Reese's Peanut Butter Cups

Als ik iets heel erg lekker vind dan kan ik er lange tijd trouw aan zijn. Zo heb ik het ruim een jaar volgehouden om praktisch elke dag een Mona chocolademousse toetje te eten, om precies te zijn die met met melkchocolade, witte chocolade en caramel. Ook de Magnum heeft een tijdje hoog op de lijst gestaan, evenals de witte kitkat. De witte kitkat was zeker twee jaar lang een vast onderdeel van mijn lunch. Al deze guilty pleasures zijn echter van het toneel verdwenen door de komst van de lekkerste snack ooit: Reese's Peanut Butter Cups. Deze cup van melkchocolade gevuld met een cremige pindakaasvulling is onovertroffen. Er zijn meerdere variaties zoals met pure of witte chocolade of een crunchversie, maar de originele blijft voor mij de beste. Helaas in Amsterdam voor zover ik weet alleen te koop bij delicatessenwinkel Eichholtz in de Leidsestraat, waar je de hoofdprijs betaalt omdat ze deze zelf importeren. Je kunt het beste dus zelf een voorraadje meenemen als je in de VS bent, of dit door vrienden laten doen. Nieuw is de peanut butter cup niet, zie hier de commercial uit 1979:

A Single Man

In A Single Man zien we Colin Firth in de rol van George Falconer, een Britse professor die zoekt naar de zin van het leven na de dood van zijn partner Jim. Het decor wordt gevormd door Los Angeles begin jaren '60, een tijd waarin ook in Los Angeles homosexualiteit niet zo bespreekbaar en geaccepteerd was als nu. We volgen George op wat voor hem de laatste dag van zijn leven moet zijn. Beheerst bereidt hij zich voor op wat zijn zelfmoord moet gaan worden. Hij gaat langs bij zijn beste vriendin Charley, neergezet door Julianne Moore, en heeft nog onverwachte ontmoetingen met onder andere een jonge student die college bij hem volgt. A Single Man is een ingetogen film waarin het gevoelsleven van George prachtig in beeld gebracht wordt, evenals het tijdperk waarin het verhaal zich afspeelt. Het is een tragisch verhaal waarin de liefde weliswaar overwint, maar waarin tevens duidelijk wordt dat het niet altijd zomaar goed komt in het leven. Colin Firth heeft voor deze rol meer dan terecht al verschillende prijzen gewonnen, waaronder een BAFTA-award. Ook is hij genomineerd voor een Oscar voor beste mannelijke hoofdrol.

American Idol Top 24

Je moet er wat voor over hebben wil je American Idol helemaal volgen. Maar liefst drie dagen op rij uitzending, in totaal ruim 4 uur televisie in 1 week. En dat is dan nog zonder alle commercials, wanneer je die erbij telt kun je de tijd gemakkelijk verdubbelen. We ondergaan het vrijwillig en al kun je er rustig de krant bij lezen zonder veel te missen, het blijft fantastisch drama. De audities zijn inmiddels achter de rug, evenals Hollywoodweek waar het aantal kandidaten drastisch teruggebracht werd. Met 24 kandidaten gingen we deze week de live-shows in, met 20 gaan we verder naar de volgende ronde. Prachtig vind ik vooral de jonge mensen die eigenlijk heel gewoontjes en introvert zijn en die dan opeens bescheiden en ongemakkelijk voor een miljoenenpubliek staan. In shock zou je bijna kunnen zeggen, totaal onbewust van het grote talent dat ze hebben. Mooier is dan nog als je ze ziet groeien in de loop van de weken, als ze die kans krijgen natuurlijk. Op het punt waar we nu zijn kunnen alle kandidaten zondermeer zingen, al ben ik het ermee eens dat de vrouwelijke kandidaten dit jaar een stuk sterker zijn dan de mannelijke. Het draait nu vooral om zenuwen, liedjeskeuze en momentum. Jammer dat we alweer afscheid hebben moeten nemen van Tyler Grady met zijn '70-look. Niet de beste zanger wellicht, maar wel erg verfrissend. Als we enkele online-polls mogen geloven dan zijn Crystal Bowersox en Andrew Garcia het populairst op dit moment. Tyler Grady zijn 15 minutes of fame zijn voorbij, dus hier nog één keer voordat hij weer vergeten zal zijn:

ZO! Magazine

Over het algemeen vind ik dit niet het aangewezen platform om te schrijven over iets persoonlijks als kanker en alles wat daarbij komt kijken. Zonder kritiek te willen hebben op anderen die er veel steun aan kunnen hebben om op een blog over hun ziekte te spreken, houd ik dit liever in de privésfeer. Voor het blad ZO! Magazine maak ik hierop een uitzondering, omdat dit blad het volgens mij verdient om zoveel mogelijk aandacht te krijgen. ZO! Magazine is een nieuw tijdschrift, het eerste publiekstijdschrift over leven met en na kanker. Het is fraai vorm gegeven en gaat moeilijke onderwerpen niet uit de weg. Zo staat er in dit eerste nummer een interview met een stel waarvan de vrouw ziek was over de invloed van de ziekte op hun relatie. Ook is er aandacht voor uiterlijke verzorging, zoals je in een glossy kunt verwachten, maar dan toegespitst op problemen die je bij de behandeling van kanker zou kunnen krijgen. Gelukkig niet op de 'in your face' manier, maar op een veel subtieler en praktischer vlak. Zo wordt er onder andere gesproken over crèmes tegen droge huid omdat eventuele bestraling ook een aanslag op je huid kan zijn. Het gaat niet perse over 'waar vind ik een leuke pruik' of iets in die geest, iets waar ik in ieder geval niet op zou zitten te wachten. Voor veel mensen is kanker een hele enge ver-van-hun-bed-show en ik hoop dat het dat nog lang voor ze zal blijven. Toch kan ik iedereen aanraden om je er enigszins in te verdiepen, want het is statistisch bijna onmogelijk dat je er helemaal niet mee te maken krijgt in je omgeving. ZO! Magazine bevat prettig leesbare artikelen die het onderwerp op een nuchtere manier benaderen. Iedereen kan er zeker iets van leren en misschien kan het juist wel wat angst wegnemen. Een mooi initiatief en ik hoop dan ook dat ze dit voort kunnen zetten.

