Toen ik van te voren Albert Verlinde tekeer hoorde gaan over het liedje Sha-la-lie dacht ik nog dat het iets persoonlijks van zijn kant was. Albert Verlinde is immers wel vaker aan de valse kant. Ook het gegeven dat het songfestival georganiseerd werd door de Tros had een waarschuwing moeten zijn, maar ook deze ging langs me heen. Des te groter was de schok afgelopen zondag: het songfestival was van het begin tot het einde een genante vertoning. Het TV-Oranje gehalte was zeer hoog, het niveau van de zang en de acts evenredig laag. Toen Pierre Kartner uiteindelijk de knoop moest doorhakken kon ik van plaatsvervangende schaamte bijna niet meer kijken. In de Metro van 9 februari omschreef hij dit moment als volgt: "Het was alsof God mijn armen in de lucht nam en het woord 'Sieneke' uitsprak." Mijn hemel, alsof het nog niet erg genoeg was. Sha-la-lie is een jaren '70 liedje waar wellicht een markt voor is, maar ik voel me er niet door vertegenwoordigd. Dat neemt niet weg dat het weleens hoog zou kunnen scoren, al het andere hebben we immers al geprobeerd en dat werkte ook niet.
Ergens zijn er wel parallellen te vinden met ons grootste succes: Ding Dinge-Dong van Teach-In. Ook dit liedje werd breed bekritiseerd vanwege de simpele tekst en melodie. En ook dit liedje is vrolijk en blijft hangen. Het grote verschil is natuurlijk wel dat Teach-In won in 1975, de tijden zijn enorm veranderd. Bovendien heeft Ding Dinge-Dong voor mij niet de Tros-muziek-op-het-plein associatie die Sha-la-lie wel heel sterk heeft, onder andere door het zo sterk te koppelen aan Marianne Weber en consorten. Corry Konings, Marianne Weber, Frans Bauer, allemaal artiesten waar de grachtengordel songfestivalliefhebber weinig affiniteit mee heeft. Die keuze heeft mede bijgedragen aan de golf van kritiek. Van Ding Dinge-Dong word ik in ieder geval nog steeds blij, destijds een terechte winnaar: