Cornald Maas ontslagen door de TROS

Vorige week werd bekend dat Paul de Leeuw niet vervolgd gaat worden wegens een venijnige tweet die hij de wereld in stuurde tijdens de uitzending van het huwelijk van de Zweedse kroonprinses Victoria. Hij verwees hierin naar de Apeldoornramp, iets wat misschien niet helemaal van tact of goede smaak getuigde, maar wat inderdaad geen reden tot vervolging zou mogen zijn. Bovendien heeft Paul de Leeuw in al die jaren dat hij televisie maakt toch echt wel veel ergere dingen gezegd, en is bekend dat als zijn humor niet je smaak is je maar beter gewoon niet kunt luisteren of kijken. Een volkomen overtrokken reactie dus die terecht met een sisser afloopt. Vandaag werd Cornald Maas slachtoffer van een van zijn eigen tweets, op een minstens zo discutabele manier als de Leeuw. In Maas' geval is er echter geen sprake van eventuele vervolging, maar van ontslag. De TROS vond in een kritische, maar geestige, tweet van Maas over Sieneke een afdoende reden om te breken met de songfestivalpresentator. Opvallend is dat het om een tweet van ruim twee weken geleden gaat en de TROS nu pas reageert. De Grootste Familie van Nederland laat hiermee niet alleen zien humorloos en beperkt denkend te zijn, maar laat ook zien uitgebreid achter het nieuws aan te lopen. Twitter draait immers om hier en nu, en moet volgens mij ook altijd in die context bekeken worden. Het is opvallend hoe zwaar dit medium opeens weegt voor sommigen, hoe uitspraken op twitter onevenredig zwaar worden opgevat. Met name "oude" media gebruiken twitter als bron om uit te citeren of om te veroordelen zonder de context van het moment mee te nemen. Dit levert volstrekt uit zijn verband gerukte citaten op, die onrecht doen aan de geciteerde persoon en aan twitter als medium. Bovendien leven we nog steeds in een land waar je bijna alles moet kunnen zeggen en je zeker grappen over alles moet kunnen maken, via welk medium dan ook. Dit alles lijkt mij in ieder geval een uitstekende gelegenheid om het Songfestival weg te halen bij de TROS en er weer enig niveau aan te geven. Per slot van rekening hoort Cornald Maas nog altijd meer bij het Songfestival dan dat het Songfestival bij de TROS hoort. De TROS maakte er een Sterren.nl gala van waar veel liefhebbers zich sowieso al niet meer in herkenden. Gelukkig maakt Maas zijn interessante programma's niet bij de TROS, maar bij de AVRO. Ik stel voor dat hij het Songfestival meeneemt en de TROS laat voor wat het is.

Toy Story 3

Het is alweer enige jaren geleden dat Toy Story 1 en 2 uitkwamen. Dit was, om precies te zijn in 1995 en 1999. Zonder specifieke reden had ik deze films nooit gezien, dus heb ik voor het uitkomen van nummer 3 deze week even een inhaalslag gemaakt. Charmante films, zondermeer, en ik zie hoe revolutionair ze waren voor hun tijd. Ze gaven de nieuwe norm aan op grafisch gebied en legden daarmee tot twee maal toe de lat hoog voor iedere animatiefilm die zou volgen. De verhaallijnen waren echter ondergeschikt en weinig verrassend, al was nummer 2 al een hele vooruitgang ten opzichte van het eerste deel. Ook Toy Story 3, waar we deze week voor naar de bioscoop gingen, is grafisch gezien weer spectaculair. We zijn natuurlijk wel wat gewend inmiddels: de uitvoering in 3D is een logische stap, maar wel een goed uitgevoerde. Het echt grote verschil met eerdere delen zit in de aandacht die besteed is aan de verhaallijn. Voor het eerst werd ik echt gegrepen. Er zaten, zoals te verwachten, grappige momenten in, maar ook heel ontroerende. Hierdoor werd de film meer dan een technisch hoogstandje, meer dan een prachtig gemaakte kinderfilm. Er zit een mooie boodschap in en maar weinigen in de bioscoop hielden het de hele film droog. Toy Story 3 is hiermee veruit de sterkste uit de reeks geworden en vraagt om meer.