Tea Party Patriots

Terwijl in Nederland het kabinet gevallen is, doet Barack Obama in Amerika er alles aan om het hoofd boven water te houden. Net als de meerderheid van Europa ben ik een groot Obama-fan en ik vind het dan ook moeilijk te begrijpen dat mensen hier anders over denken. Zo heeft Obama de grootste moeite zijn beloofde hervormingen van het ziektekostensysteem erdoor te krijgen. Het live op televisie uitgezonden debat bracht dat ook niet dichterbij. Het is voor mij een raadsel wat het probleem van de Amerikanen is met dit systeem.Ik geloof er heilig in dat iedereen er beter van zou worden. Op zoek naar het antwoord op deze vraag kwam ik uit bij een ultraconservatieve groepering die steeds meer invloed lijkt te krijgen: de Tea Party Patriots. Met hun naam verwijzend naar het begin van de onafhankelijkheid van Amerika proberen ze oude waarden die volgens hen Amerika groot hebben gemaakt in ere te houden. Ze verzetten zich met name tegen de miljarden die de regering uit heeft gegeven om de financiele crisis door te komen. De extreem rechtse kant van de republikeinen dus, die stemmen voor minder overheidsbemoeienis en lagere overheidsuitgaven. Het is geen verrassing dat voormalig gouverneur van Alaska Sarah Palin als spreker is gesignaleerd op een van de bijeenkomsten van deze groepering. Vanuit deze hoek zou ze nog weleens een comeback kunnen maken, met de 2012 verkiezingen in het vooruitzicht. Een beweging om in de gaten te houden, maar niet een waar de wereld volgens mij beter van wordt, deze Tea Party Patriots.



Europarlementarier Dan Hannan is in navolging van de Tea Party Patriots zijn eigen anti-belasting beweging gestart, een Europese Tea Party. De Britse conservatieve politicus Hannan is bang dat er hoge Europese belastingen komen, in de geest van de stimuleringsmaatregelen die Obama genomen heeft. Vooralsnog is belasting heffen een zaak van de individuele lidstaten, dus lijkt de actie van Hannan vooral een manier om de media te halen.

Shutter Island

Shutter Island is de nieuwste film met Leonardo DiCaprio en speelt zich af in de buurt van Boston in de jaren '50. DiCaprio speelt Teddy, een US Marshal die de verdwijning van een psychiatrisch patient komt onderzoeken uit de justitiële instelling op Shutter Island. Samen met zijn partner probeert hij niet alleen te achterhalen waar de verdwenen vrouw gebleven is, maar ook wat er zich precies afspeelt op het eiland. De linken met zijn eigen verleden worden steeds duidelijker terwijl de spanning oploopt. Shutter Island heeft een ijzersterk verhaal dat je compleet op het verkeerde been zet als je niet bekend bent met de gelijknamige bestseller. Als kijker word je volledig meegezogen in de beleving van de hoofdpersoon, die DiCaprio sterk en geloofwaardig neerzet. Ook Michelle Williams levert een mooie prestatie als Teddy's overleden vrouw. Shutter Island is een spannende film met meer diepgang dan je in eerste instantie zou verwachten.

The Hurt Locker

The Hurt Locker is voor het grote publiek de grote verrassing van het 'Award-season' van 2010. De door Kathryn Bigelow geregisseerde film is overladen met prijzen, waaronder een aantal Bafta-awards. Dit maakt de film tevens een grote kanshebber voor de Oscars. Toch heeft The Hurt Locker in Nederland in eerste instantie de bioscopen niet gehaald, iets wat voor mij echt een raadsel is. In The Hurt Locker draait het om de mannen van de explosieve opruimingsdienst in Irak. Hun werk is het om bommen te vinden en te ontmantelen onder zeer gespannen omstandigheden. Ook de relatie van de mannen onderling staat onder hoogspanning, onder andere door het verliezen van hun teamleider en de moeizame samenwerking met diens vervanger. The Hurt Locker is ongelofelijk spannend en maakt de waanzin van oorlog pijnlijk duidelijk. Er zijn geen winnaars, geen helden, alleen de absurditeit van de realiteit. Als deze film afgelopen is rest nog maar één vraag: waar zijn we in de wereld toch in godsnaam mee bezig?

Super Monkey Ball: Step & Roll

Monkey Ball staat bij mij vooral bekend om de frustratiefactor. Je moet er beheersing en geduld voor hebben, twee eigenschappen die ik maar mondjesmaat bezit. Toch is het ook een game waar ik blij van word. De aapjes zijn schattig, de muziek vrolijk en de levels zijn lekker fel gekleurd. Reden genoeg dus om het nieuwste deel Super Monkey Ball: Step & Roll eens even te proberen. Inderdaad, deze is compatible met het Balance Board en dat is dan natuurlijk ook de manier waarop ik hem ga spelen. Gelukkig heb ik de nodige balans-ervaring opgedaan met Wii Fit, maar dan nog blijkt het een lastige manier van aansturen. Er zit een behoorlijke vertraging tussen wat mijn hoofd denkt en wat mijn benen doen en de bewegingen zijn lastig om heel precies te maken. Het helpt merk ik als ik iets door de knieën ga en mijn handen op mijn bovenbenen leg, maar dat voorkomt niet dat ik al vrij snel een level meerdere keren over moet doen. Waar ik niets aan kan doen en wat echt irritant is, is de camera. Als ik maar iets op mijn hakken leun draait mijn aapje zich om en draait de camera volledig mee. Vervolgens zie je dus niet meer waar je heen moet. Als een level na tien keer nog niet gelukt is stap ik snel van het Balance Board omdat de neiging erop te gaan stampen te groot wordt. Hoogste tijd om de mini-games even te bekijken. Deze zijn echt heel leuk, maar ook lang niet altijd even makkelijk. Qua opzet zijn ze meer geschikt om met meerdere spelers te doen. Die bewaren we dus maar voor als er neefjes of nichtjes langskomen.
Zie hier de trailer voor deze game, die laat precies zien wat deze game leuk maakt:

