De meeste films over rampen en dergelijken liggen zo ver van de realiteit af dat ik er gemakkelijk naar kan kijken zonder een onderbuikgevoel te krijgen. De wereld vergaat zomaar niet, en zeker niet door een grote vloedgolf of door de komst van vijandige aliens. Zelfs een epidemie zag ik over het algemeen niet als een reëel gevaar. Tot Contagion. Deze film laat pijnlijk goed zien wat een naderende ramp doet met mensen: hoe ze hun familie willen beschermen, welke rol geld speelt, maar ook hoe mensen zich op kunnen offeren voor een hoger doel. Ook de macht die de media heeft in dergelijke situaties krijgt een belangrijke plaats in deze film. Contagion laat één van de grootste nachtmerries van de mensheid zien: de opkomst en razendsnelle verspreiding van dat ene virus waar we geen verweer tegen hebben. Ik weet niet of ik het nou een hele goed film vond of niet. Wat ik wel weet is dat ik al dagen niet zomaar iets beet pak in de openbare ruimte, of iemand kan zien hoesten, zonder even te denken aan de film. Hij blijft ergens hangen en niet op een heel prettige manier. Ik denk dat dit een compliment is.
