Het komt eigenlijk nauwelijks voor dat ik een boek bewust wegleg met de bedoeling het niet verder te lezen. Het komt weleens voor dat ik afgeleid word door een ander boek en dat een boek blijft liggen met een kaartje ergens halverwege het boek. Het is dan nog steeds wel mijn bedoeling om het ooit uit te lezen, maar over het algemeen komt dat er dan niet meer van. Always looking up van Michael J. Fox belandde in de zeldzame eerste categorie. Ik ben tot bladzijde 78 gekomen, en realiseerde me toen dat ik echt geen zin meer had om door te lezen. Toen ik het kocht had ik wel zin in een fijn en optimistisch boek. Het is immers niet niks om in een ijdele wereld als de entertaiment geconfronteerd te worden met Parkinson en ik bewonder hoe hij hiermee naar buiten getreden is. Ik had graag gelezen over de kracht en inspiratie die hem ertoe brengt om elke dag zijn bed uit te komen en zijn bijdrage te leveren. Always looking up gaat inderdaad over zijn bijdrage aan het onderzoek naar de ziekte, maar de inspiratie is ver te zoeken. Voor mij zijn het vooral neuzelverhaaltjes over zijn toch wel financieel bevoorrechte bestaan en die boeien me echt niet zo. Hij heeft vooraan gestaan bij de Tour de France omdat hij Lance Armstrong kent, tja. Hij heeft langere tijd in een villa in Frankrijk doorgebracht, het zal wel. Nergens komt het echt verder dan de oppervlakte en dat is jammer. Ik vermoed namelijk nog steeds dat Michael J. Fox wel degelijk een inspirerend persoon is. Misschien dat dit verderop in het boek aan bod komt, of schrijft hij nog eens een boek waarin het beter uit de verf komt. Always looking up verdwijnt hier in ieder geval in de kast, dus ik zal het niet weten.