Met De creatiespiraal belooft schrijver en ontdekker Marinus Knoope een natuurlijke weg te tonen van wens naar werkelijkheid. Ambitieus, zeker als ik zie dat de schrijver als invloeden onder andere Hesse, Freud en Mandela noemt. Niet de minsten, er wordt met De creatiespiraal duidelijk hoog in gezet. Voordat ik voorbij de inleiding ben, roept het bij mij dus al weerstand op. Ik geloof niet in simpele waarheden, zeker niet wanneer ze hoogdravend gepresenteerd worden. De stijl van het boek helpt niet mee: de zinnen zijn erg staccato, de vele witregels leiden erg af evenals de keuze om elke pagina met een vergrote hoofdletter te laten beginnen. Het boek voelt alsof de schrijver tegenover me zit en direct tegen me spreekt zonder dat ik de kans krijg weerwoord te geven. Dit gezegd hebbende, ik blijf toch lezen omdat het naarmate het boek vordert inhoudelijk steeds interessanter wordt. Knoope beschrijft het proces dat je doorloopt wanneer je iets dat je graag wilt gaat realiseren. Nauwgezet geeft hij aan hoeveel invloed je hierop hebt en hoe je dit proces stap voor stap vorm geeft. Het idee dat een positieve benadering een positieve invloed op de gang van zaken heeft is op zich natuurlijk niet nieuw, maar Knoope werkt dit heel precies uit en heeft hier duidelijk diep over nagedacht. Het gaat verder dan een enkele aha-ervaring. Knoope volgt iedere gedachtengang die je als lezer zou kunnen hebben over dit onderwerp, weerlegt deze, of brengt hier diepgang in aan. De over de top metaforen neem ik op de koop toe. Ik ga als een speer door dit boek en als ik het na de laatste pagina wegleg moet ik toegeven: De creatiespiraal heeft me absoluut geinspireerd, wie had dat gedacht. En mijn kritiekpunten? Gezien het feit dat ik de 22e(!) druk in handen had, denk ik niet dat Marinus Knoope daar wakker van zal liggen.
De creatiespiraal, ontdekt door Marinus Knoope.