituatie en de wat plompe tiener die Annie was, leg ik het echter alweer vertwijfeld aan de kant. Gaat dit nou over de bedenker van Abeltje? En van Pluk van de Petteflet, van Jip en Janneke? Het voelt voyeuristisch, alsof ik iets lees wat ik niet mag lezen. Ik moet echt even rustig nadenken over wie of wat Annie M.G. Schmidt voor mij is of was voordat ik verder kan lezen. Eigenlijk heb ik daar nooit echt over nagedacht, ook niet toen ik dit boek oppakte om te gaan lezen. Er is onbewust een beeld in mijn hoofd ontstaan van Annie M.G. Schmidt dat meer op een instituut lijkt dan op een persoon. Toen ik als kind leerde lezen, begin jaren '80, was Annie M.G. Schmidt een begrip. Het was een naam die op talloze kinderboeken stond, zonder dat er voor mij bewust een persoon achter school. Voordat ik verder lees in 'Anna' moet ik dit echt even loslaten, moet ik het ongemakkelijke gevoel kwijtraken. Pas dan kan ik me werkelijk verdiepen in het leven van een boeiende, helemaal niet gemakkelijke vrouw die prachtige dingen heeft gemaakt waar we allemaal nog lang van gaan genieten. 'Anna' geeft niet alleen een mooi portret van een van onze grootste schrijvers ooit, het geeft ook een prachtig beeld van een Nederland uit inmiddels vervlogen tijden. Annie M.G. Schmidt leefde een bijzonder leven, dat door van der Zijl prettig opgeschreven is. Ondanks het voor mij verwarrende begin heb ik het met plezier gelezen. De televisieserie laat ik vooralsnog aan me voorbijgaan. Het beeld dat ik nu heb is goed zo.

Get him to the Greek

Get him to the Greek is een soort spin-off sequel van Forgetting Sarah Marshall, de comedy uit 2008 waarin Rusell Brand het publiek al kennis had laten maken met rockster Aldous Snow. Was Aldous Snow in Forgetting Sarah Marshall nog één van de bijrollen, in Get him to the Greek draait alles om dit over de top personage dat Brand met veel plezier en overtuiging neerzet. De verhaallijn wordt al praktisch volledig weggegeven in de trailer: platenmaatschappij ziet geld in jubileumconcert met van het spoor geraakte rockster Snow. Medewerker en fan Aaron, gespeeld door Jonah Hill, heeft drie dagen de tijd om Snow van London in Los Angeles te krijgen, op de plaats van het concert. Deze drie dagen kenmerken zich vervolgens door veel drank, drugs, seks en uit de hand gelopen toestanden. Uiteindelijk zingt Snow toch, dit zal geen verrassing en dus ook geen spoiler zijn, in the Greek: missie geslaagd. De film moet het dus meer hebben van de humor dan van de verhaallijn. Maar al heb ik een keer of vijf echt moeten lachen, echt grappig vond ik het nergens worden. Het deed mij sterk denken aan de humor van de zeer succesvolle film The Hangover. Die vond ik ook, een enkele lach daargelaten, niet echt grappig. Jeroen vond echter zowel The Hangover als Get him to the Greek hilarisch en we zijn tot de veilige conclusie gekomen dat het een 'mannending' zal zijn. Hilarisch, voor als je ervan houdt dus.

Memphis Beat

Twee dagen voor de première van de nieuwe politieserie Rookie Blue had Amerika al kennis kunnen maken met een andere nieuwe politieserie: Memphis Beat. Deze serie heeft als omschrijving comedy-drama meegekregen, en onderscheidt zich daarmee van reguliere politieseries die meer op het actie-drama vlak zitten. Ik heb hier in de eerste aflvering echter weinig van gemerkt. Het was zeker meer dan slechts onderhoudend, maar onderscheidend kan ik Memphis Beat (nog) niet noemen. De hoofdrol in deze serie wordt gespeeld door Jason Lee, bij mij vooral bekend van zijn rol als Earl in My Name is Earl. Hier is hij Dwight, een detective bij het plaatselijke politiekorps, die houdt van zijn stad en van de mensen. Hij moet zich in deze serie gaan ontwikkelen tot een detective met een hart van goud, die gepassioneerd met muziek bezig is en een sterke band heeft met zijn moeder. In de eerste aflevering wordt hiertoe een aanzet gegeven, het is echter nog niet duidelijk welke kant het op zal gaan. Jason Lee heeft al lang bewezen met verschillende genres uit de voeten te kunnen, maar komt in deze eerste aflevering zowel op drama- als op comedyvlak maar matig uit de verf. Wil deze serie succesvol worden dan zal het publiek de serie moeten snappen. Als het getoonde niet gaat aansluiten bij het verwachtingspatroon van het publiek dan zou dit weleens mis kunnen gaan. Een grote plus vind ik de rol van de locatie: Memphis biedt talloze mogelijkheden daar waar Los Angeles en New York ons als locatie niet meer kunnen verrassen.

Rookie Blue

Op 24 juni keken er ruim 7 miljoen Amerikanen en 1.9 miljoen Canadezen naar de nieuwe Canadese politieserie Rookie Blue. In deze serie gaan we vijf jonge politieagenten volgen die vers van de politieacademie aan hun carrière bij het korps beginnen. In de eerste aflevering maken we met name kennis met Andy McNally, gespeeld door Missy Peregrym. Fanatiek en naïef als ze nog is arresteert ze bij een inval waar drugs en wapens aan te pas komen per ongeluk een undercoveragent. Als ze later van deze zelfde agent een goede tip krijgt over de vindplaats van het bij het eerder gepleegde misdrijf gebruikte wapen lost ze alsnog het delict op en is het, voor deze week althans, eind goed al goed. Het geheel voelt als de start van het eerste seizoen van Grey's Anatomy, maar dan gesitueerd bij de politie. De sfeer van fanatieke jongelingen die zich nog moeten bewijzen is vergelijkbaar met die van Grey's. Ook vertonen de hoofdpersonen nogal wat gelijkenissen, al lijkt Andy in eerste instantie meer op de jongere zus van Meredith Grey dan op Meredith zelf. Als Rookie Blue eenzelfde kwaliteit gaat leveren als Grey's met op den duur wel echt een eigen gezicht, dan gaat het wel goed komen. Vooralsnog vond ik het weinig verrassend, maar het heeft genoeg mogelijkheden.