In The Great Derangement gaat Rolling Stone redacteur Matt Taibbi op zoek naar de uitkomst van een groot raadsel: hoe houdt het Amerikaanse volk zich staande, hoe gaan Amerikanen om met de hedendaagse verknipte realiteit? A terrifying true story of war, politics, and religion luidt de ondertitel; als je Taibbi mag geloven komt het allemaal niet meer goed. Hij gaat op zoek aan twee uitersten van het politieke spectrum: hij dompelt zich onder in religie door zich aan te sluiten bij een groep conservatieve Christenen in San Antonio en duikt aan de andere kant in een wereld waarin samenzweringstheorieën de toon aangeven, de zogenaamde 9/11 Truth Movement. Taibbi probeert aan te geven dat mensen aan zoveel onzin, leugens en corruptie gewend zijn geraakt dat het helemaal niet vreemd is dat ze uiteindelijk hun heil zoeken in uitersten. Hij gaat er wel buitengewoon bevooroordeeld in, hij gaat er in beide gevallen duidelijk vanuit dat hij met idioten te maken krijgt. Hoewel hij deze mening op zich niet bijstelt krijgt hij in de loop van het boek wel steeds meer begrip voor de mensen die hij tegenkomt. Het boek is prettig opgebouwd: de hoofdstukken over de Christelijke beweging in San Antonio wisselen af met de hoofdstukken over de 9/11 Truthers. Daarnaast schrijft Taibbi over het volkomen corrupte politieke systeem, de oorzaak van dit alles. De stukken over de dubieuze totstandkoming van bijvoorbeeld wetsontwerpen vormen misschien wel de meest schokkende gedeeltes. Taibbi is ongelofelijk cynisch en boos op het Amerika van nu. Hoewel hij hierin voor mij af en toe wat ver doorslaat, maakt het hem ook ontzettend geestig. En al is maar een klein gedeelte realiteit van wat Taibbi hier vertelt, dan is het op zijn minst nog zwaar verontrustend. Hier een fijn stukje doordraverij:
No creature on earth is more inclined to public verbal diarrhea than a modern American; whether it's the AA culture, or the post-Me Generation emphasis on "finding yourself", or all those neo-Woody Allens confessing to their therapists, or just too many damn people fantasizing about telling the audience of Oprah what influenced their latest album ("In the fourth track, I'm trying to share the sacred message of His Holiness the Dalai Lama..."), we live in a country where people believe implicitly in their right to bore the living shit out of absolutely everybody within haranguing distance with tales of their miserable, lonely, and inevitably self-deluding searches for personal fulfillment in the emotional desert that is our crass commercial culture.
Uit: The Great Derangement, Matt Taibbi, pag. 251