Bride Wars

Kate Hudson en Anne Hathaway spelen in Bride Wars hartsvriendinnen Liv en Emma, die beiden als grote droom hebben om ooit in de maand juni in The Plaza te trouwen. Als ze ongeveer tegelijk ten huwelijk worden gevraagd lijkt die droom uit te komen, maar deze wordt ruw verstoord als blijkt dat beide bruiloften door een vergissing op dezelfde dag gepland zijn. Om toch bij elkaars bruiloft te kunnen zijn zal één van de twee moeten wijken, maar dit gaat natuurlijk niet zomaar. De vriendschap komt even onder druk te staan, maar wees niet bang, uiteindelijk komt natuurlijk alles gewoon goed. Het is duidelijk een dertien in een dozijn film, één met een voorspelbaar verhaal en een duidelijke moraal. Hij wordt nergens echt verrassend en het einde is ronduit jammer. Toch is het een prima film om een regenachtige zondagmiddag mee door te komen. Anne Hathaway is even charmant als altijd en ook Kate Hudson is toch wel erg vermakelijk als de bitchy Liv. Bride Wars is een lekkere bank-hangfilm, waarbij het feelgood-gehalte helaas iets te vaak ten onder gaat aan de te zoete voorspelbaarheid.

Everyday Ethics

Inspired solutions to real-life dilemmas: dat belooft het boek Everyday Ethics van Joshua Halberstam mij te brengen. Dat klinkt in eerste instantie als een zelfhulpboek, het genre waar Amerika in uitblinkt. Ik vind het op een stapel bij Kramerbooks in Washington, waar het gepresenteerd wordt als een lezenswaardig boek dat aandacht verdient. Het blijkt geen nieuw boek te zijn, de eerste druk verscheen al in 1993, maar bij een vluchtige doorbladering wordt mijn nieuwsgierigheid zeker gewekt. Mij trekt niet zozeer de zogenaamde zelfhulpbelofte die op de kaft uitgesproken wordt, maar de alledaagse onderwerpen die vanuit een verrassende hoek benaderd worden. Everyday Ethics handelt over vriendschappen, over hoe we communiceren en welke clichés we hierbij hanteren. Halberstam gaat hierbij niet altijd even zachtzinnig te werk, waardoor je bij sommige observaties enigszins beschaamd aan jezelf moet toegeven dat je je ook schuldig maakt aan bepaalde maniertjes in je omgang met mensen. Het boek geeft daarnaast een verfrissende kijk op oordelen en beoordeeld worden, iets waar we allemaal dagelijks mee te maken hebben. Je kunt uiteraard niet zonder omdat je anders geen waarde toekent aan de dingen om je heen, maar het kan vaak wel anders. Grappig is wel dat de schrijver soms zo stellig in zijn beweringen is, dat hij zich in mijn ogen even schuldig maakt aan bepaalde oordeelsvorming als hij op andere punten in het boeken afwijst. Ook de schrijver blijkt niets menselijks vreemd te zijn, ergens wel een geruststellende gedachte. Everyday Ethics is over het algemeen gelukkig meer beschrijvend dan voorschrijvend en de ondertitel lijkt dan ook meer bedoeld om aandacht te trekken dan dat het werkelijk om een zelfhulpachtig boek gaat. Ik heb het met plezier gelezen en er ook zeker wat van opgestoken, maar grootse inzichten, die zijn uitgebleven.

One Day

One Day van David Nicholls beschrijft twintig jaar uit het leven van Dexter en Emma. Bij aanvang van het boek zijn dit gewoon twee studenten, die elkaar ontmoeten op de dag van hun afstuderen. Het is dan 15 juli 1988 en Dexter en Emma staan nog aan het begin van hun volwassen leven. Hun wegen blijven elkaar vervolgens kruisen, ondanks de uiteenlopende kanten die ze uitgaan. Het bijzondere van dit boek is de structuur waarbinnen het verhaal verteld wordt: Nicholls beschrijft van elk jaar één dag, de 15e juli, de dag waar het allemaal mee begon. Hierdoor mis je soms stukken uit het verhaal, maar blijft ook de vaart erin en zie je beter de veranderingen die Emma en Dexter ondergaan. Alhoewel ik op zich geen fan ben van dergelijke gekunstelde structuren, werkt het in dit boek wat mij betreft briljant. Het is na ieder hoofdstuk spannend om aan een volgend hoofdstuk te beginnen, juist doordat je weet dat je dan weer een jaar verder bent. Je vraagt je af waar Dexter en Emma zullen staan, welke beslissingen ze genomen hebben en hoe bepaalde beslissingen uitgewerkt hebben. Op een meeslepende manier vertelt Nicholls over de keuzes die ze maken, over hun successen en hun mislukkingen. Ondanks alles wat er gebeurt houdt de vriendschap tussen beiden stand, maar het gaat allemaal niet vanzelf. One Day is één van de meest ontroerende boeken die ik het afgelopen jaar gelezen heb. Het is zo'n boek dat je niet weg kunt leggen en dat nog tijden in je hoofd blijft nadat je het uit hebt. Een verfilming zit er inmiddels al aan te komen, met Anne Hathaway als Emma en Jim Sturgess als Dexter. Mijn favoriete quote uit het boek komt uit de mond van Emma, die op een prachtige manier commentaar kan geven op het leven:"You start out wanting to change the world through language, and end up thinking it's enough to tell a few good jokes"