Generation Kill

In 2003 volgde Rolling Stone journalist Evan Wright een Amerikaans verkenningsbataljon bij de inval van Irak. Hij schreef hier een aantal artikelen over die de basis vormden voor het latere door hem geschreven boek Generation Kill. HBO vertaalde dit boek in 2008 naar een gelijknamige televisieserie. In de zeven delen die de serie omvat zien we hoe de mariniers de eerste drie weken van de invasie beleven. Het is weinig heroïsch: de jongens vloeken wat af, gedragen zich meer dan eens respectloos naar de Iraakse bevolking en lijken zich te verheugen op iedere vorm van geweld. Tegelijkertijd zien we ook hoe gefrustreerd ze raken wanneer missies onduidelijk zijn, zinloos lijken of afgebroken worden voordat ze werkelijk iets voor het volk hebben kunnen betekenen. Generation Kill laat de eerste generatie militairen zien na Vietnam die een oorlog ingstuurd wordt met een open einde. Wright wil ons met name laten zien hoe deze generatie, die opgegroeid is met videogames en mobiele telefoons, zich staande houdt in dergelijk extreme omstandigheden, in een wereld waarin oorlogvoeren radicaal veranderd is. Hij laat ook een land zien dat diep, diep in de problemen zit en een legermacht die eigenlijk niet altijd weet wat daaraan te kunnen doen. De serie laat weer eens zien hoe zinloos oorlog is en hoe uitzichtloos situaties kunnen worden door oorlog, als ze dat al niet waren. Generation Kill is een indrukwekkende serie geworden, die je na de laatste aflevering achterlaat met een knoop in je buik.

America's got talent

Na het eindigen van weer een seizoen American Idol is Amerika alweer begonnen aan de volgende talentenwedstrijd: America's got talent. Dit programma is veel breder van opzet dan Idol, alles en iedereen die denkt iets bijzonders te kunnen kan hier een podium vinden. Dit heeft het risico in zich dat het nogal eens ontaardt in een freakshow, alles voor de kijkcijfers zullen we maar zeggen. Dit jaar doet de Nederlandse in Orlando wonende Simeon Mulder ook een gooi naar de winst. Verkleed als Amadeus Mozart beklom hij 2 dagen geleden het podium bij de auditieronde in Orlando. Hij maakte hier grote indruk met zijn optreden. Niet zozeer met zijn orginele outfit, maar vooral met zijn enorme talent. De zestienjarige Simeon blijkt namelijk een zeer getalenteerd pianist die ook nog eens veel plezier uitstraalt tijdens het spelen. Glansrijk door naar de volgende ronde dus en nu maar kijken hoever dit avontuur zal gaan. Dat Simeon een toekomst vol muziek voor zich heeft is in ieder geval zeker:

One for the Road

De Australische Janelle McCulloch gaat in One for the Road , zoals zovelen, op zoek naar geluk. Na jarenlang vooral veel en hard gewerkt te hebben als journalist, heeft ze het gevoel dat er meer moet zijn dan dat en besluit ze op zoek te gaan naar de meerwaarde van het leven. De meest logische plek om dit te vinden lijkt haar Amerika, het land dat gelukkig zijn tot een kunst verheven heeft. Haar reis start in Los Angeles en voert via de kust van Californië naar San Fransisco. Om daarna voort gezet te worden aan de oostkust, waar de reis loopt van Maine naar Miami. Tegenstrijdig genoeg gaat ze evengoed aan het werk: een gedeelte van de reis wordt betaald door opdrachtgevers waarvoor ze luxieuze hotels moet fotograferen. Een fijne bijkomstigheid is dat ze hier vervolgens ook in mag overnachten. One for the Road is van alles een beetje: het is een reisboek, een boek waarin bijzondere ontmoetingen beschreven worden en tegelijkertijd een boek waarin de schrijver op zoek gaat naar zichzelf. Dit laatste onderdeel krijgt, ondanks de belofte in de ondertitel "travelling America in Pursuit of Happiness" misschien nog wel de minste aandacht. Diepe inzichten blijven uit, veel verder dan dat het soms fijn is om jezelf los te koppelen en een pas op de plaats te maken komt het niet. De reisgedeeltes zijn vooral leuk als je de plaatsen kent en er zelf al beeld bij hebt, want er wordt niet veel tijd gestoken in uitgebreide (sfeer)beschrijvingen. Af en toe begint McCulloch wel aan een stuk dat iets persoonlijker lijkt te worden en iets dieper lijkt te zullen gaan, maar ze stopt ermee voordat je er werkelijk in mee kunt gaan. Hoewel het gebrek aan diepgang en drama soms als een gemiste kans voelt, geeft het samen met het fragmentarische karakter wel een goed tijdsbeeld. One for the Road geeft tussen de regels door een beeld van de dertig+ vrouw van nu, een beeld dat humorvol is en zeer herkenbaar. Van alles een beetje, maar wel die beetjes die ze zelf uitkiest met de grootst mogelijke vrijheid. Juist dat laatste maakt One for the Road een lekker boek, een boek dat prettig wegleest en ook nog een prachtig is vormgegeven.

