Plants vs Zombies

Eens in de zoveel tijd dan vind ik weer eens zo'n game die me helemaal in beslag kan nemen. Deze keer heet hij Plants vs Zombies, een spel dat het midden houdt tussen strategie, puzzelen en (lichte) actie. PopCap Games is al eerder met juweeltjes gekomen als Bejeweled en Peggle, spelletjes die even eenvoudig als verslavend bleken te zijn. Datzelfde geldt voor hun nieuwste uitgave, het briljante Plants vs Zombies. Het doel van het spel is je huis te beschermen tegen een groep zombies die langzaam dichterbij komt. Je doet dit door planten en bloemen neer te zetten die allemaal een specifieke eigenschap hebben waarmee ze de zombies te lijf kunnen gaan. De uitdaging is om voldoende planten te kweken op het juiste moment met de juiste eigenschappen en deze strategisch neer te zetten. Frusterende factoren hierbij zijn de verschillende attributen die de zombies meenemen, of het dag of nacht is en de ondergrond waarop je de planten moet zetten. Uiteindelijk unlock je steeds meer verschillende planten en is het de kunst de juiste combinatie planten te kiezen als 'wapens' om de zombies te bestrijden. Helemaal goed, helemaal leuk en te spelen op onder andere PC, XBox Arcade en iPhone.

Undercovers

Na de enorme successen van spannende en meeslepende series als 24 en Lost lijkt de trend in televisieland dit jaar te neigen naar wat luchtiger amusement. De nieuwe serie Undercovers heeft weliswaar twee CIA-agenten in de hoofdrol, maar toont eerder overeenkomsten met het luchtige Chuck dan met het dramatische 24. In Undercovers zien we Samantha en Steven Bloom, een jong echtpaar dat vijf jaar eerder gestopt was bij de CIA om samen te genieten van een rustiger leven als cateraars. De CIA doet echter weer een beroep op hun kennis en ervaring en met gezonde tegenzin aanvaarden ze weer missies. In tegenstelling tot hun CIA-verleden waarin ze geen partners waren, werkt het echtpaar nu samen aan de missies. De dynamiek tussen de hoofdpersonen bepaalt voor een belangrijk deel de serie, meer dan het verhaal dat altijd binnen de aflevering afgerond wordt. Er is wel een overkoepelend verhaal, maar dit ontvouwt zich langzaam naarmate het seizoen vordert. We zijn nu vijf afleveringen onderweg, dus daar kan ik nog weinig over zeggen. Een rode draad is aanwezig, maar niet het belangrijkste van de serie. Undercovers is vooral luchtig amusement, goed voor drie kwartier ontspanning, maar van baanbrekende televisie is geen sprake.

The Tillman Story

In 2002 zette Patrick (Pat) Tillman een punt achter zijn succesvolle carriere als American Football speler om samen met zijn broer het leger in te gaan. Ze worden samen een aantal keren naar Afghanistan uitgezonden, waar Pat in 2004 om het leven komt. Het lijkt een heldenverhaal: nationaal bekende sportman geeft zijn carriere en uiteindelijk zijn leven op voor het vaderland. Tillman was op slag een nog grotere held dan hij al was en zijn tragische dood dreigt voor propaganda doeleinden gebruikt te gaan worden door het Amerikaanse leger. De familie van Tillman voelt hier helemaal niets voor: zij vinden het beeld van de held niet kloppen en willen bovenal weten wat er werkelijk gebeurd is in Afghanistan. In de documentaire The Tillman Story zien we hoe Pat's familie op zoek gaat naar de waarheid achter zijn dood en hoe ze tegengewerkt wordt door leger en overheid. De druk die het leger op de familie uitoefent is schokkend: zo wordt er sterk aangedrongen op een militaire begrafenis met alle militaire eerbetoon die daarbij hoort, terwijl Tillman bij zijn uitzending al aangegeven had dit pertinent niet te willen. Het kost de familie de grootste moeite om boven tafel te krijgen wat er werkelijk gebeurd is in Afghanistan op die tragische dag in 2004, en de waarheid blijft op diverse niveaus lange tijd ontkend worden. Hoe veel gemakkelijker was het geweest voor de familie van Pat Tillman zich te schikken in de heldenrol van hun zoon en hem op die manier te herdenken. Ze kozen echter voor de moeilijke en moedige weg om hun zoon en wie hij werkelijk was in ere te houden, ondanks alle weerstand die daarmee gepaard ging. The Tillman Story laat zeker niet de mooiste kant zien van Amerika en haar vaderlandsliefde. Het is een indrukwekkende documentaire geworden over een sterke familie die vecht voor openheid, een verhaal waar zeker Amerikanen denk ik even van moeten slikken. Ik moest dat in ieder geval wel. The Tillman Story is een verhaal dat verteld moest worden en een groot publiek verdient.

Easy A

De comedy Easy A met in de hoofdrol Emma Stone had zo maar de slechtste film van het jaar kunnen zijn. Daar was ik in ieder geval bang voor toen ik de trailer van te voren zag. De verhaallijn wordt hierin al grotendeels onthuld en is weinig verheffend te noemen. De enige vraag die overblijft als je gaat kijken is dus: wordt het leuk of niet? Het werd meer dan dat: de verhaallijn bleek evengoed nog wat onverwachte wendingen in petto te hebben en de film is grappig, heel grappig. Olive (Emma Stone) wordt er door een misverstand van beschuldigd het meest losbandige meisje van de school te zijn. Zij doet weinig om dit tegen te spreken, integendeel, ze maakt er een paar dagen lang een spektakel van. In navolging van het boek dat ze in de klas behandelen (The Scarlett Letter) gaat ze een grote rode A op haar kleding dragen, die op zichzelf al stukken uitdagender is dan wat ze daarvoor droeg. Ze houdt haar nieuwe imago in stand en maakt er zelfs gebruik van, totdat alles natuurlijk in elkaar klapt. In plaats van een moralistisch verhaal over goed/slecht, vooroordelen en leugens is het eigenlijk vooral een hele geestige film geworden. Het is vlot verteld, toch echt verrassend en we hebben er erg om gelachen. Of ik me deze film over twee jaar nog herinner betwijfel ik, maar wat maakt het uit. Met Easy A heb je zondermeer een leuke avond.

Van je familie moet je het hebben

Als er op de achterflap van een boek het woord 'knotsgek' wordt gebruikt om het aan te prijzen, dan moet je op zijn minst op je hoede zijn. Alles wat met 'knots' begint mag wat mij betreft zelfs volledig genegeerd worden, maar ik had dit boek al gekocht en was te nieuwsgierig om het bijvoorbaat al weg te leggen. Van je familie moet je het hebben is een bundel met verhalen van David Sedaris, samengesteld en ingeleid door Aaf Brandt Corstius. Het is een zwaar gehypete bundel, waar veel bekende mensen zich in de media al lyrisch over uitgelaten hebben. Natuurlijk wil ik dan wel graag weten waar die hype over gaat, maar niet meteen, dus kwam ik er nu pas aan toe. Ik moet eerlijk bekennen dat ik grote moeite had om erin te komen. Pas toen ik Michiel van Erp zag twitteren dat dit voor hem ook gold en dat hij het vergeleek met standup comedy werd dat beter. Ik stelde me voor hoe iemand de verhalen voor zou dragen en vanaf dat moment steeg mijn waardering. Die waardering steeg echter niet tot de ongekende hoogtes zoals dat bij anderen blijkbaar het geval is. Ik vond bepaalde verhalen buitengewoon geestig, zoals het Sinterklaasverhaal. Ook de combinatie van humor en tragiek, zoals hij die gebruikt als hij bijvoorbeeld over zijn ouders spreekt vond ik op veel punten geslaagd. Er waren echter ook veel momenten dat het me niets deed, of dat het me juist te veel schuurde. Misschien werkt het voor mij niet helemaal in het Nederlands, misschien is het niet mijn gevoel voor humor of, en dit laat me niet helemaal los, misschien ontgaat mij waar het echt om draait. Van je familie moet je het hebben bracht mij in ieder geval niet de fantastische ervaring die het volgens het omslag Marc Marie Huybrechts, Sylvia Witteman en Paulien Cornelisse bracht. Misschien moest ik nog maar eens een ander boek van hem lezen, voor de zekerheid maar gewoon in het Engels.

New York Inn

Locatie, locatie, locatie: dat is waar je in New York voor betaalt. En dan nog gaan de hotelkamers die je krijgt voor 150-200 dollar per nacht ieder voorstellingsvermogen te buiten. Ik zou eerder de term gangkast willen gebruiken, meer dan een (klein) bed kun je er niet in kwijt. Twee jaar geleden zaten wij in Murray Hill Inn, een klein hotel op 30th Street. Net bekeek ik hun website nog eens en dan ziet het er toch echt prima uit. De kamer die wij hadden was echter zo smal dat je amper langs het bed naar de douche kon en de koffer niet op de grond kon leggen om er spullen uit te pakken. Van daglicht was al helemaal geen sprake. We hadden duidelijk een andere kamer dan die we zagen op de website en baalden best van deze 'miskoop'.


Murray Hill Inn, september 2008

Toch liet ik mij dit jaar weer verleiden tot een klein hotel, New York Inn genaamd vlakbij Times Square. De locatie was prachtig en elke kamer had een eigen toilet plus douche. Dit laatste is alles behalve vanzelfsprekend in New York, maar wel een noodzakelijkheid wat ons betreft, dus een punt van aandacht bij het boeken van een hotel. De prijs was voor New Yorkse begrippen schappelijk, maar evengoed pittig. Aan de westkust heb je voor dit geld een prachtige hotelkamer, maar in New York krijg je er een bezemkast voor. Dat bleek in het geval van de New York Inn niet anders. Het hotel zit in een smal gebouw met smalle, steile trappen naar boven. Bij het zien van de verwaarloosde buitenkant wisten we eigenlijk al wat er aan de binnenkant zou volgen. Alles oogt verlopen, versleten en donker. Er hangt daarnaast een doordringende geur die afkomstig lijkt van de naastgelegen Subway broodjeszaak. Die geur dringt de kamers binnen en lijkt overal aan te blijven hangen. Er hangt een louche sfeer, het is niet moeilijk je allerlei duistere zaakjes voor te stellen die zich hier af zouden kunnen spelen. Wel moet gezegd dat de receptionisten er alles aan doen om te redden wat er te redden valt. Als Jeroen aangeeft dat de kamer ons benauwt, wordt er een serieuze poging ondernomen ons in een andere (grotere) kamer te krijgen. Dat de kamer waar we vervolgens in terecht komen amper groter is dan onze oorspronkelijke doet niets af aan de goede wil. We hebben weer een fijne tijd in New York gehad, maar een volgende keer kiezen we toch voor een hotel dat wellicht wat minder centraal ligt en wat ons wat meer zal kosten, maar waar we in ieder geval het gevoel hebben voldoende zuurstof te krijgen. Probeer ik meestal de nogal zure reizigersrecensies van Tripadvisor naast me neer te leggen, in het geval van de New York Inn hadden ze meer dan gelijk: gewoon niet doen.



