People Magazine for iPad

Het afgelopen jaar hebben de E-readers een hoge vlucht genomen. Steeds meer boeken worden digitaal gelezen en de verkoop van E-readers en boeken in digitale vorm heeft online-winkels geen windeieren gelegd. De komst van de iPad heeft de mogelijkheden in dit opzicht in hoog tempo uitgebreid. Het scherm van de iPad is immers prachtig, de opslagcapaciteit enorm en de gebruiksvriendelijkheid top. Vooral kranten en magazines lenen zich enorm goed om digitaal uit te geven in een formaat geschikt voor iPad. De kunst hierbij is om niet slechts het magazine over te nemen, maar van alle mogelijkheden gebruik te maken die het medium biedt. Tot nu toe is er geen blad die dit beter begrepen heeft dan het Amerikaanse People Magazine. Via hun eigen, gratis te downloaden, app kun je sinds 19 augustus elk nummer digitaal downloaden voor 2,99 per aflevering. Je krijgt hiervoor de digitale versie van de People, die geplaatst wordt in je digitale bibliotheek. Deze People komt volledig overeen met de papieren versie, maar heeft speciaal voor de iPad extra's. Je kunt bijvoorbeeld op foto's tappen voor vergrotingen, extra foto's of quotes. Ook kun je links aanklikken voor het laatste nieuws over de sterren, je wordt dan geleid naar de People webpagina. Briljant zijn natuurlijk de opties bij de recensies waarbij je een geluidsfragment kunt beluisteren van de besproken cd, of direct door kan klikken naar iTunes, waar je het album tegen betaling kunt downloaden. Ook de boekrecensies bevatten links waarmee je de besproken boeken direct online kunt aanschaffen. Het scheelt een paar bomen zo'n digitale People en het leest net zo prettig als de papieren versie. Hopelijk volgen veel tijdschriften dit voorbeeld. Het enige jammere aan deze People is dat je hem niet mee in bad kunt nemen, maar dat nemen we dan maar voor lief.

99 Filmklassiekers voor mensen met haast

Elk goed verhaal is in een aantal zinnen samen te vatten, dat bewijst 99 Filmklassiekers voor mensen met haast maar weer. In dit boek worden 99 overbekende films, van die films die je volgens velen gezien moet hebben, na verteld in ieder vier panelen. De illustraties hierbij zijn van Henrik Lange, de tekst is van Thomas Wengelewski. Het is vooral een heel geestig boek, waarin het soms pijnlijk duidelijk wordt hoe dun een verhaallijn van een echte klassieker soms eigenlijk is. Het leest uiteraard als een trein, en is mede hierdoor erg geschikt als cadeauboek. Niet elke film wordt even veel recht gedaan door de schrijvers, maar daar gaat het dus niet om. Het is grappig, vooral als je in de stemming bent voor een fijne dosis cynisme.

Zo ziet Wengelewski de film Jaws:


(even op klikken om hem leesbaar te krijgen)

Last Chance to See

Douglas Adams en Mark Carwardine maakten samen in de jaren '80 een wereldwijde expeditie waarin ze op zoek gingen naar bepaalde uitstervende diersoorten. Stephen Fry maakte deze reis samen met Mark Carwardine ruim 20 jaar later opnieuw, in de voetstappen van hun inmiddels overleden vriend Douglas. Samen zochten ze naar dezelfde diersoorten die ze eerder hadden bezocht. In de prachtige BBC-serie die er gemaakt is over deze reis zien we onder andere de aye-aye, de kakapo en de noordelijke witte neushoorn. De serie is jaloersmakend: de mannen komen op plaatsen waar je normaliter niet komt en zien dieren die je normaliter niet ziet. Het levert waanzinnige beelden op, die begeleid worden door de superlatieven van de altijd beleefde en beschaafde Stephen Fry. De chemie tussen Fry en Carwardine geeft een extra dimensie, geen humor zo droog als de Britse. Voor iedereen die houdt van series als Planet Earth en Life is Last Chance to See een echte must. Het zijn zes prachtige afleveringen en je weet meteen weer waarvoor je een Blu-ray speler kocht.

