Ray Donovan

Under the Dome mag dan de grote kijkcijferhit zijn van deze zomer in Amerika op CBS, ook de zender Showtime heeft deze zomer een knaller met het ietwat donkere Ray Donovan. Op 30 juni kende deze twaalfdelige serie zijn premiere, en als ik Wikipedia mag geloven was dit meteen de best bekeken Showtime premiere ooit. Hoofdpersoon is, het zal geen verrassing zijn, Ray Donovan. Hij werkt als ´fixer´ voor een groot advocatenbureau dat vooral rijke en beroemde klanten heeft. Is er ergens een probleem dan komt Ray op de proppen. Op niet al te subtiele wijze weet hij het meestal wel weer op te lossen, waarbij hij zelf dikwijls niet gespaard blijft. Een aanzienlijk deel van de serie wordt in beslag genomen door de familie perikelen van Ray. Hij komt uit een ingewikkeld gezin, waarbij zijn vader (gespeeld door Jon Voight) veruit de meest kleurrijke persoon is. Ray Donovan is intrigerend, spannend en zowel humoristisch als tragisch. Niet Under the Dome, maar Ray Donovan is voor mij de televisieverrassing van deze zomer. Fijn dat ook deze serie een tweede seizoen krijgt in 2014.

Under the Dome

Het is dè grote televisiehit van deze zomer in Amerika: het op CBS uitgezonden Under the Dome. De serie is gebaseerd op het gelijknamige boek van Stephen King, dat verscheen in 2009. Het verhaal speelt zich af in het kleine plaatsje Chester's Mill in Maine. Op een dag wordt men geconfronteerd met een gigantische koepel die het dorp afsluit voor de rest van de wereld. De koepel is transparant, maar schijnbaar onverwoestbaar. We zien vervolgens hoe de plaatselijke politie, de bevolking en een aantal toevallige passanten omgaan met deze situatie. Uiteraard komen er wat onverkwikkende zaken naar boven, want er speelt in dit dorp meer dan vanaf de buitenkant lijkt. Ik vond dat de serie hoopvol van start ging. Het gegeven was best origineel en er werden wat interessante personages neergezet. Kortom, genoeg om een tijdje te boeien. Wat me echter al snel tegen ging staan was het gebrekkige acteren. Sommige karakters werden ronduit stuntelig neergezet. Ik geloof trouwens dat dit minstens zo veel met het script te maken heeft als met de prestatie van de acteurs. Daarbij waren de reacties en gedragingen van de personages heel onevenwichtig, om het woord ongeloofwaardig maar niet te gebruiken. Dus nee, ik was niet heel erg onder de indruk van Under the Dome, al loont het wel om te blijven kijken: het wordt beter. Toch zie ik niet waar heel Amerika zo gek van is. Het zal aan mij liggen. In het najaar overigens te zien bij ik meen SBS6 en in Amerika goed voor een tweede seizoen.

WZFO Ami 66

Mijn Diana F+ mag dan een nieuwe camera zijn, het model is dat niet. Het is oorspronkelijk een remake van een camera uit de jaren '60 uit Hong Kong. De aantrekkingskracht zit in het plastic: het is licht en de plastic lens zorgt voor dromerige resultaten. De Diana was natuurlijk niet de enige plastic camera ooit gemaakt. Zo wordt mijn Belomo Etyud (Etude) de Russische Diana genoemd: eveneens van plastic en staat ook garant voor dromerige plaatjes. Al zoekende naar gelijksoortige camera's op internet stuitte ik op de Ami 66 van de Poolse fabrikant WZFO. Niet zo verrassend wordt deze camera ook wel de Poolse Diana genoemd. Dat zegt denk ik vooral iets over de populariteit van de Diana, maar natuurlijk ook over het type camera. Het mooiste aan de Ami 66 vind ik het stippen motief bij de lens. Dat iemand dat echt bewust zo ontworpen heeft, geweldig! Verder is hij heerlijk lomp, heeft hij een plastic lens en gebruikt hij 120mm formaat film, toch wel mijn favoriete formaat. Het bleek echter nog niet zo gemakkelijk om aan een exemplaar te komen. Op Ebay zijn ze schaars en best prijzig, buiten Ebay leken ze onvindbaar. Een Poolse vriendin inschakelen leek de beste optie. En dat was het, want ik had het nog niet gevraagd of het was al bijna geregeld. Op de Poolse versie van Marktplaats bleek er voldoende aanbod en een maand later had ik mijn Ami 66 al in huis, inclusief het rode logo dat bij veel exemplaren verdwenen schijnt te zijn. Natuurlijk meteen een rolletje erin gedaan en de stad in gegaan om te testen. Hier zijn de eerste resultaten, geschoten op Lomography CN 100 film. Ik ben er heel tevreden over: de Ami 66 maakt scherpe foto's met pittige kleuren met wat vervaging naar de randen. Oordeel zelf:

Aangenaam verrast door de scherpte van de foto's, Noordzeekanaal, augustus 2013



Ook deze kenmerkt zich door de scherpte in het midden van de foto. Daarbij zijn de kleuren erg mooi doorgekomen, Spui, augustus 2013



Poging tot een double exposure komt minder goed uit de verf, maar dat kan ook komen omdat ik dit nog niet echt onder de knie heb, Vondelpark, augustus 2013



Lastig licht weet hij goed mee om te gaan en de kleuren blijven goed overeind, Oud-Zuid, augustus 2013

Universele Reisgids voor Moeilijke Landen

Het eerste wat opvalt aan de Universele Reisgids voor Moeilijke Landen is de vorm: het boek heeft een stevige maar zachte kaft, is vierkant en iets groter dan een gemiddeld boek. Ook de opmaak valt op. De teksten zijn in kolommen geplaatst, worden regelmatig onderbroken door op zichzelf staande stukken tekst en zijn voorzien van illustraties. Het is dus zeker geen reisgids in de meest traditionele zin van het woord. Wat het dan wel is? Eigenlijk is dat niet zo relevant, want dit boek van Jelle Brandt Corstius is het belangrijkste wat een boek moet zijn: lekker om te lezen. In deze Universele Reisgids voor Moeilijke Landen beschrijft Brandt Corstius aan de hand van eigen ervaringen waar je allemaal tegenaan kunt lopen in zogenaamde moeilijke landen. Hij doelt hiermee op landen waar het lastig reizen is volgens onze westerse maatstaven. Lastig omdat er andere normen gelden, andere regels zijn, evenals andere eetgewoontes. Dit kan een aanslag opleveren op je hygiène, op je maag- en darmstelsel of bijvoorbeeld op je uithoudingsvermogen. Met name Rusland en India komen aan bod, landen die voor de gemiddelde toerist op zijn zachtst gezegd uitdagend kunnen zijn. Zo schijnt het een hele prestatie te zijn om diarree-vrij door India te reizen. Brandt Corstius is scherp, geestig en heeft met de Universele Reisgids voor Moeilijke Landen een bijzonder lekker leesbaar boek geschreven. Of het echt aanmoedigt om een moeilijk land te bezoeken is de vraag. Hoe intrigerend ik bepaalde bestemmingen ook vind, ik realiseer me na het lezen van dit boek des te meer dat we er goed over na moeten denken voordat we die reis naar Siberië gaan boeken. Stiekem ben ik toch wel erg gehecht geraakt aan herkenbaar eten, een schoon bed en betrouwbaar vervoer. Vakantie in een moeilijk land is niet voor iedereen weggelegd, dat is duidelijk.

Quiet

The Power of Introverts in a World That Can't Stop Talking, dat is de ondertitel van het boek Quiet van Susan Cain. Dat voelt niet erg introvert moet ik zeggen, evenals het "Join the Quiet Revolution!" op de website. Alsof alle introverts moeten opstaan, hun vuist omhoog moeten steken en voor zichzelf op moeten komen. Zeg maar het laatste wat de gemiddelde introvert zou willen doen dus.. Maar goed, dit is slechts de website, en je zult toch wel enigszins extravert moeten zijn in je uitingen om de aandacht te krijgen. Zelfs voor een onderwerp over de kracht van het introverte deel van de mensheid. Dit is gelukkig het enige schijnbaar tegenstrijdige wat ik bij Susan Cain tegen ben gekomen. In haar boek Quiet geeft ze een wel doordachte uiteenzetting over de westerse maatschappij, de waardering voor extravert gedrag en de plaats hierin van mensen die meer introvert gericht zijn. Het goede aan dit boek is dat ze het algemeen maakt waar nodig, en klein houdt waar kan. Ze heeft het niet over afwijkingen, of gedrag dat gecorrigeerd moet worden. Ze geeft aan hoe mensen anders kunnen zijn, en hoe mooi en waardevol dat kan zijn. Als meer mensen hier inzicht in zouden hebben, inplaats van dat ze aangepast gedrag verwachten, zou eenieder veel meer tot zijn recht komen. Quiet geeft veel herkenning, voor zowel mensen aan de introverte kant als mensen aan de extraverte kant. Ik kan alleen maar hopen dat steeds meer mensen deze inzichten tot zich nemen. Dan kunnen we stoppen met tegen elkaar te zeggen dat we aan onze 'zichtbaarheid moeten werken'. Dit leidt immers enkel tot zinloze en niet succesvolle profilering van introverte mensen die in een extraverte wereld nooit echt tot hun recht zullen komen. Quiet is een zeer leesbaar en interessant boek, een aanrader voor velen en wat mij betreft boek van het jaar.

