Lincoln Memorial @lomografie

Op het einde van de National Mall bevindt zich het enorme Lincoln Memorial. Het is voor mij vooral bekend als achtergrond bij grote manifestaties. Het is daarmee niet alleen een imposant bouwwerk, maar ook een plek die een rol heeft gespeeld bij belangrijke momenten in de Amerikaanse geschiedenis. Denk aan de beelden van Martin Luther King die zijn beroemde speech maakte, waarbij het Lincoln Memorial een prachtig decor vormde. Behalve dat de trappen heel fotogeniek zijn, evenals het uitzicht richting het Washington Monument, is ook het enorme beeld van Lincoln een imposante verschijning. Iedereen moet er dan ook mee op de foto, dus als je zelf deze foto ook wilt dan moet je of een beetje brutaal zijn, of een hoop geduld hebben. Dit jaar troffen we het Lincoln Memorial op een bijzonder koude dag. Het bijzondere daaraan was dat er hier en daar nog wat sneeuw lag. Dit gaf zeker op diafilm een extra mooi effect. Maar eigenlijk kun je met dit gebouw niet misgaan, welke camera of film je ook gebruikt:

Vooraanblik van het Lincoln Memorial met de Holga 120N op Fuji Velvia 100F, maart 2014



De National Mall vanaf de trappen van het Lincoln Memorial met de Holga 120N op Fuji Velvia 100F, maart 2014



Blik tussen de pilaren met de LC-Wide op Fuji Velvia 50, maart 2014



Het Lincoln Memorial vanaf de zijkant met sneeuw op het grasveld met de LC-Wide op Fuji Velvia 50, maart 2014

Lomography Horizon Kompakt

De Horizon Kompakt is een camera die eigenlijk vanaf het begin van mijn kennismaking met Lomography al op mijn verlanglijstje staat. Het duurde echter tot afgelopen maart voordat hij bovenaan het lijstje kwam en we hem eindelijk, met behulp van een welverdiende pluim, aangeschaft hebben. De prijs is dan ook inderdaad één van de redenen waarom we er zo lang mee gewacht hadden: de Lomograhy Horizon Kompakt kost 249 euro, toch een hoop geld. Maar voor dat geld krijg je wel wat. De Lomography Horizon Kompakt is een beest van een camera. Hij is zwaar, lomp en lijkt onder alle omstandigheden te kunnen presteren. Wat deze camera zo bijzonder maakt is de bewegende lens. Bij het maken van de foto beweegt deze in hoog tempo van links naar rechts, waarmee hij een hoek van 120 graden pakt. Je beeld wordt op deze manier uiteraard vervormd, iets waar je aan moet wennen en van moet houden. Ik vind het prachtig. Ook de nacht-stand is zeer indrukwekkend. De lens beweegt dan in een trager tempo en pakt, zolang je de camera maar goed stil houdt, verbazingwekkend goed de omgeving op. Bewegende objecten zoals auto's geven hierbij een extra mooi effect. Mijn enige kanttekening bij deze camera is dat hij de neiging heeft tot overbelichten. Aangezien wij niet de kans hadden gehad om te testen voordat we naar Amerika gingen, werden we hier enigszins door verrast toen we de rolletjes ontwikkelden. Had ik het eerder geweten had ik wellicht voor tragere film gekozen. Al met al ben ik erg onder de indruk van deze camera en kan ik niet wachten om er nog meer mee te experimenteren.

Erg onder de indruk van één van de eerste probeersels met de Horizon Kompakt bij nacht, Manhattan NYC, maart 2014



Een duidelijk voorbeeld van het overbelichten van deze camera. Een rolletje van 400 iso had prima moeten kunnen onder deze omstandigheden. Het effect vind ik evengoed wel erg mooi, National Mall Washington, maart 2014



Op deze foto komt de 120 graden hoek mooi tot zijn recht in de vertekening van de trappen, Lincoln Memorial Washington, maart 2014



