Ice Breakers

De tijd dat alles in Amerika anders was, ligt al een beste tijd achter ons. Overal is Coca-Cola, overal is Mc Donalds en tegenwoordig is ook overal een Starbucks. Toch blijft het leuk dat er nog steeds net even andere merken zijn, andere smaken, en andere verpakkingen. Al is het maar vanwege het vakantiegevoel, dat je door zo'n afwijkend pakje kauwgom mee naar huis te nemen, toch net even wat langer vasthoudt. Op zoek naar simpele pepermuntjes liepen wij in Amerika een aantal jaren geleden aan tegen Ice Breakers. We vonden ze lekker en handzaam, dus namen we een stapeltje doosjes mee naar huis. Een volgende vakantie zagen we dat er nog veel meer smaken waren. We kwamen niet alleen Mints varianten tegen, maar ook de zurige (de naam zegt het al) Sours in een aantal smaken. Het werd een uitdaging om alle smaken te vinden en natuurlijk te proeven, iets wat tot nu toe tot veertien varianten heeft geleid. Ik heb nergens op internet een totaal overzicht kunnen vinden, maar heb wel gezien dat er dit jaar twee nieuwe zijn uitgekomen: de Duo's. Uiteraard zijn ze niet allemaal even geslaagd, maar een echt vieze hebben we pas één keer getroffen: dit was de Iced Tea Lemon. Ik heb hem overigens daarna ook nergens meer gezien. Een goede tweede plaats wat betreft ranzige smaken vond ik de Ice Cubes (kauwgom) Kiwi variant die we dit jaar in Page kochten bij Wal Mart. Veel te zoet en veel te muf: na tien keer kauwen echt rijp voor de vuilnisbak. Onze nieuwste aanwinst is de Cinnamon Mints variant. Of ik hem lekker vind weet ik nog steeds niet, maar bijzonder is hij zeker. Ik kijk uit naar september, als we op onze volgende Amerika trip hopelijk weer een nieuwe, vreemde smaak tegen gaan komen.

Waiting for Superman

In deze documentaire uit 2010 maakt Davis Guggenheim, de regisseur van An Inconvenient Truth, pijnlijk duidelijk waar het aan schort in het Amerikaanse onderwijssysteem. Veel openbare scholen zijn ver onder de maat, ook wel Dropout Factories genoemd, en betere scholen zijn voor veel mensen met lagere inkomens buiten bereik. Om over privéscholen maar te zwijgen. Guggenheim geeft het probleem een gezicht door de verhalen van vijf jonge kinderen te vertellen, vijf kinderen die niets liever willen dan naar een betere school. Het is hartverscheurend om te zien hoe een meisje wiens ouders nooit de mogelijkheid gehad hebben om te studeren, razend enthousiast vertelt dat ze dierenarts wil worden terwijl tegelijkertijd onder in beeld de kans verschijnt dat haar dit gaat lukken via de weg die ze nu volgt: minimaal. Haar ouders doen er evengoed alles aan om haar kansen te vergroten en proberen haar op beter vervolgonderwijs te krijgen. Dit is echter een school waar het aantal aanmeldingen het aantal plaatsen met een factor van tien overschrijdt. Ook de overige scholieren die gevolgd worden proberen om via een loting op de school van hun keuze te komen. Het is onvoorstelbaar dat de toekomst van deze kinderen bepaald lijkt te worden door een balletje in een bingorad. Toch lijkt dit het geval te zijn voor vele kinderen uit zogenaamde achterstandswijken. Is er ook goed nieuws? Ja, de initiatieven die er zijn, hoe klein ook, zijn wel degelijk succesvol. Er zijn dus wel kansen voor kinderen die met een achterstand aan kun schoolcarriere beginnen. En er zijn mensen die hier echt om geven. Dat geeft in ieder geval hoop.