iBubble voor iPad

Geen verslavender genre spelletjes dan het blokjes-draaien balletjes-schieten genre. Vooral onder vrouwen is dit type spel ongelofelijk populair, kijk alleen al naar het aantal vrouwen dat Bejeweled speelt op Facebook. Eerder schreef ik al over Jewel Quest, een PC-game van Denda waar niet alleen ik, maar ook mijn moeder zich uren mee heeft vermaakt. Blokjes draaien om setjes van drie of meer te maken, dat is eigenlijk alles wat je daar doet. Op mijn iPod Touch vond ik iBubble, een spel waarbij je gekleurde balletjes afschiet richting andere gekleurde balletjes. Het is even simpel als briljant en als je eenmaal begint ben je zo nog niet gestopt. Het is tijdrovend en dient geen enkel doel, behalve dan dat het ontspant. Al valt dit laatste soms ook nog te bezien, want als het niet lukt of als je niet snel genoeg de juiste kleur balletjes krijgt, heeft dit zeker de nodige agressieve neigingen tot gevolg. Ook de fase van iBubble ging gelukkig weer voorbij. Ik baalde van de tijd die het me kostte en kreeg ook steeds meer last van mijn pols, dus nam ik er enigszins met een bezwaard gevoel afscheid van. Toen wist ik niet dat het tijdelijk zou zijn, want terwijl ik mijn nieuwe iPad aan het inrichten was kon ik het toch niet laten: ik installeerde iBubble for iPad. Deze keer heb ik echter meteen de belofte aan mezelf gedaan me in te houden. Het ziet er naar uit dat het niet heel erg moeilijk wordt om me aan deze belofte te houden, want deze iBubble is vooralsnog niet zo verslavend als de iTouch versie. De balletjes zijn lomp en grof en de besturing is traag. Het blijft echter een briljant spel. Ter ontspanning dus, meer niet.

Salt

Als je regelmatig naar de bioscoop gaat dan kan het je niet ontgaan zijn dat er een nieuwe film is met Angelina Jolie. Salt wordt breed gepromoot als een must see, en voor ons werd het de film van deze zondag. Angelina Jolie speelt CIA agent Evelyn Salt, die direct aan het begin van de film ervan beschuldigd wordt een Russische spion te zijn. Wat vervolgens ontstaat is een spectaculaire achtervolgingsfilm waarbij constant de vraag is wie Evelyn Salt nu eigenlijk is en hoe ze geworden is wie ze is. De nadruk ligt op actie, heel veel actie. Afgezien van een paar flash backs aan haar huwelijk, zien we weinig van de persoon achter de CIA agent. De film moet het dus vooral hebben van een rennende, vechtende en schietende Angelina Jolie en daar hou je van of niet. De plotwendingen zijn weinig verrassend, en eigenlijk na het zien van de trailer al in te vullen. Echt teleurstellend is het slot, zowel filmisch als verhaaltechnisch een gemiste kans. De film brengt eigenlijk precies wat de trailer belooft: veel actie met een Angelina Jolie die het genre nog lang niet verleerd is. En eerlijk is eerlijk, ik heb me er uitstekend mee vermaakt.

