Het circus is weer begonnen: American Idol seizoen negen is op twaalf januari van start gegaan! Maar liefst anderhalf uur (met commercials twee keer zo lang) audities in Boston en dat is pas de eerste auditieronde. In Boston hadden 9000 kandidaten zich gemeld, een aantal waarvan ik me niet eens een voorstelling kan maken. Allemaal dromen ze van de winst, en van de carrière die daarop kan volgen. Alleen goed kunnen zingen is duidelijk niet genoeg, je moet er uiteraard ook goed uitzien en als het even kan een levensverhaal hebben waar de media een tijdje mee vooruit kan. Gaat het in de Nederlandse versie primair om de zangkwaliteiten, hier worden zelfs in de auditieuitzending al kleine portretjes gemaakt van kandidaten die aangrijpend zijn, grappig of hartverwarmend. Amerikanen hebben een groot gevoel voor drama en verwerken dat ruimschoots in het programma. Zo zagen we in de eerste uitzending een meisje met vier broers in het gezin met down syndroom, een meisje waarvan de oma Alzheimer heeft en een jongen die kanker heeft overleefd. Ze konden alle drie ook nog eens uitstekend zingen dus daar gaan we nog meer van horen. In het begin van de serie gaat het echter natuurlijk vooral om de tenenkrommende, slechter dan slechte audities. Dit is een van de weinige programma's waar ik zonder me schuldig te voelen geniet van leedvermaak. Als je na acht seizoenen nog niet begrijpt dat als je niet kunt zingen, je beter geen auditie kan doen, dan verdien je het dat er massaal om je gelachen wordt: