Lomografie

De Diana F+ camera is niet mijn eerste kennismaking met lomografie. Al sinds we bij Urban Outfitters de lomo fisheye camera zagen, toch alweer enkele jaren geleden, ben ik bekend met het fenomeen. In het begin zag ik er helemaal niets in. Waarom een niet onaanzienlijk bedrag besteden aan een camera die enkel één grappig effect heeft? Een effect dat een beetje photoshop toch ook voor elkaar moet kunnen krijgen? De essentie van deze manier van fotograferen ontging me volledig en ik zag de camera vooral als een overgeprijsd hebbedingetje. Totdat diezelfde lomo fisheye via een omweg toch bij ons terecht kwam. De foto's die het opleverde hadden niet alleen het toch wel bijzondere fisheye effect, maar vielen vooral op door de intense kleuren. Vanaf dat moment was ik verkocht. Ook met deze camera bleek het nog helemaal niet zo gemakkelijk te zijn om direct goede foto's te maken. Hij heeft veel licht nodig en het is wennen aan wat hij wel en niet meepakt. Het leuke aan lomografie is, dat dit eigenlijk helemaal niet uitmaakt. Er zijn wel 'regels', maar die zijn vooral bedoeld om het leuk en creatief te houden:

De tien gouden regels van de lomografie:

1. Neem je camera overal mee naartoe;
2. Gebruik 'm altijd, dag en nacht;
3. Lomografie is een deel van je leven;
4. Oefen met opnames uit de losse hand;
5. Ga zo dicht mogelijk bij het onderwerp staan;
6. Denk niet na;
7. Wees snel;
8. Je hoeft niet van tevoren te weten wat er op de foto staat;
9. Achteraf trouwens ook niet;
10. Maak je niet druk over deze regels.

Meer informatie over lomografie op de pagina van Lomography Nederland

Amsterdam gefotografeerd met de Lomo Fisheye Camera:

Diana F+

Sinds enkele weken ben ik de eigenaar van een Diana F+ fototoestel. Dit plastic fototoestel, gebaseerd op een hit uit de jaren '60, wordt gebruikt voor lomografie: een creatieve vorm van analoge fotografie. Ik zag de dromerige, kleurige foto's die je ermee kon maken en dacht: dat wil ik ook. Ver van de grafische perfectie die digitale fotografie biedt, ver van photoshop en van honderden foto's op een kaartje. Met de Diana F+ maak je wazige, bijzondere en onverwachte foto's die je ouderwets moet laten ontwikkelen. Analoge fotografie: terug naar hoe ik ooit begon met foto's maken. Het leek echter makkelijker dan het was. Ten eerste was het een heel gepruts om een rolletje in het toestel te krijgen. Die kunst heb ik ooit wel beheerst, maar dat is inmiddels al heel wat jaren geleden. Het kostte dan ook de nodige frustratie. Met het fotograferen zelf leek vervolgens weinig fout te kunnen gaan. Het is simpel klikklak, zonder tal van standen met nog meer mogelijkheden. De paar standen die op het toestel zitten, blijken echter volledig bepalend te zijn voor het uiteindelijke resultaat. Nu kom je daar bij analoog fotograferen pas achter als het rolletje ontwikkeld is... met als uitkomst dat ik drie rolletjes verder ben en eigenlijk pas vier 'gelukte' foto's heb. Alles wat ik zo'n beetje fout kon doen heb ik wel fout gedaan. Eerst liet ik de sluitertijd op oneindig staan (stand b ipv stand n), waardoor er alleen maar waas op de foto's stond. Vervolgens liet ik de belichting op stand p staan, wat voor 'pinhole' staat weet ik nu. Dit leverde hele donkere foto's op met enkel wat schimmen, als er überhaupt al wat op stond. Geen stand om met een gewone sluitertijd foto's mee te maken in ieder geval. Wat ik met de pinhole optie wel kan is mij inmiddels uitgelegd in de Lomography Galery Store aan de Herengracht hier in Amsterdam. Het werd immers hoog tijd om wat serieus advies in te gaan winnen en waar kan dit beter dan in een heuse lomografie winkel? Ook de andere basics van deze bijzondere manier van fotograferen zijn daar in korte tijd de revue gepasseerd, zonder dat ik hier eigenlijk echt om hoefde te vragen. De bevlogenheid van de medewerkers in deze zaak was niet alleen nuttig, maar ook bijzonder aanstekelijk. Met hernieuwd enthousiasme begin ik nu dus aan mijn volgende rolletje, nog steeds ervan overtuigd dat ik uiteindelijk ook van die kleurige, dromerige foto's zal maken.

Mijn eerste foto's met de Diana F+:

Hotel American, Leidseplein Amsterdam, augustus 2012

Kleine Gartmanplantsoen, Amsterdam, augustus 2012

Seeking a friend for the end of the world

Net zoals wij als mensen niet het eeuwig leven hebben, zal de aarde wellicht ook niet het eeuwig leven hebben. Zolang als de aarde bestaat houdt dit de mensheid al bezig, en spreekt het enorm tot de verbeelding. Het einde van de wereld is dan ook een populair onderwerp voor filmmakers. Zeker dit jaar, het jaar dat alles ten einde zou gaan komen. Wanneer ik denk aan films over het einde van de wereld, dan denk ik bijna automatisch aan vechtende helden in de vorm van Will Smith of Tom Cruise die op instortende bruggen of op randen van een open barstende aarde zich met hand en tand blijven verzetten. Er is altijd nog een weg terug, een verdediging mogelijk. Maar wat nou als dit niet zo is? Als wij, doodnormale mensen, weten dat het einde nadert en we daar helemaal niets tegen kunnen doen? Dit is de situatie waarin Dodge (Steve Carell) en zijn buurmeisje Penny (Keira Knightley) zich bevinden in de film Seeking a friend for the end of the world. Iedereen reageert op zijn eigen manier op het naderende onheil, maar de machteloosheid overheerst bij allen. Dodges schoonmaakster doet of er niets aan de hand is, Dodge zijn vrouw verlaat hem om de laatste paar weken op haar eigen manier door te kunnen brengen, en Dodge zijn vrienden vervallen in moreelloos gedrag. Het is een beetje een vreemde film, met vreemde humor die je met een onbestemd gevoel laat zitten. Het is zinloos om je af te vragen hoe je zelf zou reageren in zo'n situatie, maar het is wel verfrissend om te bedenken dat we dan nog steeds dezelfde mensen met dezelfde gebreken zijn die dit stomweg overkomt. Aanrader.

A Hologram For The King

Alhoewel ik persoonlijk auteur Dave Eggers helemaal niet altijd even toegankelijk vind, lijkt hij inmiddels breed omarmd te zijn. Als ik tenminste af mag gaan op de complete etalage die Selexyz Scheltema inrichtte bij het verschijnen van Eggers nieuwste boek A Hologram For The King. Of Eggers nu werkelijk zoveel fans heeft, of dat hij tot de twijfelachtige categorie auteurs is gaan behoren die je gelezen MOET hebben, maar die veelal in de kast blijven staan is mij niet helemaal duidelijk. De reden waarom ik hieraan twijfel is dat ik niet weet of ik zo maar iemand A Hologram For The King aan zou raden. Het is prachtig geschreven, laat ik dat voorop stellen. Eggers kent de kunst van het weglaten, en tegelijkertijd de kunst van het beschrijven van het niets. Want dat is wat er vooral veel gebeurt in zijn nieuwste boek: niets. Zakenman Alan Clay reist af naar Saoudi-Arabië om een presentatie te geven aan de koning. Het is een kans om een grote opdracht binnen te slepen en voor Clay ook meteen de laatste kans om er financieel weer bovenop te komen. De koning komt echter maar niet opdagen, wat tot lange scenes leidt die voornamelijk uit het bestrijden van verveling bestaan. Clay loopt duidelijk op het randje en zoekt de grenzen van wat verstandig is meerdere keren op. Hij clasht met de cultuurverschillen in Saoudi-Arabië en met zichzelf. Dit alles wordt beschreven door de ogen en met de verwachtingen van de hoofdpersoon, iets wat een beklemmend gevoel geeft. Leegte, frustratie en machteloosheid spelen hierbij een belangrijke rol.
Ik heb zeker genoten van dit boek, dus blijft de vraag waarom ik het niet zondermeer iedereen aan zou raden. Hoe breed Selexyz het ook presenteert, ik vind het een boek voor de liefhebber. Vond je Eggers eerdere publicatie Zeitoun fantastisch, dan kun je A Hologram For The King ongetwijfeld ook waarderen. Ben je meer van de actie en/of fantasy, dan zou ik het boek laten voor wat het was. Hoe enthousiast het ook gepromoot wordt.

Borgen

De afgelopen drie weken stond ons volledige televisieschema in het teken van de Deense serie Borgen. We zagen twee seizoenen, in totaal twintig uur, van wat misschien wel één van de meest hoogstaande en meeslepende series ooit zal blijken te zijn. Alles draait om Birgitte Nyborg, leider van de Middenpartij, die vrij onverwacht minister president van Denemarken wordt. De problemen waar ze vervolgens tegenaan loopt zijn voor Nederlanders ook heel herkenbaar: kleine partijen die dwarsliggen, machtsgrepen in de coalitie, profilering in de pers en de enorme tol die het politieke bestaan eist. Zo idealistisch als Birgitte begint aan haar avontuur, zo door de wol geverfd is ze twee seizoenen later. Regelmatig schoot het door mijn hoofd dat dit het verhaal van Femke Halsema had kunnen zijn, had zij partijleider geweest van een iets grotere partij. De overeenkomsten tussen de vrouwen zijn groot: charismatisch, intelligent, betrokken, idealistisch en beiden zijn politieke dieren. Hoe verder we echter in de serie kwamen, hoe meer ik me bedacht dat het misschien wel goed is dat dit Halsema bespaard is gebleven. Politieke macht houdt uiteindelijk niemand helemaal zuiver en eist meer dan goed voor iemand is. In twee seizoenen ziet Nyborg haar huwelijk stranden, haar beste vriend een beroerte krijgen en haar dochter psychiatrisch patient worden. Daarnaast doet ze compromissen waar ze vroeger niet eens over na had willen denken. Het doet mij dus niet dromen over een politieke carriere, maar het is wel prachtige, prachtige televisie van hoge kwaliteit. In maart 2013 volgt het derde, en voor zover het er nu uitziet meteen ook laatste seizoen. Een Amerikaanse remake schijnt ook in de maak te zijn.