De vliegenierster van Kazbek

Op 8 april kwam de Nederlands-Georgische productie De vliegenierster van Kazbek in de bioscoop, een film van Ineke Smits met een scenario van Arthur Japin. Het werd geen kaskraker, maar gezien het karakter van de film was dat misschien ook niet helemaal voor de hand liggend. De vliegenierster van Kazbek is namelijk geen doorsnee oorlogsfilm. Het verhaal speelt zich af op Texel, in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog. Naast de bezetting van de Duitsers krijgt het eiland te maken met een groep Georgiërs die aan de zijde van de Duitsers vechten. Zij besluiten in opstand te komen als ze horen dat de oorlog ten einde loopt en zorgen voor een bloedbad. Het is een relatief onbekend stukje oorlogsgeschiedenis, voor mij althans, wat op een mooie manier verteld wordt. De film draait echter om de Nederlandse Marie, prachtig neergezet door Madelief Blanken. Zij zet een wat verveelde, maar eigenzinnige boerendochter neer die zich, alhoewel ze verloofd is met de plaatselijke strandjutter, mee laat nemen in de wereld van de vreemde Georgiërs die het eiland bevolken. De grens tussen realiteit en droom wordt hierbij zo nu en dan overschreden, aangegeven door beeld- en/of geluidseffecten. Dit was in mijn eigen niet altijd even geslaagd. Ik vond het nogal afleiden, evenals de geluidseffecten in verschillende reguliere scènes. De film had het niet nodig; het verhaal, de manier van filmen en de prachtige beelden van het eiland Texel gaven op zichzelf al een sprookjesachtige sfeer. Deze schitterende achtergrond leverde een belangrijke bijdrage aan de film. De vliegenierster van Kazbek is een geslaagde film, maar wat mij betreft niet helemaal in balans. Wat blijft hangen is een indrukwekkende Madelief Blanken, en het voornemen eens naar Texel te gaan.

Life

Twee seizoenen kreeg de serie Life op de Amerikaanse zender NBC, 32 afleveringen in totaal. Toen was het alweer over. Dat is jammer, want Life had genoeg in zich om nog een aantal seizoenen te boeien. Helaas was de Amerikaanse kijker het daar niet mee eens en aangezien kijkcijfers bij dit soort series alles bepalend zijn werd Life na twee seizoenen niet verlengd. Life draait om detective Crews (Damian Lewis) die als de serie begint net twaalf jaar onschuldig in de gevangenis heeft gezeten. De moord waarvan hij beschuldigd werd is inmiddels nog steeds niet opgelost, en in plaats van te gaan genieten van de 50 miljoen(!)dollar schadevergoeding die hij heeft gekregen, gaat hij terug naar de LAPD. Naast zijn reguliere werk bij de afdeling moordzaken, start hij een eigen onderzoek naar de moorden waar hij voor opdraaide. De vader van zijn partner Dani (Sarah Shahi) lijkt ook betrokken te zijn, iets wat een extra laag spanning oplevert. Deze rode draad krijgt wel de nodige aandacht in iedere aflevering, maar dreigt soms toch wat complex te worden. Temeer omdat de gebeurtenissen uit het eerste seizoen niet herhaald of aangehaald worden, iets wat voor mensen die dit soort dingen niet allemaal onthouden het verhaal onnodig ingewikkeld maakt. Het kostte me zeker drie afleveringen in het tweede seizoen voordat ik weer op een rijtje had waar Crews precies mee bezig was en hoe het verhaal zich ontvouwde. Dat neemt niet weg dat het een intrigerend verhaal is, waar nog veel meer uitgehaald had kunnen worden. Crews heeft een donkere kant, die we weliswaar maar weinig zien, maar die de hoofdpersoon interessant en soms zelfs onheilspellend maakt. Je weet nooit helemaal wat hij denkt of wat hij gaat doen. Dit geldt ook voor Dani, met wie hij een buitengewoon goede chemie heeft. Life bevat wat mij betreft maar één echt slechte aflevering, iets wat ik geen slechte score vind voor een serie met twee uitgebreide seizoenen. Doordat er opeens een einde aan geschreven moest worden werd het slot helaas maar matig tot oke. Wellicht was de serie succesvoller geweest als ze dezelfde aandacht aan het overkoepelende verhaal hadden geschonken als in onderstaand filmpje gedaan is.Life draaide van september 2007 tot april 2009.

Sweet Tooth: Out of the Deep Woods

In 2009 startte comicbook schrijver Jeff Lemire aan de reeks Sweet Tooth. Sweet Tooth speelt zich af in een post apocalyptische wereld. Een aantal jaren voordat het verhaal begint is de mensheid getroffen door een pandemie. De kinderen die na deze ramp geboren worden blijken hierdoor rare mix-vormen te zijn van mens en dier. Zo ook Gus, de hoofdpersoon. Gus is nog een kind en woont alleen met zijn vader diep in de bossen. Zijn vader probeert hem op deze manier te beschermen, want er wordt jacht gemaakt op kinderen zoals Gus. Op het moment dat zijn vader overlijdt weet Gus niet meer wat te doen. Als er iemand komt die zegt hem te zullen helpen, dan besluit hij deze persoon te vertrouwen en datgene te doen wat zijn vader hem altijd verboden had: het bos te verlaten. Het is een donker verhaal, iets wat versterkt wordt door de grove tekenstijl en de donkere kleuren. Zoals meerdere post apocalyptische verhalen die er de laatste tijd verschenen zijn, denk aan de BBC serie Survivors, is Sweet Tooth niet optimistisch of anderszins hoopgevend. De kijk op de mensheid is duister, en alleen voor onschuldige kinderen is er nog hoop lijkt het wel. Out of the Deep Woods bundelt de eerste vijf afleveringen van Sweet Tooth. Toch voelt het tot het einde van deze bundeling als een verhaal dat nog op gang moet komen. Pas op de laatste pagina, als het volgende deel wordt ingezet, heb ik het gevoel dat het verhaal vorm begint te krijgen. Als losse boekjes zal ik dit niet snel lezen, vooral omdat het eens per maand een klein stukje van het verhaal principe me niet ligt. Naar de volgende bundeling ben ik wel nieuwsgierig, al hoop ik wel dat het tempo dan iets omhoog gaat. In Captivity heet het tweede deel en zal verschijnen in het komende najaar.

Knight and Day

Het is een tijdje stil geweest rond filmgigant Tom Cruise, vandaar dat zijn hoofdrol in de film Knight and Day ook wel aangekondigd wordt als de come-back van deze ster. Filmblad Preview ziet zelfs al mogelijkheden tot sequels, maar ik vrees dat dat toch werkelijk te optimistisch is. Knight and Day is namelijk niet zo goed. Sterker nog, hij is eigenlijk behoorlijk slecht. De verhaallijn is om te beginnen al weinig verrassend: June (Cameron Diaz) komt in aanraking met de gevaarlijke Roy Miller (Cruise), raakt verwikkeld in een FBI-complot waarbij alles draait om de uitvinding van een nieuwe energiebron, waarbij onduidelijk is wie de good guy is en wie niet. Drie keer raden wie de good guy is. Juist ja. Het gebrekkige verhaal is echter niet het enige probleem van deze film. Cameron Diaz is bijzonder slecht gecast voor de rol van June. De paniekerige gilletjes die ze aan de lopende band slaakt in de eerste helft van de film zijn irritant en ongeloofwaardig, de omslag die ze vervolgens maakt naar actiechick is te groot en zo mogelijk nog ongeloofwaardiger. Een jongere en onbekendere actrice was wellicht beter uit de verf gekomen. De actiescenes vond ik knullig, al had niet iedereen daar last van. Mij deden ze nep en dus behoorlijk ouderwets aan. Actiescenes moeten met de technische mogelijkheden van nu toch echt beter gedaan kunnen worden dan dit. De film werd enigszins gered door Cruise, die griezelig makkelijk een creepy figuur wegzette. Helaas bleef hij creepy, ook toen dat voor het verhaal niet meer aan de orde was. Het zal aan mij liggen. Er zaten wel wat leuke momenten in, maar over het algemeen genomen was het gewoon niet best. Om snel weer te vergeten dus.