Discover Kymaerica

Discover Kymaerica is een prachtig vormgegeven reisgids van een land dat niet bestaat. De eerste reactie die ik had bij het openen van dit boek was er dan ook een van verwarring. Zeker als ik ook nog eens lees dat ik deel zes in handen heb en dat de voorgaande delen in andere universums verschenen zijn. Schrijver van dit werk is kunstenaar of, zoals hij zichzelf noemt, 'geographer at large' Eames Demetrios. Hij creëerde een parallelle wereld genaamd Kcymaerxtheare. Kymaerica is daar het onderdeel van dat wij Amerika zouden noemen. Demetrios gaat hier heel ver in: hij deelt de wereld opnieuw in, met een eigen geschiedenis waar alles wat wij in de lineaire wereld kennen een rol in speelt, maar een andere betekenis krijgt. Hij geeft dit onder andere vorm met gedenkstenen die hij, in eerste instantie in Amerika maar ook steeds meer in de rest van de wereld, plaatst met daarop een stuk tekst die de aangegeven plek een rol geeft in de geschiedenis van Kcymaerxtheare. Er zijn inmiddels ruim 60 van deze gedenkplaten geplaatst, het streven is om op 2000 uit te komen. Wanneer je de reisgids leest is het gemakkelijk te vergeten dat Demetrios alles bedenkt inplaats van het slechts te beschrijven. Het voelt als een ver doorgevoerde kinderfantasie, maar wel een prachtige met eigen woorden en eigen beelden. "A global work of three dimensional storytelling" noemt de kunstenaar het zelf. Ik vind het mateloos intrigerend, al hoop ik wel voor Demetrios dat hij in de gaten houdt in welk universum hij werkelijk leeft. Een prachtig en zeer ambitieus project, maar het blijft verwarrend.

Glee seizoen 1

De grote verrassing van het afgelopen televisieseizoen is ongetwijfeld de serie Glee. De serie laat zich het best omschrijven als High School Musical meets VPRO. Oftewel een muzikale serie die voor kinderen lijkt te zijn, maar door de absurde humor volwassenen minstens zoveel, zoniet meer, aanspreekt. Het feel good gehalte is hoog, moralisme slechts in bescheiden mate aanwezig en de liedjes zijn uitmuntend. De serie is dan ook al overladen met prijzen, waaronder een Golden Globe Award voor de beste comedyserie. Ook de muziek uit Glee is een groot succes en wordt massaal gedownload op iTunes. In april start seizoen 2, het wachten is op American Idol dat nu op het uitzendmoment zit. Hopelijk pikt Nederland deze succesvolle serie ook snel op. Hier een voorproefje van het nieuwe seizoen:



De cast van Glee met hun Golden Globe, 17 januari 2010:

The Ugly Truth

Nog een film met Gerard Butler, maar dan in een totaal ander hoek. The Ugly Truth valt onder de romantische comedy's, en is niet een van de betere in zijn genre. De grappen zijn platter dan platvloers en de romantiek is zwaar voorspelbaar. Abby, gespeeld door Katherine Heigl, is een producent van een ochtendprogramma die maar niet aan de man kan komen. Als Mike Chadway (Butler) met zijn onbehouwen kijk op relaties het programma komt versterken met zijn eigen item 'The Ugly Truth' ontstaat er als vanzelfsprekend spanning tussen de twee. Mike helpt Abby haar droomman aan de haak te slaan, maar uiteindelijk blijkt Mike natuurlijk zelf haar echte droomman te zijn. Heigl is geloofwaardig als de neurotische Abby, maar dat is vooral omdat ik vrees dat ze in real life ook zo is. Butler zet wederom op een prima manier zijn personage neer, al vind ik romantische comedy's niet zijn sterkste kant. Als er gekozen was voor een van de alternatieve eindes, dan was mijn oordeel waarschijnlijk vernietigend geweest, want deze zijn tenenkrommend. Nu zeg ik zeker wel vermakelijk, als je niet teveel verwacht en voorbereid bent op het type humor. De trailer laat hier overigens geen misverstanden over ontstaan:

Gamer

Combineer verregaande technologie, machtswellust en een zieke geest en je krijgt Gamer. Gevangenen spelen de hoofdrol in de ultieme shooter genaamd Slayers. In Slayers besturen de spelers echte mensen, met als praktisch onhaalbare hoofdprijs de vrijheid. Gerard Butler speelt Kable, een van de gevangenen die meedoet aan Slayers. Wanneer de vrijheid voor hem in zicht komt wordt hij tegengewerkt door het grote brein achter deze game en probeert hij te ontsnappen. Gamer is een spannende actiefilm, maar ook een verontrustend kijkje in een toekomst waar ik niet vrolijk van word. Zo bestaat in deze film niet alleen de game Slayers, maar ook Society waar mensen tegen betaling andere mensen aan kunnen sturen. Society vertoont veel overeenkomsten met Second Life, met het grote verschil dat het in Society om echte mensen gaat. Of dit technisch mogelijk gaat worden is denk ik geen vraag meer, de vraag is hoe we de wereld en elkaar gaan beschermen tegen dit soort uitwassen. De samenzweringstheorieen over nano-chips, denk aan de griepvaccinaties afgelopen najaar, lijken misschien nonsens, maar hoe lang dat nog nonsens blijft? In Gamer is het harde realiteit, al overwinnen de goeden hier in ieder geval nog wel. De pers was er niet weg van, maar ik vond het een prima geslaagde film, mede door de prestatie van hoofdrolspeler Gerard Butler.