The Social Network

Eens in de zoveel tijd dan is iemand op de juiste plaats, met het juiste briljante idee en zijn er de juiste omstandigheden om het uit te werken en er uiteindelijk gruwelijk rijk van te worden. Dat is in ieder geval de manier waarop Mark Zuckerberg omschreven wordt: hij is de grote man achter het succes van Facebook en werd hier in korte tijd ongelofelijk rijk mee. Dit succes is alles behalve onomstreden en heeft geresulteerd in meerdere rechtzaken. Ben Mezrich deed in het boek The Accidental Billionaires een poging de gebeurtenissen rond de oprichting van Facebook te beschrijven. Volgens sommigen schreef hij pure fictie, volgens velen een versie die best weleens dicht bij de realiteit zou kunnen liggen. Mark Zuckerberg zelf heeft zich er amper over uitgelaten en ook de overige hoofdrolspelers houden voornamelijk hun mond, al dan niet gedwongen door gerechtelijke uitspraken. Het heeft de makers van The Social Network er in ieder geval niet van weerhouden Mezrichs versie uit 2009 als uitgangspunt te nemen voor een verfilming van het tot ieders verbeelding sprekende Facebookverhaal. Bij het kijken naar de film is het waarheidsgehalte ook niet van het grootste belang. Het verhaal is dusdanig spannend, goed verfilmd en intrigerend dat ik het eigenlijk het liefst gewoon wil geloven zoals het me verteld wordt. The Social Network is een bijzondere film geworden, die scherp het gevoel van deze tijd vastlegt en tegelijkertijd de mythe rond Facebook doorprikt en in stand houdt. We krijgen immers nog steeds weinig zicht op de beweegredenen van de hoofdpersoon, die ondanks zijn al dan niet bewuste daden een mysterie lijkt te blijven. Wat de waarheid ook moge wezen, na het uitkomen van de film voelt de tot dan toe teruggetrokken levende Zuckerberg zich genoodzaakt een antwoord te geven in de media door onder andere 100 miljoen te schenken aan een scholenproject in Newark. Een mooi gebaar, maar dat kan het beeld van de Mark uit de film die willens en wetens zijn vriend voor miljoenen belazert niet wegnemen. Het publiek gelooft liever een verhaal vol list, bedrog en intriges, dan dat van een onschuldige jongen die zomaar multimiljonair werd. Daar zal Zuckerberg het toch mee moeten doen uiteindelijk. Een briljante film om absoluut te gaan zien. Zie hier de prachtige trailer:

Resident Evil: Afterlife 3D

Resident Evil: Afterlife kwam in Amerika uit op het moment dat wij in New York waren, en kwam zodoende op het lijstje met te bezoeken films. De film blijkt het vierde deel in een reeks te zijn, iets wat ik niet wist. Daarnaast blijkt hij gebaseerd op de succesvolle gelijknamige gamereeks. Van dit laatste was ik me ergens wel vaag bewust. Al deze voorkennis heb je echter helemaal niet nodig om je te vermaken bij deze prima te happen actiefilm. Het verhaal is niet te diep, de actie spectaculair en de 3D-effecten zagen er waanzinnig goed uit. Milla Jovovich redt als Alice de wereld van het zogenaamde T-virus. Het virus verandert mensen in zombies en Alice neemt de taak op zich de weinige overlevenden die er nog zijn naar een veilige plek te brengen. Dit alles gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Eind september is de film ook in Nederland uitgekomen, waar hij wisselend werd ontvangen. Een veelgehoorde kritiek was dat eerdere delen beter waren, maar dit neem ik maar voor kennis aan. Wat ik wel kan zeggen dat ik me met deze film prima vermaakt heb, al moet ik toegeven dat er niet bijzonder veel van is blijven hangen.

Due Date

Origineel? Nee. Een film die we ons over een jaar nog herinneren? Waarschijnlijk niet. Daar lijkt het bij Due Date ook niet om te doen te zijn. Deze film in dezelfde lijn als The Hangover en Get Him to the Greek moet het vooral hebben van de humor, die soms op het randje en soms over het randje is. Robert Downey Jr en Zach Galifianakis spelen Peter Highman en Ethan Tremblay, die door een stomme stunt van deze laatste gedwongen worden samen een roadtrip door Amerika te maken. Een roadtrip geeft natuurlijk alle mogelijkheden tot het ontmoeten van bizarre mensen en het terecht komen in absurde situaties. Hieraan wordt dan ook ruimschoots voldaan. Toch weet de film zo nu en dan ook een gevoelige snaar te raken, iets wat ik van zijn 'voorgangers' niet kan zeggen. Al werd de film nergens echt verrassend, ik heb erg gelachen en daar ging het uiteindelijk om. Volgens velen haalt Due Date het niet bij The Hangover, maar hier ben ik het persoonlijk niet mee eens. The Hangover was in mijn ogen een stuk platter dan Due Date en had een veel hoger slapstickgehalte. Het is natuurlijk een kwestie van smaak, maar mij maak je daar niet gelukkig mee. Hoe dan ook, Due Date is een leuke film waar veel bij te lachen valt.