Diamond Dash Club

Al maak ik dan uitstapjes richting spelletjes als Bubble Blitz, val ik soms terug in Bejeweled Blitz en ben ik nog steeds trouw aan Wordfeud, het eerder besproken Diamond Dash houdt me evengoed nog steeds bezig. Het echt fanatieke is er intussen wel af moet ik zeggen. Ik ben nu in level 52 en heb al weken geen records meer gebroken. Ik had inmiddels gehoopt op een nieuwe magische kracht, of wellicht een nog originelere feature. Heel even was ik dan ook blij toen in mijn scherm de Diamond Dash Club verscheen. Dat klonk als een goed idee. De blijdschap was echter van zeer korte duur, want het blijkt om een club te gaan waarin je weliswaar onbeperkt levens krijgt, maar waar je 9,99 euro per maand voor moet betalen. Ik vind dat veel. Ik heb het van heel veel kanten proberen te benaderen, ook van de 'waarom moet alles gratis zijn'-kant, maar dan nog vind ik het veel. Zelfs XBOX-live kost geen 9,99 per maand. Ik hoop maar dat dit geen succes wordt, want als dit een precedent gaat scheppen voor komende Facebookspelletjes, dan zie ik het einde van dit genre snel naderen. Voor mij dan, want 9,99 euro per maand om een spelletje te spelen? No way. Vond ik bij mijn vorige stukje al dat het tegen een grens aan ging door geld voor extra levens te vragen, nu vind ik dat er een grens overschreden wordt. Althans, vragen kan altijd natuurlijk, maar voor mij gaat de lol er zo wel vanaf. Kom gewoon met een nieuwe, leuke magische kracht die je ouderwets kunt vrijspelen door je best te doen. Zo moeilijk is dat toch niet??

Moonwalking with Einstein

'The art and science of remembering everything', een intrigerender ondertitel heb ik zelden of misschien wel nooit gezien. De kunst van het onthouden lijkt ons te ontglippen, nu we alles in een oogwenk op kunnen zoeken en alle kennis van de wereld onder handbereik hebben. Was onthouden vroeger nog een bittere noodzaak, nu wordt het veelal gezien als het onnodig in beslag nemen van hersencapaciteit. Joshua Foer gaat in zijn boek Moonwalking with Einstein op zoek naar de kunst van het onthouden. Dit doet hij tweeledig: aan de ene kant onderzoekt hij de geschiedenis van het onthouden. Hij bekijkt de ontwikkeling en de nut en de noodzaak ervan. Zo concludeert hij dat je een bepaalde basiskennis zult moeten hebben om dingen te kunnen begrijpen. Als je ieder stukje informatie als nieuw ervaart, zul je het niet kunnen plaatsen en nooit grotere verbanden kunnen zien. Dit brengt hem bij de vraag of mensen die veel kunnen onthouden werkelijk een groot geheugen hebben, dat ze slimmer dan de rest van de mensheid zijn, of dat veel onthouden iets is wat iedereen kan leren. Foer gaat de laatste uitdaging aan en laat zich trainen om deel te nemen aan de Amerikaanse geheugenkampioenschappen. De trucs die hij leert om enorme hoeveelheden informatie te onthouden lijken in eerste instantie te simpel om te kunnen werken. Een korte zelftest overtuigde mij echter al: het is inderdaad te leren. Foer wordt natuurlijk heel fanatiek en krijgt het voor elkaar te winnen op Amerikaanse bodem. Daarna moet hij zich gewonnen geven, voor het wereldtoneel is hij nog een maatje te klein en zo neemt hij weer afscheid van deze absurde, maar intrigerende wereld. Vlot geschreven, interessant en meeslepend, dit Moonwalking with Einstein. Of ik het nu ook voor elkaar ga krijgen om binnen twee minuten de volgorde van een willekeurig pak kaarten uit mijn hoofd te leren is nog de vraag, maar ik ga het stiekem toch echt proberen.

Swamp Tour

Terrebonne Parish, waar het eerder genoemde Cajun Justice zich afspeelt, ligt diep in de moerassen van Louisiana. Ik heb het op Google Maps eens opgezocht en het ligt op zo\'n 76 mijl ten zuidwesten van New Orleans. Als je inzoomt zie je verlaten gebied, waarin water en land constant in elkaar overgaan. Het zou kunnen dat we er in de buurt zijn geweest, toen we in 2011 een zogenaamde Swamp Tour gemaakt hebben vanuit New Orleans. Ik denk echter dat we toen iets dichter in de buurt van New Orleans gebleven zijn. Louisiana bestaat voor grote delen uit moerasgebied, en de mogelijkheden om tours te maken zijn dan ook talrijk. Bij een bezoek aan New Orleans hoort een Swamp Tour, dus ook wij boekten er één bij het eerste de beste tourbureau. We werden opgepikt in de stad en via snelwegen die dwars door het moeras waren aangelegd gebracht naar een waterkant waar meerdere boten klaar lagen. In eerste instantie leek het moeras nog helemaal niet zo spectaculair. Water, bomen en gras, meer zagen we vanaf de kant nog niet. Vanaf het moment dat we op de boot zaten was het echter meteen de moeite waard. Met een vliegende vaart schoot de boot over het vlakke water, steeds verder het moeras in. De oorbeschermers die we hadden meegekregen waren duidelijk niet overbodig. Al snel zagen we een enorme krokodil langs de kant liggen. Vanuit ons platte bootje leek dat even raar, het voelde op zijn minst onbeschermd. Maar de krokodil lag heerlijk te liggen en leek niet van plan zich waarheen dan ook te willen bewegen. Vervolgens gingen we dieper het moeras in, waar de begroeiing dichter werd en er achter elke boom een slang of krokodil leek te kunnen bevinden. Het was alsof we even alleen op de wereld waren, echt heel indrukwekkend. Tot slot kregen we nog een demonstratie van de mogelijkheden van de boot: knetterhard, snelle bochten en ja, hij kon ook over land. Echt een superervaring en zeker voor herhaling vastbaar.

Met de boot het moeras in, maart 2011

Een krokodil lag rustig in het zonnetje, maart 2011

Onze tourguide vertelde over planten en dieren in het moeras, maart 2011

Zo dicht begroeid waren sommige stukken, maart 2011

The Future of Us

Wat zou er gebeurd zijn als ik toen en toen een andere beslissing had genomen? Dat is een vraag die iedereen zichzelf weleens stelt. Was het dan evengoed zo gegaan als nu, omdat het lot niet te ontlopen is, of had het leven een totaal andere wending genomen? Emma krijgt in het boek The Future of Us de kans om dit uit te vinden. Het is 1996 en Emma krijgt van haar buurjongen Josh een cd-rom van AOL waarmee ze contact kan maken met internet. Op een niet nader verklaarde manier maakt ze contact met de toekomst en ontdekt ze haar volwassen evenbeeld op Facebook. Tot haar grote afschuw ziet ze dat ze niet gelukkig is in de toekomst. Dit in tegenstelling tot Josh, die met het populairste meisje van de school blijkt te zijn getrouwd. Door bepaalde beslissingen anders te nemen dan ze van plan was, begint Emma haar toekomst te manipuleren. Ze hoopt op deze manier gelukkiger te kunnen worden. Het raakt echter ook Josh en wordt allemaal nog ingewikkelder als heden en toekomst door elkaar gaan lopen. De uitkomst lijkt onvermijdelijk en blijkt dat ook te zijn, maar is daarmee niet teleurstellend. Jay Asher en Carolyn Mackler hebben samen een heerlijk boek geschreven, dat een prominente plaats verdient in het Young Adult genre. Jammer vind ik wel dat ze de kans om een stukje maatschappijkritiek te leveren grotendeels laten liggen. Het onderwerp leende zich daar prima voor en het had niet misplaatst geweest. Neemt niet weg dat het zondermeer een fijn boek is dat ik na de laatste pagina met een goed gevoel weglegde.

