In 1992 maakte ik voor het eerst kennis met Les Misérables. Het was de eerste grote musical die in het circustheater in Scheveningen speelde, nadat deze eerst in Carré had gestaan. Ik vond het een enorme ervaring. Ik had nog nooit zo\'n grote productie gezien en ik vond zowel de muziek als het verhaal prachtig. De hernieuwde 2008/2009 versie in Nederland is langs mij heen gegaan. Ik wilde de musical nog wel een keer zien, maar dan liever in het buitenland. Dit is er echter nog niet van gekomen. Wat er wel is gekomen is een verfilming van de musical. Groots, meeslepend en bombastisch: zo kwam de trailer op mij over en ik moest deze film natuurlijk gaan zien. Dit zou weleens dé film van het jaar kunnen worden dacht ik.
Dat is het niet. Het is zondermeer een knappe verfilming van de musical en er zitten prachtige kippenvelmomenten in, maar het geheel is niet de grootse epische film die ik gehoopt had te zullen gaan zien. Dit kwam voor mij ten eerste door de lengte: bijna drie uur is voor een film toch echt een hele zit. Daarnaast waren enkele acteurs niet de ervaren zangers die ik gewend ben vanuit de musical. Hierdoor raakten enkele grote nummers, zoals \'Stars\' van Javert, niet de gevoelige snaar die ze normaal wel raken. Grote uitzondering hierop is het fenomenale \'I dreamed a dream\' van Ann Hathaway. Live in de scene gezonden in één take: door merg en been en volgens mij nooit meer te evenaren. Alleen door deze vertolking is de film al meer waard dan de twee sterren die het Parool geeft. Want al vond ik het niet briljant, er zitten prachtige momenten in die een plekje in de filmgeschiedenis verdienen. En voor iedere echte Les Mis-fan is het natuurlijk sowieso een must see.