Shit My Dad Says

I'm 29. I live with my 74-year-old dad. He is awesome. I just write down shit that he says. Dit is het hele geheim achter het ongelofelijk populaire twitter-account van Justin Halpern uit San Diego. Na het verliezen van zijn baan trok de 29-jarige Justin weer in bij zijn vader Sam en inplaats van zich te ergeren aan diens uiterst cynische commentaar op de samenleving, ging hij zijn vaders uitspraken twitteren op een account met de naam 'Shit My Dad Says'. Inmiddels heeft hij 1,8 miljoen volgers op dit account en het was een kwestie van tijd voordat hier iets commercieels mee gedaan zou gaan worden. In mei van dit jaar verscheen er dan ook een boek gebaseerd op het twitteraccount met de titel Sh*t My Dad Says. Binnen vijf weken stond het op #1 van de New York Times bestseller list. Inmiddels werd er ook hard gewerkt aan een sitcom met ongeveer dezelfde titel, die in september van dit jaar de buis op kwam onder de nog iets verder gekuiste titel: $#*! My Dad Says. Niemand minder dan William Shatner speelt de hoofdrol in deze serie en hij lijkt geknipt om de cynische, mopperende vader van Justin te spelen. Dat blijkt echter niet genoeg om er een succes van te maken. Er gaat in deze serie een aantal zaken mis. Ten eerste is het ingeblikte gelach onder de serie echt niet meer van deze tijd en stoort mij vanaf de eerste scene. Ik bepaal zelf wel of ik iets grappig vind en dat overdreven gelach bij iedere beweging die er gemaakt wordt werkt me al binnen vijf minuten op de zenuwen. Ten tweede wordt er een broer opgevoerd die samen met zijn vrouw het geheel veel te plat maakt. Zo scherp en gevat de opmerkingen van vader Sam kunnen zijn, zo plat en flauw zijn de scenes met de broer en de schoonzus. Tenslotte is de verhaallijn te gezocht en vooral te zoet. Deze staat in schril contrast tot het cynisme uit de oorspronkelijke tweets en lijkt een keuze te zijn om het grote publiek te bereiken. Hierbij zijn de makers blijkbaar even vergeten dat het grote publiek juist de scherpte en het donkere randje van de tweets van Sam Halpern zo wist te waarderen. Wij hebben in ieder geval na vijf afleveringen afscheid genomen van de serie en beperken ons tot het volgen van de sporadische, maar nog steeds soms briljante tweets op het twitteraccount Shit My Dad Says.

Hawaii Five-O

Maar liefst twaalf seizoenen kende de eerste serie van Hawaii Five-O, de CBS-serie die draaide tussen 1968 en 1980. Desondanks is deze serie niet erg bekend, waarschijnlijk omdat iedereen onder de 35 te jong is om hem in de eerste run te kunnen hebben gezien. Daarna is hij nog wel herhaald, maar echt beroemd is de serie nooit geworden, zelfs niet als cultserie. Voor mij was de remake die in september van start ging dus ook volledig nieuw. De 2010 versie van Hawaii Five-O ging spectaculair van start met een pilot waar duidelijk een hoop geld in gestoken was. De actie had de kwaliteit zoals we die kennen uit films, de dynamiek tussen de hoofdpersonen klopte vanaf de eerste scene en het decor was prachtig. Nu is Hawaii natuurlijk ook wel een dankbaar decor, elk beeld is al snel prachtig en laat je wensen dat je ook daar was. Maar goed, een geslaagde pilot belooft dan wel veel goeds, maar is geen garantie dat de serie hoogstaand blijft. Helaas zien we Hawaii Five-O dan ook snel afzakken naar een gemiddelde tot matige politieserie met voorspelbare plots, knullige beelden en onevenwichtige overgangen. De dialogen zijn nog steeds scherp en grappig, maar als het verhaal met een half oog nog te volgen en zelfs te voorspellen is, dan komt de serie duidelijk tekort. Het was dan ook een kwestie van tijd voordat de eerste cancel-berichten op zouden duiken. Hawaii Five-O maakt de belofte niet waar en de kans lijkt groot dat het geen tweede seizoen zal krijgen. Een 'zinloze remake' noemde Entertainment Weekly het en plaatste het hierbij in een illuster rijtje met andere 'zinloze remakes' van jaren '70 en '80 series zoals Knightrider. Toch jammer, want al is het geen toptelevisie, het is wel ontspannend en prettig om naar te kijken. Voor een groot deel vanwege het prachtige Hawaii ja, dat dan wel.

Vergelijk de originele tune met de 2010 versie: