Ralphs

Voordat ik de XL-formule van Albert Heijn leerde kennen was Ralphs absoluut mijn favoriete supermarkt. Nog steeds vind ik het geweldig leuk om er te komen en te kijken wat ze allemaal hebben. Van de grootte van de winkel op Sunset ben ik niet meer zo onder de indruk, maar zeker wel van de kwaliteit. De groenteafdeling was weer perfect: alles vol en iedere appel glom alsof ze per stuk opgewreven waren. Wat ik verder heel mooi vind aan deze winkels is het verse maaltijdenaanbod. Albert Heijn heeft hier in het verleden wel wat mee gedaan, maar hier is het een volwaardige en prachtige afdeling waar je een warme maaltijd kant en klaar op kunt laten scheppen. Aan grootstedelijke problemen ontkomen ze hier natuurlijk niet, al duidt het enorme drogisterijaanbod niet op veel diefstal. Tegen diefstal hebben ze, behalve een grote bewaker, ook een heel simpel middel ingezet: op de duurdere producten zit een transparante, zeer moeilijk te verwijderen sticker met de tekst "Thank you for buying this at Ralphs. Find it for sale elsewhere, call ... (telefoonnummer)" Hoe effectief deze methode is weet ik uiteraard niet, maar het lijkt mij het proberen waard. Ralphs blijft toch echt een van de mooiste supermarkten die ik ken en mocht Ahold op het lumineuze idee komen deze keten over te nemen: ik hou me aanbevolen.

Up in the air

Volgens Entertainment Weekly een van de beste films van 2009: Up in the air met George Clooney. De hoofdpersoon van deze film, gespeeld door Clooney, verdient zijn geld met het in opdracht ontslaan van mensen. Hiervoor reist hij stad en land af en zijn grootste en belangrijkste prestatie vindt hij zijn gespaarde airmiles. Dit is een verhaal over relaties, over binden of juist niet en over hoe relatief alles uiteindelijk blijkt te zijn. Geen happy end volgens gangbare maatstaven hier, het is zelfs wat aan de trieste kant. De veranderingen in de hoofdpersoon waarop je hoopt en die je eigenlijk ook wel verwacht blijven uit. Al met al een originele film en wat was het weer een genoegen om George Clooney te zien.

Pinkberry

Dacht ik het lekkerste yoghurtijs denkbaar jaren geleden al geproefd te hebben, vandaag heb ik kennis gemaakt met Pinkberry. Yoghurtijs zo mild van smaak, net iets steviger dan softijs en met bijna elke denkbare topping. Deze toppings variëren van vers fruit tot chocolade, van kokossnippers tot sprinkels. Dit mag van mij direct het inmiddels overgewaardeerde en te dure Australian bij ons komen vervangen. Amsterdam: ik zie kansen.

Walk with me

Amerikanen houden niet van lopen. De steden hier zijn ook niet gemaakt om er veel te lopen: de afstanden zijn groot en de voorzieningen voor voetgangers zijn beperkt. Zo houden voetpaden soms gewoon opeens op zonder dat duidelijk is hoe verder te gaan. Ik geef er echter toch nog steeds de voorkeur aan zoveel mogelijk te lopen. Je ervaart de stad, ruikt de buitenlucht en hebt tijd om alles goed te bekijken. Met behulp van "Walk with me" van Nintendo houden wij sinds een paar maanden bij hoeveel we lopen op een dag. Een normale dag ligt voor mij zo rond de 4000 stappen. De dagen dat we in Oxnard bij Bill en Lynette waren, waren dieptepunten wat loopafstanden betreft. Op eerste kerstdag kwam ik niet verder dan 845 stappen, en dat is nog omdat Bill en Lynette een groot huis hebben. Zoals ik al zei: Amerikanen houden niet van lopen en de dagen dat we in Oxnard waren namen we voor elke boodschap de auto. Vandaag hebben we een nieuw record gevestigd: 17004 stappen op 1 dag. Dat is overigens geen overbodige luxe als je kijkt naar onze eetervaringen. Dit loop je er niet zomaar even af:

Warner Bros Studio Tour

Volgens de meeste reisgidsen is de Warner Bros studio tour de beste van de verschillende studiotours die je kunt doen in Los Angeles. Dit jaar waren we eindelijk zo slim om van te voren te reserveren zodat we dit zelf konden gaan ervaren. Het Warner Bros studio terrein ligt aan de andere kant van de heuvels van Hollywood en is zo groot dat het een eigen postcode heeft. Tijdens de tour word je in een treintje rondgereden langs studio's en buitensets. De meeste sets die we te zien krijgen blijken voor talloze series en films gebruikt te worden. Ondanks het feit dat ik best heel veel films en series kijk, herken ik er weinig van. Desondanks ziet het er indrukwekkend uit. Dit is het huis van Sookie uit de Gillmore Girls:


Later als we weer thuis zijn zal ik in genoemde series zeker nog eens kijken of ik de gebouwen van de sets terug herken. Tijdens de tour werden een aantal stops gemaakt. Eerst zijn we in het Warner Bros museum geweest met vooral kleding uit beroemde films, o.a. uit Watchmen en Music and Lyrics. Ook stonden daar echte Oscars. Flauw was dat je hier geen foto's mocht maken. Een tweede stop was in een opslag van beroemde auto's. Hier stonden voertuigen uit Batman, maar ook uit Scooby Doo en de Nerdherd uit Chuck. Hier mochten we gelukkig wel fotograferen.





Daarna stopten we bij een opslag van allerlei zaken waarmee een set aangekleed wordt. Daar hadden ze naast kasten en lampen en weet ik wat allemaal meer, ook de originele set van Friends opgesteld.



De tour duurde ruim twee uur en gaf een leuk beeld van wat het maken van films en series inhoudt. We eindigden natuurlijk in de souveniershop waar we (wat anders?) een magneet kochten voor onze verzameling.

The Shack

Een aantal jaren geleden stond ik nog open voor vormen van spiritualiteit en zingeving. Tegenwoordig voel ik me meer verbonden met de ratio en het idee van de maakbaarheid. Voor mij is religie vooral een instituut en houdt het in dat je op een bepaald niveau stopt met denken. Dat neemt niet weg dat ik religie en mensen die religieus zijn uitermate intrigerend vind. Toen we met kerst van Alan, de ultraconservatieve zwager van Jeroens nicht Lynette, The Shack kregen van W.P. Young ben ik hier dan ook direct ingedoken. Volgens Alan kon het lezen van dit boek mijn leven veranderen. Die uitdaging ging ik graag aan.



De Shack kun je volgens mij op drie manieren lezen. Ten eerste als pure fictie: man verliest kind, heeft drie jaar later zelf een bijna doodervaring en ontmoet hierbij God. Aangezien ruim de helft van het boek in beslag genomen wordt door de gesprekken met God, Jezus en de Heilige Geest, is het lastig om het te blijven lezen als pure fictie. Je kunt er niet omheen dat, ook al zou het fictie zijn, de schrijver er een grotere bedoeling mee heeft. Dat brengt me bij optie twee: je kunt dit boek lezen als een zelfhulpboek, verpakt in een verhaal. Mack, de hoofdpersoon, krijgt van God manieren aangereikt om vanuit een andere hoek te kijken naar zijn leven. Hierbij zitten ook voor mij bruikbare inzichten, maar ze hoeven van mij niet direct gelinkt te zijn aan religie. In de plaats van God zou je net zo goed een Dr Phil kunnen zetten, of een van de andere talloze zelfhulpgoeroes die er rondlopen. De laatste manier waarop je dit boek kunt lezen is zoals het waarschijnlijk bedoeld is: man gaat in gesprek met God en komt tot diep religieuze inzichten. Zelfs als niet gelovige vind ik het van een groot gebrek aan bescheidenheid getuigen om als schrijver te spreken als God, dingen te verklaren vanuit het zogenaamde standpunt van God. Ik vind het dan ook moeilijk te begrijpen dat gelovigen, zoals Allan, dit niet ontzettend beledigend vinden. Als ik hem nog eens tegenkom zal ik hem hier zeker naar vragen. Op dit moment weet ik alleen dat The Shack het op een na best verkochte boek is van 2009 in Amerika. Alleen al vanuit dat oogpunt was het een interessant boek om te lezen. Mijn leven is er echter niet door veranderd, en daar ben ik blij om.

The Blind Side

Op tweede kerstdag, of zoals ze hier zeggen op de dag na kerst ("we're Americans, we don't do second"), zijn we wederom naar de bioscoop geweest. Blind Side draait hier al een tijdje, maar het had zo een kerstfilm kunnen zijn: arme donkere jongen wordt in huis genomen door rijk wit gezin en met open armen opgenomen in de familie. Tegenslagen zijn er amper en duren nooit echt langer dan vijf minuten. Kortom, warme gevoelens alom. Als Sandra Bullock, die de moeder speelt, niet zo ontzettend goed was geweest had het geheel misschien tenenkrommend kunnen zijn. Nu was het een fijne, hartverwarmende film. Gebaseerd overigens op een waargebeurd verhaal, maar ik vrees met de nadruk op gebaseerd.

Alvin and the Chipmunks the Squeakquel

Hoe vreemd is het om op eerste kerstdag liggend in een stoel in de tuin van de zon te genieten. De lucht strak blauw, temperatuur tegen de 20 graden en de kalkoen op de barbecue: dat is kerst in Californie. Heel lang hebben we echter niet kunnen genieten van het prachtige weer want we hadden Jeroens nichtje Sara beloofd dat we in de middag naar de bioscoop zouden gaan om Alvin and the Chipmunks te zien in hun nieuwste film. Ik vond hun vorige film vorig jaar erg leuk, mede door het jeugdsentiment dat ik heb met Alvin. Ook deze nieuwe film, waarin ze te maken krijgen met de vrouwelijke versie van de Chipmunks, genaamd de Chipettes, heeft een hoog aaibaarheidsgehalte. De verhaallijn is echter flinterdun en wordt deze keer niet gered door jeugdsentiment. Deze chipmunks hebben voor mij niet zoveel meer te maken met de oorspronkelijke. Ik heb 'Christmas don't be late' in deze film echt gemist, geen Chipmunks voor mij zonder deze kersthit. Hier de originele versie:


Gelukkig hebben ze hier vijf(!) verschillende radiozenders die volledig gewijd zijn aan kerstliedjes, dus het liedje komt evengoed meerdere keren per dag langs. Voor mij hoort dit net zo bij kerst als Wham en Mariah Carrey: twee dagen in het jaar onmisbaar en daarna weer ver weg in de kast tot de volgende kerst.

Paper Heart

Een van de leuke dingen van het vliegen over langere afstanden vind ik het entertainmentprogramma onderweg. Op je eigen schermpje kiezen uit films, televisieprogramma's, spelletjes en muziek. De kwaliteit van zowel beeld als geluid is bedenkelijk en het schermpje komt veel te dicht bij je ogen als degene voor je zijn stoel naar achteren zet, maar het voelt evengoed als luxe. Tot mijn verrassing zag ik de film Paper Heart in het aanbod staan met de acteur Michael Cera. Ik heb een zwak voor deze acteur, hij heeft iets heel aandoenlijks in de rollen die hij speelt. Ik ben er dan ook, naief genoeg, van overtuigd dat hij zelf als persoon even lief en aandoenlijk is. Deze film houdt dat idee in ieder geval in stand. Charlyne Yi speelt de hoofdrol in deze documentaire/film. Niet wetend wat liefde is, gaat zij op reis door de VS en interviewt wetenschapppers en ervaringsdeskundigen om hier een antwoord op te krijgen. Ondertussen komt zij Michael tegen, die als zichzelf verschijnt, en zij krijgen een relatie. Charlyne is even ontwapenend als Michael, wat stuntelige maar sympatieke situaties oplevert. Wat is echt en wat is fictie, dat is de belangrijkste vraag waar je mee blijft zitten na het zien van deze film. Het antwoord vind ik in de People, nog voordat we het vliegtuig verlaten. Enigszins teleurgesteld lees ik dat de relatie tussen de twee hoofdrolspelers in scene gezet is. Nog steeds een sympatieke film, maar het ontstijgt mij mede hierdoor net te weinig het niveau van een aantal studenten dat een filmpje maakt. Het zeer gebrekkige geluid, ik moest met mijn hand het stekkertje vasthouden om aan beide oren geluid te hebben, hielp ook niet en weerhield mij ervan nog meer films te kijken.

Lonely Planet's Best in Travel 2010

Zonder direct goede voornemens te willen maken, is het toch tijd geworden om na te denken over het nieuwe jaar. Wat gaan we doen, wat krijgt prioriteit? Wat wil ik bereiken en hoe ga ik dat doen? Lonely Planet geeft in ieder geval weer inspiratie op het vlak ontspanning. In Lonely Planet's Best in Travel 2010 wordt achteenvolgens de top tien gegeven van landen, regio's en steden die juist in 2010 de moeite van het bezoeken waard zijn. Waar deze keuze op gebaseerd is, is volkomen onduidelijk, maar eigenlijk ook niet zo relevant. Leuk is dat je op niet zo voor de hand liggende ideeën wordt gebracht. Zo zou ik niet zo snel komen op Cuenco, Ecuador. Of wat dacht je van Oaxaca in Mexico of het Baikalmeer in Rusland. Het boek sluit af met een aantal creatieve top tien lijstjes zoals de top tien van plaatsen om je hond uit te laten en de top tien van magische marathons. Het enige minder geslaagde aan dit boek vind ik het formaat wat anders is dan dat van de 2009 versie. Dat staat niet zo mooi in de kast.

The Power of a Positive No

"Save the deal, save the relationship and still say no", dat is iets wat we allemaal op zijn tijd wel zouden willen. Niet alleen om zelf te doen, maar ook om tegenover je te hebben. Ik sprak vanochtend met een vriendin over hoe lastig het kan zijn als mensen in je directe omgeving niet precies zeggen wat ze willen of denken. Misschien om je te sparen, misschien omdat ze niet durven of misschien omdat ze dat zo gewend zijn. Uiteindelijk is het vooral onhandig als je uit iemands toon of reactie op moet maken of diegene iets wel of juist niet wil. Het herinnerde mij aan The Power of a Positive No van William Ury. Dit boek staat alweer een tijdje bij ons in de kast en gaat in op dit probleem. In negen hoofdstukken legt hij stapsgewijs uit hoe je met situaties omgaat waarin je 'nee' wilt zeggen, maar waarin dit niet lijkt te lukken. Vlot geschreven en met leuke voorbeelden geeft Ury je voor even het gevoel dat het allemaal eigenlijk heel simpel en overzichtelijk is. Het is goed mogelijk om met een natte vinger door dit boek te gaan, want de auteur herhaalt zichzelf wel behoorlijk vaak. De kern is echter interessant en ik heb er zeker wat van meegenomen.

Adventures in Tornado Alley The Storm Chasers

Als in Nederland het weer ook maar iets extremer is dan normaal, dan ligt direct een groot deel van het openbare leven plat. Of het nu sneeuw is of storm, of blaadjes die van de bomen vallen; wegen worden onbegaanbaar en de NS geeft het volledig op. Je vraagt je af hoe ze dat in andere delen van de wereld doen, waar de natuur heel wat heftiger tekeer kan gaan dan hier. Alle ongemakken buiten beschouwing gelaten is het toch vooral prachtig als het buiten tekeer gaat. Storm Chasers zoeken de storm dan ook juist op. Voor de ervaring, voor wetenschappelijk onderzoek en natuurlijk ook om de mooiste foto- en videobeelden te maken. In Adventures in Tornado Alley van Mike Hollingshead en Eric Nguyen staat een verzameling van fantastische foto's van tornado's die ze in de loop der jaren hebben kunnen vastleggen. Korte tekstjes, waaruit duidelijk wordt dat het allemaal niet zonder gevaar is, begeleiden de foto's. Wat lijkt het me fantastisch om dit zelf eens te ervaren, maar voorlopig houd ik het maar bij het doorbladeren van dit boek. Dat je wel een behoorlijke tik moet hebben om in een auto achter soms alles vernietigende tornado's aan te rijden kun je zien bij Storm Chasers op Discovery, waarvan hier een korte indruk:

De hel van '63

Saskia:
Volgens mij is dit alweer de vierde Nederlandse film die ik bezocht heb in de bioscoop het afgelopen half jaar, dat is ongekend. De hel van '63 vertelt het verhaal van vier toerrijders die kost wat kost de Elfstedentocht van dat jaar uit willen rijden. De omstandigheden zijn bar en dit levert dramatische taferelen op het ijs op. Het probleem met deze film is dat hij me nergens echt raakt. De karakters zijn erg dik aangezet en meeleven met de hoofdpersonen is er dan ook niet bij voor mij. Daarnaast is de humor onnodig plat. Wel moet gezegd worden dat de film er goed uit zag, al vond ik de kou niet voelbaar van het scherm komen. Ik kreeg er in ieder geval geen Elfstedenkoorts van, maar daar heb ik over het algemeen niet zo snel last van.



Jeroen:
Dat Steven de Jong een regisseur van kinderfilms is (De Kameleon) is duidelijk na het zien van De Hel Van '63. Hoewel mijn Friese hart hevig klopte en ik mij best vermaakt heb, vervalt de film in karikaturen die juist heel goed werken in een kinderprent, maar die de plank misslaan bij een film voor volwassenen. Desalniettemin zit het hart bij De Hel Van '63 op de goede plaats. De verhalen zijn misschien niet goed uitgewerkt, maar spelen op een goede manier op de emotie. De film wordt gestolen door Chava Voor in 't Holt die als Annemiek het hart van de kijker vanaf het eerste moment weet te stelen. De Hel Van '63 is geen slechte film, maar had een veel betere film kunnen zijn.

No. 9

Na meerdere Franstalige albums te hebben uitgebracht, is dit het eerste Engelstalige album van Wende Snijders. Mijn vrees dat het een clichématige popplaat zou worden blijkt volledig ongegrond. Ieder liedje is een klein kunstwerkje, helemaal af, gepolijst zelfs. Na een aantal keer luisteren kan ik nog niet precies omschrijven welke sfeer deze plaat bij me oproept. Woorden als donker, melancholisch, eenzaam en bevreemdend komen bij me op, maar dekken de lading bij lange na niet. Het album komt bij mij echt binnen, op de manier zoals geuren herinneringen aan bepaalde fases of gebeurtenissen oproepen. Vond ik Wende op eerdere albums wat aan de theatrale kant, bij dit album voelt het alsof ik haar recht in haar ziel kijk. Wat een wereldplaat.

American Wife

Een boek over de vrouw van de president van Amerika, gebaseerd op het leven van Laura Bush, dat moet op zijn minst interessant worden. Vooral naar het gedeelte dat zich in het Witte Huis af zou spelen was ik erg nieuwsgierig. Hoe zou die vrouw zijn omgegaan met het falende presidentschap van haar man? Hoe heeft ze hem kunnen steunen in beslissingen die zo slecht voor het land zouden blijken te zijn? Achteraf had ik liever niet die constante vergelijking in mijn achterhoofd gehad tijdens het lezen. Het levert een verwarrende en enigszins teleurstellende leeservaring op. Curtis Sittenfeld beschrijft in het boek American Wife het leven van Alice, die min of meer tegen beter weten in verliefd wordt op Charlie. Het overgrote deel van het boek gaat in principe over het volwassen worden van Alice en met name het begin van de liefde tussen haar en Charlie. Charlie komt er als personage op zich niet best vanaf, maar de echte schandalen waarop ik zat te wachten met drugs en drank bleven grotendeels uit. Ook de bekering tot God komt maar terloops ter sprake. Opeens is het zo. Dat geldt voor meer gebeurtenissen die beschreven worden: er wordt een sprong in de tijd gemaakt en opeens is het zo. Dit terwijl over onbelangrijke details eindeloos wordt door geëmmerd. Als ik eindelijk bij de Witte Huis periode ben aangeland ben ik al op pagina 431. De moed heb ik dan eigenlijk al opgegeven en dat blijkt terecht. Het verhaal gaat weliswaar nog zo'n honderd pagina's door, maar antwoorden op eerder genoemde vragen ga ik niet krijgen. Had ik maar niet geweten dat het gebaseerd was op het leven van George W. en Laura Bush, dan was dit boek voor mij een heel stuk onderhoudender geweest.

Bo Obama

Je zal maar de hond zijn van Barack Obama en met de familie Obama in het Witte Huis mogen wonen. Dan ben je direct de beroemdste hond van dit moment. Bij deze status hoort sinds september ook een eigen comic. Naast de reeksen Female Force, over vrouwelijke invloedrijke personen, en Political Power, over mannelijke invloedrijke personen, heeft Blue Water Comics onder Puppy Power de titel Bo Obama uitgebracht. Bo is zelf de verteller en leidt ons rond in het Witte Huis. Hij geeft een kleine geschiedenisles en laat zijn voorgangers in het Witte Huis de revue passeren. Verder doet Bo scherpe observaties als:'35 bathrooms? why so many when they have a perfectly good lawn to use?'. Je bent er met een klein kwartiertje doorheen, maar wat een vreselijk charmant boekje. De volgende die een eigen deel krijgt in de reeks Female Force is Ellen DeGeneres, gepland in maart 2010. Hiermee komt ze in het rijtje van onder andere Michelle Obama, Hillary Clinton, Princess Diana en Oprah Winfrey.

Ik haal je op, ik neem je mee

Afgelopen zomer waren er een paar boeken waar je (in ieder geval volgens Selexyz) niet omheen kon. Natuurlijk was daar de Millennium Trilogie van Stieg Larsson die ik in grote hoeveelheden de winkel uit zag gaan. Een andere schrijver waarvan de boeken in grote stapels midden in de winkel lagen was Niccolo Ammaniti. Ik had nog nooit van deze schrijver gehoord en ondanks het feit dat ik er heel nieuwsgierig van werd kwam ik er niet toe een van zijn boeken te kopen. Noem het eigenwijs, noem het elitair, noem het wat je wil, maar ik word er kriebelig van als iets of iemand mij zo massaal een boek of een film of wat dan ook probeert op te dringen. Wat het risico met zich meebrengt dat je iets geweldigs misloopt. Dat was in dit geval ook bijna gebeurd, ware het niet dat ik Ik haal je op, ik neem je mee cadeau kreeg en geen enkel excuus meer had om het niet te lezen. De eerste twintig pagina's had ik wat moeite om erin te komen. De karakters zijn vreemd, de setting niet alledaags en ik moest af en toe even terugkijken omdat ik de namen van de Italiaanse hoofdpersonen door elkaar haalde. Eenmaal voorbij dit eerste gedeelte kwam ik terecht in een prachtig liefdesverhaal. Het absurde in de hoofdpersonen wordt knap uitgewerkt en de beklemmende sfeer van het Italiaanse dorp waar het verhaal zich afspeelt wordt voelbaar. Het boek klopt van het begin tot het eind en het is moeilijk om het weg te leggen voor de laatste pagina. Een volgende keer zal ik toch iets minder afwijzend proberen te zijn als een boek tot hype verklaard wordt. Dit boek heeft daar immers niet om gevraagd en is gewoon een geweldig mooi en goed geschreven verhaal dat het verdient om gelezen te worden.

Let the right one in

In Amerika is er al geruime tijd een ware vampierrage bezig. Met name The Twilight Saga: New Moon is een groot commercieel succes. Mij doet deze enorme hype niet zoveel. Misschien dat ik niet helemaal tot de doelgroep behoor, dat zou kunnen. Het Zweedse Let the right one in is een vampierverhaal van een heel ander kaliber. De verfilming van de Zweedse roman met dezelfde titel is donker, romantisch en boeit van begin tot eind. Het verhaal speelt zich af in de winter, in een troosteloze buitenwijk van Stockholm in de jaren '80. De twaalfjarige Oscar sluit vriendschap met zijn buurmeisje Eli, die vampier blijkt te zijn. De sfeer waarin het verhaal zich afspeelt is naargeestig en sprookjesachtig tegelijk. De grote kracht van deze film zit in de prachtige beelden gecombineerd met het sterke acteerwerk van de hoofdrolspelers. In 2010 staat er een Amerikaanse remake van Let the right one in gepland. Het opnieuw verfilmen van dit verhaal lijkt mij niet zo'n groot probleem, maar of ze dezelfde krachtige sfeer kunnen creëren is nog maar zeer de vraag. We gaan het zien.

Motivating the "what's in it for me" workforce

Al jaren heb ik een zwak voor managementboeken. Stiekem blijf ik hopen op de grootse inzichten die mij op menig achterflap beloofd worden. Uiteindelijk blijft het over het algemeen bij een klein aantal aha-momenten. Wat geen ramp is, want gemiddeld 200 pagina's aan nieuwe inzichten in je werkwijze opnemen, daar heeft een beetje manager helemaal geen tijd voor.
Motivating the "what's in it for me" workforce is hier geen uitzondering op. Cam Marston gaat in dit boek in op de complexiteit van het leidinggeven aan verschillende generaties. De jongste generatie, geboren na 1980 en ook wel de millennials genoemd, zou om een rigoreus andere aanpak vragen op de werkvloer dan de generaties ervoor. Marston benoemt de meest opvallende verschillen tussen babyboomers, x-ers en millennials. Soms erg herkenbaar en soms wat minder. Om deze verschillen te illustreren interviewt hij een aantal mensen die volgens hem kenmerkend zijn voor de verschillende generaties. Hij sluit af met een heuse test, zodat je kunt kijken of je zelf de generaties van elkaar kunt onderscheiden. Een leuk en makkelijk leesbaar boek, al heeft Marston wel heel veel woorden nodig om zijn punt te maken. Uiteindelijk is de kern makkelijk samen te vatten op één a4-tje en dat is goed, daar houden managers van.

Meer over millennials op de werkvloer in het volgende filmpje:

Brothers

Jeroen:
Het gebeurt jammer genoeg niet vaak dat in een film alles klopt. Dit is het geval met Brothers. Een goed uitgewerkt meeslepend verhaal, een schitterende cast, een behendig regisseur en mooie locaties. Als Brothers niet minstens drie Oscar-nominaties krijgt (Beste Actrice, Beste Bijrol en Beste Regie) dan heeft de selectiecommissie het niet echt begrepen. De film boeit vanaf de eerste seconde en laat de kijker tot de aftiteling ademloos achter. De emotionele impact van de film is bijna voelbaar en de combinatie met ijzersterke muziek zorgt meerdere keren voor kippenvel en een brok in de keel. Alle superlatieven die je kunt bedenken zijn van toepassing bij Brothers. Je raadt het al: dit is voor mij de beste film van 2009.



Saskia:
In de trailer, die we al talloze keren gezien hadden, wordt al veel van het verhaal weggegeven. Ik was dan ook bang dat de film daar niet zoveel meer aan toe zou voegen. Gelukkig was het tegendeel waar. Voor mij was het een krachtige film, mooi in balans en waanzinnig geacteerd. Het Parool spreekt over een 'zwaar aangezet drama', maar dat vond ik juist niet. Het sterke vond ik dat niet alles uitgespeld werd en de emoties vaak ingetogen bleven, ondanks het zware verhaal. Echt een film waarbij je nog een tijdje blijft zitten als de aftiteling al loopt. Dat gebeurt mij niet vaak.

Generation A

Wat Coupland zo bijzonder maakt is dat hij een feilloos gevoel heeft voor de wereld om hem heen. Als je in de verte wellicht een nieuw maatschappelijk verschijnsel ziet aankomen, heeft hij het al beschreven. Zo ook in Generation A, dat volgens de achterflap spiegelt aan Coupland's debuut uit 1991, Generation X. Of dit boek dezelfde impact zal hebben als zijn debuut betwijfel ik, maar het was weer heerlijk lezen. Tevens een goed moment om Generation X weer eens uit de kast te halen.