De afgelopen drie weken stond ons volledige televisieschema in het teken van de Deense serie Borgen. We zagen twee seizoenen, in totaal twintig uur, van wat misschien wel één van de meest hoogstaande en meeslepende series ooit zal blijken te zijn. Alles draait om Birgitte Nyborg, leider van de Middenpartij, die vrij onverwacht minister president van Denemarken wordt. De problemen waar ze vervolgens tegenaan loopt zijn voor Nederlanders ook heel herkenbaar: kleine partijen die dwarsliggen, machtsgrepen in de coalitie, profilering in de pers en de enorme tol die het politieke bestaan eist. Zo idealistisch als Birgitte begint aan haar avontuur, zo door de wol geverfd is ze twee seizoenen later. Regelmatig schoot het door mijn hoofd dat dit het verhaal van Femke Halsema had kunnen zijn, had zij partijleider geweest van een iets grotere partij. De overeenkomsten tussen de vrouwen zijn groot: charismatisch, intelligent, betrokken, idealistisch en beiden zijn politieke dieren. Hoe verder we echter in de serie kwamen, hoe meer ik me bedacht dat het misschien wel goed is dat dit Halsema bespaard is gebleven. Politieke macht houdt uiteindelijk niemand helemaal zuiver en eist meer dan goed voor iemand is. In twee seizoenen ziet Nyborg haar huwelijk stranden, haar beste vriend een beroerte krijgen en haar dochter psychiatrisch patient worden. Daarnaast doet ze compromissen waar ze vroeger niet eens over na had willen denken. Het doet mij dus niet dromen over een politieke carriere, maar het is wel prachtige, prachtige televisie van hoge kwaliteit. In maart 2013 volgt het derde, en voor zover het er nu uitziet meteen ook laatste seizoen. Een Amerikaanse remake schijnt ook in de maak te zijn.