Montezuma Castle

In vergelijking met Europa lijkt de historie van Amerika beperkt: de bebouwing gaat vaak niet meer dan 150 jaar terug en ook cultureel gezien is de historie niet erg rijk. Zo op het eerste gezicht dan. Want al is de zogenaamde westerse beschaving nog niet erg lang in Amerika, het land was er natuurlijk al wel. En er waren ook bewoners, die hun eigen gebouwen en manieren om te leven hadden. De overblijfselen hiervan zijn inderdaad niet op iedere straathoek te vinden, maar wat er is is zeker indrukwekkend te noemen. Zo bezochten wij deze zomer Montezuma Castle, een waarschijnlijk ongeveer 800 jaar oud bouwwerk in de rotsen tussen Phoenix en Flagstaff. Montezuma Castle werd gebouwd door het Sinagua volk, een groep mensen die er ongeveer 300 jaar bleef. Het bouwwerk is alleen te bereiken met lange ladders. Het zit hoog in de rotsen, veilig voor weer, wind en temperatuur. Toen het een nationaal monument werd begin vorige eeuw was het voor iedereen nog te bereiken met de ladders en kon je er tevens met de auto onderlangs rijden. Nu is het beschermd en kun je er alleen van een afstand naar kijken. Goed is dat er geen auto's meer mogen rijden, maar jammer is dat je niet dichterbij kunt komen. Op de een of andere manier had ik toch gehoopt er in of vlakbij te kunnen, wat een kleine teleurstelling was bij ons bezoek. Het bleef echter een indrukwekkend gezicht en als je toch onderweg bent is het een bezoek zeker waard. Je hoeft er echter geen dag voor uit te trekken: je kunt er een mooi rondje lopen, en dan heb je alle mogelijke foto's wel zo'n beetje gemaakt. Als je 'geluk' hebt dan spot je ook nog een levensechte slang naast het wandelpad al was onze gids daar dan weer niet heel erg van onder de indruk.

Ingezoomd op Montezuma Castle, september 2013



Het was toch echt geen kleine jongen, deze slang bij Montezuma Castle, september 2013

Little Fish

Net als andere lezers werd ik bij de graphic novel Little Fish in eerste instantie getrokken door twee dingen: de vorm en het onderwerp. Auteur Ramsey Beyer schrijft in een combinatie van lijstjes, dagboekonderdelen en strips over haar eerste jaar op de kunstacademie. Ze schrijft over wat voor haar een grote overgang was: die van de middelbare school in een klein plaatsje in Michigan naar de kunstacademie in Baltimore. Het is een overgang die bekend voorkwam, ook ik ging van een klein dorpje naar de grote stad om te gaan studeren en heb dit ervaren als een grote verandering. Inderdaad: van een grote vis in een kleine vijver, naar een kleine vis in een hele grote vijver. Het is een cliché, en hoewel het groots en meeslepend voelt als je er middenin zit, het zijn de doodgewone stappen van het ouder worden en gaan studeren. Hier zit ook meteen mijn probleem met dit boek. Beyer is van prima afkomst, heeft een prima jeugd gehad en ook in Baltimore gaat het haar prima af. Natuurlijk, ze voelt zich weleens alleen, maar er is werkelijk niets noemenswaardigs behalve dan dat het allemaal zijn gangetje gaat. Voldoende vrienden, steun van ouders en "oude" vrienden, ze vindt een nieuwe kunstrichting die haar interesseert en zelfs een vriendje. Hoe fijn voor haar, maar hoe oninteressant verder. Het zou gered kunnen worden door de originele vorm waarin dit boek gegoten is, maar helaas houdt de interesse daarvoor ook na een tijdje wel op. Met name de lijstjes waarmee ze opsomt wat de leuke en waardevolle dingen in het leven zijn worden zichzelf herhalend en daarmee saai of zelfs irritant. Misschien sta ik inmiddels ook wel te ver van het onderwerp af. Al die grote gevoelens uit die tijd met alle bijbehorende onzekerheden heb ik inmiddels wel gerelativeerd en/of een plaatsje gegeven. Ik kan me voorstellen dat het geweldig is om dit boek te lezen als je deze ervaring nog voor de boeg hebt, de echte young adult dus. Om een iets grotere doelgroep te bedienen zal Beyer toch met iets meer moeten komen. Het begin is er in ieder geval wel, en ik ben zeker nog wel benieuwd naar wat ze nog meer kan. Little Fish is tenslotte pas haar eerste boek, en eerlijk is eerlijk, ook gericht op young adults.

