Multnomah Falls

Google 'Oregon' en de kans is groot dat er tussen je zoekresultaten een foto van Multnomah Falls verschijnt. Een must-see dus als je de boekjes mag geloven. Multnomah Falls bevindt zich naast de Columbia Gorge, ik denk een uur rijden vanaf Portland, en een bezoek hieraan maakte onderdeel uit van onze Gorge-tour. Als je de foto´s ziet wekken deze wellicht de indruk dat deze waterval zich ergens diep in de bossen bevindt. Niets is echter minder waar: het was slechts een klein stukje rijden vanaf de snelweg, en de parallelweg gaat er nagenoeg onderlangs. Het eerste wat me er opviel was dat het er koud was. Het zou die dag ruim dertig graden worden in Portland en ik had dan ook niet meer aangetrokken dan een mouwloos shirtje. Gelukkig is er één ding waar je in Amerika van op aan kan bij alles wat maar mensen kan trekken: er is een souvenierswinkel. Zo ook hier, met oa een enorme keuze aan hoodies, dus dat ongemak was snel opgelost. Het tweede wat me er opviel was dat het er donker was. We waren er midden op de dag, maar de zon stond achter de berg en er brandden zelfs lantaarns. Dit maakte het helaas best moeilijk om de waterval goed te fotograferen. Naar boven gelopen over het bruggetje zijn we niet, dit kostte teveel tijd. Het was immers een tour met een vol programma en we waren al vaker dan ons lief was de laatsten die bij de bus verschenen. Wel hebben we evengoed nog uitgebreid foto´s gemaakt:

In mijn nieuwe rode sweater, samen voor de waterval, september 2012

De waterval in zijn geheel, zoals bekend van de vele foto´s, september 2012

Columbia River Gorge

Als er iets is waar ik na tien jaar reizen naar Amerika wel achter ben, dan is het wel dat er niet zoiets is als 'typisch Amerikaans'. Niet wat betreft de mensen, niet wat betreft de steden en zeker niet wat betreft de natuur. Werden we in maart van dit jaar nog overvoerd met rotsen, zand en stenen, in september waren het bomen, bergen en rivieren die de boventoon voerden. Niet eens zover van Portland, onze tweede stop deze laatste vakantie, bezochten we de Columbia River Gorge. Het was een prachtige dag, waarbij we stopten bij een zalmkwekerij, lunchten aan het water en uitkeken over de gorge. Wat nu precies een gorge is, is me alleen nog niet duidelijk. Het wordt omschreven als kloof, als canyon, maar zo zou ik zelf de Columbia River Gorge niet omschrijven. Het was een uitgestrekte rivier in een dal als je het mij vraagt. Bij het woord kloof zie ik toch echt steilere afgronden, of in ieder geval een meer grillig landschap voor me. Ondanks de in mijn ogen dus wat misleidende naam, maar dat zal aan mij liggen, zagen we een mooi stukje groen Oregon. Een stukje waarvan ik dacht dit is dus ook Amerika.

Te zien bij de zalmkwekerij: groot, indrukwekkend en volgens mij toch echt geen zalm, september 2012

Met een boot de river afzakken was ook een mogelijkheid, maar wij hielden het maar bij het kijken naar de boot, september 2012

Lunchen aan de Columbia River, september 2012

Uitzicht op ´Bridge of the Gods´, waar je alleen vanwege de naam al een keer overheen zou moeten rijden, september 2012

Los Angeles @lomografie

Na een wat teleurstellende start met mijn Diana F+ fototoestel, had ik evengoed erg hoge verwachtingen van de foto's die ik op vakantie zou maken. Genoeg licht, genoeg kleuren en genoeg afwisseling om prachtige foto's te maken: het leek een garantie tot succes. Intussen ben ik vier rolletjes verder en een stuk realistischer. Ik heb prachtige foto's gemaakt, maar het overgrote deel is weinig indrukwekkend. Mijn grootste verrassing vond ik bovenstaande Spiderman foto, gemaakt op Melrose Avenue bij Golden Apple Comics. Echt ervan leren doe ik in dit geval echter niet, want ik heb geen flauw idee hoe ik dit gedaan heb. Gelukkig doet dit niets af aan het resultaat. Het lastigste is om te bepalen wat er nu echt op de foto gaat komen. Bij deze foto van Pentages Theatre is het goed gelukt om erop te krijgen wat ik wilde:



Bij deze foto, gemaakt op La Brea Avenue, had ik er graag wat meer op gehad. Dit gebouw is lelijk en vervallen en lijkt zo misplaatst zo midden in de stad. Het is bijna mooi in zijn lelijkheid, afgemaakt met het billboard dat niet toepasselijker had kunnen zijn:



Wat ik van de volgende foto had verwacht weet ik eigenlijk niet. Ik heb deze ook al meer dan eens digitaal gemaakt en dan is hij ook altijd enigszins teleurstellend. Ik had misschien gehoopt dat het lomo-effect iets toe zou voegen, maar wat er niet is kun je duidelijk ook niet fotograferen:



Het leukste van lomografie blijft het wegbrengen van het rolletje en de spanning bij het ophalen van de afdrukken. En de foto's, die zullen ook echt steeds beter worden. Daar ben ik nog steeds van overtuigd.

Ride the Ducks

Elk jaar zien we ze wel langskomen als we op vakantie zijn: de amfibievoertuigen van Ride the Ducks. Ze vormen een opvallend verschijnsel in het straatbeeld van een groot aantal Amerikaanse steden die we bezocht hebben. We zijn er tot dit jaar altijd met een behoorlijke grote boog omheen gelopen. Als we een tour willen doen gaat onze voorkeur eigenlijk altijd uit naar zogenaamde Hop on Hop off bussen. Ten eerste omdat je daar de vrijheid hebt om in en uit te stappen. Maar, eerlijk is eerlijk, ten tweede omdat ik de Duckvoertuigen te schreeuwerig en toeristisch vind. Ik had altijd het idee dat het een hoog 'Toppers' gehalte had, zowel in de tour als in het publiek dat hieraan deelneemt. Niet iets wat mij erg aanspreekt. Toch bleef ik wel altijd even staan kijken naar de lompe, vreemde voertuigen als ze langskwamen. Afgelopen maand zijn we uit nieuwsgierigheid dus maar een keer overstag gegaan. Met het voornemen om het helemaal te ervaren en enthousiast mee te doen stapten we in Seattle in één van de kenmerkende amfibievoertuigen. We zaten er niet ver naast met ons verwachtingspatroon: er werd gezongen, geklapt, met armen gezwaaid naar vreemden op straat, kortom: lolligheid alom. Wat me echter 100% meeviel was dat het ondanks de meligheid wel degelijk een goede tour was. Tussen de grappen en grollen door was het echt wel informatief en dan ook nog eens op een leuke manier. Daarnaast was het lang niet zo gênant als ik had gevreesd. De chauffeur had een heel gezonde hoeveelheid zelfspot en relativering, waardoor het gewoon leuk was en ik me niet ongemakkelijk ging voelen. Dit wil overigens niet zeggen dat ik een dergelijke tour ook in Amsterdam zou doen. Want laten we eerlijk wezen: hoe je het ook wendt of keert, je zit natuurlijk toch voor joker.

Bij de start wordt de toon al meteen gezet door een meeklappende chauffeur met een maffe muts, september 2012

Applaus bij het inrijden van Union Lake, september 2012

Zicht op Seattle vanaf Union Lake, september 2012

De afsluiting van de tour, september 2012