The Descendants

Tegen de achtergrond van het prachtige Hawaii probeert Matt, gespeeld door George Clooney, overeind te blijven nadat zijn vrouw door een zwaar ongeval in coma raakt. Terwijl hij het lot van zijn vrouw moet bepalen en de zorg voor zijn dochters op zich krijgt, moet hij ook nog eens een beslissing nemen over de toekomst van een groot stuk geërfd land op één van de eilanden. Wat deze film met name bijzonder maakt is de chemie tussen de vader en zijn twee dochters. Het is geloofwaardig en aandoenlijk, niet in de laatste plaats door de uitstekende acteerprestaties van Amara Miller en Shailene Woodley. Clooney kreeg terecht een oscarnominatie voor zijn hoofdrol. The Descendants is een indrukwekkende film die volgens mij niemand onberoerd kan laten.

Henk, Ingrid en Alexander

In Henk, Ingrid en Alexander zoekt D66-voorman Alexander Pechtold de dialoog met PVV-stemmers. In uitgebreide gesprekken gaat hij op zoek naar wat hen bewogen heeft, en/of nog steeds beweegt, om op de PVV te stemmen. Alhoewel het om kiezers gaat uit diverse milieus en met diverse achtergronden, zit er een sterke rode draad in de gesprekken. Teleurstelling in het politieke bestel en dan met name in de PvdA voert de boventoon. Eén van de duidelijkste "adviezen" die uit dit boek naar voren komt is dat de PvdA zo snel mogelijk een andere leider moet gaan zoeken. Wat dat betreft is dit boek met het recente aftreden van Cohen alweer ingehaald door de realiteit. Voor de rest spelen angst en onwetendheid een grote rol. Angst voor Europa, voor alles wat onbekend is en oneerlijk lijkt. Het is ook geen gemakkelijke opgave voor de kiezer om echt doordachte keuzes te maken. Neem het gisteren verschenen rapport dat in opdracht van de PVV verscheen over Nederland en de euro. Hoe moet een beetje normaal opgeleide Nederlander hier nu waarde aan hechten? Wilders geeft oorzaak en gevolg relaties die nooit te controleren zijn, zeker niet voor een niet econoom. Als je wilt geloven wat Wilders zegt, klinkt het echter allemaal erg plausibel. In Henk, Ingrid en Alexander doet Pechtold een goede poging om de dialoog aan te gaan met de kiezer en uit te leggen dat de wereld soms net iets anders in elkaar zit dan de grootste mond ons wil laten geloven. Het is daarmee een leuk, leesbaar en niet al te diepgaand boek geworden dat echt wel aan het denken zet. Met Henk, Ingrid en Alexander is de kans echter groot dat Pechtold alleen het publiek bereikt dat hij niet hoeft te overtuigen. Laten we hopen dat hij nog heel veel andere podia vindt om zijn geluid te laten horen.

Diamond Dash

Na Bejeweled Blitz en Wordfeud is er een relatief nieuw spelletje dat werkt op mijn verslavingsgevoeligheid voor casual games: Diamond Dash. Het gegeven is simpel en bijzonder weinig origineel, maar dat doet niets af aan het succes. Urenlang zit ik combinaties van drie blokjes of meer weg te klikken op de laptop, danwel weg te tikken op de iPad. Het is zelfs zo erg dat ik een uitzondering maak op een zware overtuiging die ik heb ten aanzien van het sturen van spelletjesverzoeken via Facebook. Over het algemeen kan ik me groen en geel ergeren aan de veelvuldige verzoeken van mensen om te komen helpen in hun tuin, café of wonderland, of aan verzoeken om iemand simpelweg aan bonuspunten te helpen. Bij Diamond Dash echter stuur ik levens dat het een lieve lust is en ontvang ik ze met evenveel plezier. Alleen met extra levens kun je namelijk iets langer doorspelen dan met de vijf hartjes die je standaard krijgt als je een spelletje start. Zonder vrienden ben je dus gedwongen om te wachten op nieuwe levens, met vrienden krijg je deze bij tijd en wijle cadeau. Het is fouter dan fout en druist tegen alles in waar ik in geloof, maar de blokjes zijn sterker dan alle bezwaren. Ik troost mezelf maar met de gedachte dat ik er alleen mensen mee lastig val die zelf ook spelen en dat uiteindelijk ook dit spel weer voorbij zal gaan. Zoals elke hype uiteindelijk weer voorbijgaat. Misschien dat ik de volgende maar even oversla..

American Idol seizoen 11

De eerste live-shows zitten er alweer op: het nieuwe Idols-seizoen vliegt in rap tempo voorbij. Sinds het vertrek van Simon Cowell lijkt het devies te zijn: laten we vooral aardig zijn tegen elkaar. Dit seizoen is daar geen uitzondering op. Afgelopen week zagen we de top 13 jongens en top 12 meisjes voor het eerst zingen op het grote Idols-podium in Hollywood, en het resultaat was op zijn zachtst gezegd teleurstellend. Desalniettemin kreeg de een na de ander lovende kritieken van JLo, Steven en Randy. Bij de uitslagshow kwam echter de minder mild gestemde, maar veel realitischer producer Jimmy Iovine aan het woord. Ongezouten gaf hij zijn mening over de prestaties van de deelnemers. Het contrast met alle eerder gedane lofuitingen was groot, en de kritiek voelde als zodanig meer als kritiek op de jury, dan als kritiek op de kwaliteiten van de zangers in spe. Het was hilarische televisie en tevens een welkome vlaag frisse lucht. Ik kan dan ook alleen maar hopen dat hij nog vaak aan het woord komt. Niet dat ik me op zich nou zo verkneukel aan vileine opmerkingen, maar een beetje realiteitszin kan geen kwaad voor deze 'everybody gets a trophy' generatie. Als het zingen vals klinkt, klinkt het vals. Dat maakt niemand een slechter mens, maar een zangcarrière op wereldniveau is nu eenmaal niet aan iedereen besteed. Dat moet af en toe maar eens gezegd worden. Helaas is dat ook dit jaar niet de koers die de jury vaart. En dat zou ze nog weleens op kunnen breken.