De Shack kun je volgens mij op drie manieren lezen. Ten eerste als pure fictie: man verliest kind, heeft drie jaar later zelf een bijna doodervaring en ontmoet hierbij God. Aangezien ruim de helft van het boek in beslag genomen wordt door de gesprekken met God, Jezus en de Heilige Geest, is het lastig om het te blijven lezen als pure fictie. Je kunt er niet omheen dat, ook al zou het fictie zijn, de schrijver er een grotere bedoeling mee heeft. Dat brengt me bij optie twee: je kunt dit boek lezen als een zelfhulpboek, verpakt in een verhaal. Mack, de hoofdpersoon, krijgt van God manieren aangereikt om vanuit een andere hoek te kijken naar zijn leven. Hierbij zitten ook voor mij bruikbare inzichten, maar ze hoeven van mij niet direct gelinkt te zijn aan religie. In de plaats van God zou je net zo goed een Dr Phil kunnen zetten, of een van de andere talloze zelfhulpgoeroes die er rondlopen. De laatste manier waarop je dit boek kunt lezen is zoals het waarschijnlijk bedoeld is: man gaat in gesprek met God en komt tot diep religieuze inzichten. Zelfs als niet gelovige vind ik het van een groot gebrek aan bescheidenheid getuigen om als schrijver te spreken als God, dingen te verklaren vanuit het zogenaamde standpunt van God. Ik vind het dan ook moeilijk te begrijpen dat gelovigen, zoals Allan, dit niet ontzettend beledigend vinden. Als ik hem nog eens tegenkom zal ik hem hier zeker naar vragen. Op dit moment weet ik alleen dat The Shack het op een na best verkochte boek is van 2009 in Amerika. Alleen al vanuit dat oogpunt was het een interessant boek om te lezen. Mijn leven is er echter niet door veranderd, en daar ben ik blij om.