Where to invade next

Where to invade next maakt onderdeel uit van McSweeney's nummer 26 en verscheen februari 2008. Redacteur Stephen Elliott maakte dit merkwaardige boek, samen met een aantal schrijvers, waaronder Jason Roberts en Greg Larson, en een team van twintig onderzoekers. In zeven essays wordt beargumenteerd wat het volgende land zou moeten zijn dat Amerika binnen gaat vallen en waarom. Zo passeren onder andere Iran, Pakistan en Noord Korea de revue. Het boek beweert een reconstructie te zijn van een rapport dat daadwerkelijk bestaat of bestaan heeft, iets wat uiteraard niet te controleren valt. Het is moeilijk te duiden wat dit boek de lezer nu precies vertelt. De essays zijn goed gedocumenteerd en worden aangevuld met een uitgebreide lijst met bronnen. Voor mij lijken er geen feitelijke onjuistheden in te staan, maar hierover zijn de meningen verdeeld. Is dit de ultieme ironie? Of is het een serieuze waarschuwing van het linkse anti-oorlogfront? De gedachte dat we dit letterlijk moeten nemen verwerp ik maar voordat hij binnenkomt, al ben ik bang dat er ook mensen zijn die voor deze optie gaan. Laten we in ieder geval hopen dat een dergelijk rapport ondenkbaar is en dat dergelijke overwegingen pas een rol spelen als gebeurtenissen daartoe noodzaken. Hoe dan ook weer een provocerende uitgave van McSweeney's, goed voor een interessante leeservaring en het nodige onderbuikgevoel.

Tic tac wat?

Om in beeld te blijven zullen fabrikanten steeds weer iets nieuws moeten blijven bedenken. Per jaar worden er talloze nieuwe producten en smaken in de markt gezet, waarvan er ook talloze net zo snel weer verdwijnen. Een mooie manier om nieuwe dingen te testen is onder de noemer 'limited edition'. Daarvan is de aantrekkingskracht groot: als je er niet snel bij bent heb je het immers gemist. Blijkt zo'n editie een succes, dan wordt hij vast opgenomen of keert hij (jaarlijks) terug. Persoonlijk denk ik niet dat de wereld op deze constante vernieuwing zit te wachten. Het wordt er immers niet per definitie beter op en het lijkt of fabrikanten soms van gekkigheid niet meer weten welke smaak ze uit de hoge hoed moeten toveren. Zo kwam deze zomer de 'limited edition' uit van tic tac met de spannende smaak pinacolada. Dat deze in februari nog verkrijgbaar is zegt waarschijnlijk genoeg over het succes; ik vrees het ergste. Het positieve is dat het snoepje inderdaad naar pinacolada smaakt, het negatieve is dat dat bij een tic tac niet echt lekker is. Inplaats van te eindigen met de frisse tic tac smaak, eindigt deze met een zurig fruitsmaakje. Ook Pringles is met een smaak gekomen die ik niet helemaal begrijp: fiery wasabi. Toegegeven: ook hier doet het wat het belooft en dat is naar wasabi smaken. Maar dat is niet te eten! Het enige positieve aan deze smaak chips is dat je er bij visite een leuke grap mee kunt uit halen. Geef een niets vermoedend slachtoffer een chipje en kijk naar de gezichtsuitdrukking: succes gegarandeerd.

Rapala Fishing Frenzy

Alle grote titels die verschijnen op Xbox komen bij ons thuis over het algemeen wel langs en al ben ik vaak onder de indruk van de kwaliteit, echt verbazen doen ze me zelden. Voor de kleinere titels is vaak onvoldoende tijd en onvoldoende plek in de kast, dus het hangt vaak af van toeval of die ooit onze Xbox halen. Het was dan ook toeval wat de titel Rapala Fishing Frenzy bij ons bracht: voor 10 euro gevonden en zo de moeite van het proberen waard. Hoe je het ook wendt of keert, het is weer eens wat anders. Ik bedoel, een vis-game, wie bedenkt zoiets? Voor het gemak begin ik maar met de quickplay. Het kost in het begin wat moeite om het vissen onder de knie te krijgen, met name het inhalen omdat ik niet gezien had dat je daar de LT voor moest gebruiken en de vis er keer op keer vandoor ging. Deze game heeft dus al meer agressie opgeroepen dan menig shooter, over games en geweld gesproken.. De quickplay heb ik nu dus onder controle, het wordt tijd om mee te gaan doen aan een toernooi. Ik betwijfel of het me lang blijft boeien, maar het ziet er in ieder geval best goed uit en op saaiere momenten is er natuurlijk altijd een goede reden om even door te spelen. Inderdaad: er kunnen nog achievements gehaald worden.

Survivors seizoen 1

In deze BBC-serie gebeurt wat met de Mexicaans griep niet gebeurde: een griepvirus slaat genadeloos hard toe en 95% van de bevolking overlijdt binnen 24 uur. De kleine groep met overlevenden staat vervolgens in een wereld die compleet ontwricht is. Als vanzelf gaan mensen elkaar weer opzoeken en er ontstaat strijd tussen groepen over onder andere voedsel, water en brandstof. Het leven neemt zeer primaire vormen aan en het recht van de sterkste lijkt te gelden. De groep individuen die centraal staat in deze serie is gevarieerd en boeiend. Bij gebrek aan familie en vrienden worden ze een hechte groep die veel voor elkaar over heeft, al blijven het ook vreemden met ieder een eigen verleden en een eigen agenda. De makers van deze serie hebben weinig vertrouwen in de mensheid: het is een keihard verhaal met veel egoisme en goedheid wordt maar zelden beloond. Ook de manier waarop een lid van de voormalige regering een nieuwe samenleving neer probeert te zetten heeft weinig met naastenliefde te maken. Lang niet iedereen kan zich dan ook vinden in de nieuwe wetten, ook de hoofdpersonages kiezen ervoor hun eigen weg te volgen. Als rode draad in de serie loopt de zoektocht van Abby naar haar 12-jarige zoon Peter, van wie ze gelooft dat hij nog in leven moet zijn. Deze zoektocht brengt haar en de anderen meer dan eens in gevaar. Survivors is een ambitieus en groots verhaal, dat meestal heel indrukwekkend is, maar soms wat rammelt in zijn voegen. Als je echt gaat nadenken over hoe de wereld er uit zou zien onder genoemde omstandigheden, zou je merken dat er veel 'fouten' in deze serie zitten. Niet doen dus, gewoon kijken en nemen zoals het is. Dan is het een boeiende en spannende serie van helaas maar zes afleveringen. Ik kijk dan ook uit naar seizoen 2.