2010: het jaar van Green Day

Begin juni kwam het nieuwste deel van de Rock Band serie op de markt: Rock Band Green Day. Vernieuwend? Nee. Maar dat lijkt eigenlijk ook niet het uitgangspunt van Rock Band op dit moment. Eens in de zoveel tijd komt er een uitbreiding van de Rock Band liedjes collectie en daar word je, afhankelijk van je muzieksmaak, al dan niet blij van. Ik ben eigenlijk vooral sinds het album Dookie (1994) een Green Day fan en vind het dus geweldig om deze nummers mee te kunnen rammelen op mijn gitaar. De nummers lenen zich ook prima om hard mee te zingen en om er flink op los te drummen. Het regent overigens niet direct achievements zodra je het spel gestart hebt. Hiervoor zul je toch moeten laten zien dat je een doorgewinterde Rock Band speler bent. Geen probleem, met de liedjes van Green Day is dat meer dan leuk.



De Green Day versie van Rock Band was niet het enige Green Day moment van de afgelopen tijd. Eerder dit jaar is American Idiot The Musical in premiere gegaan op Broadway. Nu lijkt de muziek van Green Day in eerste instantie niet erg musicalachtig. Daarbij denk ik namelijk eerder aan meeslepende, dramatische balads of overdonderende koren. Het is de makers echter uitstekend gelukt om de muziek geschikt te maken voor Broadway en tegelijkertijd in ere te houden. Deze musical is niet vergelijkbaar met successen als Mama Mia, waar liedjes als omlijsting gebruikt worden bij een losstaand verhaal. Het in 2004 uitgebrachte album American Idiot vertelt zelf al een verhaal en een wens om dit op het toneel te brengen is er vanaf het begin geweest. De pers heeft vooralsnog gemengd gereageerd. Wel waren er twee Tony Awards (Best Lighting Design en Best Scenic Design) en één Tony nominatie voor beste musical. Het plan ligt er om later in het jaar naar de voorstelling te gaan dus een echte impressie volgt nog. Voor nu moeten we het nog even doen met de trailer:

American Idiot The Musical

24 seizoen 8

Dit was het dan: na 8 seizoenen heeft Amerika de allerlaatste aflevering van 24 gezien. In deze 8 seizoenen zagen we keer op keer Jack Bauer vechten tegen al het onrecht in de wereld. Niets bleef hem bespaard, zo zagen we meerdere atoombommen langskomen, maar ook gifaanvallen en het nodige schiet- en steekwerk. Jack redde Amerika, de wereld en zichzelf, in 8x 24 uur. Het vernieuwende aan 24 was dat het een serie in realtime was. Wat in het echt een minuut zou duren, duurde in de serie ook een minuut. Elk verhaal seizoen speelde zich af in 24 uur en werd dus ook uitgezonden in 24 afleveringen. Zelfs de reclametijd werd in het realtime gegeven meegenomen. Dit was in het begin vernieuwend en zelfs spectaculair, maar werd in de loop van de jaren steeds onbelangrijker. Er is heel wat geweld voorbij gekomen in al die jaren. Met name de martelscenes riepen de nodige vragen op bij zowel publiek als politiek. In de serie kreeg dit opvolging in seizoen 7: Jack moest hierin terecht staan voor een rechtbank waarbij de vraag was hoe ethisch zijn handelen in de loop der jaren was geweest. Hiermee leek de serie tegemoet te komen aan de groeiende kritiek op het geweld in de serie. In het laatste seizoen wordt dit echter weer volledig losgelaten. Als Jack persoonlijk geraakt wordt door de gebeurtenissen komt niet alleen zijn zucht naar rechtvaardigheid boven, maar zien we ook een wraakzuchtige kant van onze held. Deze kant is meedogenloos en op momenten volslagen over de top. Het leek er dan ook lang op dat Jack voor het eerst in al die jaren niet zeker was van zijn schijnbare onsterfelijkheid. Ik zal het einde hier niet weggeven, maar volstaan met de woorden dat het een 24-waardig slot is. Met seizoen 8 nemen we op een spectaculaire manier afscheid van een eens innovatieve serie waar een miljoenenpubliek jarenlang van genoten heeft. We gaan hem missen: bye bye Jack...