Eén van de eerste foto's die ik maakte met de Horizon Kompakt, genomen op de nachtstand 's ochtends vroeg op het Leidseplein. Hoe het effect van wazig naar haarscherp is ontstaan is me een raadsel, iets wat deze foto één van mijn favoriete tot nu toe met deze camera maakt, Amsterdam, maart 2014

Diana Baby 110 @NYC

Eén van de toestellen die standaard in mijn tas zit is de Diana Baby 110. Het formaat speelt hier uiteraard een rol bij, maar ik ben ook steeds meer gaan houden van de rafelige, korrelige en kleurrijke beeldjes. In New York bleek deze camera extra goed tot zijn recht te komen: letterlijk alle foto's gemaakt in New York met de Diana Baby 110 vind ik prachtig, en dat is natuurlijk best bijzonder. Maakt dat ik mij afvraag waarom nou juist deze camera met deze film zo'n goede match bleek met New York. Veel plaatsen en beelden in New York zijn iconisch en zelfs bijna abstract weergegeven nog steeds herkenbaar. Denk aan de skyline van Manhattan, de Brooklyn Bridge, het Empire State Building: allemaal beelden die tot in perfectie al gefotografeerd zijn en waar nog lastig iets aan toe te voegen is. Misschien is het juist daarom zo geslaagd om het vanuit de minst perfecte hoek te proberen. De Diana Baby 110 maakt, zeker in combinatie met slide film, immers verre van (technisch) perfecte foto's. De essentie blijft over: de vormen, de kleuren en het effect van het licht. Ik kan hier echt van genieten:

Uitzicht op Manhattan vanaf Brooklyn, maart 2014



De Brooklyn Bridge gefotografeerd vanaf de Brooklyn kant, maart 2014



Times Square op een donkere, koude dag. De slidefilm haalt de kleuren prachtig naar voren en brengt de rest naar de achtergrond, maart 2014



Mijn favoriet: Empire State Building gefotografeerd langs Madison Square Garden. Door het licht verdwijnen alle details en blijft alleen de essentie over, maart 2014

New York City Subway

Aangezien wij geen auto rijden is het in iedere stad waar we komen weer een uitdaging om het openbaar vervoer onder de knie te krijgen. Gelukkig lijkt het ene systeem veel op het andere, en zijn we daarnaast al in veel steden vaker geweest, dus een echt probleem is dit niet. Neemt niet weg dat de ene stad uitdagender is dan de andere. De metro van New York zit op zijn zachtst gezegd aan de uitdagende kant. Ten eerste is het metronetwerk heel uitgebreid. Het heeft 468 stations en strekt zich uit over 373 kilometer aan routes (wikipedia). Natuurlijk zit er wel enige logica in, maar het is een lastige puzzle om van punt a naar punt b te komen zonder kaart. Weet je eindelijk dat je de juiste metro hebt, is het ook nog eens opletten of je wel de goede kant op gaat. De stations zijn uitgestrekt en ontnemen je ieder richtingsgevoel. Daarbij worden de stations niet of onverstaanbaar omgeroepen in de metro, wat het er niet makkelijker op maakt. Je moet het echt als een uitdaging zien, en er ruim de tijd voor nemen voor het geval je een keer fout zou zitten. Verder is er in New York een hele dunne scheidslijn tussen authentiek en vervallen en ranzig. De stations kunnen erg donker en groezelig aandoen, om het woord vies niet in de mond te nemen. De veelvuldig gesignaleerde ratten die tussen het spoor rennen dragen hier zeker aan bij. Al zou je het speuren naar ratten ook kunnen zien als tijdverdrijf bij het wachten op de volgende metro. Er vanuit gaande dan dat ze beslist niet op de perrons komen.. Al met al is de metro van New York onlosmakelijk verbonden met de totale New York-ervaring, en als je het eenmaal een beetje onder de knie hebt is het een prima manier om de stad te doorkruisen. Het leukst is het als je op bepaalde trajecten geen kaart meer nodig hebt, en je jezelf even een echte New Yorker waant. Tot je weer staat te draaien zodra je bovenkomt omdat je geen idee hebt aan welke kant je nu weer uitgestapt bent..