Ik haal je op, ik neem je mee

Afgelopen zomer waren er een paar boeken waar je (in ieder geval volgens Selexyz) niet omheen kon. Natuurlijk was daar de Millennium Trilogie van Stieg Larsson die ik in grote hoeveelheden de winkel uit zag gaan. Een andere schrijver waarvan de boeken in grote stapels midden in de winkel lagen was Niccolo Ammaniti. Ik had nog nooit van deze schrijver gehoord en ondanks het feit dat ik er heel nieuwsgierig van werd kwam ik er niet toe een van zijn boeken te kopen. Noem het eigenwijs, noem het elitair, noem het wat je wil, maar ik word er kriebelig van als iets of iemand mij zo massaal een boek of een film of wat dan ook probeert op te dringen. Wat het risico met zich meebrengt dat je iets geweldigs misloopt. Dat was in dit geval ook bijna gebeurd, ware het niet dat ik Ik haal je op, ik neem je mee cadeau kreeg en geen enkel excuus meer had om het niet te lezen. De eerste twintig pagina's had ik wat moeite om erin te komen. De karakters zijn vreemd, de setting niet alledaags en ik moest af en toe even terugkijken omdat ik de namen van de Italiaanse hoofdpersonen door elkaar haalde. Eenmaal voorbij dit eerste gedeelte kwam ik terecht in een prachtig liefdesverhaal. Het absurde in de hoofdpersonen wordt knap uitgewerkt en de beklemmende sfeer van het Italiaanse dorp waar het verhaal zich afspeelt wordt voelbaar. Het boek klopt van het begin tot het eind en het is moeilijk om het weg te leggen voor de laatste pagina. Een volgende keer zal ik toch iets minder afwijzend proberen te zijn als een boek tot hype verklaard wordt. Dit boek heeft daar immers niet om gevraagd en is gewoon een geweldig mooi en goed geschreven verhaal dat het verdient om gelezen te worden.