Valentine's Day

Zoals Kerst Love Actually heeft, zo heeft Valentijnsdag vanaf nu Valentine's Day. De opzet van de twee films is ongeveer dezelfde: rond de feestdag loopt een flink aantal verhaallijnen in elkaar en langs elkaar, overgoten met romantiek en humor. De cast is ronduit indrukwekkend: van Erik Dane en Patrick Dempsey tot Jennifer Garner en Julia Roberts. Ook zien we Bradley Cooper, Jessica Alba en Ashton Kutcher. Daarnaast maakt de succesvolle Taylor Swift haar opwachting als bakvis in een echte Highschoolliefde. Het is geen Oscarmateriaal, je hoeft er geen diepzinnige analyses op los te laten, het is gewoon een lekkere leuke film geworden, geslaagd binnen zijn eigen genre. De pers mag de film dan met de grond gelijk gemaakt hebben, ik heb me prima vermaakt. De ultieme feelgood-movie voor Valentijnsdag wat mij betreft, en dat was ook precies de bedoeling volgens mij. Niks meer en niks minder.

Guitar Hero: Van Halen

De nieuwste uitgave in de Guitar Hero reeks is de derde die speciaal aan een band gewijd is: Guitar Hero Van Halen. Mij spreekt op zich Van Halen helemaal niet zo aan. Ik heb er even over na moeten denken of ik voor deze muziek te oud of juist te jong was (te jong blijkt na het zien van de jaartallen bij de nummers), of dat het gewoon mijn smaak niet is. Van alles een beetje denk ik, maar voor Guitar Hero is dit helemaal niet van belang. Van Halen blijkt namelijk lekkere muziek om te spelen te hebben gemaakt, logisch en prettig recht toe recht aan. De game bevat ook zogenaamde gastoptredens van onder ander Blink182 en Judas Priest, zodat er genoeg variatie is. Helemaal leuk dus, al is het natuurlijk wel meer van hetzelfde. Weer moet je steden vrijspelen, en weer is er de achievementfrustratie van mijn kant. Ik vind mezelf namelijk een niet onverdienstelijk Guitar Hero speler: ik speel op medium alles redelijk makkelijk op 5 sterren. De achievements zijn echter voornamelijk weggelegd voor de expert-speler. Hier moet ik mijn beperkingen onder ogen zien: dat gaat niet gebeuren. Met vier knoppen gaat het me prima af, maar die vijfde kunnen mijn hersenen niet verwerken. Niveau hard is dus al een probleem, expert is een brug te ver. Guitar Hero heeft er in ieder geval weer een leuk deel bij waar ik me zeker wat uren mee ga vermaken. Een beetje jaloers ben ik wel op mensen die het zo kunnen:

X Saves the World

'How generation X got the shaft but can still keep everything from sucking', daar gaat het om in X Saves the World van Jeff Gordinier. In dit buitengewoon geestige boek uit 2008 neemt Gordinier het op voor wat sommigen als een verloren generatie beschouwen. Ingeklemd tussen de babyboomers en de millennials zit een cynische, sceptische generatie die als kenmerk heeft zichzelf niet als een groep te zien en behaalde prestaties weg te relativeren. Babyboomers en millenials vechten om het voetlicht, terwijl generatie x-ers, grofweg geboren tussen 1961 en 1980, hun impact op de wereld niet van de daken schreeuwen. Gordinier probeert in dit boek aan te geven wat de plaats van generatie X is in de wereld en op welke manier de X-ers zich bewegen tussen de babyboomers en de millennials. Hij doet dit op een grappige manier die voor velen herkenbaar zal zijn. Zo passeren niet alleen Nirvana en Google de revue, maar ook de reactie van X-ers op millennials als Paris Hilton en Clay Aiken. Vooral voor X-ers een geweldig leuk boek, wellicht dat het alsnog een wij-gevoel creëert, iets waar schrijver Jeff Gordinier toe oproept:

Tim Knol

Hij wordt van alle kanten omhoog geduwd: zo was hij drie weken geleden te gast bij DWDD, wordt hij door Barry Atsma getipt in Avro's Opium en heeft hij indruk gemaakt op Giel Beelen. Ik heb het over de twintigjarige Tim Knol uit Hoorn. Als 'authentiek' het woord van 2010 gaat worden, dan voldoet hij daar in ieder geval vast aan. Hij oogt als een gewone jongen die vooral hele lekkere muziek maakt. Hij zou zich af kunnen vragen of hij echt van de geruite blouses zijn handelsmerk moet maken, maar dit is eigenlijk ook weer onbelangrijk. Hij doet wat hij leuk vindt met het talent dat hij duidelijk heeft. Zijn debuutalbum 'Tim Knol' is op 25 januari uitgekomen en zeker de moeite waard om te checken. En gezien de zegen die hij van zowel Matthijs van Nieuwkerk als Giel Beelen heeft gekregen kan het volgens mij niet meer misgaan: van Tim Knol gaan we meer horen.

Did you hear about the Morgans?

Bij comedy's is het altijd maar de vraag of het je gevoel voor humor gaat worden. Van te voren had ik al zo mijn twijfels of dit bij Did you hear about the Morgans? het geval zou zijn, en ik had gelijk. Veel verder dan een glimlach ben ik niet gekomen. Meryl (Sarah Jessica Parker) en Paul (Hugh Grant) zijn het echtpaar Morgan. Ze zijn al een tijdje uit elkaar omdat Paul vreemd is gegaan. Door een ongelukkig toeval zijn ze samen getuige van een moord en moeten ze in een getuigenbeschermingprogramma. Dit brengt ze in het plaatsje Ray in Wyoming. De lol moet vooral komen uit het enorme contrast dat geschetst wordt tussen stad en platteland en de discussies tussen Meryl en Paul. Het gaat echter vaak over de top, iedere subtiliteit is ver te zoeken. Dit in tegenstelling tot de voorspelbaarheid die er duimendik bovenop ligt. Dat het uiteindelijk allemaal goed komt in dit verhaal mag geen verrassing zijn. Sarah Jessica Parker is als Meryl even irritant en zeurderig als in de rol van Carrie Bradshaw (Sex and the City). Hugh Grant toont af en toe zijn charme, maar kan het geheel niet redden. Af en toe een glimlach, wat mij betreft goed voor een regenachtige zondagmiddag.

Zes graden

'Onze toekomst op een warmere planeet' luidt de ondertitel van het boek Zes graden (oorspronkelijk verschenen als Six Degrees) van Mark Lynas. Om duidelijkheid te scheppen over dit onderwerp heeft Lynas zo veel mogelijk wetenschappelijke publicaties verzameld over de gevolgen van de opwarming van de aarde. Deze heeft hij vervolgens gerangschikt per graad opwarming en er een prettig leesbaar boek van gemaakt. Het start met wat er gebeurt met de aarde bij 1 graad opwarming, oplopend tot het nachtmerriescenario van 6 graden. Voor een leek klinkt het allemaal heel plausibel en dus ook op zijn zachtst gezegd verontrustend. Er worden veel verbanden gelegd met het verleden en ook tussen verschillende gebeurtenissen. Waarom zullen grote gedeeltes van de aarde in woestijnen veranderen, terwijl kuststeden zoals New York hun voeten niet droog gaan houden? Waarom worden orkanen steeds heftiger en wat gebeurt er nou echt als het ijs van de polen gaat smelten? Op dit soort vragen geeft Lynas antwoorden en hij beschrijft de ernst van de effecten per graad. Het veelbesproken IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) rapport uit 2007 wordt als belangrijke bron gebruikt. Hierin mogen dan wat fouten geslopen zijn, dit blijft een belangrijke bron van informatie waar enorm veel wetenschappers aan bijgedragen hebben. Ik ben van dit boek zeker een stuk wijzer geworden. De processen worden goed uitgelegd en er komt veel meer bij kijken dan in de gemiddelde discussie over dit onderwerp naar voren komt. Lynas heeft een zeer interessant boek geschreven en gezien het belang van dit onderwerp zouden veel meer mensen dit boek moeten lezen. Dan zouden er in ieder geval zinniger discussies komen die misschien wel ergens toe leiden.

Stitches

In Stitches vertelt David Small het verhaal van een jongen die kanker krijgt en hoe zijn amper functionerende familie hiermee omgaat. Het is een buitengewoon tragisch verhaal dat prachtig verteld wordt vanuit het perspectief van de jonge David. Als het boek eindigt met foto's van Davids moeder, vader en van zichzelf dringt de harde realiteit pas echt tot me door: dit is een waar gebeurd verhaal. David Small heeft met Stitches een indrukwekkend werk afgeleverd. De machteloosheid en/of liefdeloosheid van zijn ouders gaan door merg en been. Het meest pijnlijk vond ik de scene waarin Davids ouders eindelijk genoeg geld hebben voor een doktersonderzoek, David heeft dan al enkele jaren een bult in zijn nek, en ze besluiten hiermee te gaan winkelen inplaats van de dokter te raadplegen. Tragisch is de scene waarin Davids vader, een radioloog, toegeeft dat hij zich verantwoordelijk voelt voor de kanker. Hij heeft David in zijn jonge jaren immers blootgesteld aan straling om relatief kleine problemen met de luchtwegen op te lossen. Toendertijd waren de gevaren van straling niet half zo bekend als nu. Stitches is een boek dat nog lang nagalmt in je hoofd nadat je het weggelegd hebt. Ik was er in ieder geval helemaal stil van.

Sha-la-lie

Toen ik van te voren Albert Verlinde tekeer hoorde gaan over het liedje Sha-la-lie dacht ik nog dat het iets persoonlijks van zijn kant was. Albert Verlinde is immers wel vaker aan de valse kant. Ook het gegeven dat het songfestival georganiseerd werd door de Tros had een waarschuwing moeten zijn, maar ook deze ging langs me heen. Des te groter was de schok afgelopen zondag: het songfestival was van het begin tot het einde een genante vertoning. Het TV-Oranje gehalte was zeer hoog, het niveau van de zang en de acts evenredig laag. Toen Pierre Kartner uiteindelijk de knoop moest doorhakken kon ik van plaatsvervangende schaamte bijna niet meer kijken. In de Metro van 9 februari omschreef hij dit moment als volgt: "Het was alsof God mijn armen in de lucht nam en het woord 'Sieneke' uitsprak." Mijn hemel, alsof het nog niet erg genoeg was. Sha-la-lie is een jaren '70 liedje waar wellicht een markt voor is, maar ik voel me er niet door vertegenwoordigd. Dat neemt niet weg dat het weleens hoog zou kunnen scoren, al het andere hebben we immers al geprobeerd en dat werkte ook niet.



Ergens zijn er wel parallellen te vinden met ons grootste succes: Ding Dinge-Dong van Teach-In. Ook dit liedje werd breed bekritiseerd vanwege de simpele tekst en melodie. En ook dit liedje is vrolijk en blijft hangen. Het grote verschil is natuurlijk wel dat Teach-In won in 1975, de tijden zijn enorm veranderd. Bovendien heeft Ding Dinge-Dong voor mij niet de Tros-muziek-op-het-plein associatie die Sha-la-lie wel heel sterk heeft, onder andere door het zo sterk te koppelen aan Marianne Weber en consorten. Corry Konings, Marianne Weber, Frans Bauer, allemaal artiesten waar de grachtengordel songfestivalliefhebber weinig affiniteit mee heeft. Die keuze heeft mede bijgedragen aan de golf van kritiek. Van Ding Dinge-Dong word ik in ieder geval nog steeds blij, destijds een terechte winnaar:

Space Quest V

Via Impossible Mission en de Konamispellen op de MSX2 kom ik bij een nieuwe fase terecht in het spelen van computergames in huize Reijmer. Het is begin jaren '90 als de MSX2 plaatsmaakt voor een echte PC. Voor het eerst een computer met een harde schijf, wat veel nieuwe mogelijkheden met zich meebracht. We maakten kennis met het Adventure-genre, in de vorm van de vele Quest-varianten die op de markt kwamen. Veruit favoriet was de Space Quest reeks met in de hoofdrol Roger Wilco. Puzzelen, zoeken, combineren, dat was wat je moest doen bij dit spel. Je kon je er helemaal in vast bijten, zoveel nieuwe mogelijkheden als dit leek te bieden. Zouden we de game nu tamelijk lineair noemen, toen leek het of alles mogelijk was. Ieder deel was grafisch beter dan het voorgaande en had een verder ontwikkelde gameplay. Aan Space Quest V heb ik de meeste herinneringen. Wat heb ik hier veel plezier aan gehad:

