The Graham Norton Show

Toegegeven, we zijn redelijk 'late to the party'. Eigenlijk pas net voor de zomer van dit jaar maakten wij kennis met The Graham Norton Show, terwijl deze al sinds 2007 uitgezonden wordt en al aan zijn tiende reeks bezig is. Maar evengoed een leuke ontdekking want wat is hij ontzettend geestig. Zoals hij een talkshow maakt lijkt het zo eenvoudig: simpel van opzet, luchtig en bovenal ontzettend grappig. Het helpt dat hij bij iedereen op zijn bank lijkt te kunnen krijgen. Afgelopen week zagen we onder andere Robin Williams en Jennifer Saunders. Eerder dit jaar had hij al Johnny Depp, Rickey Gervais en Cliff Richard in zijn programma. Het lijkt het programma te zijn wat Paul de Leeuw maar niet lijkt te kunnen maken de laatste jaren. Terwijl de Leeuw in zijn nieuwste programma hyper actief over zijn woorden struikelt en zijn draai niet lijkt te kunnen vinden, is Norton scherp, ontspannen en helemaal op zijn plaats in zijn programma. Wij slaan geen week meer over en kijken dit jaar nog uit naar onder andere gasten als Bradley Cooper, Salma Hayek en Antonio Banderas. En niet te vergeten natuurlijk naar de rode stoel, de enige echte gimmick in het programma, maar wel een briljante:

2 Broke Girls

Het begon zo veelbelovend: één volkse serveerster en één door een failliete vader aan de grond geraakt rijkeluismeisje die samen in een diner werken en samen een cupcake bedrijfje willen gaan starten. De eerste afleveringen van 2 Broke Girls kenmerkten zich door de geestige scherpe dialogen en de start van wat een leuke rode draad zou kunnen worden: het samen opzetten van een cupcake bakery. Het volkse meisje, Max, bljkt echter al binnen een paar afleveringen meer plat dan scherp en haar kleine hartje ligt al veel te snel dicht aan het oppervlak. De ander, Caroline, went idioot snel aan het leven aan de rand van de maatschappij wat iedere vorm van eventuele maatschappijkritiek bijvoorbaat al wegvaagt. Een comedyserie hoeft natuurlijk ook niet perse maatschappij kritisch te zijn, maar als je voor een dergelijk actuele achtergrond kiest zou het een extra dimensie kunnen zijn die wat toe zou kunnen voegen. Ik vind sowieso comedy het best als het een beetje pijn doet, als het af en toe steekt. De setting van 2 Broke Girls was hier ideaal voor, maar deze kans laten de makers volledig liggen. Hierdoor is helaas de serie inmiddels naar een zeer bedenkelijk niveau gedaald, waarin de hoofdpersonen me niet (meer) weten te boeien. Jammer.

The Pacific

Als je op de één of andere manier nog een romantisch beeld zou hebben van oorlog, dan is je dat na het kijken van de 2010 HBO serie The Pacific wel vergaan. Deze serie, van dezelfde makers als de serie Band of Brothers uit 2001, laat de meest rauwe kant van oorlog zien. De kant die gaat over waanzin, over situaties die alle verbeelding te boven gaan en alles en iedereen kapot maakt. De oorlog in de Pacific is voor mij geen erg bekende. Op school werd toch voornamelijk aandacht besteed aan het Europese deel van WOII, en kwamen de veldslagen die elders in de wereld gevoerd waren maar terloops aan bod. Dit terwijl er in de Pacific gruwelijk gevochten is en er vele jonge jongens hun dood gevonden hebben. De serie The Pacific laat dit zien aan de hand van de verhalen van drie mariniers. Het is hard, en soms ronduit pijnlijk om te zien wat oorlog met mensen kan doen. Ondanks de prachtige tropische achtergrond lijken sommige scenes zich eerder in de hel af te spelen. Het levert gruwelijke, maar ik ben bang toch ook heel realistische beelden op. De tiendelige serie is gebaseerd op memoires van oud-mariniers en eindigt dan ook met hoe het de mannen die het overleefd hebben uiteindelijk nog vergaan is. Erg indrukwekkend en een waardige aanvullig op het succesvolle Band of Brothers.

