Lomografie is altijd je camera bij je hebben, 'willekeurig' plaatjes schieten en vervolgens hopen dat er iets moois bij zit. Ik leer inmiddels wel steeds beter wat werkt en wat niet werkt, maar het blijft een verrassing wat er uitkomt. Dat is het echter niet alleen. Analoge foto's gemaakt met een Diana F+ zijn per definitie niet perfect. Dit vraagt niet alleen om een andere manier van fotograferen, maar ook om een andere manier van kijken. Bij mijn digitale foto's weet ik eigenlijk direct of ik de foto geslaagd vind of niet. Bij lomo-foto's zit hier beweging in. Foto's waar ik in eerste instantie bijvoorbeeld niet veel in zag, kan ik op een later tijdstip alsnog heel mooi gaan vinden. Dit komt omdat ik dan de rust neem om er goed naar te kijken en omdat ik steeds beter mijn 'digitale verwachtingspatroon' van me af kan zetten. Bij een schilderij kijk je ook niet of het wel zo scherp en natuurgetrouw mogelijk geschilderd is. Bij een lomo-foto zou je dat ook niet moeten doen. Als je een scherpe natuurgetrouwe foto wil kun je deze net zo goed digitaal nemen. En zo geniet ik dus alsnog van foto's die ik op mijn eerste of tweede lomo-rolletje al nam: foto's op 35mm bij het Noordzee Kanaal, onderweg naar Zaandam:
Genomen vanaf de pont naar Zaandam op 35mm met een Diana F+, augustus 2012