Cajun Justice

Reality shows zijn al lang niet meer nu nieuw. De tijden dat we onze ogen uitkeken naar het wel en wee van de gemiddelde Nederlander danwel Amerikaan liggen dan ook al een poosje achter ons. De enige manier om het nog een beetje spraakmakend te krijgen lijkt het opschroeven van de aso-factor. Hoe erger mensen zich misdragen, hoe meer mensen er over praten. Of het daar nu ook direct boeiend van wordt valt zwaar te bezien. Ook aso-gedrag gaat vanzelf een keer vervelen. Nee, om echt wat nieuws te brengen zal er iets verder gekeken moeten worden. Daarvoor zullen zenders op zoek moeten naar unieke figuren, zoals we die zagen bij Die Ludolfs en natuurlijk onze eigen Jan Stam. De Amerikaanse zender A&E lijkt hierin gelaagd te zijn met de nieuwe reality show Cajun Justice. Het is letterlijk ver gezocht: Cajun Justice speelt zich af in de moerassen van Terrebonne Parish, Louisiana. We maken kennis met de plaatselijke sheriff en zijn mensen, die proberen het gebied veilig te houden. Het is een enorm uitgestrekt gebied dat ze bestrijken, met alligators, illegale drugs- en voodoopraktijken. Het lijkt een eigen wet te volgen en het is bijna niet voor te stellen dat dit ook een deel is van het grote Amerika. Het is dat we in 2011 in de buurt zijn geweest en een zogenaamde swamptour hebben gedaan in Louisiana, daardoor kan ik me nog enigszins een beeld vormen bij het gebied waar dit zich afspeelt. Hoe prachtig de omgeving ook is, het zijn de verhalen over de mensen en over hun aanvaringen met de wet die Cajun Justice interessant maken, en bij tijden hilarisch. De kritiek op de show tot nu toe is dat het allemaal verre van accuraat is en dat het een nogal gekleurd beeld wegzet van Terrebonne Parish. Persoonlijk denk ik dat je niet naar dit programma kunt kijken zonder dit te weten. Het is zeer vermakelijke televisie over een bijzonder stukje Amerika, niets meer en niets minder.

Bubble Blitz

Hoeveel tijd kun je nu helemaal kwijt zijn aan een spelletje dat maar één minuut duurt? Een hoop weet ik inmiddels uit ervaring. De 'play again' knop blijkt bijzonder moeilijk te weerstaan, iets wat opgeteld uiteindelijk een heleboel minuutjes kost. En ik ben niet de enige als ik mijn Facebook tijdslijn zo bekijk. Regelmatig worden er nieuwe levels behaald, magische krachten vrijgespeeld en records verbroken. Facebook heeft de onhebbelijke gewoonte om veel van dit soort informatie te publiceren zonder dat je hier direct erg in hebt. Je kunt dit grotendeels voorkomen door de 'share' knop te mijden, maar dan nog verschijnt er meer dan me soms lief is in de tijdslijn. Voordat je het weet wordt je Facebook-wall een soort van wall of shame, want trots ben ik natuurlijk niet op deze verslavende tijdsverspilling. Toch kan ik me af en toe niet beheersen om even een nieuwe variant aan te klikken. Na Bejeweled Blitz en Diamond Dash vond ik het wel weer tijd voor een spelletje waarin in ieder geval weer wat te behalen viel. Zo kwam ik terecht bij Bubble Blitz, de zoveelste variant op het overbekende balletjes schieten. De eerste frustratie momenten heb ik alweer gehad en de eerste twee verspilde uren zitten er ook alweer op. Nieuw of verrassend is het spel niet, maar verder voldoet het aan alle eisen. Of dit een blijver is weet ik nog niet. Voorlopig zitten er nog niet al te veel 'vrienden' in dit spel, en dat is misschien maar goed ook. Dat voorkomt wellicht dat er een competitie-element in komt. Willen winnen is immers het meest verslavende element van dit type spel. En van mezelf kan ik voorlopig nog wel winnen.