New York Inn, 8th Avenue, september 2010

Grilled Cheesus

Na een in mijn ogen matige aflevering vorige week rond de liedjes van Britney Spears, was de derde aflevering van dit tweede seizoen Glee misschien wel de beste aflevering van deze serie tot nu toe. Finn ontdekt een afbeelding van Jezus op zijn grilled cheese sandwich en denkt vervolgens dat hij een direct lijntje met God heeft. Kurt aan de andere kant heeft helemaal niets met God en wil niet dat de Glee groep hier aandacht aan besteedt. Als zijn vader in het ziekenhuis belandt versterkt dit de discussie over religie en spiritualiteit. Er wordt uitzonderlijk kritisch en open gesproken over verschillende visies, tegen de emotionele achtergrond van Kurts vader die in levensgevaar verkeert. Tegelijkertijd houdt de humor het scherp en enigszins luchtig, met name Brittany en de onovertroffen Sue Sylvester zijn weer hilarisch. Ik vind Glee op zijn best als er een mooie balans is van emotie, humor en absurditeit. Dit werkt het best als het verhaal centraal staat en de liedjes hier in opgenomen worden, in plaats van andersom. Dit laatste gebeurde in zowel de Britney (Spears) episode als in de Madonna episode. Bij die twee afleveringen kreeg ik soms het gevoel naar één lange videoclip te kijken. De Grilled Cheesus aflevering was ontroerend, grappig en had een pittige en voor Amerikaanse begrippen best gedurfde boodschap. Kortom, een aflevering die me niet meteen losliet en moeilijk te overtreffen zal zijn.

Raising Hope

Raising Hope is de nieuwste creatie van Greg Garcia, bekend van successen als Yes Dear en My Name is Earl. We hebben nu twee afleveringen gezien en ik ben niet onverdeeld enthousiast. In Raising Hope wordt de 23-jarige Jimmy (Lucas Neff) geconfronteerd met een baby, zijn baby om precies te zijn. Met de moeder van zijn dochter had hij een one-nightstand, waarna hij erachter kwam dat zij een seriemoordenaar was. Ze verdween in de gevangenis waar ze zwanger bleek te zijn, maar werd na de bevalling van haar dochter evengoed ter dood veroordeeld. Dit klinkt heel luguber, maar als begin van de show was het verrassend en door de manier waarop het gebracht werd ook hilarisch. De dan inmiddels zes maanden oude baby komt bij Jimmy terecht, die haar Hope noemt en ziet als een mogelijkheid om iets van zijn leven te maken. Dacht je dat My Name is Earl zich afspeelde bij een zogenaamde white trash familie, in Raising Hope wordt hier nog een schep bovenop gedaan. Het is zwaar over de top, iets wat heel leuk kan zijn, maar hier toch ook regelmatig de plank misslaat wat mij betreft. De grens tussen hilarisch en te plat voor woorden bestaat soms maar uit een dun lijntje. Al is dit natuurlijk een kwestie van smaak. Ik heb enorm genoten van alle seizoenen My Name is Earl, en herinner me dat ik daar ook aan moest wennen in het begin. Ik geef Raising Hope dus nog niet op, maar het moet wel heel snel beter worden dan het nu is.

Outsourced

We zijn het nieuwe televisieseizoen begonnen met een hele reeks nieuwe series. Eén van deze series is Outsourced, wekelijks uitgezonden door NBC. Outsourced is een comedy die zich afspeelt op een callcenter. Als een manager van een callcenter terugkeert van een cursus wordt hij geconfronteerd met een leeg kantoor. Zijn afdeling is verplaatst naar India en hij heeft geen keuze dan te volgen. Hij krijgt de opdracht de afdeling opnieuw vorm te geven in een nieuwe cultuur en met lokale werknemers. In deze eerste aflevering maakt hij kennis met zijn nieuwe team, dat uit zeer kleurrijke en in eerste instantie incompetente medewerkers bestaat. Hij loopt hierbij tegen alle problemen aan die je maar zou kunnen verzinnen. Over de top clichés en stereotypen worden alles behalve uit de weg gegaan. Het geheel is plat, flauw en al vind ik dat je overal grappen over mag maken, een land en/of een bevolkingsgroep zo te kakken zetten vind ik niet oke. Dat er wel degelijk zelfspot in zit is mij niet ontgaan, maar ook die is van een zeer bedenkelijk niveau. Na één aflevering Outsourced hou ik het voor gezien en ik voorspel ook dat deze serie niet lang te zien zal zijn.