De gedroomde finale

Eén van de dingen die dit seizoen van American Idol een beetje 'sleepy' maakten, om met Randy Jackson's woorden te spreken, was dat het verschil tussen de beste twee en de rest wel erg groot is. Dit was al duidelijk vanaf de eerste live-show, waardoor de afvalrace een weinig schokkende werd. Ook het afvallen van Casey deze week was dus geen verrassing, de verrassing was eerder dat hij er nog steeds was. Eindelijk zijn we dan aangekomen bij de zogenaamde kippenvelmomenten, de momenten waarop de kandidaten alles geven en werkelijk indrukwekkende prestaties neerzetten. Team Lee of Team Chrystal dus, het prachtige duet dat ze samen deden vorige week maakt de keuze er niet gemakkelijker op:



Om er maar vooral voor te zorgen dat Amerika niet van het spoor zou gaan en in een vlaag van verstandsverbijstering toch nog 'goldie locks' naar de finale zou laten gaan, oftewel Casey, werd deze week voor Lee het beproefde 'Halleluja' uit de kast getrokken door Simon Cowell. Een gegarandeerd succes in iedere talentshow, Lisa won er hier al eens X-Factor mee, en ook Lee weet het indrukwekkend neer te zetten:



Dit trekt mij definitief in de richting van Team Lee, mede door het emotionele filmpje van het concert dat hij 'thuis' in Chicago gaf. Prachtig hoe die jongen zijn tranen inslikte en verder zong: ultieme emo-televisie zoals alleen Amerikanen die kunnen maken: (met name vanaf 3:00 minuten)



Het was een lange rit, maar liefst 41 uitzendingen hebben we er inmiddels op zitten, maar het einde is in zicht. Ik ben klaar voor de grote finale! Go Lee!

Sha-la-lie met de smurfen en het WK voetbal

Je zou het bijna vergeten naast alle aandacht voor de komende verkiezingen en de voorbereidingen van het WK voetbal, maar ergens volgende week zal ook nog het Songfestival plaats vinden. Sieneke is er in ieder geval klaar voor laat Cornald Maas via Twitter weten. Ondanks de keelontsteking heeft ze zojuist een verrassend goede repetitie achter de rug. 'Plus een toporgel' twittert Maas, dit terwijl eerdere berichten aangaven dat een draaiorgel te zwaar zou zijn voor het podium. Sha-la-lie, zo slecht dat het zomaar eens kans zou kunnen maken, dat is overwegend de mening in Nederland. Volgens de bookmakers maakt Nederland echter geen schijn van kans. Misschien dat we met de smurfenversie meer succes zouden hebben:



Ook smurfen in de versie van de Mosselman van Sha-la-lie. Ik dacht dat we in de jaren '90 alweer afscheid genomen hadden van deze happy-hardcore, maar het blijkt nog te bestaan. Wordt Sha-la-lie hier dan beter van?



Voor deze WK-versie heb ik geen goed woord over: de zang is niet eens zuiver, de tekst is zo mogelijk nog slechter dan die van het origineel en ja, ook hier smurfen:



Is het liedje dan zo volledig kansloos? Ja, in de huidige versie wel als je het mij vraagt. Maar het had echt beter en eigentijdser gekund. Zie hier de versie van Paul de Leeuw, ondanks de slechte kwaliteit van het filmpje veruit de beste optie:

Linchpin

Linchpin is het meest recente boek van Seth Godin, de auteur van onder andere Purple Cow, The Dip en Tribes. In Linchpin legt Godin uit hoe we onszelf onmisbaar kunnen maken binnen een organisatie. Nog steeds is het in veel bedrijven zo dat de werkzaamheden gestructureerd worden als ware het lopende band werk. Hierdoor kan iedereen elke baan uitvoeren op dezelfde manier, iets wat een hoge mate van continuïteit, maar ook voorspelbaarheid met zich meebrengt. De wereld is echter ingrijpend veranderd in de afgelopen honderd jaar, evenals het bedrijfsleven. Meer en meer steken begrippen als authenticiteit de kop op. Godin houdt een gepassioneerd pleidooi voor het omarmen hiervan, van datgene wat je bijzonder maakt. Hij beschrijft de meerwaarde van het geven, van het tonen van originaliteit, ook of misschien wel juist als daar niet om gevraagd wordt. Wordt een kunstenaar, in welk opzicht dan ook luidt zijn devies. Linchpin is hierdoor een enorm optimistisch en inspirerend boek geworden. Zeker als het je niet helemaal lukt om je aan te passen aan de stroperige en politiek ingewikkelde omgeving waarin je werkt is Linchpin een heerlijk boek. Het stimuleert je om je creativiteit en zelfs je anders-zijn te gebruiken, zelfs als dit betekent dat een aantal mensen je wellicht raar zal vinden. Het zal je uiteindelijk daar brengen waar je wilt zijn, op een plek waar je meerwaarde gewaardeerd zal worden en zich uit zal betalen. De schrijfstijl van Linchpin is wel even wennen. De hoofdstukken zijn nogal fragmentarisch en springen soms van de hak op de tak. Dit is even wennen, maar houdt het leestempo wel lekker hoog. Luister hier wat auteur Seth Godin zelf te zeggen heeft over zijn boek:

Being human seizoen 1

Met Being Human komt de BBC alweer met een prachtige serie. De serie draait om een weerwolf, een vampier en een geest. Met zijn drieën wonen ze in het huis waar Annie, de geest, is overleden. Ze doen hun best om zo menselijk mogelijk te zijn. Dit doen ze door zo min mogelijk op te vallen en hun anders-zijn strak onder controle te houden. Natuurlijk lukt dit niet altijd en worden ze voor persoonlijke uitdagingen geplaatst. Being human doet me een beetje denken aan de Amerikaanse serie Angel, maar is een stuk soberder. De special effects zijn ingetogen en worden slechts spaarzaam ingezet. In de zes afleveringen die het eerste seizoen telt zijn de hoofdpersonen vooral bezig met het zoeken naar balans in hun situatie en naar zichzelf. Voor een volgens seizoen ligt alles open, iedere mogelijke verhaallijn kan nog ingezet worden. Hierin ligt natuurlijk ook een risico, want het schrijven van een echte verhaallijn is nog heel zo gemakkelijk niet. Veel series hebben niet voor niets een tegenvallend tweede seizoen. Met Being Human kan het nog alle kanten op. De BBC heeft in ieder geval wederom een prachtserie gemaakt en ik kijk zondermeer uit naar het vervolg.

Aftellen

Het is American Idol de afgelopen twee weken niet echt gelukt om mijn aandacht volledig terug te krijgen. Het afscheid van Siobhan Magnus twee weken geleden was weinig verrassend, evenals de daaropvolgende uitschakeling van Aaron Kelly. Toegegeven, ik had verwacht dat Casey eerder zou gaan dan Aaron na het bedroevende optreden van vorige week, maar het publiek heeft hem blijkbaar het voordeel van de twijfel gegund. Dat Siobhan maar een beperkte groep aansprak en dus de eindstreep niet zou halen was al eerder duidelijk. Ik vind het persoonlijk ook niet erg bevorderlijk voor je image als je fans in de zaal besmeurd onder het nep-bloed in beeld komen. Aanhaken bij de vampierrage kan een tactiek zijn geweest, maar voor mij bevestigde het enkel dat die Siobhan een beetje raar was, misschien zelfs wel een beetje creepy. Het wordt nu tijd om te gaan kiezen: wordt het team Lee deWijze of team Crystal Bowersox. Lee vind ik als artiest interessanter. Zijn wisselende uitstraling en soms tegenvallende optredens zouden hem echter weleens op kunnen breken. Als hij goed is dan is hij ook meteen briljant, maar hij kan er ook nog weleens flink naast zitten. Crystal is constanter in haar optredens, maar begint een beetje te vervelen. Daarbij komt dat zij maar moeizaam contact maakt met het publiek. Ze doet hier wel ontzettend haar best voor, maar dit geeft het soms iets onoprechts wat mij betreft. Het wordt een finale om naar uit te kijken, maar de weg er naar toe is inmiddels wel een lange gebleken. Hier het laatste optreden van Aaron Kelly:

50 succesmodellen

'Als je twijfelt of dit boek iets voor jou is, dan is het zeker iets voor jou'. Met deze uitspraak op de buitenkant van 50 succesmodellen liet ik mij overhalen het te kopen. Niet dat ik me werkelijk afvroeg of dit boek iets voor mij zou zijn. Ik ben dol op modellen dus zeker op een boek volledig gevuld met modellen. Nee, wat ik mij afvroeg was of het heb-gehalte van dit boek niet vele malen hoger lag dan de leesbaarheid. Voor een bladerboekje vond ik hem toch wat aan de dure kant. Maar goed, de aantrekkingskracht van dit hebbe-boekje bleek te groot om hem te laten liggen en dan is de aankoop per definitie een goede beslissing. 50 succesmodellen oogt als een klein moleskine notitieboekje, inclusief een lintje dat fungeert als bladwijzer. Het bevat veelal modellen uit de moderne managementliteratuur, kort toegelicht met simpele voorbeelden. Het leuke aan modellen vind ik dat ze je het gevoel geven dat de meest complexe vraagstukken terug te brengen zijn naar overzichtelijke en beinvloedbare situaties. Het vraagt echter wel om iets meer uitleg en diepgang om een model te snappen en goed toe te kunnen passen dan de paar zinnen die er hier aan besteed worden. Simpel vind ik prima, maar hier is simpel tot een kunst verheven. Het openbarende aha-moment dat de meeste modellen zo intrigerend maakt blijft hierdoor voor mij achterwege. Zo is 50 succesmodellen uiteindelijk dus meer een naslagwerkje voor mensen die de stof al ergens in hun hoofd hebben zitten, dan een werkelijke toevoeging aan de managementliteratuur. Het had van mij abstracter gemogen en met wat meer diepgang, maar verder blijft het een geweldig leuk boekje. Het zal het ongetwijfeld goed doen als welkoms-, afscheids- of promotiecadeautje in menig bedrijf.