In de trailer wordt Dear John gepresenteerd als een romantisch drama waarin een mooi meisje haar grote liefde moet missen omdat hij bij de mariniers zit en uitgezonden wordt. Door middel van brieven houden zij in de periodes dat ze elkaar niet zien contact. De ambitie bij deze film ging echter verder dan dit verhaal. We zien een bijzondere relatie tussen een licht autistische vader en zijn zoon. We zien de effecten die 9/11 heeft gehad op jongens die op dat moment in het leger zaten. Uiteindelijk zien we een relatie die geen stand houdt, gevolgd door een emotioneel ingewikkeld slot. De eerste helft van de film is heel aardig. Amanda Seyfried en Channing Tatum zetten als Savannah en John overtuigend een verliefd stel neer dat aan het begin van hun relatie staat. Wanneer de film echter voortduurt wordt er uitsluitend nog vanuit het perspectief van John gekeken. De ontwikkeling van de beide personen komt onvoldoende uit de verf. Het verhaal van Savannah en haar buurman en goede vriend Tim komt hierdoor heel laat ter sprake. Het is gezien het onderwerp dat op dat moment aangesneden wordt een zware verhaallijn die er met een noodgang doorheen gedrukt wordt en die je rauw op het dak komt vallen. Het mooist in deze film vond ik de relatie tussen John en zijn vader, een prachtige rol van Richard Jenkins. Ook deze relatie wordt echter onvoldoende uitgediept. Slecht in balans dus, deze Dear John. Het had alle ingrediënten om een prachtig drama te worden, maar raakt ergens in de film de weg kwijt om deze vervolgens niet meer terug te vinden.