Bioscoopreclame

Dat we voordat een film begint eerst wat reclame over ons heen krijgen, dat is een gegeven waar ik best mee kan leven. Zeker als je bedenkt dat het heel goed mogelijk is om filmpjes te maken die weliswaar een reclameuiting in zich dragen, maar die ook bijzonder leuk zijn om naar te kijken. Het is dan ook jammer dat bioscoopreclame over het algemeen vooral storend is. Met name het gebrek aan afwisseling in filmpjes maakt bioscoopreclame op den duur bijzonder irritant. Pathé kiest naar het lijkt liever voor lange termijn contracten, dan voor een wisselend aanbod. Dat de bezoeker maanden naar dezelfde reclame zit te kijken is vervolgens blijkbaar niet echt van belang. Zo kijken we nu al maandenlang naar het inmiddels tenenknijpende filmpje van Grolsch waarin JunkieXL dingen over Moke zegt als "ja tof, daar hou ik wel van, fans die hun eigen ding doen". De filmpjes van Bacardi stemmen zo mogelijk nog treuriger. Ook deze wisselen tergend weinig en weten bij mij geen enkele snaar te raken. Wat zou het leuk zijn als de reclamefilmpjes kwalitatief beter zouden zijn en vooral zouden verrassen, al is het alleen al door vaker te wisselen. Een bioscoopscherm is zo'n prachtig platform om je beelden op te vertonen en iedereen zit ook nog eens met meer aandacht te kijken dan bij welk medium ook. Genoeg kansen zou ik zeggen om hier wat leuks mee te doen, iets spraakmakends te maken waar mensen met plezier naar kijken. Voor degenen die het toch nog gemist hebben, hier genoemde filmpjes nog één keer:

The Catcher in the Rye

In welke Engelstalige boekwinkel ik ook lijk te komen de afgelopen jaren, altijd ligt er wel een stapeltje van het wereldberoemde The Catcher in the Rye prominent op een tafel. Toen vorig jaar schrijver J.D. Salinger overleed kreeg het boek uiteraard nog eens een extra aandachtboost. Het boek is dus nooit helemaal uit mijn systeem geraakt, al moet ik toegeven dat ik me er inhoudelijk niets meer van kon herinneren. Er zijn zoveel boeken die we eigenlijk te jong lezen, waarmee ik niet wil zeggen dat we niet moeten lezen tot een bepaalde leeftijd, maar je mist nog zoveel. Lezen kun je wat mij betreft nooit genoeg, maar het is jammer dat er zoveel boeken zijn die alleen in de middelbare schooltijd de revue passeren, op een moment dat je er eigenlijk maar een fractie echt uithaalt. Je referentiekader is dan nog zo klein, al wordt dat juist door het lezen misschien ook wel weer groter, wie weet. Het is in ieder geval ontzettend de moeite waard om bepaalde boeken te herlezen, iets wat ik onlangs heb gedaan met The Catcher in the Rye. Ik was ontzettend nieuwsgierig of ik zou zien en voelen waarom het boek zo beroemd is en waarom het de tand des tijds zo goed doorstaat. Het was overduidelijk. Ik heb echt genoten van het avontuur van Holden Caulfield, ik ken geen tijdlozer en universeler coming to age verhaal dan dit. Het is dat hij af en toe naar een telefooncel moet lopen om te bellen, anders zou je denken dat het gisteren geschreven zou kunnen zijn. Hele studies worden er los gelaten op de jeugd van nu en alle tijdspecifieke problemen van het opgroeien in het jaar 2010, maar bij het lezen van The Catcher realiseerde ik me dat er helemaal niet zoveel veranderd is of veranderen zal. Dat het woord 'authentiek' door zogenaamde deskundigen tot het woord van 2010 is gebombardeerd en een specifieke eis zou zijn van de 'Einsteiners' lijkt meer een gebrek aan historisch besef te zijn, dan een werkelijk nieuw inzicht. Is het niet Holden Caulfield die maar blijft roepen hoe vervelend hij 'phonies' vindt?! Het boek verscheen in 1951 en is wat mij betreft nog steeds even relevant als op de dag dat het verscheen. We zijn nu wellicht niet meer zo geschokt door het grove taalgebruik of de rauwheid, maar het geeft nog steeds het meest scherpe beeld van de puberjaren dat ik ken. Als je dit boek voor het laatst gelezen hebt toen je een jaar of 15-16 was, gun jezelf dan de tijd het nog eens op te pakken. Wat een fantastisch boek.