MSX2 Konami Games

Midden jaren '80 kwam bij ons de eerste computer in huis: de MSX2. Met diskettes, enorm hip, en een groen scherm. Het aantal spelletjes dat we erop konden spelen breidde zich in rap tempo uit, kopieren was toen nog kinderspel en stond lang niet zo ter discussie als nu. Mijn grote voorkeur ging uit naar spellen van Konami, ik kan wel zeggen dat ik een echte Konami-fan was. Athletic Land, Track & Field, Roadfighter, ik speelde ze allemaal veel en lang. In het begin werd alles gespeeld met de pijltjestoetsen van het toetsenbord, later kwam er een joystick in huis. Om hard te kunnen rennen ramde je soms bijna door het toetsenbord heen en als je af was was je ook echt af. Keer op keer begon ik dan opnieuw aan een spel, iets wat ik me nu niet meer voor kan stellen. Als nu in een game de savepoints slecht geplaatst zijn en ik teveel over moet doen ben ik er al snel klaar mee. Heel soms mochten we de computer aansluiten op de kleurentelevisie, en dan zag het er zo uit:



In het kader van de nostalgie hier nog wat beelden uit Pinguin Adventure voor MSX2:

Impossible Mission C64

Als ik denk aan de enorme vooruitgang die er geboekt is op game-gebied, komt altijd even de allereerste game langs waar ik uren en uren in gestoken heb: Impossible Mission. We speelden dit bij de buren op een Commodore 64 met cassettebandjes. In mijn herinnering duurde het laden ervan alleen al ruim twintig minuten. Deze platformgame was groter dan we ooit gezien hadden, met een kaart die elke nieuwe ruimte aangaf die je ontdekte. De lift herinner ik me ook nog en de robotjes die al dan niet onder stroom stonden. Wat het doel van de game was weet ik niet meer, en ik vraag me af of we het toen wel wisten. De aantrekkingskracht ervan was in ieder geval enorm. Het was mysterieus en spannend, wat viel er toen op de computers nog veel te ontdekken. Grafisch stond het nog in de kinderschoenen vergeleken bij vandaag, maar op mij maakte het toen een enorme indruk.





Volgend filmpje laat zien hoe spelen op de C64 eruit zag, al moesten wij het destijds doen met een zwart-wit scherm. Let ook op de karakteristieke muziek, daar worden veel dertigplussers nog steeds heel blij van.

Jewel Quest Mysteries 2

Het is ongelofelijk wat er allemaal kan in games, zeker sinds de introductie van de next-gen consoles. Het stijgende niveau went ontzettend snel, maar soms zit ik er toch nog met verbazing naar te kijken. Daar konden we alleen maar van dromen toen we onze eerste spelletjes speelden op de, in mijn geval, Commodore 64 met bandjes. Games zijn kun je bijna geen spelletjes meer noemen, het zijn interactieve films geworden waar je zelf de hoofdrol in speelt. Toch is er een genre wat altijd overeind blijft: het balletjes schieten, blokjes draaien genre. De achtergronden worden weliswaar mooier, de mogelijkheden wat uitgebreider, maar het principe is al jaren even simpel als verslavend. Mijn nieuwste verslaving komt uit de Jewel Quest reeks: Mysteries 2, Trail of the Midnight Heart. Het is een combinatie van zoekplaatjes en 3-op-een-rij blokjes draaien. Deze PC-game ziet er goed uit en heeft leuke extra's, je kunt je er kortom uren mee vermaken. Het geeft de juiste balans tussen inspanning en ontspanning: je moet er net zo veel bij nadenken dat iedere andere gedachte uitgeschakeld wordt. Het enige minpunt is dat de uren soms wel heel snel voorbij vliegen en je je realiseert dat je je tijd beslist zinvoller had kunnen besteden..

The Wal-Mart Effect

Ruim veertig jaar geleden startte Sam Walton een winkel met een simpel principe: elke dag lage prijzen. Bied de mensen alledaagse producten voor de laagst mogelijke prijs, elke dag, jaar in jaar uit. Het bleek een gouden concept: Wal-Mart is uitgegroeid tot de grootste private werkgever ter wereld met ruim 2 miljoen werknemers in 4200 winkels. Charles Fishman onderzoekt in The Wal-Mart Effect hoe het bedrijf in elkaar steekt en wat het effect is op de Amerikaanse samenleving. Ondanks het feit dat een groot deel van de Amerikaanse bevolking negatief staat tegenover Wal-Mart, behalen de winkels marktaandelen tussen de 15 en 30%, afhankelijk van de plaats. Meer dan 95% van de bevolking komt minimaal eens per jaar bij Wal-Mart. De aantrekkingskracht van de lage prijzen is enorm, maar de gevolgen ervan zijn dat ook. Fishman bekijkt met moeizaam bij elkaar gesprokkelde informatie, Wal-Mart zelf laat weinig los, wat het effect op een gemeenschap is als er een Wal-Mart geopend wordt. De afgelopen jaren opent Wal-Mart per week 5 nieuwe winkels in Amerika. Wat betekent dit voor de werkgelegenheid? Hoe houden concurrerende bedrijven het hoofd boven water wanneer er een superstore van 20.000 vierkante meter naast hun winkel geopend wordt? Ook het effect op leveranciers wordt bekeken. Door steeds lagere prijzen te eisen gaan heel wat bedrijven hun fabrieken naar lagelonenlanden verplaatsen, of halen ze het niet. De verleiding van zaken doen met Wal-Mart is groot, maar betekent vaak het einde van een bedrijf op de langere termijn. De bijna ongrijpbare grootte geeft Wal-Mart naast een sterke machtspositie, een aanzienlijke invloed op de Amerikaanse werkgelegenheid, economie en bijvoorbeeld ook op het milieu. Zoals Wal-Mart hier bewust of onbewust een verwoestende rol in heeft gespeeld, zo kan het bedrijf ook verantwoordelijkheid pakken en hier een positieve rol in spelen. Hulp bieden na orkaan Katrina, daar waar de overheid het niet waar kon maken, is een stap in de goede richting, maar het kan structureler. The Wal-Mart Effect is een geweldig interessant boek voor mensen die affiniteit met de branche hebben. Het bevat veel details en cijfers die des te interessanter zijn als je (Nederlands) vergelijkingsmateriaal hebt. Uitermate boeiend voor de liefhebber, een must-read voor elke retail-student.