American Idol 2010 de finale

In een weinig spannende finale namen Crystal en Lee het nog eenmaal tegen elkaar op. Het was meer van hetzelfde: de liedjeskeuze was niet erg verrassend en de jury wist zo langzamerhand echt niet meer wat nog te zeggen. Er werd wel weer goed gezongen, van zowel Lee DeWyze als Crystal Bowersox kan niet anders gezegd worden dan dat het getalenteerde zangers zijn. Maar naar wie de winst zou gaan leek niemand meer echt belangrijk te vinden. Het was een onderhoudende avond die maar niet echt op gang leek te komen. Zo weinig spannend als de finale was, zo spectaculair werd de uitslagenavond. Niet zozeer vanwege de uitslag; die was meer een bijkomstigheid. Het was vooral een fantastische show waarin de 10 finalisten samen enorm leuke optredens deden. Er waren combinatieoptredens met grote bekende artiesten en voormalig Idol-kandidaten, evenals originele medleys. Hiernaast draaide de avond grotendeels om het afscheid van Cowell. Er werden filmpjes met hoogtepunten uit zijn 9-jarige Idolsavontuur getoond, hij werd bejubeld en als vanouds gepest zoals hij anderen het leven zuur had gemaakt. Aan het einde van deze wervelende show zouden we haast vergeten dat er nog een winnaar bekend gemaakt moest worden. Het werd Lee DeWyze, maar het voelde als een duo-overwinning. Crystal en Lee waren samen overtuigend de beste kandidaten van Idols 2010. Het seizoen waarin Ellen haar debuut maakte en Simon afscheid nam. Het seizoen dat talloze sterke vrouwen telde, maar door de mannen gedomineerd werd. Het wachten is op de audities van seizoen 10 en bovenal op een antwoord op de vraag: wieowie gaat Simon Cowell vervangen? Wordt vervolgd

De eerste foto's van Amsterdam

Verspreid door Amsterdam staan al een tijdje grote borden met foto's van de stad. De foto's zijn gemaakt op de plek waar ze staan, maar tonen een Amsterdam uit lang vervlogen tijden. Ze maken deel uit van een tentoonstelling met de naam 'De eerste foto's van Amsterdam' die in het Stadsarchief te zien is. Het Stadsarchief is voor mij typisch zo'n gebouw waarvan ik weet waar het staat, maar waar ik verder nooit erg veel aandacht aan geschonken heb. De door de stad verspreide borden hadden echter mijn aandacht getrokken en zo kwam ik toch nog eens in dit prachtige grote pand aan de Vijzelstraat terecht. De tentoonstelling bestond uit honderden foto's, gemaakt door bekende en minder bekende fotografen aan het einde van de negentiende eeuw. Het geheel was wat krap van opzet waardoor je elkaar nogal eens in de weg stond, maar verder zag het er geweldig uit. De leukste vraag is natuurlijk constant: waar is de foto gemaakt? Om vervolgens de vergelijking met het heden te trekken. Na het zien van de tentoonstelling hebben we de bijbehorende wandeling langs de grote foto's in de stad gemaakt. Dit viel een beetje tegen, deels omdat de foto's niet altijd even mooi of handig neergezet waren, en deels omdat vandalen het nodig hadden gevonden sommige foto's te bekladden. Ik had gehoopt dat je echt een verleden/heden vergelijking kon maken of deze zelfs kon vangen in één beeld. Dat laatste leek praktisch onmogelijk. De locaties waren vaak te krap om de foto's op afstand te bekijken of de foto's stonden te dicht tegen de weg aan. Het was een heerlijke wandeling over de grachten, maar het bracht je niet op verrassende plaatsen of ideeen. Het is overigens, als je toch in het Stadsarchief bent, erg de moeite waard om beneden in de kelder een kijkje te nemen. Dit is een prachtige ruimte met een permanente tentoonstelling over Amsterdam met een filmzaal waar we een documentaire over Amsterdam in de jaren '80 zagen. Dit was een geslaagde aanrader van een van de behulpzame medewerkers van het Stadsarchief. Als je de fototentoonstelling nog wilt zien moet je trouwens opschieten: deze is nog te bezichtigen tot 27 juni.

