Het is alweer enige jaren geleden dat Toy Story 1 en 2 uitkwamen. Dit was, om precies te zijn in 1995 en 1999. Zonder specifieke reden had ik deze films nooit gezien, dus heb ik voor het uitkomen van nummer 3 deze week even een inhaalslag gemaakt. Charmante films, zondermeer, en ik zie hoe revolutionair ze waren voor hun tijd. Ze gaven de nieuwe norm aan op grafisch gebied en legden daarmee tot twee maal toe de lat hoog voor iedere animatiefilm die zou volgen. De verhaallijnen waren echter ondergeschikt en weinig verrassend, al was nummer 2 al een hele vooruitgang ten opzichte van het eerste deel. Ook Toy Story 3, waar we deze week voor naar de bioscoop gingen, is grafisch gezien weer spectaculair. We zijn natuurlijk wel wat gewend inmiddels: de uitvoering in 3D is een logische stap, maar wel een goed uitgevoerde. Het echt grote verschil met eerdere delen zit in de aandacht die besteed is aan de verhaallijn. Voor het eerst werd ik echt gegrepen. Er zaten, zoals te verwachten, grappige momenten in, maar ook heel ontroerende. Hierdoor werd de film meer dan een technisch hoogstandje, meer dan een prachtig gemaakte kinderfilm. Er zit een mooie boodschap in en maar weinigen in de bioscoop hielden het de hele film droog. Toy Story 3 is hiermee veruit de sterkste uit de reeks geworden en vraagt om meer.