Sixth Floor Museum

Een half jaar nadat we in Boston in de John F. Kennedy Presidential Library and Museum waren geweest, waren we in Dallas, op de plaats waar John F. Kennedy vermoord is. In het gebouw waarvandaan de schoten gelost waren is sinds 1989 het Sixth Floor Museum gevestigd, wat wij bezochten in maart 2009. Het museum beslaat de zesde en de zevende verdieping van de Dallas County Administration Building, destijds het Texas School Books Depository. Het gedeelte bij het raam waarvandaan Lee Harvey Oswald zijn kogels afgevuurd heeft is precies zo ingericht zoals het op 22 november 1963 het geval moet zijn geweest. We hebben dan natuurlijk ook een poging gedaan om voor eens en voor altijd duidelijk te krijgen wat er nu precies gebeurd moet zijn. We hebben vanuit verschilllende hoeken proberen te kijken hoe de schoten vanuit die positie fataal geweest konden zijn, maar ook wij kwamen niet verder dan dat er ruimte voor twijfel was. In de serie The Kennedys die we onlangs zagen werd dit maar heel voorzichtig aangegeven. Er werd meerdere keren gehint op partijen die in ieder geval een reden zouden kunnen hebben om Kennedy te vermoorden, maar daar bleef het ook bij. Toen het in de serie zover was dat de moord gepleegd werd, hield men het volledig bij de officiële lezing dat Lee Harvey Oswald de enige schutter zou zijn geweest. In het museum zelf in Dallas was duidelijk meer aandacht voor andere mogelijkheden en het was dan ook meer dan interessant om deze eens op een rijtje te zien. Het blijft echter Amerika, en het blijft de nog immer populaire Kennedy, dus erg kritisch werd het nergens. Het Sixth Floor Museum heeft een mooie collectie Kennedy memorabila en het staan op de plek waar vandaan Lee Harvey Oswald geschoten heeft was zondermeer een bijzondere gewaarwording. Een beetje luguber is beneden op straat het kruis dat getekend staat op de weg. Dat is exact de plek waar John F. Kennedy werd doodgeschoten. Aan de andere kant van de weg bevinden zich de zogenaamde 'grassy knolls', waarvandaan wellicht ook geschoten zou zijn. Dit is echter nooit bewezen.

John F. Kennedy Presidential Library and Museum

Geïnspireerd door de prachtige serie The Kennedys ben ik onze eigen digitale archief in gedoken en vond daar foto's van ons bezoek aan de John F. Kennedy Presidential Library and Museum. Wij waren daar bij ons bezoek aan Boston, in september 2008. We hadden in Boston die vakantie al de nodige geschiedenis tot ons genomen, rijk aan historie als deze plaats is. We vonden dat daar ook nog wel wat recentere geschiedenis bij kon, en waar kon dat beter dan in een museum over de tot de verbeelding sprekende John F. Kennedy? Als geen ander volk weten Amerikanen hoe ze musea aantrekkelijk moeten inrichten. Zo ook dit geheel aan JFK gewijde museum: het was prachtig aangekleed met veel attributen die de geschiedenis bijna tastbaar maakten. Het was niet alleen het politieke verhaal wat verteld werd, er werd ook een beeld geschetst van het leven in het Witte Huis, inclusief uitgestalde jurken die Jackie Kennedy gedragen heeft en uitnodigingen en menukaarten voor Witte Huis diners. Natuurlijk werden er ook veel filmbeelden getoond en was er de nodige aandacht voor de moord op JFK. Ik vond het absoluut een bezoek waard, en heb er tijdens het kijken naar The Kennedysregelmatig aan gedacht. Het was mooi om datgene wat we in het museum gezien hadden, in de serie tot leven te zien komen. Of je de Kennedy tijd nou meegemaakt hebt of niet, in de John F. Kennedy Presidential Library and Museum wordt een mooi tijdsbeeld geschetst dat alles wat je al weet over die tijd net even wat meer inhoud danwel kleur geeft.