Hier sta ik bij een Wal-Mart in Austin, TX

Time Warp seizoen 1

Sommige dingen gaan zo snel dat je ze met het blote oog niet kunt zien. Wat er bijvoorbeeld precies gebeurt als je een zeepbel doorprikt is voor een groot deel onzichtbaar. In Time Warp maken Jeff Lieberman en Matt Kearney met speciale slow-motion camera's het onzichtbare zichtbaar. Wordt er normaal met 30 frames per seconde gefilmd, in Time Warp wordt dit aantal opgeschroefd tot soms wel 10.000. Dat levert verbluffende beelden op, je ziet details die je normaal nooit zou kunnen zien. Zoals bij meer programma's uitgezonden op Discovery Channel is het kwajongensgehalte aanzienlijk, wat spectaculaire en soms zelfs gevaarlijke acties op levert. Zo laten de makers droog ijs in flessen ontploffen, en kijken ze wat er gebeurt als je acht aanstekers in een blender stopt (ja, ook dit ontploft). Minder spectaculair, maar zeker zo indrukwekkend zijn de beelden van uiteenspattende zeepbellen. Hieronder een voorproefje, maar voor het mooiste effect moet je dit natuurlijk in HD kijken op een heel groot scherm.

The lovely bones

Op de een of andere manier ben ik er nooit toe gekomen het beroemde boek The lovely bones van Alice Sebold te lezen. Reden te meer om naar de verfilming te gaan die in Los Angeles al draaide toen wij daar in december waren. The lovely bones is het verhaal van een meisje, Susie Salmon, dat vermoord wordt door iemand uit de buurt. Ze kijkt vervolgens vanuit de hemel toe hoe haar familie omgaat met dit grote verlies. De hemel wordt weergegeven vanuit de fantasie van een 14-jarig meisje. Dit levert prachtige, soms zelfs sprookjesachtige beelden op. Groot is het contrast met de dagelijkse werkelijkheid van Susies familie: haar moeder verlaat het gezin, terwijl haar vader en zusje op zoek blijven gaan naar haar moordenaar. In de spannendste scene uit de film zoekt Susies zusje naar bewijzen in het huis van de moordenaar, terwijl deze haar op de hielen zit. Hier verandert de film van een emotioneel drama even in een thriller. In The lovely bones wordt uitstekend geacteerd, zitten mooie beelden en spannende momenten. Toch lukt het deze film niet mij echt te raken. Sinds ik de film gezien heb probeer ik er al achter te komen hoe dit komt, maar ik heb hier nog geen antwoord op. Misschien dat ik even niet zit te wachten op een mooie, sprookjesachtige verbeelding van de dood, dat zou kunnen. Ik heb me in ieder geval voorgenomen het boek, dat al jaren geduldig in de boekenkast staat, alsnog te lezen.

Roadside Americana

Opgepikt bij een boekenbeurs: Roadside Americana, landmark tourist attractions. Dit koffietafelboek bevat een bonte verzameling foto's van objecten die je in het Amerikaanse landschap tegen kunt komen. Denk onder andere aan kleurrijke beelden, idiote architectuur en een verzameling met 's wereldse grootste [...], je kan het zo gek niet bedenken. Veel objecten zijn al tientallen jaren oud en passen ook echt bij het decennium waarin ze gebouwd zijn. Groter, grootst, grotesk, maar altijd goed voor leuke foto's. In Nederland zou geen enkele welstandscommissie akkoord gaan met dergelijke bouwwerken, waarschijnlijk terecht, maar dat maakt ze niet minder leuk. Roadside Americana is een lekker boek om in te bladeren en laat eens wat anders zien dan de gemiddelde reisgids.


Hat 'n Boots gas station, Seattle, Washington, 1955


's werelds grootste ketchupfles is tegelijkertijd een watertoren, Collinsville, Illinois

Remember The Alamo

In mijn ideale boekenkast kun je altijd iets vinden over ieder onderwerp dat je te binnen schiet. Niks mooiers dan naar je eigen boekenkast te lopen en daar een boek uit te kunnen halen dat antwoord geeft op een vraag die je op dat moment hebt. Een boekenkast met een boek voor iedere stemming, ieder doel, of het nu kijken, lezen of studeren is. De komst van internet heeft dit ideaal in praktische zin overbodig gemaakt, er is immers geen grotere bron van informatie dan internet, maar mijn voorliefde voor een ruim gevulde boekenkast is gebleven. Het boek Remember The Alamo van Alison Rattle en Allison Vale voldoet aan de juiste criteria om in onze verzameling te passen. Everything you've ever wanted to know about American history with all the boring bits taken out luidt de ondertitel en zo is het precies. Alle mogelijke onderwerpen uit de Amerikaanse geschiedenis worden kort en bondig beschreven, ieder onderwerp op maximaal 1 pagina. Hoe zat het ook alweer met de Amerikaanse burgeroorlog, wat gebeurde er eigenlijk bij die Alamo en wat deden de Amerikanen in Cambodja? Allemaal vragen waar dit boek op kernachtige manier antwoord op geeft. Zonder nuances weliswaar, maar daar zijn andere bronnen voor. Wat ik niet helemaal begrijp is dat dit boek ophoudt bij Nixon. Is dat om ruimte te creëren voor een nieuw deel? Prima wat mij betreft, ik houd een plekje vrij.



Jeroen bij The Alamo in San Antonio, maart 2009