Er begint zich een duidelijk onderscheid af te tekenen bij de Idol-kandidaten. Aan de ene kant staan de jonge, onbevangen, nog naar zichzelf zoekende aspirant-artiesten. Bij hen is het hit en miss. Zingen kunnen ze zeker, maar doordat ze nog zoekende zijn naar hun identiteit kiezen ze soms voor verkeerde nummers of voor een performance die niet bij ze past. Katelyn werd hier deze week het slachtoffer van: al haar keuzes waren verkeerd waardoor ze niet goed overkwam en genadeloos werd afgestraft door het Amerikaanse publiek. Aan de andere kant staan de iets volwassenere kandidaten, wat overigens maar deels met leeftijd te maken heeft. Zij weten precies wie ze willen zijn, staan zelfverzekerd op het podium en presteren heel constant. Dat wil niet zeggen dat ze daarmee ook automatisch in de smaak van het Amerikaanse publiek vallen. Dit ondervond Lilly Scott aan den lijve. Zij werd er deze week uitgestemd, de meest schokkende uitschakeling tot nu toe als je het mij vraagt. Lilly is zo eigen en kan zo goed zingen, ik zag in haar absoluut een kanshebber voor de overwinning. Het ontbrak haar wel wat aan uitstraling; het ontbrak haar daardoor denk ik aan de gun-factor. Het publiek gunde het Katie meer, terwijl die niet half zo goed is. Zij kon het publiek raken, daar waar Lilly dit niet lukte. De gun-factor voel ik het sterkst bij Didi Benami en Alex Lambert. Het is vanaf het begin al een kwestie van tijd voordat ze het programma moeten verlaten, want ze zijn zeker niet de sterkste deelnemers. Het zijn echter wel mooie, authentieke, transparante kandidaten, die zich met moeite staande houden in de orkaan waarin ze beland zijn. Die onschuld maakt ze prachtig. Ik kan dan ook niet anders zeggen dat toen Alex zijn vertrekmoment deze week al kwam, ik dat zondermeer de meest emotionele exit tot nu toe vond. Gelukkig mag Didi nog even blijven, mede door een ijzersterk optreden deze week. We gaan nu verder met de top 12, spannend hoor!