Liefs van Annie

Ter gelegenheid van de honderdste geboortedag van Annie M.G. Schmidt verscheen dit voorjaar Liefs van Annie, de mooiste brieven van Annie M.G. Schmidt. Het boek bevat een selectie uit de duizenden brieven die Annie M.G. Schmidt schreef in haar leven. De selectie werd gemaakt door Annejet van der Zijl, die ook het voorwoord op zich nam. Het mooie aan dit boek vind ik dat de brieven volledig centraal staan. Er is wel een indeling gemaakt op basis van tijdvakken, maar er is geen moeite gedaan om alles te verklaren en er een lopend verhaal van te maken. De vele namen die in de brieven voorkomen worden wel toegelicht, evenals gebeurtenissen waarnaar verwezen wordt, maar dit beperkt zich tot voetnoten. Ik vond het een mooie en terechte keuze, al moet ik wel eerlijk toegeven dat het me hielp bij het volgen van de brieven dat ik het eerder verschenen boek Anna al gelezen had. Net als velen heb ik me tijdens het lezen nog wel even afgevraagd of ik niet te diep in iemands privéleven ging door het lezen van zoiets persoonlijks als brieven. Deze zijn immers nooit geschreven met het oog op publicatie en de schrijver kan er geen toestemming meer voor geven. Ik genoot echter dusdanig van dit boek dat ik die gedachte maar snel naast me neer heb gelegd. Bovendien heeft zoon Flip van Duijn zich actief bezig gehouden met de eerste selectie van de brieven, dus hierin zien we dan maar de toestemming. Ik vond het een prachtig boek. Ik raad iedereen wel aan om eerst Anna te lezen, bovenal omdat dat ook een prachtig boek is, maar in tweede instantie omdat het helpt bij het plaatsen van de brieven.

The Kennedys

Amerika mag dan geen koningshuis hebben, het heeft wel vooraanstaande families die zich royalty wanen: rijk, machtig en tot de verbeelding sprekend. De familie Kennedy is daar waarschijnlijk het bekendste voorbeeld van. Ondanks dat er veel op deze familie valt aan te merken, behoort de familie Kennedy in Amerika ongetwijfeld tot één van de heilige huisjes van de natie. Je zou dan ook denken dat iedereen op de banken zou staan van enthousiasme bij de komst van een dramaserie geheel gewijd aan het verhaal van deze familie. Dit bleek echter niet het geval. De serie werd onbedoeld controversieel toen er problemen kwamen rond de uitzending. Historici spraken van 'karaktermoord' naar aanleiding van vroege versies van scripts, de History Channel wilde het niet uitzenden en er zou sprake zijn van inmenging van Kennedys die tegen uitzending zouden zijn. Mij, als Europeaan, doet de controverse als vreselijk overtrokken aan. Misschien is het beeld van JFK wat er geschetst wordt inderdaad niet altijd even flattererend, maar er werd niets verteld wat ik nog niet wist. De rol wordt fantastisch neergezet door Greg Kinnear, bijgestaan door Katie Holmes die een gelijkwaardige prestatie neerzet met haar vertolking van Jackie. Het is een prachtige serie geworden, waar ik ruim acht uur ademloos naar gekeken heb. Uiteindelijk is de serie bekroond met vier Emmy Awards en heeft daarmee alsnog de waardering gekregen die het verdient. Van mij had het twee keer zo lang mogen zijn, ik had er nog veel meer van willen zien. Misschien dat het nog te vroeg is voor een dergelijke serie rond de Clintons met Hillary nog in de Amerikaanse regering, maar ik kan niet wachten tot er een dergelijke serie over de Bushes wordt gemaakt. Geen heilig huisje misschien, maar gemaakt op dit niveau wel potientieel geweldige televisie.