Downtown Phoenix

Het vinden van het hart van een stad in Amerika is niet altijd even gemakkelijk. In de meeste Europese steden is het simpel: zij zijn van binnenuit opgebouwd en in het centrum staat meestal een (grote) kerk. Dus zoek de kerk, dan heb je de binnenstad meestal wel te pakken en daarmee ook de winkels, musea en andere bezienswaardigheden. Eén van de eerste keren dat ik met deze aanpak echt de mist in ging was in Los Angeles. Los Angeles hangt aan elkaar van kleinere plaatsen, die op hun beurt wel weer een soort van hart hebben. Downtown is echter vooral een financieel centrum en de winkels zijn samengebracht in (strip)malls, veelal aan de snelweg. Voor iemand die gewend is alles binnen loopafstand te hebben en ook nog eens graag uitgaat van bepaalde logica heel nieuw en verwarrend. Inmiddels ben ik eraan gewend, al blijft het bezoeken van een stad waar we nog niet eerder geweest zijn in eerste instantie een uitdaging. Waar zoek je een hotel, waar zitten de restaurants, de bioscopen? Welke buurten zijn druk en gezellig, en welke wellicht wat minder veilig en/of bereikbaar? Dat ik in Los Angeles de mist in ging is niet zo raar: het is qua inwoneraantal de op één na grootste stad van Amerika met 3,8 miljoen inwoners alleen al in LA zelf. Het totale stedelijke gebied is enorm, en heeft niet minder dan 17 miljoen inwoners. Daar was ik niet op voorbereid, en ik denk dat je daar als Europeaan niet echt op voorbereid kunt zijn. Een lange inleiding om het over Phoenix te hebben. Deze stad lijkt namelijk qua opbouw erg op LA: uitgestrekt met wat hoogbouw in downtown, maar daarnaast voornamelijk laagbouw. Phoenix stond al een tijdje op mijn verlanglijstje, met name voor de omgeving. De woestijn, de cactussen, de onherbergzaamheid en Sedona, dat waren voor mij allemaal redenen om naar Phoenix te willen. De stad zelf zei me op zich niet zoveel. En dat doet hij na ons bezoek nog steeds niet als ik eerlijk ben. Mijn eerste reactie was vooral dat het er onhoudbaar warm was. De drie dagen dat we er waren heeft de temperatuur tegen de 40 graden gezeten, iets wat niet ongewoon is in Phoenix. De straten waren (hierdoor?) veelal verlaten en ook in de avond koelde het maar amper af. Toch was het geen onprettige stad: alles zag er netjes en schoon uit en het voelde niet onveilig, ook 's avonds niet. Er was veel aandacht voor kunst op straat en alles leek prima onderhouden of zelfs redelijk nieuw. Toch kwam het nergens echt tot leven. De winkelcentra in downtown zagen er prima uit, maar waren ook verre van druk. Dit zelfde gold voor de bioscoop. Prima om gezien (en gevoeld) te hebben, maar voor nu zeg ik Phoenix: been there, seen that, done that.

Kunst in downtown Phoenix, september 2013



In de avonden bleef het bloedheet, en was er nog steeds praktisch geen mens op straat, september 2013



Het blijven soms toch rare jongens, die Amerikanen, downtown Phoenix, september 2013

Antelope Island

Een bezoek aan Salt Lake City is niet compleet zonder the Great Salt Lake gezien te hebben waar de stad naar vernoemd is. Een mooie manier om dit te doen is door af te reizen naar Antelope Island. Antelope Island is met 109 vierkante kilometer het grootste eiland in the Great Salt Lake. Het is bereikbaar via de weg, ongeveer een uur rijden vanuit Salt Lake City. Het eiland is in zijn geheel een zogenaamd State Park, waarmee het beschermd gebied is. Op internet had ik prachtige foto's van wildlife gezien en ik verheugde me op de kans om verschillende dieren van dichtbij te zien. Wij bezochten het op de tweede dag dat we in Salt Lake City waren, op een dag met fantastisch mooi weer in september 2013. We deden dit in de vorm van een tour, waarbij we in een klein busje met nog twee andere mensen en een gids voor ruim een halve dag naar het eiland gingen. Al vrij snel nadat we het eiland op reden zagen we de eerste bizon al: dit imposante dier is in grote aantallen aanwezig op het eiland. Uiteraard zijn er ook antilopes aanwezig, al waren die minder gemakkelijk te spotten. Toch lieten de dieren zich over het algemeen vrij gemakkelijk zien, misschien mede omdat het zo ongelofelijk rustig was. Er waren momenten dat het leek of we dit prachtige eiland voor onszelf hadden. Fijn was ook dat onze tourguide heel flexibel was: hij stopte niet alleen op de bekende plekken, maar ook als wij aangaven graag even te stoppen voor een foto. Het hield daarbij natuurlijk dat we maar met een heel klein groepje waren. Salt Lake City is misschien niet de meest voor de hand liggende bestemming in Amerika, maar de omgeving is een bezoek meer dan waard.

Een enorme bizon stak op zijn gemak de weg over, en liet ons rustig wachten, Antelope Island, september 2013



Meer wildlife, Antelope Island, september 2013



Zicht op het vaste land vanaf Antelope Island, september 2013



Zicht op het eiland zelf, Antelope Island, september 2013