The Normal Heart

Op 3 augustus zagen wij in het De La Mar Theater de voorstelling The Normal Heart. Het was een laatste moment beslissing, en dat we gingen op de dag van de Gay Pride in Amsterdam was in ons geval toeval. Het gaf er wel een extra dimensie aan: nadat er weer uitbundig gezamenlijk gevierd was dat we allemaal kunnen zijn wie we willen zijn, viel een voorstelling over de begintijd van HIV en AIDS in New York extra rauw op ons dak. The Normal Heart stamt uit 1985 en vertelt het grotendeels autobiografische verhaal van Ned Weeks. Ned is een activist die er alles aan doet om HIV onder de aandacht te krijgen. Hij ziet de ziekte in hoog tempo om zich heen grijpen in New York, maar ziet tegelijkertijd dat niemand er iets aan lijkt te doen. Homoseksueel zijn is in veel gevallen nog steeds een taboe, laat staan een enge "homo-ziekte", zoals HIV en AIDS in de beginjaren werden gezien. De Nederlandse uitvoering werd niet vernederlandst, en dat was fijn. De namen bleven Amerikaans en ook het decor bleef New York. Het was best een behoorlijke zit, maar het was boeiend van het begin tot het einde. De personages waren meer dan geloofwaardig, evenals de levendige dialogen. Het verhaal was aangrijpend, maar niet tranentrekkend. Er werd precies genoeg verteld, zonder ergens dik aan te zetten. Ik was zeer onder de indruk van deze voorstelling. Jammer dat hij maar zo kort speelde, ik had het veel mensen gegund om deze prachtige voorstelling te zien.

Lomography Peacock X-Pro 110

Net nu ik de kleine Diana Baby 110 helemaal ontdekt heb, kom ik er achter dat er eigenlijk helemaal niet zoveel film te krijgen is voor dit formaat. De Polaroid OneFilm 110, mijn eerste rolletje in de Diana Baby, was slechts een gelukkig toeval. Dit bleek een batch die de Lomography Gallery Store in Amsterdam op de kop had weten te tikken, maar die nu dus weer op is. Had ik er maar meer van gekocht.. Gelukkig verkoopt Lomography onder eigen merk nog wel een aantal soorten 110mm film, waaronder niets minder dan een echte slide film. Deze Lomography Peacock X-Pro 110 moest natuurlijk dan ook meteen uitgeprobeerd worden. De verwachtingen waren hooggespannen, ik was benieuwd hoe ik deze film zou gaan vinden. Het eerste wat opvalt is dat de kleuren niet heel erg over de top zijn. Het effect van het crossen is aanzienlijk minder groot dan bij bijvoorbeeld de Lomography X-Pro Slide 200 film. Het korrelige dat slidefilm kenmerkt is daarentegen des te zwaarder aanwezig. Het kleine formaat van de film speelt hier natuurlijk een belangrijke rol in. Of ik de Diana Baby nou de meest geschikte camera vind om met slidefilm te fotograferen, ik denk het niet. Met de resultaten ben ik wel erg tevreden. Hoe langer ik naar de foto's kijk, hoe mooier ik ze ga vinden. Ik merk echter in mijn omgeving dat het niet de meest toegankelijke foto's zijn geworden. Oordeel zelf:

Aan de waterkant van het Noordzeekanaal, Amsterdam, juli 2013



Wachten bij de pont in de ochtend, Amsterdam, juli 2013



Uitzicht vanaf De Dijk in Volendam, juli 2013



Iets meer kleur bij de Singel, Amsterdam, juli 2013

Community Seizoen 1

Community, de sitcom over een groep studenten op een community college gaat inmiddels al aan zijn vijfde seizoen beginnen. Wij hebben echter pas net het eerste seizoen achter de rug en dat smaakt naar meer! Community speelt zich dus af op een zogenaamd community college, genaamd Greendale. Dit is een prachtig en geloofwaardig decor om de meest absurde mensen bij elkaar te zetten. Een klas Spaans brengt de hoofdpersonen ertoe een studiegroep op te richten. Deze studiegroep studeert niet alleen samen, maar groeit uit tot een hechte vriendengroep met de meest uiteenlopende personen. Jonge schoolverlaters, een gescheiden moeder, een uit zijn ambt gezette advocaat, een oudere student: van elke smaak zit er wel iemand in de groep. Wat deze serie voor mij tot een succes maakt is dat ze niet bang zijn om op het randje te gaan zitten met lastige onderwerpen als racisme of religie. Daarbij is er een flinke dosis absurditeit waarbij af en toe zwaar over de top gegaan wordt. Het is een feel good serie waarbij ik regelmatig hardop moet lachen, en die mij bijna doet verlangen naar een jaartje community college. Seizoen twee heeft de dvd-speler inmiddels ook gevonden.