Fringe seizoen 2

Fringe, ook weleens de 2010 versie van X-Files genoemd, heeft onlangs een buitengewoon sterk tweede seizoen afgesloten. Was het in het eerste seizoen nog zo dat de rode draad vaak ondergeschikt was aan het verhaal van de week, in het tweede seizoen voert het overkoepelende verhaal de boventoon. Centraal staat het alternatieve universum, waaruit Peter afkomstig blijkt te zijn. Dit levert ingewikkelde situaties op waar je als kijker automatisch in mee gaat denken, maar waar de schrijvers iedere keer weer goed uitkomen. Er zitten twee afwijkende afleveringen in het seizoen: aflevering 11 is een bonusaflevering die eigenlijk in het eerste seizoen thuishoort. Als je dit niet in de gaten hebt dan lijkt het even of de schrijvers vergeten waren dat een personage niet meer in leven was. Het is dus een aflevering die volkomen buiten het verhaal valt, maar daarom niet minder geslaagd. Dan is er nog een aflevering die door kijkers aangeduid wordt als 'the musical-episode'. Deze aflevering wordt breed gezien als minder geslaagd, of door sommigen zelfs als ronduit belachelijk omschreven. Zover zou ik niet willen gaan. Er zitten dingen in waar je van moet houden, maar het verhaal blijft op peil en haakt mooi aan bij de afleveringen die erop volgen. Niet voor herhaling vatbaar overigens wat mij betreft, zover zou ik dan weer wel willen gaan. Joshua Jackson trekt goed bij in dit seizoen. Vond ik hem in het eerste seizoen nog de zwakste schakel, in dit seizoen zit hij beter in zijn rol wat hem een stuk geloofwaardiger maakt. John Noble is weer weergaloos als de ietwat verstrooide Walter Bishop. Hij leunt wat minder op geestige opmerkingen alleen en geeft een prachtige emotionele lading aan de persoon van Walter. Hij laat wederom zien veruit de sterkste acteur van de serie te zijn. Het zou niet meer dan terecht zijn als zijn prestatie van dit seizoen beloond gaat worden met een Emmy. In maart werd al bekend dat er een seizoen 3 gaat volgen van Fringe. Deze zal bestaan uit 22 afleveringen, en ik kijk er naar uit.

Date Night

Wat een feest moest dit worden: comedygiganten Steve Carell (The Office) en Tina Fey (30Rock) samen in één film. Het verhaal van Date Night is niet erg vernieuwend: Phil en Claire Foster, een echtpaar met een wat ingeslapen huwelijk, gaan uit eten in de stad. Wanneer blijkt dat ze maanden te voren hadden moeten reserveren om in een hip restaurant terecht te kunnen geven ze zich uit voor een stel dat wel een reservering heeft maar niet aanwezig lijkt te zijn. Dit stel blijkt echter in allerlei onfrisse zaken verwikkeld. Phil en Claire worden door de persoonsverwisseling meegesleurd in deze zaken met alle gevolgen van dien. Wat ik zo jammer vind aan dit soort films dat het niveau van de humor vaak af lijkt te moeten dalen naar een platvloersheid waar ik persoonlijk niet zo van hou. Dit kan een keuze zijn om een zo breed mogelijk publiek te bereiken. Het doet de film in mijn ogen echter geen goed en Carell en Fey hebben dit ook absoluut niet nodig. Het is dankzij deze twee topacteurs dat de film toch meer dan onderhoudend is en een aantal leuke momenten kent. Het lijkt mij voor een volgend project een goed idee als zowel Carell als Fey zich meer bemoeien met de inhoud en uitwerking. The Office en 30Rock vind ik namelijk vele malen leuker.

Zeitoun

Schrijver Dave Eggers leerde de familie Zeitoun kennen bij een eerder McSweeney's project, genaamd Voices from the Storm waarin slachtoffers van orkaan Katrina hun verhaal doen. Ook de familie Zeitoun kreeg te maken met de gevolgen van deze natuurramp en deelde hun ervaringen. Dave Eggers besloot vervolgens een heel boek te wijden aan het verhaal van deze familie en publiceerde in 2009 het inmiddels breed geroemde Zeitoun. Abdulrahman Zeitoun, een in Syrië geboren Amerikaan, was eigenaar van een schilders- en bouwbedrijf in New Orleans. Als de orkaan nadert besluit hij, zoals hij eerder ook deed, in de stad te blijven om op zijn bezittingen te passen. Zijn vrouw Kathy, een Amerikaanse die zich tot de Islam heeft bekeerd, gaat met de kinderen richting Baton Rouge, waar ze bij familie verblijft. Zeitoun ziet de stad onderlopen en trekt er in de dagen na de orkaan met zijn kano op uit om hulp te bieden waar hij kan. Ondertussen wordt de stad steeds spookachtiger en gevaarlijker, plunderingen en geweld nemen hand over hand toe. Als Zeitoun aangezien wordt voor plunderaar wordt hij gearresteerd en neemt het verhaal een wending die doet denken aan de boeken van Kafka. Hij lijkt al zijn rechten kwijt te zijn en wordt behandeld als terrorist. Bewijzen dat hij niets kwaads in de zin had blijkt een praktisch onmogelijke opgave. Het boek Zeitoun is een schokkend verhaal over angst, racisme en heel veel verkeerde keuzes van de heersende orde. Het laat zien hoe een modern en vrij land als Amerika blunderde in tijden van nood en zich in de greep liet nemen door haat en vooroordelen. Mijn eerste ingeving na het lezen van dit boek was een forse afkeer voor de Amerikaanse reactie, maar wanneer je er dieper over nadenkt gaat wat er hier gebeurde veel verder dan dat. Dit is wat er gebeurt wanneer angst voor bevolkingsgroepen de overhand krijgt, dit is het gevolg van onbegrip en haatzaaierij. Over de hele wereld maakt men zich hier schuldig aan, dit is zeker niet alleen een Amerikaans probleem. Voor de zoveelste keer zeggen we nu met zijn allen: 'dit nooit meer', maar we weten ook dat het tegen beter weten in is. Zeitoun is een buitengewoon indrukwekkend boek, dat jammer genoeg nog heel lang actueel zal blijven.

She's out of my league

Hoe kan een perfecte 10 nou vallen op een 5? Om deze vraag draait het in She's out of my league. De mooie Molly laat haar telefoon op het vliegveld bij de beveiliging liggen en komt zo in contact met beveiligingsmedewerker Kirk. Kirk zorgt dat zij haar telefoon terugkrijgt. Hij kan het haast niet geloven als Molly hem vervolgens werkelijk leuk blijkt te vinden. Deze film moet het niet hebben van de diepzinnige verhaallijn want deze is buitengewoon voorspelbaar. Deze film wordt gedragen door de acteurs en door de dialogen. Samen maken zij er een charmante film van die wellicht niet heel lang blijft hangen, maar wel goed is voor een fijne zondagmiddag. Of alle zondagmiddagen om ons heen even gezellig bleven na het zien van deze film was overigens nog maar de vraag, aangezien de meest gehoorde opmerking bij het naar buiten lopen 'wat denk je dat ik ben?' leek te zijn. Een grappig bijverschijnsel van een film die dergelijke oppervlakkigheid juist op de hak wilde nemen.